ตอนที่5

เช้าวันใหม่อมีนาเริ่มลุกขึ้นได้แต่เธอไม่มีเสื้อผ้าแม้แต่ชิ้นเดียวเสื้อผ้าเพียงชุดเดียวที่มีก็ถูกอสูรร้ายอย่างภาสกรกระชากจนขาดวิ่นเหลือแต่ซากขาดๆให้ดูต่างหน้า

ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นแต่ไม่ทันที่เจ้าของห้องจะขานตอบก็ถูกเปิดเข้ามาแล้ว

"เป็นยังไงบ้าง" เสียงหวานที่คุ้นเคยถามเธอด้วยความเป็นห่วง ภวิดาเดินมาดูอาการของเธอว่าดีขึ้นหรือเปล่า

"ค่อยยังชั่วแล้วขอบใจนะ" อมีนาเห็นว่าภวิดาไม่ได้คิดร้ายอะไรจึงยอมพูดดีๆด้วย 

"ฉันเอาเสื้อผ้าของฉันมาให้คิดว่าของเธอคงไม่มี" ร่างบางแสนใจดีและอ่อนโยนเดินถือชุดเดรสสีสวยที่ตนเองชอบใส่และมีมากมายจนเต็มตู้มาให้คนที่เพิ่งหายป่วย

"ขอบคุณนะ ฉันยังไม่ได้แนะนำตัวเองเลยฉันชื่ออมีนา เรียกมีนก็ได้" อมีนาแนะนำตัวเองให้อีกคนรู้จัก ภวิดายิ้มบางๆให้ก่อนจะส่งเสื้อผ้าชุดสวยให้เธอ

"ยินดีที่ได้รู้จักนะ เธอน่าจะใส่ได้เดี๋ยวคุณภาสคงจะให้คนพาเธอไปซื้อเสื้อผ้า" 

"ทำไมต้องให้คนพาไป?" อมีนาทำหน้าสงสัย

"อย่าลืมสิว่าเราอยู่ในสถานะอะไร" ภวิดาบอกอย่างใจเย็น ภาสกรอนุญาตให้พวกเธอไปไหนมาไหนได้อย่างอิสระแต่ต้องคอยมีคนตามตลอดกันพวกเธอหนีและเขายังใจดีให้เงินพวกเธออีกด้วยแต่เงินเหล่านั้นก็จะบวกไปในดอกเบี้ยที่ลูกหนี้ต้องจ่ายแต่ถ้าทำให้เขาพอใจก็จะได้เงินไปใช้อย่างฟรีๆ ภวิดาจึงไม่ค่อยไปไหนเพราะไม่อยากให้ดอกเบี้ยของพ่อเธอมันมากไปกว่านี้

"นั่นสิฉันลืมไป" 

"อีก2วันจะมีหมอมาฉีดยาให้พวกเราเธอก็เตรียมตัวรอไว้ล่ะ" 

"ยาอะไร?" อมีนาขมวดคิ้วสงสัย

"ยาคุมไง ทุกเดือนจะมีหมอมาที่บ้านเพื่อฉีดยาคุมให้ผู้หญิงทุกคนที่อยู่ที่นี่" ภวิดาอธิบายให้เธอได้คลายสงสัย คืนแรกเขาไม่ปล่อยในใส่เธอแต่ครั้งต่อไปคงไม่ใช่แล้วสินะถึงได้มีการให้หมอมาถึงที่บ้าน

"แล้วถ้าไม่ฉีดล่ะ"

"ไม่ได้หรอกมันคือคำสั่งน่ะ" เพราะภาสกรไม่ไว้ใจทั้งนั้นยิ่งผู้หญิงทุกคนที่อยู่ที่นี่เขาจึงไม่ปล่อยให้พวกเธอได้คลาดสายตาแม้แต่คนเดียว 

"เข้าใจแล้ว ไม่ว่าเขาจะสั่งอะไรพวกเราก็ทำตามอย่างงั้นสินะ" อมีนาเริ่มปลงกับชีวิตที่มีคนเข้ามาบงการ

"เข้าใจถูกแล้วแหละ พวกเราทุกคนที่นี่มาเพราะเหตุผลเดียวกันทั้งนั้น" ทุกคนที่อยู่ที่นี่ล้วนแต่ถูกเอามาขัดดอกด้วยกันทั้งหมดถ้าใครใช้หนี้หมดก็จะถูกปล่อยเป็นอิสระต่อให้ไม่อยากออกไปอีกก็ต้องออกเพราะไม่มีประโยชน์อะไรกับเขาแล้ว

"แล้วทำไมเธอถึงยังไม่ได้ไปจากที่นี่สักที" เมื่อได้ยินคำถามของอมีนาคนที่ถูกถามทำหน้าเศร้าก่อนจะแสร้งยิ้ม

"พ่อของฉันยังหาเงินได้ไม่ครบน่ะ" ภวิดาตอบกลับทั้งที่จริงๆเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพ่อของเธอกำลังหาเงินมาไถ่ตัวเธออยู่หรือเปล่าเพราะเธอติดต่อท่านไม่ได้มาเกือบปีแล้ว

"งั้นเหรอ" 

"เธอไปอาบน้ำเถอะถ้าเดินไหวแล้วฉันจะพาไปเดินดูรอบบ้าน" ภวิดายิ้มให้อมีนาก่อนจะเดินออกจากห้องของเธอไป ร่างบางมองเสื้อผ้าในมือของตนเองแล้วได้แต่ถอนหายใจชุดที่ภวิดาให้มาเป็นชุดที่เธอจะเลี่ยงทุกครั้งเวลาซื้อเสื้อผ้าเพราะเธอไม่ชอบใส่ชุดเดรสสีหวานแบบนี้แต่ครั้งนี้เธอไม่มีทางเลือกถึงต้องรับเอาไว้ก่อน

อมีนาอาบน้ำแต่งตัวในชุดที่ภวิดาให้ยืมก่อนจะค่อยๆเดินออกจากห้องช้าๆเพราะเธอยังไม่ชินกับสถานที่แห่งนี้

"ออกมาได้แล้วเหรอเด็กใหม่โดนคืนเดียวถึงกับนอนซมเป็นผักเลยหรือไง" เสียงของหญิงสาวที่เธอไม่รู้จักทักเธอขึ้นเมื่อเธอก้าวขาออกมาจากห้อง อมีนากวาดตามองรอบๆที่ที่เธออยู่เหมือนอพาร์ทเมนต์ที่มีห้องติดๆกันเรียงเป็นแถวประมาณ10กว่าห้องได้และเธอเชื่อว่าทุกห้องล้วนแต่มีคนอยู่ครบหมดแล้ว

"ลินซี่เธอนี่หาเรื่องทุกคนไปหมดเลยนะ" เป็นภวิดาที่เอ่ยขึ้นมา เธอกำลังจะออกมาตามอมีนาแต่เห็นลินซี่กำลังยืนหาเรื่องอมีนาอยู่

"ใครจะไปใจดีแม่พระเหมือนเธอกันล่ะ ตกกระป๋องแล้วสิเพราะคุณภาสเขาไม่สนใจเธอแล้ว" ภวิดาไม่ได้สนใจ ภาสกรไม่เข้าห้องเธอมาหลายเดือนแล้วแต่เธอว่ามันคือเรื่องดีสำหรับเธอ

"ไปกันเถอะมีนอย่าฟังเสียงนกเสียงกาเลย" ภวิดาจูงมืออมีนาเดินผ่านลินซี่ไปอย่างไม่สนใจ 

"ทำไมเธอคนนั้นถึงดูไม่ชอบฉัน" 

"ลินซี่ไม่ชอบทุกคนนั่นแหละ เธอรักคุณภาสจนอยากจะครอบครองไว้คนเดียวแต่ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก" อมีนาได้ฟังแล้วไม่อยากจะเชื่อว่าจะมีคนหลงรักคนใจร้ายอย่างภาสกรได้ด้วยงั้นหรือ

"แล้วเธอล่ะรักเขาหรือเปล่า" อมีนาถามด้วยความอยากรู้แต่ภวิดาส่ายหน้าอย่างยิ้มๆ

"ไม่หรอกฉันไม่ได้รักเขา" เธอมีคนที่ชอบอยู่แล้วแต่ไม่มีทางเป็นไปได้หรอกยิ่งเธอตกมาอยู่สถานะแบบนี้ยิ่งเป็นไปไม่ได้ 

"มาเถอะฉันจะพาไปดูที่ที่พวกเราสามารถไปได้" บ้านหลังใหญ่มโหฬารก็จริงแต่ไม่ใช่ว่าทุกที่ที่คนอย่างพวกเธอจะสามารถไปได้ ที่ต้องห้ามสำหรับพวกเธอคือห้องรับแขกใหญ่เพราะจะมีแขกมาหาเขามากหน้าหลายตาทำให้พวกเธอไม่สามารถไปที่นั่นได้

"พวกเราจะอยู่กันได้แค่บริเวณนี้น่ะ" ภวิดาพาเธอมาที่สวนขนาดใหญ่หลังบ้าน

"พวกเราต้องเข้าออกทางประตูหลัง ถ้าอยากใช้ห้องครัวก็ใช้ที่ห้องครัวเล็กเท่านั้น" ข้อจำกัดของพวกเธอค่อนข้างเยอะแต่ก็มีหลายคนที่พอใจกับสิ่งนี้ยกเว้นภวิดา เธออยากออกไปจากที่นี่เสียทีแต่ไปไม่ได้

"ห้ามเยอะจัง สรุปว่าฉันห้ามเข้าไปที่ห้องโถงใหญ่นั่นถูกมั้ย" 

"อืม แต่ว่าเวลากินข้าวคุณภาสอนุญาตให้ร่วมโต๊ะกับเขาได้ถ้าเธอต้องการ" ภาสกรอนุญาตทุกคนให้ทานอาหารร่วมกับเขาได้แต่ถ้าไม่ต้องการก็สามารถให้แม่บ้านนำอาหารขึ้นด้านบนได้ตลอดเรียกได้ว่าอยู่ที่นี่ค่อนข้างสุขสบายแต่ไม่ได้อิสระเท่าที่ต้องการ