เเปดปีต่อมา

ณ ถ้ำเเห่งหนึ่ง ทางทิศตะวันตก หลังเขาคุนหลุน

ฟึบฟับ ฟึบฟับ

เสียงกระบี่กรีดฝ่าอากาศไปมาอย่างรวดเร็ว

ที่เเท้เป็นหวงเฉินฟงกับตู้กูหงกำลังฝึกกระบี่กันอยู่ ยามนี้ทั้งคู่ต่างกำลังเหงื่อโซมกาย เเต่ว่ายังคงเเสดงกระบวนท่าออกมาอย่างมุ่งมั่น

"เฉินฟง เจ้าดู นี่คือท่า วารีเขียวขจี" ตู้กูหงพูดพลางกระโดดกรีดกระบี่เเนวเฉียง ฟันก้อนหินที่อยู่ภายในถ้ำเเตกเป็นเสี่ยงๆ

"สุดยอด ศิษย์พี่ท่านทำได้ยังไงกันน่ะ" หวงเฉินฟงถึงกับโห่ร้องชมเชย

"หึหึ ฝีมือเเค่นี้ ไม่นับเป็นอย่างไรได้ ข้ายังมีอีกหลายกระบวนท่าที่ยังไม่ใช้ออกมา" ตู้กูหงกล่าวอย่างกระหยิ่มใจ

"งั้นข้าลองบ้าง" หวงเฉินฟงพลันหันหน้ามาจับกระบี่กำเเนบเเน่น

ตู้กูหงเห็นดังนั้นจึงมองดูหวงเฉินฟงอย่างเอาใจช่วย

"วารีเขียวขจี" หวงเฉินฟงพูดพลางกระโดดบ้าง เเต่ว่าความสูงที่กระโดดขึ้นจากพื้น เมื่อเทียบกับ ตู้กูหงกระโดดเเล้ว ถือว่าต่ำต้อยนัก

หวงเฉินกระโดดพลางฟันกระบี่ไปยังเเนวเฉียงตามกระบวนท่าที่ตู้กูหงทำเมื่อครู่

เคร้ง

เสียงวัตถุเเตกเป็นเสี่ยงๆ เเต่ว่านั่นกลับไม่ใช่ก้อนหิน

กลับเป็นกระบี่

กระบี่ในมือของหวงเฉินฟงกลับถูกเเรงปะทะจากก้อนหินหักเป็นเสี่ยงๆ

หวงเฉินฟงถึงกับตะลึงลานเเล้ว เขามองดูกระบี่ในมือที่เหลือเพียงด้ามกระบี่เเละท่อนกระบี่ที่ยาวไม่ถึงเชียะเศษด้วยเเววตาที่หมองหม่น

ตู้กูหงเห็นดังนั้นจึงรีบวิ่งเข้ามาหาทันที

"เฉินฟง เจ้าไม่ต้องตกใจ มรรคากระบี่ไม่ได้ฝึกสำเร็จภายในไม่กี่วัน ตอนข้าฝึกเเรกๆข้าก็เหมือนเจ้านี่เเหละ"

หวงเฉินฟงยังคงกำด้ามกระบี่ในมือที่อยู่ในมืออย่างเเนบเเน่น

"เพราะอะไร เพราะอะไร" หวงเฉินฟงพึมพำเบาๆกับตัวเอง

ตู้กูหงเห็นหวงเฉินฟงเหม่อลอยอยู่เช่นนั้น จึงเข้ามาตบบ่าหวงเฉินฟงดังฉาด หวงเฉินฟงจึงค่อยรู้สึกตัว หันหน้ามามองตู้กูหง

"เจ้าไม่ต้องเสียใจไป ข้าเชื่อว่าหากพวกเราฝึกกันเเบบนี้ไปอีกหลายปี ฝีมือเจ้าจะต้องรุดหน้าอย่างเเน่นอน"

"จริงเหรอ ศิษย์พี่"

"จริงสิ" ตู้กูหงยิ้มให้อย่างสดใส

"ได้ ข้าเชื่อท่าน" หวงเฉินฟงยิ่มตอบ พลางทิ้งกระบี่หักที่อยู่ในมือไปอย่างไม่สนใจ

"ต้องงี้สิ ถึงสมกับเป็นศิษย์ของนภาสวรรค์...... ว่าเเต่ ข้าว่าพวกเราควรจะมาตั้งชื่อให้ถ้ำเเห่งนี้หน่อยเป็นไง ถือว่าเป็นรหัสลับในการนัดพบกัน"

"ได้สิงั้นท่านตั้งเลย ข้าคิดไม่ออก"

"งั้นชื่อว่าถ้ำ....ถ้ำหมิงลู่ เป็นไง" (หมิงลู่เเปลว่า หนทางสู่เเสงสว่าง)

"ท่านเข้าใจตั้งชื่อนะ ก็ได้เเล้วเเต่ท่านเลย" หวงเฉินฟงยิ้มตอบ

"เฉินฟง..ข้าเชื่อว่าซักวันนึงเจ้าจะต้องฝึกวิชาสำเร็จ เเละสามารถล้างเเค้นให้ครอบครัวเจ้าได้" ตู้กูหงกุมมือของหวงเฉินฟงเอาไว้ เด็กทั้งสองคนต่างมองหน้า

กันด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย................ ลมหนาวเเห่งคุนหลุนเริ่มก่อตัวเเล้ว.......

เเปดปีต่อมา

ณ ถ้ำหมิงลู่

"เฉินฟง เจ้ามาลองอีกรอบ" สุ้มเสียงสดใสเสียงหนึ่งดังมาจากในถ้ำเเห่งนั้น

เจ้าของเสียงเป็นสตรีสวมใส่ชุดสีเเดงอายุประมาณ 18-19ปี ใบหน้าสวยสดงดงามเเต่เเฝงไปด้วยความดื้อรั้นซุกซน

"ศิษย์พี่ ข้าเข้าไปละนะ"

สุ้มเสียงบุรุษหนุ่มผู้หนึ่งตอบรับคำท้าของสตรีชุดเเดงนางนั้น บุรุษหนุ่มผู้นี้ใบหน้ามอมเเมม อายุ 18-19ปี ผิวคล้ำหยาบกร้านคาดว่า เกิดจากความลำบากตรากตรำมานานหลายปี บุรุษหนุ่มผู้นี้สวมชุดสีขาวพาดเเถบสีฟ้าซึ่งเป็นชุดของศิษย์สำนักนภาสวรรค์นั่นเอง

หนึ่งสตรีหนึ่งบุรุษไม่ใช่ใครที่ไหน ก็คือ ตู้กูหง กับหวงเฉินฟงนั่นเอง

หวงเฉินฟงยามนี้เติบโตขึ้นมามากจากเด็กน้อยวัยเยาว์มาเป็นบุรุษหนุ่มที่เริ่มสู้ลมได้ ส่วนตู้กูหงก็เช่นกัน นางในยามนี้นอกจากจะสวยสะคราญยิ่งกว่าเเต่ก่อนเเล้ว ฝีมือก็ยังรุดหน้าขึ้นไปมากด้วย

หวงเฉินเฉินฟงยามนี้ กวาดกระบี่พุ่งเข้ามาหาตู้กูหงอย่างรวดเร็ว

ตู้กูหงเห็นดังนั้นจึงตั้งท่าเตรียมพร้อม

เคร้ง

เสียงกระบี่สองเล่มปะทะกันดังสดใสภายในถ้ำ

"วารีเขียวขจี" หวงเฉินฟงพูดพลางกระโดดฟันกระบี่ในเเนวเฉียงเข้าใส่ตู้กูหง

ตู้กูหงจึงเบี่ยงตัวหลบด้านข้าง เเล้วสวนกระบี่ไปในเเนวตรงผ่านช่องว่างระหว่างเเขนเสื้อของหวงเฉินฟงไป

หวงเฉินฟงจึงรั้งกระบี่นั้นกลับไปต้านทานกระบี่ของตู้กูหงเอาไว้

ฟึบฟับฟึบฟับ

หวงเฉินฟงกับตู้กูหงสวนกระบี่กันหลายกระบวนท่า

ทันใดนั้นภายในถ้ำหมิงลู่เกิดเเสงสีฟ้าส่องประกายอย่างน่าประหลาด

พร้อมกับเเสงสีฟ้าสาดส่อง ร่างของหวงเฉินฟงพลันกระเด็นถอยหลังไปติดกับผนังของถ้ำ

"อั๊ก" หวงเฉินฟงครางออกมา

ทันทีที่หวงเฉินฟงกำลังจะเดินหน้าขึ้นมา เขาก็ต้องหยุดชะงัก เนื่องจากกระบี่ของตู้กูหงได้จ่ออยู่ที่คอหอยของเขาเเล้ว

ที่น่าประหลาดคือเเสงสีฟ้านั้นกับสาดส่องมาจากตัวกระบี่ของตู้กูหงนั่นเอง

"ศิษย์พี่ท่านใช้วิชานภากระบี่อีกเเล้ว" หวงเฉินฟงกล่าวอย่างไม่ยอมรับ

"ช่วยไม่ได้ นี่มันเป็นพื้นฐานของสำนักเซียนอย่างเราเลยนะ อีกอย่างที่ข้าใช้ก็เป็นเเค่ขั้นที่หนึ่งเอง" ตู้กูหงปิดปากหัวเราะ

"เเล้วเหตุใดข้าฝึกมาตั้งหลายปี ข้าจึงยังใช้นภากระบี่ไม่ได้ล่ะ" หวงเฉินฟงกล่าวอย่างท้อใจ

ตู้กูหงเห็นดังนั้นจึงเปลี่ยนท่าทีที่สนุกในทันใด

"เอาน่าเฉินฟง บางทีเคล็ดวิชานี้เจ้าอาจจะเข้าใจยากซักหน่อย เเต่เจ้าไม่ต้องกังวลไป ข้าเชื่อว่าวันข้างหน้ายังไงเจ้าต้องฝึกสำเร็จเเน่"

"พูดเเล้วก็น่าขำ ข้าเองเป็นศิษย์สังกัดยินหลุนเเต่ว่าข้ากลับมาเเอบเรียนวิชากับท่าน" หวงเฉินฟงขมวดคิ้ว

"นั่นโทษเจ้าไม่ได้ ถ้าหากเจ้าไม่มาฝึกวิชากับข้า ป่านนี้เเม้เเต่เเค่นักเลงตามข้างถนนเจ้าก็ยังสู้ไม่ได้"

หวงเฉินฟงยังไงยืนนิ่งอย่างเงียบงัน

"เฉินฟง อาจารย์เจ้ายังดีกับเจ้าอยู่ไหม"

"ท่านวางใจถึงเเม้ว่าอาจารย์ข้าจะไม่ชอบข้า เเต่หลายปีมานี้ข้าเองก็ไม่ได้ก่อเรื่อง ดังนั้นเขาก็ไม่ได้ทำอะไรข้าอีก"

"เเต่ใจคออาจารย์เจ้าจะไม่คิดสอนวิชาให้เจ้าซักหน่อยเลยเหรอ"

"เขาไม่ได้คิดจะรับข้าเป็นศิษย์เเต่เเรกอยู่เเล้ว ดังนั้นข้าจึงไม่ได้คาดหวังว่าจะได้วิชาอะไรจากเขา"

"ศิษย์พี่นี่ก็เย็นเเล้วข้าว่า พวกเราเเยกย้ายก่อนดีกว่า" หวงเฉินฟงพูดพลางโยนกระบี่คืนให้กับตู้กูหง

"ก็ได้ เฉินฟงเจ้ารักษาตัวด้วย"

ตำหนักยินหลุน

ยามนี้หวงเฉินฟงมือถือขวานหลังเเบกตะกร้าใส่ฟืนที่ไปตัดหลังเขากลับมา หวงเฉินฟงเดินก้าวย่างอย่างช้าๆ เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

"ศิษย์น้องเล็ก ศิษย์น้องเล็ก" เสียงเรียกตะโกนดังมาจากด้านหน้าทางเดินเข้าตำหนัก ที่เเท้เป็นเจิ้งซูเจี้ยนกำลังกวักมือเรียกอยู่

หวงเฉินฟงจึงสะดุ้งตื่นจากภวังค์ความคิด

"มีอะไรเหรอศิษย์พี่หก"

"นี่ ทำไมวันนี้เจ้ากลับมาช้าจัง"

"อ่อ พอดีว่าข้าตอนตัดฟืนเผลอหลับไปชั่วครู่น่ะ เเหะๆ" หวงเฉินฟงพยายามยิ้มกลบเกลื่อน

"เจ้านี่เเย่จริงๆเลย เจ้ารู้ไหมวันนี้วันอะไร" เจิ้งซูเจี้ยนเดินเข้ามาช่วยเเบกตะกร้าฟืนให้

"ขอบคุณศิษย์พี่หก วันนี้วันอะไรเหรอ"

"หรือว่าเจ้าลืมศิษย์พี่ใหญ่เเล้ว"

"จริงด้วย วันนี้เป็นวันครบเวลาที่ศิษย์พี่ใหญ่จะถูกปล่อยตัวเเล้วนี่" หวงเฉินฟงกล่าวอย่างตื่นเต้น

"พวกเรารีบเข้าไปข้างในกัน ทุกคนล้วนรอเจ้าอยู่" เจิ้งซูเจี้ยนเร่งเร้าหวงเฉินฟง

หวงเฉินฟงใจเต้นระทึก ราวกับว่ากำลังจะได้พบกับพี่ชายของตัวเอง หวังฉีอี้ในที่สุดก็ไม่ต้องถูกกักบริเวณเเล้ว

หลายปีมานี้หวงเฉินฟงยากที่จะข่มตาหลับได้ทุกวันคืน เนื่องจากภายในใจของเขายังคงโทษตัวเองที่เป็นสาเหตุให้ หวังฉีอี้ถูกกักบริเวณ

เเต่วันนี้ เวลานี้ ในใจของเขากลับรู้สึกปลอดโปร่งโล่งใจอย่างหาที่สุดมิได้

หวงเฉินฟงกับเจิ้งซูเจี้ยนรีบเดินตามกันเข้าไปในตำหนักยินหลุน.......