Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
นักเขียน
นิยาย
ผู้หญิงในความลับ (ฉันไม่ใช่เมียน้อย)
2.0K·เฌอรามิลในอีกมุมหนึ่งของคนบาป...ฉันไม่ได้อยากถูกตราหน้า ไม่ได้อยากให้ใครหยามหมิ่นว่าสิ้นคิด ยอมเป็นคนในที่มืดไร้ศักดิ์ศรี หากแต่ความจำเป็น มันก็บีบบังคับให้ฉันเผลอไผลล้ำเส้นกฎเกณฑ์ของการเป็น 'นางบำเรอ' จนได้ ความเหงาและความเหว่ว้า ดึงดูดให้เขาเข้ามาชดเชยส่วนที่ขาดหายในชีวิต หลายครั้งที่พยายามผลักไสความรู้สึกนั้นและถอนตัวออกมา ถีบตัวเองให้หลุดพ้นจากคำว่า 'เมียน้อย' แต่ท้ายที่สุดก็ไม่เคยเป็นผล จิตวิญญาณมันจมปลัก เกินกว่าจะดึงขึ้นมาจากบาปอันหอมหวานนั้น ได้เสียแล้ว...
ลมหวนเจ้าเอย
25.0K·เฌอรามิลครั้งก่อน...เขาเคยเข้ามาในความผูกพัน ฝากบทเรียนครั้งยิ่งใหญ่ ไว้เป็นบาดแผลชีวิต เธอต้องใช้เวลาทั้งหมดที่มีเพื่อลบลืมทุกอย่างแล้วเริ่มต้นใหม่เลี้ยงลูกน้อยเพียงลำพัง ใครจะคิดว่าเมื่อหลายปีผ่านพ้นไป เขาจะกลับคืนมาอีกครั้ง ดั่งลมร้าวที่พัดหวน...
เหมันต์ในคืนแรม
4.0K·เฌอรามิล"ลูซิเฟอร์" สมญานามที่ใช้เรียกขานปีศาจร้ายในดินแดนต้องห้าม วีรกรรมอันเหี้ยมโหดสร้างความหวาดกลัวให้ชาวเมืองมาร์โซลีนเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่มีใครคนใด...สามารถกำจัดลูซิเฟอร์ผู้นี้ได้สักทีแม้แต่บิดาของเขา โรเซียร์ที่หนีตายจากการถูกตามล่าผลัดหลงเข้าไปในดินแดนมรณะนั้น หล่อนได้ยินเพียงคำเล่าขานถึงความโหดร้ายของป่าต้องห้าม แต่เมื่อได้มาเยือนความจริงทุกอย่างก็ปรากฎ และเปลี่ยนหล่อนไปตลอดกาล.... ในคืนที่หิมะหนาวเหน็บ ความเร่าร้อนของเรือนกายกลับหลอมละลายทุกความรู้สึก เพลิงสวาทจากเขา...ทั้งแผดเผาและกักขังหล่อนเอาไว้ ให้เป็นทาสในเสน่หา
เงามาลย์
3.0K·เฌอรามิล"พเยีย! ไม่ได้นะ อย่าไปทางนั้นหยุดฟังพี่ก่อน!" "อย่ามายุ่งกับฉัน ไปให้พ้น!!!" หล่อนตะโกนตอบกลับไป น้ำเสียงแผดก้องด้วยความเจ็บปวดทรมาน ก้าวย่ำไปข้างหน้าเท่าที่แรงพอจะวิ่งไปต่อได้ ชายหนุ่มใกล้เข้ามาทุกที เบื้องหน้ายังคงเป็นป่ารกทึบ สมองมือแหลกพงหญ้าไปเรื่อยๆ พื้นที่เยียบย่างแข็งกระด้างขึ้น และเมื่อไปต่อเรื่อยๆ หล่อนก็พบว่าตรงหน้านั้นไม่มีแมกไม้พงไพรอีกต่อไปแล้ว แต่กลับเป็น...หน้าผาสูงชัน และด้านล่างเป็นท้องทะเลกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา แสงจันทร์คืนเพ็ญสะท้อนไปบนผืนน้ำ ทอระยิบระยับพร่างพราวเป็นระลอกยามน้ำทะเลเคลื่อนไหวตีตัวเป็นเกลียวคลื่น... หล่อนซาความเร็วลงแล้วเดินเรื่อยๆ ไปยังแหลมที่ยื่นยาวออกไปในท้องทะเลกว้างไพศาล "พเยีย! หยุดนะกลับมาหาพี่คนดี พี่ขอร้อง พเยียกำลังเข้าใจผิด" "..." หล่อนไม่ตอบ หันมาจ้องเขาเขม็ง ดวงตาแดงก่ำฉ่ำชื้นไปด้วยความเสียใจ ริมฝีปากเหยียดยิ้มเย็นยะเยือกจนคนหวาดกลัวจนขนลุก เขาไม่ได้กลัวหล่อน...แต่กลัวใจของหล่อนต่างหากจนไม่กล้าที่จะกล้าที่จะเข้าไปประชิดตัวอย่างกะทันหัน "ฟังพี่สักนิดเถอะพเยีย...ได้โปรด..." "ไอ้ปั้น! พเยีย..." คนอื่นๆ ตามมาทันเหตุการณ์นั้นพอดี ต่างหยุดชะงักเมื่อเห็นว่าตรงหน้าเกิดอะไรขึ้น ทุกคนหอบฮักด้วยความเหนื่อยและลุ้นระทึก "พวกมึงอย่าเข้ามา!!" เขาตะโกนบอกเพื่อน สายตาไม่ได้ลดละหันกลับไปมองพวกนั้น เขายังคงมองร่างเล็กของพิณพเยียที่ยังเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ และหยุดอยู่ตรงส่วนริมสุดของหน้าผาสูง... "พเยีย...พี่จะเข้าไปรับนะ ใจเย็นๆ เราต้องคุยกัน" เขาบอกพร้อมกับค่อยๆ ก้าวตามออกไป เขาอยู่ห่างตัวหล่อนประมาณสามเมตรเห็นจะได้ "..." พิณพเยียหันกลับมามองศิขราในขณะที่เขาใกล้เข้ามาทุกขณะ หล่อนเหยียดริมฝีปากยิ้มทั้งที่น้ำตานองหน้า และแววตายังสะท้อนถึงบาดแผลหัวใจที่ยังสาหัสสุดแสน "แบบนั้นล่ะคนดี...อยู่เฉยๆ นะพี่กำลังเข้าไปหา...เราจะกลับไปบ้านด้วยกัน..." "..." หล่อนแสยะยิ้มให้กับเขา น้ำตาร่วงพรู ไม่เหลือความรู้สึกใดๆ อีกต่อไปแล้ว หล่อนสูญเสียมันไปจนหมดสิ้นเพราะน้ำมือของเขา เท้าขวาก้าวถอยไปด้านหลัง ก่อนที่เท้าซ้ายจะก้าวตามช้าๆ... แล้วทิ้งตัวหงายหลังลงไป น้ำหนักและแรงโน้มถ่วงดึงหล่อนให้จมดิ่งสู่เบื้องล่างท่ามกลางแสงสีนวลของพระจันทร์ในคืนเต็มดวง ต่อหน้าต่อตาเขา...ศิขรา "พเยีย!!!!!!"
ม่านมลทิน
3.0K·เฌอรามิลจากคนคุ้นเคยที่ต่างก็มีความผูกพันธ์แน่นแฟ้น ต้องกลับกลายมาเป็นเหยื่อสังเวยความแค้นจากอุบัติเหตุร้าย คนหนึ่งตกเป็นเหยื่อที่ถูกทารุณแสบสัน... อีกคนตกเป็นเหยื่อที่ถูกความแค้นครอบงำจนไม่รู้ผิดถูกชั่วดี... ------------------------------------------------------ "เธอต้องชดใช้ได้ยินไหมภาวนา!! เธอจะต้องชดใช้ในสิ่งที่เกิดขึ้น อย่าหวังว่ามีใครปกป้องเธอได้ตลอดเพราะฉันจะไม่ปล่อยให้เธอหายใจอย่างเป็นสุขได้แน่!!!" "ไทม์พอแล้ว!!!" ณราชรีบปัดมือใหญ่ที่กำจับแขนของบุตรสาวแล้วบิดจนแทบหักขาดนั้นออกทันที เพราะอารมณ์ของทัพไทนั้นปรวนแปรจนจนไม่อาจควบคุมได้ คนเป็นพ่อย่อมเป็นห่วงสวัสดิภาพของลูกเป็นที่สุด "เอยขอโทษ...ฮือๆ เอยไม่ได้ตั้งใจ เอยไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้!!!" "เธอตั้งใจ! ฉันรู้ว่าเธอตั้งใจ!!" ชายหนุ่มยอมถอยห่างออกมาแต่ไม่ยอมรามือจากไปง่ายๆ เขาตะคอกอาละวาดด้วยความเกรี้ยวกราด ทุกคนปกป้องภาวนาโดยไม่นึกถึงความสูญเสียที่เขาต้องเผชิญกับมันอย่างโหดร้ายทารุณ เด็กฆาตกรที่คนนี้ไม่ควรได้รับความคุ้มครองดูแลใดๆ เลยเพราะหล่อนตั้งใจจะฆ่าเมียและลูกของเขาอย่างเลือดเย็น "เธอเกลียดเปรี้ยวมาตั้งแต่ไหนแต่ไร...พอเปรี้ยวกำลังจะมีลูกเธอก็ยิ่งอิจฉา กลัวลูกฉันจะมาแทนที่เธอ! กลัวตัวเองจะกลายเป็นหมาหัวเน่า เธอมันสารเลว!! เธอฆ่าได้แม้กระทั่งเด็กที่อยู่ในท้องของเปรี้ยว!" ชายหนุ่มยังคงชี้หน้าด่ากราดไม่สนใจหน้าอินทร์หน้าพรหม ภาวนากำลังตกอยู่ในภาวะเครียดอย่างหนัก... "ไม่จริง!! หนูไม่ได้ตั้งใจ หนูไม่ได้ฆ่าใคร ฮือๆ ๆ" "เธอฆ่าพวกเขา เธอมันฆาตกร!!" ชายหนุ่มถลาตัวเข้าไปหาร่างเล็กอีกครั้งโดยทุกคนต่างก็ช่วยกันขัดขวางดึงรั้งเขาเอาไว้ แต่แรงแค้นแรงอาฆาตของทัพไทช่างรุนแรงนักเขาสะบัดตัวออกและผลักณราชจนเข้าถึงตัวภาวนาจนได้ "ไทม์! ไทม์!!!" "กรี๊ด! อาไทม์!" ภาวนาถูกมือใหญ่จับล็อกแขนเอาไว้แล้วเขย่าผลักโดยไม่สนใจเลยว่าหล่อนยังอยู่ในอาการบาดเจ็บสาหัส เด็กสาวกรีดร้องในขณะที่ทุกคนก็พยายามช่วยเต็มที่ "คนที่สมควรตายคือเธอต่างหากภาวนา!! เธอมันไม่สมควรอยู่เป็นขยะถ่วงความเจริญคนอื่น!" "ไทม์ปล่อยลูกฉันนะ!!" ณราชหมดความอดทนแล้วเช่นกัน แม้จะเห็นใจที่ทัพไทสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักจนควบคุมสติไม่อยู่แต่เขาก็เป็นห่วงลูกสาวของตัวเองเช่นกัน ไม่อาจทนเห็นหล่อนถูกทำร้ายต่อหน้าต่อตาได้ ปัง! เพล้ง!!! "กรี๊ด!!!" ท่ามกลางความชุลมุนวุ่นวาย ภาวนากรีดร้องด้วยความกลัวและเจ็บปวดจากการถูกปทุษร้าย ทัพไทถูกณราชเข้ามาดึงตัวออกแต่เขาก็ยังไม่สาแก่ใจพาลอาละวาดทำลายเครื่องมือแพทย์จนเสียหายเกลื่อนพื้น ผ้าปูที่นอนสีเขียวอ่อนเปื้อนปอนไปด้วยเลือดของภาวนาที่สาดกระเซ็นเนื่องจากสายน้ำเกลือถูกกระชากอย่างแรงจนเสาที่ใช้แขวนล้ม เข็มเจาะให้เข็มน้ำเกลือและยาหลุดออกจากมือเล็ก เลือดสดๆ ไหลสาดเป็นทางบนมือที่สั่นเทา "แกมันบ้าไปแล้วไทม์! คุณพ่อเรียกเจ้าหน้าที่หน่อยครับ" เพราะความโกละหนวุ่นวายทำให้ทุกคนลืมที่จะแจ้งกับทางโรงพยาบาลเสียสนิท ณราชที่แข็งแรงที่สุดเอาตัวเข้าขวางและดันให้ทัพไทอยู่ห่างจากภาวนาก่อนที่อะไรๆ มันจะเลวร้ายไปมากกว่านี้ เด็กสาวล้มฟุบไปบนที่นอนเปื้อนเลือดของตัวเอง...น้ำตารินหลั่งเป็นสายกับความเจ็บปวดที่ได้รับ
พิศวาสในเงาใจ
14.0K·เฌอรามิล"พี่...เต้..." แล้วสิ่งที่น่าเสียใจกว่าการถูกพาตัวมาอยู่กับชายแปลกหน้าในคืนแต่งงานโดยไร้เงาของเจ้าบ่าว ก็คือการได้เห็นว่าคนรักของเธอซึ่งเพิ่งผ่านพิธีแต่งงานมาหมาดๆ กำลังนัวเนียเปลือยร่างอยู่ท่ามกลางกลุ่มคนนับสิบ!! ทุกคนเปลือยหมด...ทั้งหญิงและชาย บ้างก็กอดจูบกันอย่างดูดดื่มบ้างก็กำลังเสพรักกันอย่างถึงพริกถึงขิงโดยไม่ได้ใส่ใจว่ามันเป็นเรื่องวิปริตผิดศีลธรรม "อะไรกัน...มันคือะไร ฮือๆ" หล่อนปล่อยโฮอย่างสุดกลั้น ร่างกายอ่อนล้าสิ้นแรงเจ็บชาไปหมด หล่อนเห็น...ปีร์ชากำลังกระแทกกระทั้นตัวเองเข้าหาผู้หญิงคนหนึ่งจากทางด้านหลัง ในขณะที่มีผู้ชายอีกคนนอนรองรับร่างผู้หญิงคนนั้นอยู่ด้านล่างในลักษณะของการเสพสมแบบสองรุมหนึ่ง! และคนอื่นๆ ที่กำลังทำกิจกรรมอันน่าขยะแขยงนั้นอยู่เต็มเตีย ชวนให้รู้สึกราวกับโลกทั้งใบกำลังล่มสลาย... "ออกมาจากทุ่งลาเวนเดอร์ได้แล้วคุณหนู...นี่แหละคือโลกแห่งความจริงของคุณในชีวิต" "ไม่จริง..." ดวงตากลมโตถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางชั้นดีเบิกโพลงด้วยความไม่อยากเชื่อในสิ่งทีเห็นและกำลังจะได้รับรู้ ร้าวรานไปหมดทั้งสรรพางค์ใจ "มันคือเรื่องจริงที่รัก...ว่าที่ผัวของเธอเขามีรสนิยมแบบนี้ และเบื่อพวกผู้หญิงไม่เป็นงาน ผมก็เลยอาสาสอนงานให้คุณยังไงล่ะ" เสียงทุ้มพร่ากระซิบอยู่ข้างกกหู แต่เหมือนโสตประสาทของรัตติกาลจะดับดิ้นไปแล้ว หล่อนนิ่งชะงักงัน ช็อกในสิ่งที่เกิดขึ้น ภาพการเสพสมเยี่ยงสัตว์ไร้สามัญสำนึกพร่ามัว หล่อนอ่อนแรงจนสงกรานต์ไม่ต้องใช้แรงกดเอาไว้อย่างในตอนแรกแล้ว ชายหนุ่มก็รู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงนั้น "คุณ...ตกใจมากเลยสินะ..." ใบหน้าคมเข้มตะแคงมอง "..." หล่อนไม่ตอบแต่พิงร่างใช้แผงอกของเขาเป็นที่พำนักอย่างสิ้นหวัง "ทีนี้ก็รูแล้วใช่ไหมว่ามันจะต้องเป็นยังไง....หืม หึ หึ" เรียวลิ้นอุ่นปาดเลียไปตามเนื้อแก้มผ่องอีกครั้งหล่อนเบี่ยงหนีด้วยความรู้สึกขยะแขยงเต็มที แต่เพราะเรี่ยวแรงถูกบั่นทอนเพราะหัวใจมันแตกสิ้นสลายหล่อนจึงขัดขืนเขาไม่ได้แม้แต่น้อย "ฆ่าฉันซะ...อย่าให้ฉันต้องมีชีวิตอดสูแบบนั้นเลย" น้ำเสียงนั้นไม่มีวี่แววความขุ่นโกรธอย่างก่อนหน้า กลับกลายเป็นเสียงแว่วจากความเจ็บปวดชอกช้ำเต็มประดา หล่อนพร้อมที่จะให้เขาปลิดลมหายใจเสียดีกว่า... "ผมไม่ได้มีหน้าที่ฆ่าใคร" "ที่คุณทำอยู่นี่ก็กำลังฆ่าฉันทั้งเป็น" "ด้วยความสุขน่ะเหรอ" ชายหนุ่มยังคงไม่รู้สึกรู้สา "ความโสโครกวิปลาศต่างหาก...คนปกติที่ไหนเขาเป็นแบบนี้!" "เอาล่ะ..." "อื้อ!!" เขาลากหล่อนให้กลับไปยังเตียงนอน หญิงสาวขืนแข็งแต่ก็ไม่สามารถต้านทานแรงเขาได้ ชายหนุ่มปล่อยปล่อยให้ยืนบนพื้นอย่างเต็มตัวแล้วจัดการรูดซิบชุดเจ้าสาวจากทางด้านหลังจนตลอดความยาวในเวลาเพียงเสี้ยววินาที....
เล่ห์สันนิวาส
4.0K·เฌอรามิลเพราะคำสัญญาของมารดาในวันวาน...ทำให้เขาต้องตามหา 'องค์อินทร์' หญิงสาวคนเดียวที่มารดาอยากได้มาเป็นสะใภ้ เพื่อแต่งงานด้วยและทำตามปรารถนาครั้งสุดท้ายก่อนที่ท่านจะจากโลกนี้ไปด้วยโรคร้าย และเมื่อได้พบ...โรมกลับผิดหวังในชีวิตอันแหลวแหลกของหล่อน เพราะแท้จริงแล้วหญิงสาวนั้นเป็นเมียน้อยลับๆ ของเพื่อนรักเขาเอง แต่ก็ไม่อาจขัดใจผู้ให้กำเนิด และไม่อยากทำให้ท่านผิดหวังเนื่องจากท่านกำลังป่วยเข้าขั้นวิกฤต เขาจึงทำทุกทางเพื่อให้หล่อนอุ้มท้องและมีทายาทให้มารดาได้เห็นหน้าก่อนสิ้นลม... แม้จะต้องทำเร่ื่องผิดต่อหัวใจ,ศีลธรรมรวมและมิตรภาพอันแน่นแฟ้น...ก็ตาม ----------------------------------------------------------------- "นี่เธอ...ผู้หญิงที่อาละวาดใส่ไอ้ภักษ์บนดาดฟ้าร้านบลูนี่" "ที่แท้ก็ได้ลูกหมาภักษ์ส่งมาจริงๆ ด้วย" น้ำเสียงตึงเครียดเล็ดรอดผ่านริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงสดของหล่อน ดวงตาวาวโรจน์แดงก่ำ หล่อนเปลี่ยนสวมชุดลำลองแล้วแต่คงยังไม่ได้อาบน้ำล้างหน้าดังนั้นราวินจึงจำหล่อนได้แม่นยำ หล่อนคือหญิงสาวที่มีปัญหากับภักษ์เมื่อเกือบๆ สองชั่วโมงที่ผ่านมาอย่างแน่นอน "ที่แท้เธอก็เป็นเมียน้อยไอ้ภักษ์นี่เอง...มิน่า" "ฉันไม่ได้เป็นเมียน้อยมัน...อย่ามาพูดหมาๆ นะ" หล่อนฮึดฮัดจ้องเขาด้วยความชิงชัง "ได้ภักษ์มันคิดยังไงถึงได้เอาสก๊อยอย่างเธอมานอนด้วย ไม่มีเกรดเลยจริงๆ" ชายหนุ่มตอกวาจาเชือดเฉือนเจ็บแสบ ทำเอาอีกฝ่ายลมออกหู หล่อนดิ้นอีกครั้งแต่ก็ต้องกลับมานอนหอบนิ่งอยู่ภายใต้ร่างใหญ่ที่คร่อมตระหง่านอยู่ดี ด้วยไม่อาจจะสู้กำลังวังชาของเขาได้ "มันใช้ให้แกมาทำอะไรฉัน...ฆ่าปิดปากงั้นเหรอ" "รุนแรงจัง...วิถีผู้ดีเขาไม่ทำกันหรอก" "หึ...วิถีผู้ดีเขาหลอกฟันผู้หญิงแล้วทิ้งอย่างเพื่อนแก หรือย่องเข้าบ้านคนอื่นทำตัวเป็นโจรกระจอกงั้นสิ" "อย่ามาปากดี...ฉันมานี่ไม่เกี่ยวกับไอ้ภักษ์หรือเรื่องที่เธอไปเป็นเมียน้อยเมียเก็บใครหรอกนะ ฉันแต่ต้องการตัวเธอ...เท่านั้น" "..." หล่อนงุนงง...ลำดับเหตุการณ์ไม่ถูก หากเขารู้จักกับภักษ์แล้วจะมีเหตุผลอื่นที่อยากได้ตัวหล่อนไปทำไมกัน ตลอดเวลาหลายเดือนที่เกิดเรื่องหล่อนหลบลี้ผู้คน เก็บตัวเพื่อป้องกันตัวเองจากภัยที่อาจจะคุกคามจากการกระทำของหล่อนเอง ซึ่งที่ผ่านมาทุกอย่างราบรื่นมาโดยตลอด จนทำให้หล่อนย่ามใจและกลับมาที่บ้านและไม่คาดฝันว่าอันตรายจะมาเยือนในเวลาเพียงเสี้ยวอึดใจเช่นนี้... "ต้องการตัวฉัน...ไปทำไม...เพื่ออะไร" "อันที่จริงเราควรจะได้เจรจากันดีๆ ถ้าเธอไม่เล่นตัวจนฉันต้องใช้วิธีนี้ แต่ใครจะไปคิดล่ะว่าที่แท้เพราะเธอมีอาชีพเป็นเมียน้อยเมียเก็บถึงได้หาตัวยากนัก" "นี่ปล่อยฉันซะที! คุณพูดเรื่องอะไรฉันไม่รู้เรื่องด้วยเลย เราไม่เคยรู้จักกัน!!" "เราได้มีเวลาทำความรู้จักกันยาวๆ แน่...ตอนนี้ฉันคิดออกแล้วว่าควรทำยังไงดีกับผู้หญิงหิวเงินอย่างเธอ" ราวินยังคงปักใจเรื่องที่หล่อนเป็นน้อยจนทำให้ครอบครัวเพื่อนรักของเขาต้องสั่นคลอนอย่างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อนในประวัติศาสตร์ของภักษ์จอมเสเพล มันไม่ง่ายเลยถ้าจะต้องกล้ำกลืนฝืนใจมีลูกกับผู้หญิงที่เคยเป็นเมียน้อยของเพื่อน...ลูกของเขาไม่ควรมีแม่นิสัยต่ำตมเช่นนี้... แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกใช่ไหม... "เธอต้องการเงินจากภักษ์เท่าไหร่" ชายหนุ่มเอ่ยถามเสียงทุ้มเนิบ "ฉันไม่ได้ต้องการเงิน...ฉันต้องการให้เขารับผิดชอบ! ในสิ่งที่เขาทำลงไป..." หล่อนหายใจแรงตามจังหวะของหัวใจที่เต้นถี่หนักขึ้น ความขลาดกลัวบรรเทาเบาบางลงอย่างน่าแปลกประหลาดทั้งๆ ที่เขาก็ยังคงมีท่าทีประสงค์ร้ายต่อหล่อน หัวข้อสนทนามันเรียกร้องความสนใจจากหล่อนมากกว่า "เธอควรหยุดได้แล้ว...เพราะถ้าเธอไม่หยุดฉันนี่แหละจะหยุดเธอเอง" "แกกับเพื่อนของแกมันก็สารเลวไม่ต่างกัน" "ฉันจะเป็นคนจ่ายเงินให้เธอเอง...และต่อไปนี้เธอต้องเลิกยุ่งกับภักษ์เด็ดขาด" "เพราะอะไร...แกเป็นใครกันแน่" หล่อนมองจ้องลึกเข้าไปในดวงตาเพื่อค้นหาคำตอบของคำถามนั้น แต่ก็พบเพียงความเวิ้งว้างว่างเปล่า "เพราะเธอต้องมาเป็นเมียฉัน...มาเป็นแม่ของลูกให้กับฉัน" "เรื่องบ้าอะไรกัน!! ฉันไม่ยอมทำอะไรบ้าๆ แบบนั้นหรอก” หล่อนเถียงขาดใจ ออกแรงสะบัดข้อมือ ยังคงไม่ยอมลดละในการพาตัวเองสู่อิสรภาพแม้รู้ทั้งรู้ว่าเป็นไปไม่ได้หากชายปริศนาผู้นี้ไม่ยอมปล่อยเสียเอง เขาเป็นใครหล่อนยังไม่รู้จักเลย...ผู้ชายที่รู้จักกับภักษ์ซึ่งกำลังมีปัญหากับหล่อนจู่ๆ ก็บุกเข้ามาในบ้านแล้วยื่นข้อเสนอบังคับให้หล่อนยอมรับทุกคำบัญชาโดยไม่ถามความสมัครใจสักคำ "ฉันไม่ได้ถามสักคำว่าเธอจะยอมหรือไม่ยอม...แต่ฉันกำลังจะบอกว่า...เธอต้องทำ!!"
ทาสอันธการ
19.0K·เฌอรามิล“คุณข่าน!” ร่างเล็กลุกยืนรวดเร็ว ตกใจไม่แพ้ชายหนุ่มที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามา “เธอมาอยู่นี่ได้ไง...ตั้งแต่เมื่อไหร่” “แล้วทำไมคุณมาอยู่ที่นี่ คนอื่นๆ หายไปไหนกันหมด” เธอถามกลับ เท้าถอยหลังครูด สีหน้าและแววตาเคร่งขรึมของเขา บ่งบอกถึงความไม่พอใจรุนแรง เดิมที...เขาก็อคติกับเธอตั้งแต่แรกพบอยู่แล้ว “เธอใช่ไหมที่ทำลายวิทยุสื่อสารเรือ...คิดจะทำบ้าอะไร” “วิทยุ...ฉันไม่รู้เรื่องนะ ฉันลงเรือมา เพราะวันนี้มีทริปพาลูกค้าไปดำน้ำ มันเป็นหน้าที่ที่ฉันต้องคอยตามดูแล” “แต่ไม่ใช่เรือลำนี้!” “ปกติก็ใช้ลำนี้ทุกครั้งนี่คะ” “ยังจะเถียงอีก...ไม่มีใครบอกเธอหรือไง” “ไม่...ไม่มี...” ดาวพรายหลุบตาต่ำ ไม่คิดว่าจะมีการเปลี่ยนเรือกะทันหัน ก็เมื่อวานประชุมกันแล้วเป็นดิบดี “ทีนี้รู้แล้วก็ออกไปซะ!” เขาขยับ แล้วชี้มือไปด้านนอก หญิงสาวมองตามแล้วอ้าปากค้าง “คุณจะบ้าเหรอ จะไปที่ไหน ยังไง นี่มันกลางทะเลอ่าวไทยนะ” “ไม่ใช่ธุระของฉันนี่...ใครขอให้เธอมาด้วย ใครอยากอยู่บนเรือลำนี้กับเธอ” ชายหนุ่มกล่าวหน้าตาเฉย และจริงจัง “คุณกลับไปส่งฉันได้ไหม หรือไม่ก็...ไปแวะที่ไหนสักแห่ง แล้วติดต่อคนที่เกาะให้มารับ” ดาวพรายเสนอทางออก มองเขาด้วยแววตาตระหนกปนเว้าวอน “ไม่...” เสียงห้าวทุมเน้นย้ำชัดเจน แล้วก้าวเท้าเข้าไปกระชากร่างเล็กออกจากสโตร์ “ว้าย! คุณจะทำอะไร ปล่อยฉันนะ” ดาวพรายถลาไปตามแรงลากจูง ล้มลุกคลุกคลานแต่ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ กระทั่งเขาผลักให้ยืนติดระเบียง “ไปซะ ดาวพราย...ฉันรู้ว่าเธอมาที่เกาะหมอกเพราะอะไร” “...” เด็กสาวเบิกตาตะลึง แล้วก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด เธอกลืนน้ำลายลงคอแล้วพึมพำกับตัวเอง “ร้ายกาจเหมือนที่พ่อบอกไว้จริงๆ” “ฉันบอกให้ไปให้พ้น!”
จอมใจมหาโจร
8.0K·เฌอรามิล“กรี๊ด!” เสียงแหลมกรีดร้องด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆ ก็เกิดอาการจุกเจ็บกะทันหัน เธอตื่นจากนิทรากลางคัน ลืมตามองไปรอบๆ อย่างหวาดผวา ร่างของเธอลงมานอนกองอยู่บนพื้นในสภาพมีผ้าห่มห่อพันรอบกาย สายตาสาดมองไปรอบๆ ก็เห็นร่างใหญ่ในฝันร้ายยืนเท้าสะเอวอยู่บนกระท่อมไม้ไผ่เหนือศีรษะของเธอ “ตื่นได้แล้ว อย่ามาทำตัวขี้เกียจสันลังยาวที่นี่ เธอมีงานต้องทำ” “...” มาเรียมเริ่มคิดทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมา ดวงตาแดงกล่ำกลอกกลิ้งคลอหน่วยสติเต็มไปด้วยความสับสน เธอไม่ได้ฝันไป...ความเลวร้ายที่เกิดขึ้นก่อนทุกอย่างจะดับวูบมันคือความจริง เธอได้ถูกพรากเอาความสาวที่ควรหวงแหนไปเสียแล้วด้วยความโหดร้ายทารุณ... “ไปอาบน้ำ...นี่เสื้อผ้าของเธอ!” “โอ๊ย!” ยังไม่ทันขาดคำ เสื้อผ้าสีมอซอก็ถูกปาใส่หน้าจนหญิงสาวต้องหันหน้าหลบอัตโนมัติ แต่มันก็ยังโดนอยู่ดี เธอไม่มีเวลาในการตั้งสตินานนัก ร่างเล็กสั่นเทาค่อยๆ คลายผ้าห่มออกแล้วรวบเก็บเสื้อผ้าที่เขาโยนให้มากอดเอาไว้ เหลือบมองผู้ชายที่ทำร้ายเธอซึ่งกำลังก้าวเท้าเหยียบบันไดลงมา เขาเดินผ่านตัวเธอไปแล้วส่งสัญญาณมือให้เดินตาม มาเรียมรู้ดีว่าไม่มีทางเลือกอื่นให้เธอเลย รอบๆ นี้คงมีคนอื่นๆ ที่เธอพบเจอก่อนหน้าคอยควบคุม ไม่มีทางที่เธอจะหาทางหนีได้ง่ายๆ เลย หญิงสาวสำรวจพบว่าเธอไม่ได้สวมเสื้อผ้าของตัวเองแล้ว และความรู้สึกก็บอกให้รู้ว่าภายในร่มผ้านั้นไม่มีชุดชั้นในสวมทับแม้แต่ชิ้นเดียว เธอพอจะนึกออกว่ามันถูกเขาทำลายไม่เหลือชิ้นดีตั้งแต่ตอนนั้น ยับเยิน...ไปพร้อมๆ กับชีวิตทั้งชีวิตของเธอ
ลำนำรักร้าว
8.0K·เฌอรามิล"ไสหัวจากบ้านฉันซะ! แล้วไม่ต้องกลับมาอีกที่นี่ไม่ต้อนรับกาลกิณีที่มีเลือดชั่วๆ อย่างเธอ" "พี่อาร์ม...ปล่อยนะคะพี่อาร์มเป็นบ้าไปแล้วเหรอ นี่มันดึกแล้วจะให้จันทร์เจ้าไปไหนคะ" หล่อนรู้ดีว่าเขาพูดจริงทำจริง ใจดวงน้อยแปลบปลาบหวิวเหมือนจะหลุดลอยไปตามแรงลากดึง อุตส่าห์หลบลี้หนีหน้าไม่ออกไปให้เขาเห็นวายยังถูกตามรังควาญจนได้ และที่สำคัญเขากำลังผลักไสหล่อนออกไปทิ้งข้างถนนหน้าบ้าน "อย่ามาเรียกฉันว่าพี่...ฉันไม่เคยคิดจะนับญาตินับเชื้อกับผู้หญิงกาลกิณีอย่างเธอ อย่าคิดว่ามีคุณแม่ให้ท้ายแล้วจะตีเสมอเป็นเจ้าของบ้านคนนึงได้นะ เพราะต่อไปนี้เธอ! ไม่ต้องเข้ามาเหยียบบ้านฉันอีกแล้ว จะไปไหนก็ไป!!!" ปัง! "ว้าย! พี่อาร์ม!!" ร่างเล็กถูกเหวี่ยงจนกระเด็นติดประตูรั้วที่ยังปิดสนิท แล้วยืนเท้าสะเอวทะมึงถึงจ้องหล่อนราวเป็นสัตว์เดรัจฉานน่ารังเกียจนักหนา "ออกไปซะ...ไม่มีเธอสักคนที่นี่คงสงบสุขมากขึ้น อีกหน่อยฉันจะแต่งงานพาเมียมาอยู่ที่นี่! ฉันไม่เห็นความจำเป็นว่าจะต้องเลี้ยงลูกเมียน้อยอย่างเธอไว้เป็นหอกข้างแคร่ทำไม" พรพระจันทร์น้ำตาไหลทั้งที่ไม่ได้ตั้งใจจะร้องไห้ หัวอกของหล่อนแน่นจุกกับคำถาถางด่าทอต่างๆ นาๆ ที่เขาสรรหามาพ่นพูด ชายหนุ่มจะรู้บ้างไหมว่าหล่อนก็ไม่ได้อยากเกิดมาเป็นแบบนี้ ถ้าเลือกได้หล่อนคงไม่อยากมีชีวิตอยู่เป็นภาระ เป็นตัวปัญหาของใครหรอก....
อสูรพรางสวาท
3.0K·เฌอรามิล"รัก" คำที่ไร้ซึ่งตัวตนไม่สามารถจับต้องได้แต่กลับสร้างความสะท้านสะเทือนให้กับทุกคนที่หลงเข้าสู่ห้วงวังวนนั้น ไม่ได้ต่างจากเธอ หญิงสาวซึ่งถูกลวงล่อผูกมัดให้หลงอยู่กับความงดงามเพริดแพร้วหฤหรรษ์ โดยหารู้ไม่ว่าอีกด้านของมันที่มืดมิดทมิฬและเต็มไปด้วยการทำลายล้างจะเผาผลาญเธอให้เหลือเพียงเถ้าธุลีในวันหนึ่ง... เมื่อปฐมบทแห่งการล้างแค้นเปิดฉากขึ้น ความรักอันสวยหรูหวานล้ำ เสน่หาที่ตรึงใจไว้กับร่างกายซึ่งเคยหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกลับกลายเป็นเพียงมายาที่ไร้ซึ่งความความจริงใจ ความเจ็บปวดรวดร้าวจึงมาเยือน "อรุโณรีย์ วรวงค์นุเดช" หญิงสาวผู้บริสุทธิ์ เพราะเธอเป็นแค่หมากตัวหนึ่งที่ถูกชายหนุ่มรูปงามนามทอเลเมียส นิโคไลคัส หลอกใช้เป็นเครื่องมือให้คอยประหัตประหารบิดาของเธอเอง ท่ามกลางความพยาบาทที่ร้อนระอุ แม้แต่เสน่หาที่เคยเพียรป้อนให้กันก็ไม่สามารถดับกระหายความแค้นที่ทับถมอยู่ในใจของชายหนุ่มให้บรรเทาเจือจาง
กรงรักทัณฑ์พิศวาส
2.0K·เฌอรามิลคำสัญญา...สำหรับบางคนอาจเป็นเพียงถ้อยคำที่พูดไปเพราะความรู้สึกในชั่วขณะหนึ่ง แล้วก็เลือนลบหายไปตามกาลเวลา แต่กับบางคน มันคือการใช้ทั้งชีวิตเพื่อรักษามันเอาไว้ เมื่อคำสัญญาถูกทำลาย นั่น...ก็หมายถึงลมหายใจที่สูญสลายสิ้นไปด้วย หากแต่ความแค้นยังฝังแน่นเกินเยียวยา เขา...จึงทำทุกวิธีทางเพื่อเอาคืนเธอ หญิงสาวซึ่งเคยเป็นที่รักยิ่งให้รู้สึกรู้สาถึงเจ็บปวดทรมานเสียบ้าง จากผู้ชายแสนดีสุภาพอ่อนโยน ความรักที่ผิดหวังเปลี่ยนเขาให้กลายเป็นสัตว์ร้ายที่ใครก็ไม่อาจขัดขวางต้านทานได้...
กรงรักทัณฑ์เสน่หา
8.0K·เฌอรามิลเขา...ขังเธอไว้ในกรงหัวใจ ซ่อนเก็บเอาไว้เพียงเพื่อบำเรอเสน่หา ------------------------ เธอเปรียบเสมือนนกน้อยไร้รัง ต้องเปียกปอนลมฝนหนาวสั่นร่อแร่จวนใจจะขาด แล้วจู่ๆ ใครบางคนก็อ้าแขนต้อนรับแบ่งปันความอบอุ่นให้ เธอจึงไม่รอช้าที่จะโผเข้าสู่อ้อมกอดนั้นอย่างเต็มใจ เขาคือแสงสว่าง คือคนที่ฉุดหล่อนขึ้นมาจากความเดียวดายอ้างว้าง และเป็นความสวยงามของชีวิตที่เหลืออยู่ เธอทุ่มเท...เธอทุ่มใจ ยอมทุกอย่างเพื่อจะได้เป็นส่วนหนึ่งของเขา โดยไม่เคยระแวงเลยว่า เธอไม่ใช่ตัวจริง... เมื่อใครอีกคนของเขากลับมา...เธอและลูกในท้องก็ไม่ได้เป็นที่ต้องการอีกต่อไป ทุกอย่างพังครืนลงพร้อมๆ กับหัวใจดวงน้อยที่แตกสลายไม่เหลือชิ้นดี จนไม่อยากเชื่อเลยว่า ผู้ชายที่เคยฉุดหล่อนขึ้นมาจากขุมนรกอันดำมืด กับคนที่ผลักไสหล่อนให้จมลงสู่หุบเหวอันเลวร้ายยิ่งกว่า...ก็คือคนคนเดียวกัน
นิยามแสงดาว
5.0K·เฌอรามิลผมไม่มีเหตุผลว่าทำไมต้องรักคุณ หัวใจสั่งให้รัก ผมก็รัก ...หรัญย์... ________________________ ว่ากันว่า...หากหญิงสาวคนใดได้รับช่อดอกไม้เจ้าสาว หรือช่อบูเก้ในงานแต่งจะได้สละโสดเป็นคนต่อไป แต่ไม่เคยมีใครบอกหล่อนเลยว่า ผู้หญิงที่รับช่อบูเก้ของหล่อนได้ จะได้ว่าที่ผัวหล่อนไปด้วย!! ชีวิตต้องพลิกผันในชั่วข้ามคืน เมื่อเจ้าสาวหม้ายขันหมากอย่างณธิดาต้องหอบหิ้วหัวใจอันบอบช้ำอุ้มขวดเหล้าทั้งชุดเจ้าสาวซัดเซพเนจรหนีอดีตคนรักสุดโฉดที่ไม่โสดอย่างปากว่า เพราะมีทั้งเมียทั้งลูกมาเดินร่อนรื่นในงานแต่งที่หล่อนควรเด่นหรูที่สุด แต่กลับถูกแย่งซีนจนชุดแพงหมดแสงออร่า แล้วใครจะทน! ความเมาและบ้าบิ่นทำให้ณธิดาพบชายรูปงามท่ามกลางแสงดาวแสงเดือนและคลื่นทะเล หล่อนจึงบอกเขาว่าเมาจนความจำเสื่อมเพื่อให้เขาเอ็นดูอุปการะ ตั้งใจหันหลังให้รักครั้งเก่าที่น้ำเน่าจนเหม็นเขียว หลบลี้หนีหน้าผู้คนมาซบอกพ่อค้าผู้น่ากินกว่าลูกชิ้นปิ้งที่เขาขาย แต่กลายเป็นว่าหล่อนกลับถูกเขากิน! นัวๆ และตั้งชื่อใหม่ตามสินค้าหน้าร้านให้ว่า ‘ลูกชิ้น’ หรัญย์เป็นผู้ชายใจดี รักหมารักแมวและรักโลก ที่สำคัญ...เขาชอบกินลูกชิ้นเป็นชีวิตจิตใจ
Dream Of Me ฝันหวาน
3.0K·เฌอรามิลหลังถูกกลั่นแกล้งจนงานหด อนาคตดับอนาถ ก็ยังมาเกิดเหตุเด็กช่างตีกัน และหล่อนก็หลงเข้าไปอยู่ในกลุ่มพวกนั้นด้วยความบังเอิญ จนต้องหนีตายเอาชีวิตรอด แถมจับพลัดจับผลู คว้าเอาใครก็ไม่รู้ที่ถูกยิงบาดเจ็บแบกขึ้นบ่าพกติดตัวมาด้วย... ก็เลยคิดว่าจะบวชชีล้างซวยเสียหน่อย ที่ไหนได้...ไปมาตั้งเก้าวัดก็ยังไม่มีที่ไหนยอมรับบวชให้ แถมพระองค์หนึ่งยังทักว่าไม่มีเกณฑ์จะได้บวช ให้รอไปก่อนเดี๋ยวดวงจะดีมีเฮง ผู้อุปถัมภ์ค้ำชูกำลังจะปรากฏตัว ชาวแก๊งก็เห็นด้วยว่างานนี้หล่อนต้องมีเสี่ยมีป๋ามาช่วยจุนเจือ ไม่ต้องทนทำงานหามรุ่งหามค่ำอีกแล้ว แต่พระท่านก็ทักขึ้นเสียก่อนว่า “ตามดวงแล้ว จะได้เด็กอุปถัมภ์นะโยม...” เด็กอะไรทีไหนกัน! ในเมื่อเป้าหมายที่อยากจะให้มาอุปการะคือชายในฝัน ที่เป็นรุ่นพี่ สมัยหล่อนเรียนมัธยมต้นต่างหาก
ในรอยเหมันต์
3.0K·เฌอรามิล“นั่นมันนางกินรีหรือไง...หรือเราถูกผีหลอก” ชายหนุ่มในชุดทหารพรานอุทานเบาๆ จังหวะหัวใจของเขาเต้นสั่นกับภาพหญิงสาวในสระน้ำเบื้องล่าง ตั้งแต่มาประจำการ ณ ชายแดนแห่งนี้ เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงชาวบ้านคนไหนสวยหยาดเยิ้มได้เท่านี้มาก่อนเลย จึงไม่แน่ใจนักว่าเธอคือมนุษย์ปุถุชน หรือผีป่านางไม้จำแลงกายมากันแน่ หรือจะเป็นนางกินรีมาถอดปีกถอดหางลงเล่นน้ำจริงๆ.. “นี่เรากำลังแอบดูผู้หญิงอาบน้ำเหรอ...โธ่เว้ย!” เสียงทุ้มในลำคอขบถกับตัวเองแล้วหันหลังให้ภาพนั้นทันที เขานั่งลงตรงโคนต้นไม้ใหญ่เป่าลมหายใจออกทางปากแล้วหลับตาลง เขาไม่รู้หรอกว่าเจ้าหล่อนเป็นใคร แต่ในกลางป่าแบบนี้มันเต็มไปด้วยอันตราย ทำไมเจ้าเธอช่างใจกล้าเปลือยกายลงเล่นน้ำได้อย่างชื่นมื่นไม่เกรงกลัวภัยใดๆ เลย ใจหนึ่งเขาอยากกลับไปทำหน้าที่ของตัวเอง อีกใจก็ห่วงว่าหากมีใครมาเห็นเหมือนอย่างที่เขาเห็น อาจจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอคนนั้นหรือเปล่า คิดแล้วก็นึกโมโหยิ่งนัก...เพราะปกติหญิงสาวชาวบ้านป่าในแถบนี้จะรักนวลสงวนตัวเพราะวัฒนธรรมที่ยังเข้มงวด การอาบน้ำในแม่น้ำลำธารพวกเธอจะไปกับเป็นกลุ่ม และนุ่งผ้าถุงป้องกันมิดชิดไม่ได้อล่างฉ่างเช่นนี้ แต่ก็อดยอมรับไม่ได้ว่าเรือนกายเปล่าเปลือยของเธอทำให้เลือดในการของเขาฉีดพล่านเร่าร้อนทั้งสรรพางค์...
จอมสวาทแดนเถื่อน (ภาคต่อรักอันตราย)
6.0K·เฌอรามิล‘ราเชนทร์’ ชายหนุ่มเจ้าของคาสิโนใหญ่ ผู้มีเบื้องหลังเต็มไปด้วยความเจ็บปวด มีอดีตที่แสนหดหู่และความรับผิดชอบใหญ่หลวง เขาใช้ชีวิตฟู่ฟ่าหรูหราเพื่อกลบเกลื่อนสิ่งเหล่านั้น ใช้ผู้หญิงเปลืองยิ่งกว่ากระดาษชำระ ไม่เคยจริงจังกับใคร เพราะหัวใจมันได้สาบสูญไปแล้วตั้งแต่ครั้งที่บิดาบังเกิดเกล้าได้พรากผู้หญิงที่เขารักไปเป็น ‘เมีย’ จนกระทั่งใครคนหนึ่งที่หายไปจากความทรงจำนานแสนนานได้ปรากฏตัวขึ้น เธอมาพร้อมกับความรู้สึกบางอย่างที่เลือนหายจนแทบลืมมันไปแล้ว ความเร่าร้อนจากผิวเนื้อยามอิงแอบแนบชิดตรึงใจเขา... เสน่หาที่เสพสมไม่รู้จักอิ่มไม่รู้จักเบื่อ ชายหนุ่มจึงยินดีเชื้อเชิญให้เธอ ‘น้องอาย’ ของเขาเข้ามาพำนัก อยู่ในส่วนที่ไม่เคยคิดว่าจะได้เปิดกว้างรับใครได้อีก แต่แล้ว...ความร้าวรานก็มาเยือนอีกครั้ง เมื่อแก้ววัลลาที่เราทั้งรักทั้งหลงและไว้ใจนั้นไม่ได้ซื่อตรงอย่างที่คิด ทุกอย่างที่เธอทำคือการหลอกลวง เสแสร้งให้ราชสีห์อย่างเขาตายใจ และทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่เขามีในภายหลัง แม้กระทั่งตัวเขาเอง จุดเริ่มต้นของการ ‘เอาคืน’ ที่แสบสันยิ่งกว่าจึงบังเกิดขึ้น เธอร้ายเขาแรง เธอเสแสร้งเขาย่ำยี จากชายหนุ่มแสนอ่อนโยนกลับกลายเป็นปีศาจที่ผุดมาจากอเวจี ที่ใครก็ไม่เคยได้พบเห็น แล้วนกร้อยร้อยเล่ห์อย่างเธอ...จะเอาตัวรอดจากนรกขุมนี้ที่ตัวเองเป็นคน จุดไฟแค้นโลกันต์ให้กลับมาเผาไหม้ตัวเองได้อย่างไร..........
รักอันตราย
6.0K·เฌอรามิลความรัก...หรือความต้องการกันแน่หนอ ที่ทำให้เขาฉีกทุกกฎเกณฑ์ของความดีงามเพื่อจะได้ครอบครองเธอ บาป จารีต ศีลธรรม สิ่งไหนจะหยุดยั้งความระห่ำล้ำลึกของจิตใจที่โหยหาแต่จะจองจำตัวเธอได้บ้าง เมื่อคนอย่างเขา สามารถทำลายทุกขวากหนามทั้งหลายให้พังพินาศย่อยยับไปต่อหน้าต่อตา หากมัน...จะขัดขวางความความปรารถนา ไม่ว่าสิ่งเหล่านั้นจะเป็นอะไร หรือใครก็ตาม หรือแม้กระทั่ง ลูกชาย...ของตัวเอง
นางรอง (ซีรีย์ชุดเมียในเงา)
11.0K·เฌอรามิลหล่อนคือเด็กในปกครองของภรรยาเขา ที่ผลิกผันกลายมาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต ซึ่งเขา...ไม่ได้ต้องการ พิศวาสที่ไม่ปรารถนาเกิดขึ้นจากความไม่ตั้งใจ แต่มันกลับผูกมัดทั้งคู่เอาไว้ด้วยความรักที่แสน...ทรมาน
รอยอารมณ์
4.0K·เฌอรามิลการแต่งงาน ครอบครัว....คือสิ้นสุดของความฝันสำหรับชีวิตคู่ แต่บางครั้งมันอาจเป็นจุดเริ่มต้นที่แท้จริงต่างหาก จุดเริ่มต้นของการใช้ชีวิต อย่างถ่องแท้.... ความรัก ความใคร่...ปรารถนาที่ไม่ซื่อตรง มันคือความสวยงามในอารมณ์แปลกใหม่ หรือคือบาปที่กำลังทำลายล้างทุกอย่างให้วายวอดกันแน่ ความบริสุทธิ์ในรักแท้ หรือจะแพ้มารยาในอารมณ์
กรงรักทัณฑ์ปรารถนา
9.0K·เฌอรามิลเพราะอุบัติเหตุไม่คาดฝัน ทำให้หล่อนต้องสูญเสียมารดาอันเป็นที่รัก หล่อนเจ็บปวด เคียดแค้น ชิงชังผู้ทำให้เรื่องเลวร้ายนั้นเกิดขึ้น แต่โชคชะตาก็ช่างซ้ำเติมให้เขากลายมาเป็นผู้อุปการะเด็กกำพร้าอย่างเธออีกจนได้ ความสัมพันธ์จึงยิ่งเลยเถิด...หัวใจถูกย่ำยีซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่จบสิ้น สำหรับใครๆ เขาคือผู้ชายอ่อนโยนแสนดี แต่สำหรับอัญญดาแล้ว อัศน์เดชไม่ได้ต่างอะไรจากมัจจุราชจากอเวจี ที่เข้ามาเพื่อพลาญพร่าทุกความสุขและความดีงามไปจากชีวิตของหล่อน
โซ่ดอกรัก
8.0K·เฌอรามิลรัก...ที่ครั้งหนึ่งจบลงด้วยความเจ็บปวด แต่หลีกหนีเท่าไหร่ก็ไม่เคยพ้นราวถูกจองจำเอาได้ด้วยโซ่ตรวน และในที่สุด ก็ถูกลากกลับมาให้จมจ่อมอยู่ในอเวจีอันดำมืดนั้นอีกครั้ง ด้วยน้ำมือของเขา ผู้ชายที่ทรยศต่อรักอันมั่นคง...
เทพบุตรในเงามาร
5.0K·เฌอรามิล"หมดแรงไปเสียแล้ว...ฉันยังไม่อิ่มเลยนะรู้ไหม หึ หึ หึ" เขาบอกแต่ก็ไม่คิดจะต่ออีกยกหรอกนะ แค่นี้คนในอ้อมแขนก็ช้ำระบมมากพอแล้ว ชายหนุ่มมอบจุมพิตหนักๆ ลงบนหน้าผากมนอีกครั้ง รวบร่างเปลือยมาแนบแผงอกแล้วปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งเพราะความเหนื่อยและอ่อนเพลียลงบ้าง การแสดงความรักในครั้งนี้ นอกเสียจากความเป็นไปตามธรรมชาติของเขาแล้ว ชายหนุ่มยังต้องการสอนให้ ตมิสารับรู้ว่าความเจ็บปวดที่เธอหวาดกลัวมันไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อการเสพสุขเลยแม้แต่น้อย หากแต่เพียงเธอเปิดใจ การดำเนินชีวิตคู่ก็จะเป็นไปอย่างปกติสุขเฉกเช่นคนอื่นๆ กัณฑ์รพีรู้ตัวดีว่าถึงแม้เขาจะมีความต้องการที่รุนแรงดุเดือด แต่มันก็เป็นแค่รสนิยมที่เกิดขึ้นกับผู้หญิงคนเดียวเท่านั้น คือเธอ และความรุนแรงในการเสพรักของเขามันก็ไม่ได้เกินกว่าเหตุถึงขึ้นจะต้องมาพลั้งมือให้ใครคนใดคนหนึ่งต้องถึงแก่ชีวิตหรือบาดเจ็บสาหัสได้หรอก
บำเรอมาร
5.0K·เฌอรามิลอวตารของเหมราชคือเทพบุตรที่คอยเกื้อหนุนเธอเสมอ ปรนเปรอเอาใจมอบความสุขให้จนล้นสำลัก หากแต่...ตัวตนที่แท้จริงเขาคือปีศาจจากขุมอเวจี ผู้พรากเอาความดีงามทั้งชีวิตไปอย่างไม่มีวันทวงคืนกลับได้...
ฤาจะไร้ใจ
4.0K·เฌอรามิลการไม่ต้องพบเจอกันเป็นเรื่องดีที่สุด จะได้ไม่ต้องเพิ่มความทรงจำ เพราะคนที่จำ เจ็บเสมอ...
นางรอง The Shadows
5.0K·เฌอรามิลเนื้อทองเป็นกำพร้าแม่ตั้งแต่ยังจำความไม่ได้ พออายุได้สามขวบพ่อก็พาเข้ามาทำงานที่ไร่ของนายจ้างเก่าซึ่งผันตัวเองจากผู้รับเหมามาทำปลูกผลไม้ปลูกพืชเกตษรส่งออก เด็กสาวถูกเลี้ยงดูโดยผู้ชายตัวโตๆ ก็คือพ่อเพียงลำพัง ได้รับความเมตตาจาก 'นายใหญ่' และ 'นายผู้หญิง' เป็นอย่างดีเพราะเป็นเด็กฉลาด ช่างพูด พออายุได้หกขวบเจ้าของไร่ก็ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตทั้งคู่ อัศเวทย์หรือนายแทนลูกชายคนเดียวจึงต้องกลับมาจากเมืองนอกกลางคันทั้งที่ยังเรียนไม่จบเพื่อสานต่อความตั้งใจของบิดามารดา ดูแลไร่แห่งนี้ในฐานะเจ้าของไร่คนใหม่อย่างเต็มตัว เนื้อทองเติบโตมาท่ามกลางสังคมของชาวไร่ชาวสวนที่เป็นผู้ชายเสียส่วนใหญ่ หล่อนจึงไม่ใคร่เรียบร้อยนัก กะโหลกแก่นแก้ว แต่ก็มีความอดทนสูงเหมือนพ่อ หล่อนเรียนรู้ทุกอย่างมาจากผู้ให้กำเนิด จนกระทั่งเมื่ออายุได้สิบสองปี พ่อก็พาหล่อนระหกระเหินไปยังถิ่นฐานอื่นอีกครั้ง เนื้อทองไม่อยากจากไร่ ไม่อยากจากทุกคนที่หล่อนรักไปเลย แต่ก็จำใจต้องตามบิดาที่มีเหตุผลส่วนตัวในการจากไปหนนั้น แต่แล้วหกปีต่อมา 'นายแทน' ก็ตามหาตัวหล่อนและพ่อให้กลับมาทำงานในตำแหน่งหัวหน้าคนงานอีกครั้ง ...พ่อก็ยอมเพื่ออนาคตของหล่อน กลับมาคราวนี้อะไรหลายๆ อย่างเปลี่ยนไป นายแทนแต่งงานกับอดีตพยาบาลสาวสวยชื่อพี่หม่อน พี่สาวใจดีที่นิสัยต่างจากนายราวฟ้ากับเหว พี่หม่อน...คือนางฟ้าแสนดีสำหรับเนื้อทอง แต่พี่หม่อนสุขภาพไม่ค่อยดีนายจึงหวงและเป็นห่วงมาก นายรักพี่หม่อน พี่หม่อนก็รักนาย ส่วนเนื้อทอง...เป็นเด็กที่สร้างแต่ความรำคาญหูรำคาญตาให้นายอยู่เสมอจนถูกดุอยู่ร่ำไป แต่ก็ได้พี่หม่อนคอยปกป้องเสมอ การมีพี่หม่อนเป็นช่วงชีวิตที่เนื้อทองรู้สึกมีความสุขที่สุด แต่ความสุขสำหรับหล่อนมันไม่เคยยั่งยืน วันหนึ่งพี่หม่อนก็จากไป...พร้อมๆ กับความเกลียดชังของนายแทนที่มีต่อหล่อนก็ได้ก่อตัวขึ้น เขาพร้อมที่จะทำลายหล่อนเพื่อบรรเทาความคับแค้นในใจอยู่ทุกเวลา... -------------- -------------- “ท้องไส้อยู่ไม่ใช่เหรอ ทำตัวเป็นลิงเป็นค่างให้ดีเถอะ ลูกฉันเป็นอะไรขึ้นมาเธอเดือดร้อนแน่เนื้อทอง” “...” หล่อนอ้าปากค้าง ใจเต้นระส่ำกับคำพูดของแทน เมื่อคืนหล่อนไม่ได้ถามหมอพงศ์ว่ามีใครบ้างที่รู้เรื่องการตั้งครรภ์ของหล่อนบ้าง แต่ตอนนี้คงไม่ต้องหาคำตอบแล้ว เพราะนอกจากแทน...ก็ไม่มีใครน่ากังวลอีก หรือจะมีก็คงเป็นพ่อของหล่อน ซึ่งเนื้อทองยังไม่รู้เลยว่าจะทำอย่างไรดีเมื่อพ่อกลับมา “ถ้ารอดจากกระท่อมร้างท้ายสวนนั้นมาได้...ก็คงไม่เป็นไรแล้วล่ะค่ะ” แม้จะเป็นประโยคสั้นๆ แต่มันก็แฝงไว้ด้วยความขมขื่นมากมาย ตลอดสามเดือนที่หล่อนต้องอดทนอยู่ที่นั่น มันเหมือนกับโลกอีกโลกหนึ่งที่ถูกตัดขาดจากทุกสิ่งทุกอย่าง เหมือนหล่อนไม่ใช่คน... “...” แทนมองด้วยสายตาไม่พอใจนัก แต่ไม่ได้ตอบโต้อะไร “อีกอย่างนะคะนาย ลูกเป็นของเนื้อทองคนเดียวค่ะ” พูดจบหล่อนหันหลังให้เขาแล้วเดินออกจากไป แต่แทนก็คว้าต้นแขนรั้งเอาไว้เสียก่อน “ถึงจะไม่ได้นอนกับเธอแบบนับไม่ถ้วน แต่ฉันก็มั่นใจว่าที่ลูกไปอยู่ในท้องเธอได้เพราะฉันทำ และฉันไม่ใช่คนไร้ความรับผิดชอบ เพราะฉะนั้นอย่าแม้แต่คิดทำอะไรโง่ๆ เพราะฉันไม่ยอมแน่”
ทาสรักจอมทมิฬ
81.0K·เฌอรามิลรัก...ไม่มีถูกไม่มีผิด มีแต่รักหรือไม่รัก ความรัก...ไม่ใช่รางวัลของความดี ทำดีหรือไม่ดี....คนไม่รักก็คือไม่รัก ----------------------------------- คุณเชื่อในเรื่อง ‘รักแท้’ ไหม เคยคิดหรือเปล่าว่าจะมีใครสะกดหัวใจของคุณไว้ แค่เพียงครั้งแรกที่เจอในช่วงเวลาสั้นๆ และหวั่นไหวทุกครั้งเมื่อนึกถึงเรื่องราวประทับใจเหล่านั้น แต่เขาไม่เคยจำ... ผ่านไปเนิ่นนาน... ในวันหนึ่งเมื่อฝันของคุณเป็นจริงขึ้นมา คุณได้อยู่เคียงข้างเขา ได้เป็นของเขา... คุณกลับพบว่าไม่มีอะไรเหมือนอย่างที่วาดฝันเอาไว้เลย ไม่มีเจ้าชาย ไม่มีความดีงามใดๆ ในตัวเขาที่คุณเคยศรัทธา... ทุกๆ วันมีแต่ความเลวร้ายที่คอยบั่นทอนให้จิตใจล่มสลาย ทุกๆ อย่างในตัวคุณไร้ค่าสำหรับเขา คุณไม่เคยได้เป็นคนสำคัญ และไม่มีวันได้เป็น คุณเป็นได้แค่เงาของใครบางคนที่เขาไม่เคยลืม แล้วคุณยังจะรักเขาได้เหมือนเดิมไหม ยังคงคิดว่าเขาคือ ‘รักแท้’ ของคุณหรือเปล่า....
เงาบาปปรารถนา
8.0K·เฌอรามิลบาปใดๆ ไหนเล่า...จะหอมหวานเท่าบาปสวาท ---------------------------------------------- ปัง!! เพล้ง!! ขวดแก้วนั้นถูกปาเต็มแรงบุรุษไปกระทบกับประตูห้องที่สายตาคมเข้มเขม่นมองเคร่งขรึม เศษแก้วแตกกระจายเกลื่อนพื้น น้ำเมากระเด็นติดทั้งประตู ฝาผนังและพื้นตามแรงอารมณ์กราดเกรี้ยว หากนึกย้อนกลับไปคิดทบทวนดีๆ สัตตบงกชเป็นคนเอาเหล้าเข้ามาให้เขาก่อนจะขอตัวขึ้นไปนอน และเขาก็นั่งดื่มจนดึก...หลังจากนั้นก็ไม่รู้ตัวเลยว่าเกิดอะไรขึ้นจนกระทั่งช่วงเช้า ทั้งที่...การดื่มก็ถือเป็นเรื่องปกติสำหรับเขา ต่อให้เมาแค่ไหนก็ไม่เคยไร้สติจนเลอะเลือนความทรงจำสูญสิ้น...อย่างเช่นเมื่อคืนที่ผ่านมา สันกรามขบเข้าหากันแน่นจนเกิดเสียงกรอดผ่านไรฟันหันกลับมาเปิดประตูห้องตัวเองแล้วย่างเท้าเข้าไปทันที มือนึงดึงประตูกระแทกปิดไม่เบาแรงนักตามอารมณ์ที่กำลังฉุนเฉียว นี่เขาต้องนอนร่วมบ้านกับผู้หญิงที่เพิ่งทำให้ครอบครัวของเขากับภรรยาแตกหักไม่มีชิ้นดีอย่างนั้นเหรอ ในคืนที่ฝนฟ้ากระหน่ำตกไม่ลืมหูลืมตา เมียรักต้องจากจรหนีไปอยู่ไหนเป็นตายร้ายดีอย่างไรก็ไม่รู้ แต่คนก่อปัญหาร่วมกับเขากลับยังอาศัยอยู่ภายใต้หลังคาบ้านที่เพิ่งถูกสุมไฟจนวายวอด