บทที่ 6

นรุตม์ วิชญะการุณ เดินกลับเข้าไปในห้องนอนด้วยความฉุนเฉียว ความจริงแล้ววันนี้นลินจะต้องเดินทางมาถึงเมืองเอกรัฐตามกำหนด นรุตม์ตั้งใจว่าจะเป็นคนออกไปรับน้องสาวด้วยตัวเอง แต่จู่ๆกลับมีเบอร์โทรศัพท์ที่ไม่คุ้นตาส่งข้อความมาบอกว่าหญิงสาวต้องการออกไปฉลองกับเพื่อนก่อน

แต่นี่มันก็ผ่านไปหลายชั่วโมงจนดึกมากแล้ว นลินก็ยังไม่ยอมกลับบ้านเสียที ครั้นชายหนุ่มจะให้คนออกตามหาก็คงเป็นไปได้ยาก ในเมื่อยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าน้องสาวตัวดีหายหน้าหายตาไปกับเพื่อนคนไหน เขาลองโทรติดต่อกลับไปยังเบอร์โทรศัพท์ที่ใช้ส่งข้อความมา รวมทั้งเบอร์ที่เธอเพิ่งโทรเข้ามาเมื่อครู่หลายต่อหลายครั้ง แต่มันก็ไม่สามารถติดต่อได้แล้ว

“รุตม์ ดึกแล้วทำไมยังไม่นอนอีกล่ะลูก” นรุตม์สะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงคุ้นหูดังขึ้น เขาหันกลับไปส่งยิ้มให้คุณหญิงวารินอย่างอ่อนโยนทั้งที่ในใจร้อนรุ่มจนนั่งแทบไม่ติดเก้าอี้

“ผมยังไม่ง่วงน่ะครับ ว่าแต่ทำไมคุณแม่ถึงยังไม่เข้านอนอีกล่ะครับ... นี่ก็จวนจะห้าทุ่มอยู่แล้วด้วย” นรุตม์ตอบพร้อมกับถามขึ้นอย่างห่วงใย

“แม่เป็นห่วงน้องน่ะสิลูก ปกติน้ำเหนือไม่มีเพื่อนที่ไหนนี่นา แต่ทำไมถึงได้ส่งข้อความมาบอกลูกว่าจะไปฉลองกับเพื่อนล่ะ แม่ไม่สบายใจเลยรุตม์”

“เอ่อ... คุณแม่กำลังคิดมากไปนะครับ เมื่อกี้น้องเพิ่งโทรมาหาผมเอง เห็นบอกว่าในเมืองรถติดมาก บางทีคงต้องค้างที่บ้านเพื่อนน่ะครับ” นรุตม์จำต้องโกหกเพื่อให้มารดาสบายใจ ซึ่งมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ เมื่อเขาเห็นรอยยิ้มของคุณหญิงวารินปรากฏขึ้นบนใบหน้า

“อย่างนั้นเองหรอกเหรอ แม่กังวลแทบตาย ที่แท้ลูกสาวตัวดีก็กลับมาที่บ้านไม่ได้เพราะรถติดนี่เอง” คุณหญิงวารินดูผ่อนคลายขึ้นกว่าตอนแรก แต่จู่ๆ รอยยิ้มพวกนั้นก็จางหายไปจนหมด นรุตม์ขมวดคิ้วมุ่นมองมารดาอย่างไม่เข้าใจ

“ทำไมถึงทำหน้าแบบนั้นล่ะครับ มีเรื่องอะไรที่ทำให้คุณแม่ไม่สบายใจอีกหรือเปล่า” คุณหญิงวารินไม่ตอบคำถามของเขา แต่เดินเข้าไปทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ราคาแพงตรงข้ามกับลูกชายแต่โดยดี

“แม่นอนไม่หลับเลยรุตม์ แม่ไม่อยากให้คุณพ่อของลูกประกาศตัวเป็นศัตรูกับคุณมาร์คัสมากไปกว่านี้ รุตม์เองก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าเราเป็นฝ่ายผิด เราไม่มีสิทธิ์ไปต่อกรอะไรกับพวกเขาทั้งนั้น” ผู้สูงวัยกว่าระบายความในใจออกมาด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก

“คุณแม่อย่าคิดมากสิครับ ผมมั่นใจว่าอีกไม่นานคุณพ่อคงคิดได้ แล้วก็ยอมล้มเลิกความคิดบ้าๆพวกนั้น ผมเองก็จะพยายามโน้มน้าวท่านอีกแรง คุณแม่วางใจเถอะครับ”

ชายหนุ่มย้ำเพื่อให้มารดามั่นใจมากขึ้น ถึงแม้ว่าความพยายามที่จะเปลี่ยนความคิดของบิดาจะยังคงไม่คืบหน้าไปสักเท่าไหร่นักก็ตาม

“แต่แม่กลัวนะรุตม์ แม่กลัวว่าคุณมาร์คัสจะทำกับเราอย่างที่เราเคยทำกับเขา” คุณหญิงวารินบอกเสียงสั่น นรุตม์ขยับไปสวมกอดมารดาเอาไว้แน่น มือเรียวบางที่เริ่มยับย่นขึ้นตามวัยลูบไล้เรือนผมสีดำสนิทของลูกชายอย่างแผ่วเบา ส่วนนรุตม์ก็นิ่งเงียบไป และปล่อยให้ความคิดของตัวเองจมดิ่งสู่ภวังค์แห่งความหลังในอดีตอีกครั้ง

สองปีก่อน...

‘คุณพาฉันมาที่นี่ทำไมกันคะนรุตม์’

น้ำเสียงหวานใสช่างเจรจาเอ่ยถาม เมื่อชายคนรักพาเธอนั่งรถชมวิวมาไกลถึงไร่อัปสร แต่เดซี่ แวนเดอคอร์ฟ กลับไม่ได้รับคำตอบใดๆจากเขา ชายหนุ่มเลี้ยวรถเบนซ์สีน้ำเงินสวยเข้ามาจอดนิ่งสนิทที่หน้าบ้านพักในไร่ ก่อนจะเป็นฝ่ายผละลงมาจากรถก่อนโดยไม่พูดไม่จาอะไรเลยสักคำ

‘ฉันไม่ยักรู้เลยนะคะว่าคุณจะชำนาญเส้นทางในไร่ของเราขนาดนี้’ เดซี่กล่าวอย่างชื่นชนระคนแปลกใจ หลังจากที่เดินตามมาหยุดอยู่ข้างหลังชายหนุ่ม

ไร่อัปสรเป็นสมบัติชิ้นหนึ่งที่มารดาของเธอรักและผูกพันมาก ทุกครั้งที่พี่ชายไม่มีเวลาให้เดซี่ก็มักจะพาตัวเองมาขลุกอยู่ที่นี่เป็นประจำเพื่อฝึกขี่ม้า หญิงสาวหวังเอาไว้เสมอว่ามาร์คัสต้องชื่นชมมากแน่ๆ ถ้าหากสาวน้อยขี้โรคอย่างเธอทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันได้เหมือนคนอื่นเขาเสียที

มาร์คัสต้องทุ่มเทเวลาส่วนตัวเพื่อบริหารงานทุกอย่างในเอกรัฐแทนบิดา แต่ถึงอย่างนั้นชายหนุ่มก็ไม่ได้คิดที่จะละทิ้งไร่อัปสรอันเป็นที่รักของผู้ให้กำเนิดไป เขาเปิดโอกาสให้ทุกคนที่ขาดอาชีพเลี้ยงตัวเข้ามาปลูกพืชผักผลไม้ในที่ดินว่างเปล่าโดยไม่คิดค่าเช่า และนั่นก็เพื่อเป็นการสร้างความมั่นคงขั้นพื้นฐานให้ประชากรในเมืองเอกรัฐดูมีศักยภาพมากขึ้น

‘เดล...’ นรุตม์เรียกเสียงเข้มเมื่อเห็นสาวสวยนัยน์ตาสีเขียวมรกตเอาแต่ยืนเหม่อลอยอยู่คนเดียว เดซี่สะดุ้งเล็กน้อย เมื่อจู่ๆก็พบว่าชายหนุ่มขยับเข้ามายืนแนบชิดกายเธออย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน

‘มีอะไรเหรอคะ’ เจ้าของร่างโปร่งระหงก้าวถอยหลังไปเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถาม

‘ผมอยากดูม้าตัวโปรดของคุณสักครั้ง แต่ไม่รู้ว่ามันจะเป็นการเสียมารยาทเกินไปไหม’ นรุตม์ยังคงถ่อมตัวทั้งที่เขากับเธอนั้นคบหาดูใจกันมานานเกือบสองปีแล้ว แต่เดซี่เองก็มักจะแสดงให้เขาเห็นเสมอว่าการเป็นน้องสาวของผู้นำที่มีอำนาจสูงสุดในเอกรัฐนั้น ไม่ใช่ปัญหาที่จะทำให้เกิดช่องว่างระหว่างความรักของเขาและเธอเลย

‘พูดอย่างนั้นฉันเสียใจนะคะ อันที่จริงถ้ามีโอกาสได้ขี่ม้าอวดคุณบ้างก็คงดีไม่น้อยเลย... รอฉันตรงนี้สักครู่นะ’