กระบี่อัคคีล้างปฐพี

   ณ ยอดเขาสะบั้นใจ

          มีกลุ่มควันกลุ่มหนึ่งพวยพุ่งขึ้นสุดขอบฟ้า กลุ่มควันมีสีดำปกคลุมทั่วทั้งนภา  ภายในกลุ่มควันเห็นเงาสีดำสองสายกำลังยืนประจัญหน้ากันอยู่ 

บุรุษผู้หนึ่งหน้าตาคมสัน อายุ30เศษสวมชุดสีขาว กำลังถือกระบี่เหล็กกล้าเล่มหนึ่งหอบหายใจ ส่วนบุรุษอีกคนสวมชุดสีดำหน้าตาหล่อเหลา อายุ20กลางๆ เเต่ว่าสีหน้าล้วนปกคลุมด้วยความชั่วร้าย กำลังเเสยะยิ้มในมือถือด้วยกระบี่ลักษณะประหลาดสีเเดงเล่มหนึ่งซึ่งเเผ่รังสีสีเเดงอันชั่วร้ายออกมา

เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง กลุ่มควันมลายหายไป

"ศิษย์น้องหลี่  เจ้ามันโดนจิตมารเข้าเเทรกจนเกินเยียวยาละ" บุรุษหน้าตาคมสันเริ่มเอ่ยวาจา

"ศิษย์พี่ ไม่ว่าใครก็ขวางข้าไม่ได้หรอก หรือท่านไม่เห็นอาจารย์เป็นตัวอย่าง" บุรุษหนุ่มเเซ่หลี่เริ่มเอ่ยบ้าง

"เจ้าฆ่าอาจารย์ด้วยกระบี่ปีศาจเล่มนั้น ข้าจะต้องเเก้เเค้นให้อาจารย์"

"หลิวอี้ อย่าคิดว่าเจ้าเป็นศิษย์พี่เเเล้วจะเเน่นักนะ  ข้ายอมอ่อนข้อให้เจ้ามาตั้งหลายปี วันนี้ในเมื่อเจ้ามารนหาที่ ข้าก็จะสงเคราะห์ให้"

ทันใดกระบี่ในมือบุรุษหนุ่มเปล่งเเสงสีเเดงเจิดจ้าออกมาอย่างเเรงกล้า

"กระบี่อัคคี หลอมรวมเป็นหนึ่ง" พูดจบก็พุ่งกระโจนเข้าหาหลิวอี้ 

"ในเมื่อเจ้ามันเดรัจฉาน ข้าก็คงต้องใช้วิชาต้องห้ามเเล้ว" พูดจบหลิวอี้ก็ถือกระบี่เหล็กกล้าพุ่งเข้าหาบุรุษหนุ่มเเซ่หลี่เช่นกัน

"หลิวอี้ เจ้ารับความตายซะ "

"วิชาผนึกลมปราณ สลายจิต" หลิวอี้กลับใช้วิชาต้องห้ามของสำนักออกไป โดยหวังตกตายตามกัน

"หลิวอี้ เจ้าคิดจะทำอะไร"

"ตอนนี้เจ้ายังควบคุมกระบี่อัคคีไม่ได้ วิชานี้ยังพอมีประโยชน์อยู่บ้าง ขืนรอให้เจ้าได้ของสิ่งนั้นไม่ว่าใครก็ไม่ใช่คู่มือของเจ้าอีกเเล้ว"

"หลิวอี้เจ้า ข้าประมาทเจ้าเกินไป คิดไม่ถึงตาเฒ่านั่นจะสอนวิชานี้ให้เจ้า "

"ฮ่าๆ หลี่ซุ่น เรามาตายด้วยกันเถอะ" หลิวอี้ผู้สิ้นหวังหัวเราะประชดโชคชะตา พร้อมกับมีประกายเเสงสีฟ้าพุ่งออกจากรอบตัวเขา

"เจ้าคิดว่าจะเอาชนะข้าได้อย่างงั้นเหรอ ย่าห์" เเสงประกายสีฟ้ากับสีเเดงพุ่งใส่กันไปมา ทันใดนั้นปรากฏหมอกควันสีดำขึ้นอีกครั้ง

เวลาผ่านไป 2 ชั่วยาม หมอกควันสีดำสลายไปอีกครา เเต่คราวนี้บนพื้นที่เวิ้งว้าง กลับไม่พบเงาร่างของหลี่ซุ่นกับหลิวอี้ทั้งสองคน

เหลือไว้เพียงกระบี่ลักษณะเเปลกประหลาดสีเเดงเล่มหนึ่ง ปักอยู่ที่พื้นเเต่เเสงสีเเดงที่ลุกโชยเมื่อกี้ได้มอดไหม้ลงไปเเล้ว ...........