ตอนที่4

"ฉันชื่อภวิดาเรียกใบหม่อนเป็นคนที่มีสถานะเหมือนกับเธอนั่นแหละ" หญิงสาวหน้าหวานแต่นัยน์ตาเศร้าแนะนำตัวกับเธอ

"เธอก็คงอยู่ในฮาเร็มอะไรนั่นของผู้ชายคนนั้นสินะ" อมีนาเอ่ยก่อนจะหันหน้าหนี เธอคิดว่าภวิดาคงจะเป็นพวกเดียวกับเขาซึ่งนั่นทำให้เธอไม่อยากให้ความสำคัญด้วย

"ถ้าให้ตอบตามความจริงก็คงใช่แหละนะว่าแต่เธอยังเจ็บอยู่มั้ย ให้ฉัน..." 

"อย่ามายุ่งกับฉัน! จะไปไหนก็ไป!" อมีนาตะคอกเสียงดังกลับทั้งๆที่อีกคนยังพูดไม่ทันจบประโยค

"ฉันไปก็ได้ ถ้าไม่สบายก็รีบบอกแม่บ้านล่ะ ฉันวางยาเอาไว้ให้ตรงนี้นะ" ภวิดารู้สึกเสียใจที่ถูกปฏิเสธความหวังดีแต่เธอไม่โกรธหรอก เป็นเธอก็ไม่ไว้ใจคนที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกเหมือนกัน

"ทำตัวเป็นแม่พระหวังให้คุณภาสเห็นความดีหรือไงนังลูกคุณหนูตกอับ" ภวิดาออกจากห้องของอมีนาก็เจอกับลินซี่คนที่คอยประชดประชันเธออยู่ตลอดเวลา

"แล้วแต่เธอจะคิดแล้วกันนะลินซี่" ภวิดาเดินหนีกลับห้องของตัวเองอย่างไม่ใส่ใจ เธอชินแล้วกับสิ่งที่ต้องเจอทุกวันมันกลายเป็นกิจวัตรประจำวันของเธอไปแล้ว

อมีนาพยุงตัวเองจนลุกขึ้นนั่งได้ เธอหันไปมองยาที่ถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบโดยฝีมือของคนที่เพิ่งออกจากห้องเธอไป ร่างบางหยิบยาขึ้นมากลืนลงคอแล้วตามด้วยน้ำจนครบทุกเม็ดก่อนจะล้มตัวนอนอีกครั้ง เธอเจ็บระบมไม่ทั้งตัวโดยเฉพาะที่ส่วนนั้น 

แกร๊ก เสียงวางของกะละมังดังขึ้นทำให้อมีนาลืมตาขึ้นมาดู 

"เธออีกแล้วเหรอ?" เธอลืมตาขึ้นมาเห็นภวิดากำลังนำผ้าชุบน้ำอยู่

"ฉันจะเช็ดตัวให้ เธอจะได้สบายตัว" ภวิดาแวะกลับมาดูอมีนาอีกครั้งด้วยความเป็นห่วง เธอเห็นคราบเลือดบนเตียงก็รู้ได้ในทันทีว่าเมื่อคืนอมีนาจนเธอศึกหนักอะไรบ้างเธอก็เคยผ่านช่วงเวลานั้นเหมือนกันทำไมจะไม่รู้

"ทำไมถึงทำดีกับฉัน?" อมีนาถามอย่างสงสัยเธอยังไม่ไว้ใจใครในบ้านหลังนี้

"ก็ไม่มีเหตุผลที่ฉันต้องร้ายใส่เธอนี่" ภวิดาตอบอย่างยิ้มๆก่อนจะเริ่มเช็ดตัวให้อมีนาอย่างเบามือ 

"รอยพวกนี้ไม่กี่วันก็หายแล้วแหละ" ภวิดาบอกกับเธอด้วยความหวังดี เธอเองก็เคยเป็นเธอผ่านมาแล้วและเธอไม่อยากให้ใครต้องเจอเหมือนเธอ

"เธออยู่ที่นี่มานานแล้วเหรอ" อมีนาเริ่มไว้ใจภวิดามากขึ้นจึงถามด้วยความอยากรู้

"เกือบ2ปีแล้วแหละ" 

"ตอนนี้เธออายุเท่าไหร่" ภวิดาถามต่อเธอมั่นใจว่าคนตรงหน้าเธออายุไล่ๆกับเธอ

"22 แล้วเธอล่ะ" 

"22เหมือนกัน" 

"เราคงเป็นเพื่อนกันได้นะ" ภวิดาเอ่ยอย่างยิ้มๆ เธออยู่ที่นี่ไม่มีเพื่อนสักคนทุกคนล้วนแต่ต่างใช้ชีวิตของตนเอง เธอเคยมีเพื่อนหลายคนแต่พอครอบครัวเธอล้มละลายทุกคนรอบข้างก็ทยอยหายกันไปหมด

"ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ"

"ก็ไม่ต่างกับเธอหรอก" ภวิดายังคงตอบอย่างยิ้มๆ เธอเลือกไม่ได้ พ่อของเธอสัญญาว่าจะรีบหาเงินมาใช้คืนแล้วรับเธอกลับไปแต่นี่ก็เข้า2ปีแล้วพ่อของเธอไม่กลับมาและเธอติดต่อท่านไม่ได้อีกเลยแม้แต่คนของเขาก็หาท่านไม่เจอ

"ทำไมเธอดูไม่เดือดร้อนอะไรเลยล่ะ" อมีนาถามต่ออย่างสงสัย

"เพราะฉันไม่รู้จะเดือดร้อนไปทำไม ผู้หญิงที่นี่ทุกคนล้วนแต่ชอบกันทั้งนั้นมีชีวิตที่สุขสบาย ไม่ต้องทำงานให้เหนื่อย" ทุกคนชอบแต่ไม่ใช่กับเธอ ถึงจะสุขสบายแต่ก็ไม่ได้อิสระ จะไปไหนต้องคอยรายงานคนของเขาตลอดถึงจะมีเงินให้ใช้แต่ก็มีข้อจำกัดเช่นกัน 

"ผู้หญิงที่นี่? ไม่ได้มีแค่ฉันกับเธองั้นเหรอ" อมีนาแทบไม่เชื่อเมื่อได้ยินเธอคิดว่าจะมีแค่เธอกับภวิดา

"ไม่หรอก มีเป็น10เลย" 

"ถึงได้เรียกว่าฮาเร็มสินะ" อมีนาเอ่ยออกมาเธอเข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงเน้นคำว่าฮาเร็มนักหนา

"ที่นี่ไม่ต่างกับกรงนกขนาดใหญ่หรอก พวกเราก็คือนกที่คุณภาสเลี้ยงเอาไว้ ใช้หนี้หมดเมื่อไหร่ก็ได้บินออกจากกรง" ภวิดาเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย เธอจะได้โลดแล่นออกจากกรงยักษ์ของเขาหรือเปล่าก็ไม่รู้ อมีนามองคนตรงหน้าด้วยความสงสารชีวิตเธออย่างแย่แล้วแต่ภวิดาแย่กว่าเธออีกอย่างน้อยๆเธอก็มั่นใจว่าพี่ชายของเธอจะหาเงินมาใช้หนี้ได้ภายในเร็ววันคงไม่ปล่อยให้เธออยู่ที่นี่เป็นปีๆหรอก