บทที่ 15

“คุณมาร์คัส!” เทวาเผลอเรียกชื่อชายหนุ่มเสียงดัง เพราะเขาเองก็รู้สึกตกใจไม่ต่างกับที่นลินและไม้เมืองกำลังเป็นอยู่ แต่เมื่อมาร์คัสหันไปปรามด้วยสายตาดุๆ เทวาจึงพยายามควบคุมอาการของตัวเองเอาไว้

“นี่คุณพูดอะไรของคุณ ป่าเถื่อนที่สุด!” คนตัวเล็กแหวขึ้นอย่างเหลืออด ถึงแม้ว่าในใจกำลังหวาดกลัวกับการกระทำอันไร้ที่มาของผู้นำหนุ่มตรงหน้า แต่เธอก็ยังไม่ยอมลดความกล้าและความถือดีของตัวเองลงเลยแม้แต่น้อย

“ทำสิไม้เมือง... ทำให้ผู้หญิงถือดีคนนี้เป็นของนายต่อหน้าฉันกับเทวาเดี๋ยวนี้” น้ำเสียงเฉียบขาดทรงอำนาจสั่งขึ้นอีกครั้ง ไม้เมืองถึงกับหน้าชาไปเหมือนกันเมื่อรู้เจตนาของนายหนุ่ม

นลินยืนกำมือแน่นอย่างข่มอารมณ์ ขอบตาร้อนผ่าวพร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงผิดจังหวะ เธอหันไปสบตากับไม้เมืองก็พอจะมองออกว่าเขาเองก็กำลังคิดหนัก แต่ดูเหมือนคำสั่งของมาร์คัสจะมีผลโดยตรง เพราะฉะนั้นไม้เมืองจึงก้าวเข้ามาหาเธออย่างช้าๆ

ไม้เมืองยกมือขึ้นจับไหล่บางเอาไว้แน่น สีหน้าของเขาดูลำบากใจอยู่เหมือนกันที่จะต้องลงมือทำตามที่มาร์คัสสั่ง ถึงแม้ว่าจะผ่านประสบการณ์เรื่องรักมานักต่อนักแล้ว แต่การขืนใจผู้หญิงก็ไม่ใช่สิ่งที่เขาเคยทำหรือคิดที่จะทำ

“ผม... ผมทำแบบนี้ไม่ได้หรอกครับท่านผู้นำ” สุดท้ายไม้เมืองก็ยอมแพ้ให้กับความขี้ขลาดของตัวเอง เขาถอยออกห่างจากนลินมาสองสามก้าว ในขณะที่เธอก็ทิ้งตัวลงนั่งบนพื้นอย่างอ่อนแรง ความกดดันเมื่อครู่เล่นเอาแทบลมจับไปเลยทีเดียว

เทวาเห็นมาร์คัสชักสีหน้าไม่พอใจก็รู้ได้ในทันทีว่าไม้เมืองคงต้องโชคร้ายแน่ๆ และแล้วก็เป็นตามที่เขาคาดเอาไว้ไม่มีผิด เมื่อมาร์คัสผุดลุกขึ้นอีกครั้งพร้อมกับชักปืนออกมาจากเอวกางเกง ไม้เมืองไม่ได้แสดงท่าทีเกรงกลัวใดๆ ออกมามากมาย มีเพียงดวงตาของเขาเท่านั้นที่มองดูแล้วหดหู่ยิ่งนัก

“จัดการเธอซะไม้เมือง ฉันจำได้ว่าเมื่อเร็วๆนี้นายก็เคยทำแบบนั้นมาแล้วไม่ใช่เหรอ” มาร์คัสพูดขึ้นอีกครั้งเพื่อเปิดโอกาสให้อีกฝ่ายได้แก้ตัว

“แต่วันนั้นมันไม่ใช่การขืนใจนะครับ... สำหรับตอนนี้ผมทำไม่ได้ครับท่านผู้นำ ผมทำลายผู้หญิงคนนี้ไม่ลงจริงๆ” ไม้เมืองยังคงยืนยันคำเดิม และดูเหมือนว่ามาร์คัสจะไม่อาจทนใจเย็นได้อีกแล้ว

ปัง!!

นลินยกมือขึ้นปิดหูเอาไว้ทันทีที่เสียงปืนดังขึ้น แต่เมื่อนึกถึงไม้เมืองแล้วเธอก็รีบมองไปตรงจุดที่เขายืนอยู่อย่างรวดเร็ว ภาพที่เห็นคือร่างสูงของชายหนุ่มค่อยๆทรุดฮวบลงบนพื้น พร้อมกับเลือดสีแดงสดที่ไหลพรั่งพรูออกมาจากต้นขาแข็งแรง

“คุณมันเลวที่สุด! ทำร้ายคนอื่นแบบนี้ได้ยังไง!”

นลินตะคอกเสียงดังทั้งที่รู้ว่าผลที่ได้รับอาจไม่สวยงามนัก แต่ทว่าเธอก็ทนไม่ได้เหมือนกันที่เห็นมาร์คัสต้องมารบราฆ่าฟันพวกเดียวกันเองแบบนี้ และสาเหตุก็ยังเกิดจากเรื่องไม่เป็นเรื่องอีกด้วย

“พาไม้เมืองออกไปทำแผลก่อนเถอะเทวา ผมมีเรื่องต้องสะสางกับผู้หญิงปากดีคนนี้สักหน่อย... อ้อรบกวนบอกป้าจันทร์มาพบผมด้วยนะ”

มาร์คัสไม่ได้โต้ตอบอะไรกับหญิงสาว นอกจากเก็บปืนเอาไว้ตามเดิมแล้วหันไปบอกให้เทวาพาไม้เมืองออกไปข้างนอกก่อน ซึ่งเทวาก็พยักหน้ารับรู้และประคองไม้เมืองออกไปทันที

เมื่อได้อยู่เพียงลำพังสองคน นลินก็เกิดอาการประหม่าขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ร่างเล็กเดินถอยหลังไปติดอยู่ประตูบานใหญ่อย่างรวดเร็ว เพราะจู่ๆมาร์คัสก็ถลาเข้าหาเธอโดยไม่ปล่อยให้มีโอกาสได้ตั้งตัว มือหนาแข็งแรงปานคีมเหล็กบีบต้นแขนเรียวเล็กเอาไว้แน่นจนแทบทนความเจ็บปวดไม่ไหว

“ปล่อยนะ! ฉันเจ็บ”

นลินร้องบอก แต่มีหรือที่มาร์คัสจะยอมทำตามคำสั่งของเธอ

“เจ็บเหรอ... แล้วทำไมเมื่อกี้ถึงได้ปากคอเราะร้ายนักล่ะ แน่จริงก็อวดเก่งกับฉันอีกสิ” ชายหนุ่มท้าทายด้วยสีหน้าเหยียดหยัน ขณะที่แรงบีบรัดตรงบริเวณต้นแขนของเธอก็เพิ่มขึ้นด้วย

นลินถึงกับน้ำตาคลอ เพราะไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าผู้นำแห่งเมืองเอกรัฐที่หลายๆคนพากันนับหน้าถือตานั้นจะโหดร้ายกับผู้หญิงได้ถึงเพียงนี้ สายตาของเขาดูไร้ความปราณีและแข็งกระด้าง ถึงแม้ทุกอย่างในชีวิตของเขาจะสมบูรณ์แบบ แต่นลินก็แน่ใจอย่างที่สุดว่าผู้ชายตรงหน้าเธอคงไร้สิ่งที่เรียกว่าหัวใจอย่างแน่นอน

เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นทำให้มาร์คัสจำต้องปล่อยให้หญิงสาวเป็นอิสระ ชายหนุ่มร้องบอกให้ผู้มาเยือนเข้ามาได้ และก็พบว่าเป็นแม่บ้านสูงวัยของตระกูลแวนเดอคอร์ฟนั่นเอง เขาส่งยิ้มอบอุ่นให้ป้าจันทร์ ก่อนจะเดินเข้าไปจุมพิตที่ข้างแก้มแผ่วเบา สีหน้าและท่าทางดูอ่อนโยนลงจนนลินเองก็ยังนึกแปลกใจ

“คิดถึงเหลือเกินครับ... ผมไม่มีเวลาว่างเลย”

“ป้าก็คิดถึงคุณมาร์คค่ะ แล้วนี่ให้คุณเทวาตามป้ามาต้องการอะไรเหรอคะ” ป้าจันทร์ถามด้วยรอยยิ้ม และนลินเองก็เพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่าหญิงสูงวัยคนนี้เองที่พาเธอเข้ามาพบมาร์คัส

“ผมอยากรบกวนให้คุณป้าช่วยทำลูกเป็ดขี้เหร่ให้ดูดีขึ้นหน่อยได้ไหมครับ มอมแมมจนผมรู้สึกสกปรกแทนเลย” ชายหนุ่มเอ่ยยิ้มๆ กับหญิงสูงวัย แต่เมื่อตวัดสายตามองไปที่เธอ เขากลับแสดงความรู้สึกเกลียดชังอย่างเห็นได้ชัด