บทที่ 14

“ที่เธอมัวแต่ชักช้าก็เพราะว่าอยากให้ฉันใส่ให้สินะ มาสิ... ฉันจะช่วยใส่เสื้อผ้าพวกนี้ให้เอง” มาร์คัสทรุดกายลงนั่งในระดับเดียวกันกับหญิงสาวพร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาใกล้ นลินเองก็ไม่ได้คิดที่จะหลบสายตาคมกล้าทรงอำนาจคู่นั้นแต่อย่างใด

“ไปตายซะ” หญิงสาวพูดเบาๆ แต่น้ำเสียงฟังดูแข็งกร้าวชัดเจน

“ฉันชอบผู้หญิงอย่างเธอจริงๆเลย กล้า บ้าบิ่น แล้วก็อวดดี... แบบนี้สงสัยต้องเลี้ยงเอาไว้ดูเล่นนานๆหน่อยแล้ว”

มาร์คัสพูดเพียงเท่านั้นก็ผุดลุกขึ้นยืน และเดินออกไปรอหญิงสาวข้างนอก นลินมองตามจนแผ่นหลังของเขาลับหายไปจากสายตา เธอจึงถือโอกาสนั้นรีบสวมเสื้อเอาไว้อย่างเดิม จู่ๆ ใบหน้าของหญิงสาวก็ร้อนวูบวาบขึ้นมา เมื่อนึกได้ว่ามาร์คัสนั้นจ้องมองทุกอย่างในตัวเธอด้วยตาแบบไหน

‘อีตาผู้นำจอมเผด็จการ ไอ้ผู้ชายโรคจิต’

นลินคิดอย่างขุ่นเคืองก่อนจะเดินตามออกไปข้างนอก เพราะอย่างน้อยเธอก็จะได้ไม่ต้องทนอยู่ในโรงม้าอับๆ นี่อีกต่อไป แต่ทว่าความรีบร้อนของหญิงสาวนั้นทำให้สร้อยข้อเท้าที่บิดามอบให้เป็นของขวัญวันเกิดถูกกิ่งไม้ที่วางระเกะระกะอยู่เกี่ยวหลุดไป และเธอก็ไม่มีโอกาสรู้เลยด้วยว่าตอนนี้ของรักของหวงชิ้นสำคัญกำลังถูกทิ้งเอาไว้ที่โรงม้าร้างแห่งนี้เสียแล้ว...

มาร์คัสทำหน้าที่คนขับจำเป็นให้ผู้หญิงร่างเล็กที่นั่งหน้ามุ่ยอยู่ข้างๆ อย่างเงียบกริบ สายตาคมจ้องมองไปตามถนนที่กำลังมุ่งหน้ากลับไปยังคฤหาสน์แวนเดอคอร์ฟอย่างจดจ่อ และไม่ได้คิดจะเอ่ยปากพูดคุยอะไรกับอีกฝ่าย นลินเองก็เช่นกัน เธอเอาแต่นั่งมองออกเหม่อมองวิวทิวทัศน์รอบกาย จนกระทั่งรถยนต์คันหรูมาจอดนิ่งสนิทที่คฤหาสน์อันใหญ่โตโออ่าของผู้นำหนุ่มแห่งเอกรัฐ

มาร์คัสเปิดประตูรถลงไปพูดคุยอะไรบางอย่างกับเขมและไม้เมืองที่ยืนรอรับอยู่เพียงชั่วครู่ ก่อนที่จะพาร่างสูงโปร่งของตัวเองเดินกลับเข้าไปข้างใน ไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อยว่าเชลยสาวแสนอวดดีจะยอมลงมาจากรถหรือไม่

นลินสังเกตเห็นไม้เมืองกำลังเดินตรงเข้ามาหา รอยยิ้มอบอุ่นที่ส่งมานั้นช่วยให้หญิงสาวรู้สึกคลายใจมากขึ้น เธอจึงรีบเปิดประตูรถลงมายืนรอเขาทันที

“ยินดีต้อนรับสู่คฤหาสน์แวนเดอคอร์ฟนะครับ... ถึงคุณจะไม่เต็มใจนักก็ตาม” ไม้เมืองพูดยิ้มๆ พร้อมกับผายมือให้หญิงสาวเดินไปตามทางที่นายหนุ่มของเขาเพิ่งกลับเข้าไป

นลินไม่ได้ขัดข้องและเดินตามไม้เมืองไปอย่างง่ายดาย ดวงตากลมโตพยายามเก็บทุกรายละเอียดของคฤหาสน์แห่งนี้เอาไว้ให้มากที่สุดเพราะความหลงใหล แม้ว่าภายนอกของคฤหาสน์จะถูกรายล้อมไปด้วยป่าไม้และภูเขา แต่ก็มีการตกแต่งสวนประดับอย่างสวยงาม เพื่อให้มันเป็นตัวเชื่อมต่อกับธรรมชาติรอบๆ ได้อย่างลงตัว

ภายในคฤหาสน์แวนเดอคอร์ฟตกแต่งอย่างนำสมัยตามสไตล์ยุโรป ทุกอย่างไม่ได้ดูหรูหราเหลืองอร่ามไปด้วยทองดุจปราสาทราชวังในฝัน แต่ทว่ามันกลับแสดงถึงความมีเอกลักษณ์ และความมีรสนิยมที่นุ่มนวลของผู้ออกแบบ เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นจัดวางได้เหมาะสมลงตัว บันไดที่เป็นทางขึ้นไปยังปีกซ้ายและปีกขวาของคฤหาสน์ถูกพรมสีแดงสดปูเอาไว้ตลอดทาง ในขณะที่ผู้ชายในชุดสูทสากลสีดำต่างก็ยืนประจำตำแหน่งอยู่ตามจุดต่างๆ

“คุณมาร์คัสสั่งให้ป้ามาพาคุณไปรอที่ห้องรับรองชั้นบนค่ะ... เชิญพ่อไม้ด้วยนะจ๊ะ” หญิงสูงวัยรูปร่างท้วม แต่ดูแข็งแรงเดินเข้ามาบอกกับหญิงสาวอย่างนอบน้อม ไม่ลืมที่จะเชื้อเชิญไม้เมืองให้เข้าไปพบกับมาร์คัสที่ห้องรับรองตามคำสั่งด้วยเช่นกัน

นลินละสายตาจากทุกอย่างรอบกาย พร้อมกับส่งยิ้มให้หญิงสูงวัยตรงหน้าอย่างเป็นมิตร จากนั้นจึงเดินตามเธอและไม้เมืองเข้าไปยังห้องรับรองที่อยู่บนชั้นสองของคฤหาสน์ ทันทีที่ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออก นลินกับไม้เมืองจึงได้รู้ว่า มาร์คัสและเทวาได้เข้ามานั่งรออยู่ข้างในก่อนแล้ว

“เข้ามาสิ ต้องให้เชื้อเชิญด้วยเหรอ” ชายหนุ่มเจ้าของดวงตาสีเขียวมรกตท้วงขึ้น เมื่อเห็นหญิงสาวร่างเล็กหน้าตามอมแมมยังคงตรึงเท้าอยู่หน้าประตู

“ตามมารยาทสังคมก็คงเป็นอย่างนั้นแหละ จะให้เข้าบ้านคนอื่นโดยพลการได้ยังไงล่ะ” เธอเถียงก่อนจะเดินเข้ามาประจันหน้ากับมาร์คัสอย่างไม่เกรงกลัว

“อายุเท่าไหร่กันนะ ปากคอเราะร้ายใช้ได้ทีเดียว” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นอีกพร้อมกับกระตุกยิ้มที่มุมปาก จากนั้นจึงเปลี่ยนอิริยาบถจากนั่งไขว่ขาเป็นผุดลุกขึ้นเต็มความสูงแทน

มาร์คัสสาวเท้าเข้าไปใกล้หญิงสาวตรงหน้ามากขึ้น จนเหลือระยะห่างระหว่างกันเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ดวงตาทรงอำนาจที่หลายต่อหลายคนยังขยาดจ้องมองนลินตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ในขณะที่อีกฝ่ายก็เชิดหน้าขึ้นจ้องตอบอย่างถือดี

“เธอกล้าท้าทายฉันขนาดนี้ คงเป็นเพราะยังไม่รู้จักฉันดีพอสินะสาวน้อย” เจ้าของร่างสูงโน้มใบหน้าลงกระซิบห้างหูหญิงสาวเสียงแผ่ว น้ำเสียงของเขาฟังดูหยอกล้อ แต่ก็ยังคงความน่าเกรงขามไว้ได้เป็นอย่างดี มาร์คัสหมุนตัวกลับและเดินมานั่งลงบนโซฟาราคาแพงตัวเดิมด้วยท่าทีสบายๆ ต่างจากตอนแรก สายตาคมเหลือบมองไม้เมืองเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยในสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดออกมา

“ไม้เมือง ฉันอยากให้ผู้หญิงคนนี้เป็นเมียนาย... ที่นี่และเดี๋ยวนี้”