บทที่ 11

เจ้าของร่างบางระหงตัดสินใจยันกายลุกขึ้นยืน ก่อนจะค่อยๆ ก้าวเท้าออกไปชะโงกหน้าดูว่าไม้เมืองกำลังทำอะไรอยู่ และเท่าที่เธอมองเห็นก็พบว่าเขาเอาแต่นั่งหน้าเข้มอยู่ที่ทางประตูทางออก โดยที่ไม่ได้แตะต้องอาหารตามที่พูดเอาไว้

“นี่ ฉันหิวแล้ว... ช่วยยกอาหารพวกนั้นกลับมาอีกทีได้ไหม” นลินตะโกนบอกไม้เมืองเสียงดัง เพราะคิดได้ว่ากองทัพต้องเดินด้วยท้องเสมอ ถ้าหากเธอไม่ยอมกินอะไรอยู่แบบนี้ก็เท่ากับปิดโอกาสหนีของตัวเองไปด้วยเหมือนกัน

“ได้สิ คุณกลับไปนั่งรอที่เดิมเถอะ” ไม้เมืองรับคำพร้อมกับออกปากสั่ง เมื่อเห็นหญิงสาวทำตามอย่างไม่อิดออดจึงยกสำรับอาหารกลับเข้าไปในโรงม้าอับชื้นนั้นอีกครั้ง

ไม้เมืองนั่งมองเธอละเลียดอาหารแต่ล่ะอย่างจนหมดขณะที่ในใจรู้สึกสงสารอยู่ไม่น้อย ตอนนี้ร่างบอบบางในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ทะมัดทะแมงมอมแมมจนดูไม่ได้ ความสวยงามบนใบหน้าที่เขาได้มีโอกาสเห็นมาแล้วก็ถูกคราบไคลต่างๆ บดบังจนหมดสิ้น

“มองอะไร นายไม่เคยเห็นคนกินข้าวเหรอ” ไม้เมืองสะดุ้งสุดตัวเมื่อจู่ๆ นลินก็เงยหน้าขึ้นถามเขาเสียงดัง

“เปล่าหรอก ผมแค่กำลังคิดว่าตอนนี้เนื้อตัวคุณดูสกปรกสุดๆเลย”

“แหงล่ะ ที่ฉันต้องทนเหม็นเน่าแบบนี้ก็เพราะใครล่ะ” หญิงสาวเชิดหน้าขึ้นเถียงด้วยท่าทีดื้อรั้นจนไม้เมืองอดหัวเราะออกมาไม่ได้

“คุณนี่ดูเหมือนเด็กเลยนะ ตัวเล็กนิดเดียวแถมยังชอบทำหน้าตาท่าทางเหมือนเด็กๆอีก” ไม้เมืองเย้าเจ้าของร่างเล็กบอบบางตรงหน้าเพราะหวังจะผูกมิตรกับเธอ แต่นลินกลับรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาทันทีที่ถูกล้อว่าตัวเองยังดูเหมือนเด็กๆ ทั้งที่กำลังอยู่ในวัยสาวสะพรั่ง

“อย่าพูดมากไปหน่อยเลย รู้หรือเปล่าว่าฉันอายุเท่าไหร่แล้ว นายนั่นแหละที่ดูเหมือนเด็กๆ” เธอเถียงตามประสาคนไม่ชอบยอมแพ้ และมันก็ช่วยเรียกรอยยิ้มของชายหนุ่มตรงหน้าให้กว้างขึ้นอีก

“เราอายุเท่ากันนะคุณ ผมก็อายุยี่สิบสามปีเหมือนคุณนั่นแหละ แต่ว่าไม่ได้เรียบจบมาจากต่างประเทศแบบคุณหรอก” ไม้เมืองยังคงเอ่ยต่อ เพราะรู้ประวัติของนลินมาอย่างละเอียดแล้ว

เมื่อเห็นคนชอบเถียงนั่งนิ่งไปเพราะไม่รู้จะต่อกรอะไรกับเขาอีก ไม้เมืองจึงขยับเข้าไปยกถาดอาหารออกมาเก็บไว้ด้านนอกตามเดิม ส่วนนลินก็รีบลุกขึ้นมองไปรอบๆ เพื่อดูว่าพอจะมีอะไรช่วยเหลือเธอได้บ้าง แต่ทว่าร่างบางก็ต้องทรุดตัวลงนั่งอีกครั้ง เมื่อชายหนุ่มเดินกลับเข้ามาข้างในโรงม้าเสียก่อน

“ผมว่าคุณอย่าคิดหาทางหนีเลยนะ พวกผมไม่ได้โง่กันนักหรอก” ไม้เมืองพูดยิ้มๆ พร้อมกับเดินเข้ามาไขกุญแจที่คล้องโซ่อยู่บริเวณข้อเท้าของเธอออก จากนั้นก็ทิ้งตัวลงนั่งลงบนพื้นอันชื้นแฉะ นลินนึกแปลกใจอยู่เหมือนกันว่าเขาคิดจะทำอะไร แต่เธอก็ยังไม่ยอมปริปากถาม

ไม้เมืองล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อแจ็คเก็ตสีเข้ม เพื่อนำยาและผ้าพันแผลออกมาถือเอาไว้ นลินเองก็เงยหน้าขึ้นมองเขาทันทีที่ข้อเท้าของเธอถูกดึงไปพาดไว้ที่ท่อนขาข้างหนึ่งของชายหนุ่ม นิ้วมือเรียวสัมผัสลงบนบริเวณรอยแผลที่มีคราบเลือดเปื้อนเกรอะกรังอย่างแผ่วเบา

“นี่… มันเจ็บนะ” เธอร้องบอกเบาๆ แต่ก็ยอมปล่อยให้เขาจัดการบาดแผลต่อโดยไม่ขัดอะไร

“ข้อเท้าคุณเป็นแผลใหญ่เชียว ที่ฝ่าเท้าก็ดูเหมือนว่าจะโดนหนามที่ท้ายไร่ทิ่มเอา คงเจ็บมากใช่ไหม”

ไม้เมืองถามหญิงสาวด้วยสีหน้าเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด และต่อให้ผู้หญิงตรงหน้าไม่ใช่เธอ เขาก็คงทำแบบนี้เหมือนกัน แน่นอนว่าทุกอย่างที่ไม้เมืองทำลงไปนั้นล้วนแล้วแต่เป็นเพราะความมีมนุษยธรรมเท่านั้น

นลินนั่งนิ่งเงียบไม่ยอมตอบอะไร ใบหน้างามร้อนวูบวาบอย่างประหลาด เพราะไม่เคยได้อยู่ใกล้ชิดกับผู้ชายคนไหนมากถึงขนาดนี้ หนำซ้ำน้ำเสียงและสีหน้าของไม้เมืองก็ยังทำให้เธอไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรอีกด้วย

เมื่อได้ใกล้ชิดกันถึงเพียงนี้ นลินจึงใช้โอกาสที่มีสังเกตรายละเอียดบนใบหน้าของเขา ไม้เมืองเป็นผู้ชายที่มีผิวพรรณขาวสะอาด จมูกโด่งเรียวสวยรับปากริมฝีปากบางได้รูป เขาเป็นผู้ชายที่มีเครื่องหน้าสวยงามคล้ายผู้หญิง แต่ทว่าแผงอกกำยำและความสูงเกินมาตรฐานชายไทย ก็เป็นสิ่งที่บ่งบอกถึงความแข็งแกร่งของเขาได้เป็นอย่างดี

ไม้เมืองมองหน้าหญิงสาวเล็กน้อย ก่อนจะจัดการทาแอลกอฮอล์ล้างแผลให้เธอ ไม่ลืมที่จะก้มหน้าลงเป่าเบาๆ ให้เพื่อช่วยบรรเทาอาการแสบร้อนให้เมื่อเห็นนลินร้องลั่น จากนั้นก็จบลงด้วยการใช้ผ้าพันแผลสีขาวสะอาดพันรอบๆ ข้อเท้าของหญิงสาวเอาไว้

“ผมจะไม่ล่ามโซ่คุณนอกจากท่านผู้นำจะมาที่นี่ เพราะฉะนั้นอย่าทำให้ผมเดือดร้อนนะครับ” ชายหนุ่มเอ่ยขณะผุดลุกขึ้นยืนตามเดิม ก่อนจะหันหลังเดินออกจากโรงม้าไปทันที

“ขอบคุณมากนะ!”

หญิงสาวตะโกนไล่หลังไม้เมืองและมั่นใจว่าเขาจะต้องได้ยิน

นลินยกมือขึ้นแตะตรงข้อเท้าของตัวเองเบาๆอย่างครุ่นคิด ถึงไม้เมืองจะเป็นหนึ่งในคนที่ลักพาตัวเธอมา แต่หญิงสาวกลับมองเห็นแววตาอันอ่อนโยนของเขา สัมผัสและการกระทำที่ดูเป็นมิตรทำให้นลินรู้สึกไว้วางใจในตัวของไม้เมืองมากขึ้น ถึงแม้ว่าจะยังไม่เต็มร้อยนักก็ตาม