เกี่ยวก้อยสัญญา

สามวันต่อมา

ป่าจื่อหลิน หลังเขาคุนหลุน

วันนี้เป็นวันที่หวงเฉินฟงพึ่งฟื้นตื่นขึ้นมา เขากลับสลบไสลไปสามวันเต็มๆ เมื่อเขาตื่นขึ้นมาก็จะรีบไปหาหวังฉีอี้ทันที เเต่ว่าก็ถูกเหล่าศิษย์พี่ของเขาห้ามปรามเอาไว้

มิหนำซ้ำยังไม่ทันกินมื้อเช้าก็ถูกหยางเกาเซิงไล่ไปตัดฟืนที่หลังเขาอีก เวลานี้ดวงอาทิตย์ได้ลอยสูงสุดขอบฟ้าเป็นสัญญาณว่าเป็นเวลาเที่ยงวันของวันนี้เเล้ว

หวงเฉินฟงเหงื่อไหลไคลย้อย กำลังจามขวานกับต้นไม้ต้นหนึ่งอยู่อย่างสะบักสะบอม

"ศิษย์พี่ใหญ่ เป็นเพราะข้าเเท้ๆ"

ปึก

เสียงหมัดดังขึ้น เป็นหมัดของหวงเฉินฟงที่ปล่อยออกไปใส่ต้นไม้เบื้องหน้า เเต่ว่าต้นไม้ที่เบื้องหน้าไม่เพียงไม่สั่นสะเทือน กำปั้นของหวงเฉินฟงกลับมีเลือดไหลออกเเทน

หวงเฉินฟงยังคงปล่อยหมัดค้างไว้ปะทะกับลำต้นไม้อยู่อย่างงั้น พลางก้มหน้าครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

ทันใดนั้น หูของเขาพลันได้ยินเสียงฝีเท้าที่กำลังวิ่งเข้ามาทางนี้

เเต่ว่าหวงเฉินฟงตอนนี้ที่เหมือนคนหมดอาลัยตายอยาก กลับไม่มีปฏิกิริยาเเตกตื่นตกใจเเม้เเต่น้อย เหมือนกับว่า ต่อให้เป็นปีศาจมัจจุราชมาเอาชีวิตเขาตอนนี้ เขาก็พร้อมที่จะยอมรับ

เสียงฝีเท้านั้นได้หยุดลงเเล้ว หยุดลงที่ด้านหลังของเขา

หวงเฉินฟงจึงค่อยๆเหลียวหน้าหันไปมองอย่างช้าๆ

ใบหน้าของหวงเฉินฟงพลันปรากฏรอยยิ้มที่รัดทดวูบหนึ่ง

ผู้มากลับเป็น ตู้กูหง !!

นางในเวลานี้ยังคงสวมชุดสีเเดงเปล่งประกาย ในมือถือห่ออาหารมาสองห่อ เมื่อนางเห็นหวงเฉินฟง จึงร้องเรียกด้วยความยินดี

"เฉินฟง ในที่สุดข้าก็หาเจ้าพบเเล้ว"

หวงเฉินฟง ยังคงเศร้ากับเรื่องของหวังฉีอี้ จึงไม่ได้เเสดงความยินดีต่อการมาของตู้กูหงเท่าไรนัก

"ศิษย์พี่ ท่านมาได้ยังไง"

"เรื่องมันยาว เจ้ายังไม่ได้กินอะไรเลยสินะ พวกเรามานั่งกินกันก่อน เเล้วข้าจะเล่าให้เจ้าฟัง" ตู้กูหงพูดพลางนั่งลงบนโขดหินก้อนหนึ่ง

หวงเฉินฟงเห็นดังนั้นจึงเดินไปนั่งบนโขดหินข้างกายตู้กูหงอย่างช้าๆ

ตู้กูหงยื่นห่ออาหารมาให้หวงเฉินฟงห่อหนึ่ง หวงเฉินฟงรับมาอย่างช้าๆพร้อมเเกะกินอย่างเซื่องซึม

"ข้าได้ยินว่าเจ้ากับศิษย์พี่ใหญ่เจ้าถูกอาจารย์อาลงโทษเรื่องเเอบฝึกวิชา ข้าเลยรีบมาดูเจ้า" ตู้กูหงซึ่งก็กำลังเเกะกินอยู่เช่นกันหันมาพูดกับหวงเฉินฟง

"ข้ามาหาเจ้าตั้งเเต่วันก่อนเเล้ว เเต่ตอนนั้นเจ้ายังสลบไม่ฟื้นเลย วันนี้ข้าถามเหล่าศิษย์พี่ของเจ้า จึงรู้ว่าเจ้าฟื้นเเล้ว เเละมาตัดฟืนที่หลังเขานี่ ข้าเลยตามมา"

"เป็นข้าไม่ดีเอง ศิษย์พี่ใหญ่เลยต้อง..."

"เจ้าไม่ต้องพูดเเล้ว เรื่องนี้โทษใครไม่ได้ ได้เเต่โทษว่าเจ้าดวงไม่ดี ที่ถูกอาจารย์อาพบเห็น"

หวงเฉินฟงถึงกับหยุดกินเเละครุ่นคิดอย่างเซื่องซึม

"นี่ เดี๋ยวศิษย์พี่ใหญ่เจ้าก็ออกมาเเล้ว เจ้าทำอย่างกับเขาถูกกักเป็นปีๆไปได้"

"เเปดปี... เขาถูกกักบริเวณเเปดปี" หวงเฉินฟงพูดด้วยเสียงเนิบนาบช้าๆออกมา

"อะไรนะ ข้าไม่ได้ฟังผิดใช่ไหม เหตุใดถึงกักเบริเวณนานถึงเพียงนี้"

"ข้าเองก็ไม่รู้"

"ข้าเองก็คิดว่าเขาจะถูกกักบริเวณเเค่ไม่กี่เดือน เเล้วก็ หวังฉีอี้เขาเป็นถึงศิษย์คนโปรดของอาจารย์อา ข้าไม่เข้าใจเลยจริงๆ" ตู้กูหงส่ายหน้าด้วยความมึนงง

"ข้าเองก็กำลังคิดหาวิธีช่วยศิษย์พี่ใหญ่อยู่ เเต่ว่าข้าเองก็คิดอะไรไม่ออกเลย"

"ข้าว่าตอนนี้เจ้าอย่าพึ่งทำอะไรเลย เพราะตอนนี้อาจารย์อาก็กำลังเพ่งเล็งเจ้าเพราะเจ้าพึ่งได้รับโทษมา"

"ศิษย์พี่ ขอบคุณท่านมาก" หวงเฉินฟงพลันหันหน้ามาพูดกับตู้กูหง

"เจ้าไม่ต้องเกรงใจ พวกเรารู้จักกันเเล้ว ถือเป็นคนกันเอง"

"เห้อ ถ้าตอนนั้นท่านพ่อข้ารับเจ้าเข้าสังกัด บางทีเจ้าอาจจะไม่ต้องลำบากถึงเพียงนี้" ตู้กูหงตัดพ้อรันทด

"ศิษย์พี่ ไม่เป็นไร ข้าเชื่อว่าต้องมีซักวันที่ข้า สามารถยืนหยัดได้"

"จริงสิเฉินฟง ในเมื่ออาจารย์อาเขาไม่สอนวิชาให้เจ้า รวมถึงห้ามเหล่าศิษย์ในสังกัดถ่ายทอดวิชาให้เจ้า งั้นข้าจะสอนเจ้าเอง"

"ไม่ได้นะ ศิษย์พี่ เเค่นี้อาจารย์ก็โกรธข้ามากพออยู่เเล้ว หากท่านทำเช่นนี้อีกเกรงว่า.."

"เจ้าวางใจ เรื่องนี้ข้าจะเเบกรับเเทนเจ้าเอง ข้าเองเป็นถึงลูกสาวของเจ้าสำนัก อาจารย์อาไม่กล้าเอาผิดกับข้าหรอก"

"ท่านอย่าดีกว่า หากข้าโดนลงโทษอีก เกรงว่าข้าคงตายเเน่"

"งั้นข้าจะตายเป็นเพื่อนเจ้า.."

หวงเฉินฟงพลันหันไปสบตากับตู้กูหงอย่างลึกซึ้ง ดวงตา2คู่ได้สบตากันสื่อความรู้สึกอันเเปลกประหลาดใส่กัน

"ถ้าหากเจ้ามัวเเต่ตัดไม้ตัดฟืนอยู่เช่นนี้ เเล้วเมื่อไหร่เจ้าจะสามารถล้างเเค้นให้ครอบครัวของเจ้ากันล่ะ" ตู้กูหงพลันทำลายบรรยากาศอันกระอักระอ่วน

"ข้า..ข้า..."

"ก็ได้ในเมื่อเจ้าไม่เชื่อฟังข้า นับจากนี้พวกเราอย่าได้พบกันอีกเลย" พูดจบตู้กูหงพลันลุกขึ้นจากโขดหิน พร้อมทั้งเดินออกไปยังทิศทางเมื่อขามา

"ศิษย์พี่ช้าก่อน!!" หวงเฉินฟงรีบลุกขึ้น ตะโกนเรียก

ตู้กูหงพลันหยุดเดิน พร้อมมีรอยยิ้มที่มุมปาก

{เจ้าเด็กโง่ ต้องให้ข้าใช้ไม้นี้สินะ}

"เจ้ายังมีอะไรจะพูดอีก" ตู้กูหงกล่าวเสียงเฉื่อยชา

"ศิษย์พี่ ข้าฝึก ข้าจะฝึกกับท่าน" หวงเฉินฟงพลันร้อนรนใจ

ตู้กูหงเห็นดังนั้น จึงหันหน้ากลับมาอย่างช้าๆ

"เจ้าคิดได้เช่นนี้ก็ถูกต้องเเล้ว"

"ท่านไม่โกรธข้าเเล้วใช่ไหม"

"ข้าโกรธ เเต่ยังดีที่เจ้าสำนึกได้" ตู้กูหงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"นี่ ทางที่ข้าผ่านมาด้านทิศตะวันตกมีถ้ำอยู่เเห่งหนึ่ง พวกเราไปฝึกวิชาในถ้ำนั้นกันดีกว่า" ตู้กูหงพลันชี้มือไปยังทางที่ตนเดินผ่านมา

"ทำไมพวกเราต้องไปฝึกในถ้ำกันล่ะ"

"เจ้าโง่ ถ้าอาจารย์เจ้ามาเห็นอีกล่ะ เพื่อป้องกันไว้ก่อน เราเลยต้องหาสถานที่มิดชิดเข้าไว้" ตู้กูหงกล่าวอย่างขุ่นเคือง

"ศิษย์พี่ เเต่ว่าข้ายังต้องตัดฟืนนะ"

"รอเจ้าตัดฟืนเสร็จ ทุกเย็นเราจะมาเจอกันในถ้ำทางทิศตะวันตกนั้น เเละฝึกวิชากัน"

หวงเฉินฟงพลันครุ่นคิดอยู่เนิ่นนาน

"งั้นได้ ตกลงตามนี้"

ตู้กูหงพลันยื่นมือที่ขาวผ่องอ่อนนุ่มออกมาเบื้องหน้าหวงเฉินฟง

"ท่าน..ท่านจะทำอะไร" หวงเฉินฟงถึงกับมึนงงต่อท่าทีที่เบื้องหน้านี้

"ก็เกี่ยวก้อยสัญญากันไง ทำไมหรือเจ้าไม่ยินยอม" ตู้กูหงพลันหัวเราะอย่างมีความสุขออกมา

หวงเฉินฟงในเวลานั้น ในใจของเขาประทับไปด้วยใบหน้าของตู้กูหงทั้งสี่ห้องดวงใจ เขาไม่คาดคิดเลยว่าจะได้พบกับดรุณีที่มีเสน่ห์เช่นนี้

หวงเฉินฟงพลันยื่นมือออกมาอย่างช้าๆ พร้อมทั้งยื่นนิ้วออกไปเกี่ยวก้อยกับตู้กูหง

หวงเฉินฟงพลันยิ้มออกมาเเล้ว

เเรงกดดัน เเละเเรงเก็บกดในใจ บัดนี้ได้ได้ถูกภาพของตู้กูหงที่เบื้องหน้าทำลายไปอย่างสิ้นเชิง

เวลานี้ช่างมีความสุขเหลือเกิน