บทที่ 16

“ได้สิคะ ป้าปฏิวัติสาวๆให้คุณมาร์คมานักต่อนักแล้วนี่นา”

ป้าจันทร์ตอบรับอย่างง่ายดายราวกับสิ่งที่มาร์คัสต้องการนั้นเป็นหน้าที่ประจำของเธอ ชายหนุ่มโน้มตัวลงจุมพิตที่ข้างแก้มผู้สูงวัยอีกครั้งแทนคำขอบคุณ ก่อนจะเดินออกมาจากห้องรับรองเพื่อเดินทางไปที่กระทรวงเอกรัฐอย่างที่ตั้งใจเอาไว้ในตอนแรก

“มากับป้าเถอะค่ะคุณ ไปอาบน้ำอาบท่าให้สบายตัวเสียหน่อยดีกว่านะคะ” ป้าจันทร์หันไปบอกกับนลินเมื่อเห็นเจ้าของร่างสูงก้าวออกไปจากห้องแล้ว แต่หญิงสาวยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เพราะยังไม่หายหวาดกลัวจากสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นในห้องนี้ มาร์คัสยิงไม้เมืองต่อหน้าเธออย่างเลือดเย็น หนำซ้ำเขายังทำให้เธอเจ็บทั้งกายและใจอีก

“ผู้ชายคนนั้นเลวร้ายที่สุด... เขาเลวมาก”

เธอพูดเสียงแผ่ว แต่ก็ชัดเจนพอที่ป้าจันทร์จะได้ยินอย่างชัดเจน หญิงสูงวัยพอจะเดาเรื่องราวได้บ้างหลังจากได้เห็นเทวาพาไม้เมืองออกไปในสภาพนั้น และดูเหมือนทุกอย่างจะเริ่มชัดเจนขึ้นอีกเมื่อนางได้เห็นความหวาดกลัวที่ปรากฏอยู่ในแววตาของนลิน

“บางทีคนเราอาจจะจำเป็นต้องกลายเป็นคนเลวก็ได้นะคะ อย่าตัดสินคุณมาร์คแค่ภายนอกเลยค่ะ” ป้าจันทร์พูดขึ้นพลางขยับเข้าไปดึงมือของหญิงสาวมากุมไว้

“ฉันมองคนไม่ผิดหรอกค่ะป้า... ไปกันเถอะค่ะ จะพาฉันไปฆ่าไปแกงที่ไหนก็เชิญเลย”

นลินเอ่ยทั้งน้ำตา ขณะที่ป้าจันทร์นั้นทำได้แค่เพียงโอบกอดเธอเอาไว้หลวมๆ เพื่อปลอบโยน ถึงแม้ว่านางจะยังไม่รู้จักนิสัยใจคอและตัวตนที่แท้จริงของหญิงสาวดี แต่เมื่อเห็นเธอทุกข์ใจก็อดเวทนาไม่ได้

ตอนนี้ความเข้มแข็งที่นลินพยายามสร้างเอาไว้เพื่อเป็นเกราะป้องกันความหวาดกลัวของตัวเองได้พังทลายลงจนหมดสิ้นแล้ว หญิงสาวยกมือบางขึ้นปาดน้ำตา ก่อนจะเดินออกจากห้องรับรองไปพร้อมๆ กับป้าจันทร์ แต่ถึงแม้ว่าท่าทางของเธอจะดูเหมือนยอมแพ้และไร้พิษสง แต่ทว่าในความจริงนั้นกลับตรงข้ามโดยสิ้นเชิง เพราะไม่ว่าอย่างไรหญิงสาวก็สัญญากับตัวเองเอาไว้แล้วว่าจะต้องหนีไปจากที่นี่ให้ได้

มาร์คัสเดินเข้ามาภายในห้องประชุมใหญ่ของกระทรวงเอกรัฐพร้อมกับเทวา ทุกหน่วยงานที่กำลังร่วมมือกันต่อต้านเหล่ากบฏนั้นนั่งรออยู่ก่อนแล้ว เมื่อผู้นำหนุ่มก้าวเข้ามาถึงเก้าอี้ประจำตำแหน่ง ทุกคนต่างก็พากันลุกขึ้นค้อมศีรษะให้อย่างนอบน้อมทันที

“เชิญนั่งครับ วันนี้ผมต้องขอโทษด้วยที่ทำให้รอนาน”

มาร์คัสผายมือบอกให้ทุกคนในห้องประชุมนั่งลงตามเดิม พร้อมกับเอ่ยขอโทษที่เข้าประชุมผิดเวลาไปกว่าสามสิบนาที ซึ่งสิ่งได้รับกลับมาก็คือรอยยิ้มจริงใจของเหล่าข้าราชการผู้ซื่อสัตย์

เมื่อเทวายื่นเอกสารสำคัญหลายฉบับส่งให้มาร์คัสเรียบร้อยแล้ว การประชุมอันเคร่งเครียดก็เริ่มต้นขึ้นทันที แผนการโค่นล้มอำนาจของตระกูลแวนเดอคอร์ฟและยึดเมืองเอกรัฐไปขายต่อให้ต่างชาติของนายพลสิงขร ถูกรายงานอย่างละเอียดจากปากของเทวา ซึ่งทุกคนก็ล้วนแล้วแต่ให้ความสนใจและพากันคิดหาวิธีการตั้งรับอย่างเต็มรูปแบบ

“ทุกท่านยังไม่ต้องวิตกกันจนเกินไปหรอกนะครับ เพราะในฐานะผู้นำของเอกรัฐ ผมจะไม่ยอมให้นายพลสิงขรกับพรรคพวกทำการครั้งนี้สำเร็จได้แน่ๆ ที่สำคัญตอนนี้พวกเราก็กำลังถือไพ่เหนือกว่าด้วย” มาร์คัสชี้แจงให้ทุกคนฟังอย่างละเอียด แต่ดูเหมือนท้ายประโยคจะทำให้หลายๆคนอดสงสัยขึ้นมาไม่ได้อีกตามเคย

“เรากำลังถือไพ่เหนือกว่าเหรอครับท่าน ไม่ทราบว่าพอจะบอกได้หรือเปล่าครับว่าเรื่องอะไร” และแล้วความสงสัยก็ถูกถ่ายทอดออกมาโดยนายทหารชั้นผู้ใหญ่นายหนึ่ง

“ผมคิดว่าเราได้ข้อมูลที่เรียกได้ว่าลับสุดยอดของนายพลสิงขรมาไว้ในมือแล้วครับ ตอนนี้กำลังอยู่ระหว่างการตรวจสอบ คาดว่าอีกไม่นานก็คงทราบผล” เทวารายงานความคืบหน้า

“ถ้าอย่างนั้นอีกไม่นานเรื่องวุ่นวายพวกนี้คงจะยุติลงแล้วสินะครับท่านผู้นำ ผมอยากให้คนเลวๆได้รับบทลงโทษจนรอแทบไม่ไหวอยู่แล้วนะครับเนี่ย” หนึ่งในผู้ร่วมเข้าประชุมเอ่ยขึ้น คนอื่นๆจึงได้โอกาสสอบถามสิ่งที่ยังสงสัยเพิ่มเติมต่อไปอีก

“ว่าแต่ตอนนี้ทางนายพลสิงขรคิดจะทำการใหญ่อะไรหรือเปล่าครับท่านผู้นำ ผมเกรงว่าบางทีพวกกบฏอาจจะก่อความเสียหายให้เมืองเอกรัฐ ก่อนที่เราจะได้หลักฐานทุกอย่างครบน่ะครับ”

“เรื่องนี้ผมเองก็กังวลอยู่เหมือนกันครับ แต่ตราบใดที่นายพลสิงขรยังคงไม่มีการเคลื่อนไหวอะไรมากมาย ก็เท่ากับว่ายังไม่ต้องการประกาศตัวเป็นศัตรูกับเราชัดเจนนัก”

“แบบนี้ก็แสดงว่านายพลสิงขรอาจกำลังคิดทำการใหญ่อยู่ใช่ไหมครับท่านผู้นำ”

“ผมคิดว่าคงเป็นอย่างนั้นครับ แต่ตอนนี้ทางเราเองก็ยังทำอะไรไม่ได้มาก นอกจากรอหลักฐานสำคัญแล้วก็พยายามสืบความเคลื่อนไหวของพวกกบฏให้ได้มากที่สุด” มาร์คัสชี้แจงตามที่เห็นสมควร

หลังจากนั้นการประชุมก็ดำเนินต่อไปอีกเพียงแค่เล็กน้อย เพราะทุกคนในห้องประชุมหมดความข้องใจ และต่างก็ได้เสนอแนวทางการต่อต้านกบฏกันจนเป็นที่น่าพอใจแล้ว มาร์คัสถือโอกาสนั้นกล่าวปิดประชุม และรีบเดินทางกลับคฤหาสน์แวนเดอคอร์ฟพร้อมกับเหล่าบอดี้การ์ดทันที