บทที่ 5

เมื่อทอฝันเดินออกมาจากห้องของริวก็เปิดประตูเข้าไปในห้องตรงข้ามกับห้องของเขา และก็ต้องถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อพบว่า ในที่สุดเธอก็สามารถกลับมาถึงห้องของตัวเองจนได้ หญิงสาวเดินตรงเข้าไปในห้องนอนพร้อมกับกระโดดขึ้นไปนอนกางแขนกางขาอยู่บนเตียงอย่างสบายอกสบายใจ

“เฮ้อ...ผ่านไปอีกหนึ่งวัน” ทอฝันพูดกับตัวเอง ในขณะที่เธอนอนเล่นเพลินอยู่นั้นเธอก็คิดถึงคำพูดของลุงเรียวสึเกะเกี่ยวกับห้องลับ และทางเข้าห้องลับที่ว่านั้นก็ซ่อนอยู่ในห้องของเธอ เท่าที่จำได้ลุงเรียวสึเกะบอกว่าสวิชที่ใช้สำหรับเปิดห้องลับนั้นถูกซ่อนอยู่ในตู้เสื้อผ้าว่าแต่ตู้เสื้อผ้าใบไหนกันล่ะ หญิงสาวสปริงตัวลุกขึ้นด้วยความรวดเร็วและรีบเดินตรงไปยังตู้เสื้อผ้าที่อยู่ภายในห้องนอนของตัวเองทันที ก่อนจะเปิดค้นทุกซอกทุกมุมของตู้เสื้อผ้าใบนั้นแต่ก็ไม่เจอสวิชที่ใช้สำหรับเปิดห้องลับดังกล่าว

“ทำไมหาไม่เจอก็คุณลุงเป็นคนบอกกับเราเองนี่นาว่า สวิชที่ใช้สำหรับเปิดห้องลับมันถูกซ่อนอยู่ในตู้เสื้อผ้า หรือว่าจะมีตู้เสื้อผ้าตู้อื่นนอกเหนือไปจากตู้เสื้อผ้าในห้องนอนของเรา” ทอฝันพูดพึมพำกับตัวเองจากนั้นเธอก็เริ่มลงมือเดินสำรวจห้องนอนของตัวเองอย่างละเอียดอีกครั้ง ในที่สุดเธอก็เดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้ากระจกบานใหญ่และรู้สึกสงสัยว่าทำไมจะต้องมีกระจกบานใหญ่อยู่ตรงนี้

“หรือว่ามันจะเป็นประตูอีกบาน” ทอฝันรู้สึกสนุกกับการค้นหาทางเข้าห้องลับ เธอพยายามมองหาว่ามีอะไรที่ผิดสังเกตอีกบ้าง แล้วก็พบว่ามีปุ่มเล็ก ๆ คล้ายสวิชสำหรับเปิดปิดอะไรสักอย่างอยู่แถวนั้น ซึ่งถ้าไม่ สังเกตก็คงจะไม่เห็นทอฝันไม่รอช้าที่จะกดปุ่มสวิชดังกล่าว แล้วก็ต้องแปลกใจที่กระจกบานใหญ่บานนั้นถูกเปิดออกอย่างช้า ๆ ที่แท้สวิชอันนี้มีไว้ใช้สำหรับเปิดประตูกระจกบานใหญ่บานนี้นั่นเอง เธอเดินผ่านประตูกระจกบานนั้นเข้าไปพบกับห้องที่มีขนาดไม่ใหญ่นักน่าจะใช้สำหรับเป็นห้องแต่งตัว เพราะของทุกอย่างในห้องนี้ถูกจัดเป็นระเบียบและเป็นหมวดเป็นหมู่ ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้ามากมายที่ถูกบรรจุอยู่ในตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่มากโดยจัดแยกประเภทไว้เป็นอย่างดี เพื่อความสะดวกในการหยิบมาใช้ ถัดจากตู้เสื้อผ้าก็จะเป็นชั้นวางกระเป๋านานาชนิดรวมไปถึงชั้นวางแว่นตา นาฬิกายี่ห้อมดังมากมาย รวมถึงรองเท้าทุกรูปแบบที่มียี่ห้อดัง ๆ ไม่ต่ำกว่าหนึ่งร้อยคู่ ทุกอย่างถูกจัดวางไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย หลังจากที่หญิงสาวสำรวจด้วยสายตาอยู่พักใหญ่ก็ต้องอุทานออกมาด้วยความแปลกใจ

“ว้าว!! เสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้าของใครกันทำไมมันถึงได้เยอะแยะมากมายขนาดนี้ ที่สำคัญมันล้วนแล้วแต่เป็นเสื้อผ้าแบรนด์เนมชื่อดังชั้นนำ ที่พอเอ่ยชื่อทุกคนก็จะรู้จักกันเป็นอย่างดีอยู่แล้ว และแบรนด์เนมเหล่านี้ก็กำลังได้ รับความนิยมอยู่ในตอนนี้ซะด้วย

‘ใครกันนะที่เป็นเจ้าของเสื้อผ้ามากมายพวกนี้ แต่จะเป็นใครก็ตามเขาคนนั้นมีรสนิยมไม่เลวเลยทีเดียว เพราะที่ดูจากเสื้อผ้าพวกนี้มันคงจะแพงน่าดู’ แอลได้แต่นึกในใจแต่จะเป็นของใครก็ช่างมันเถอะ ตอนนี้ยังมีสิ่งที่น่าสนใจกว่าเสื้อผ้าพวกนี้ตั้งเยอะ จากนั้นทอฝันก็เริ่มลงมือค้นหาสิ่งที่ต้องการแต่หาเท่าไรก็หาไม่พบอยู่ดี สุดท้ายเธอจึงตัดสินใจที่จะพักเรื่องนี้ไว้ก่อน

“บางทีเราคงจะต้องหาโอกาสถามเรื่องนี้จากลุคดูอีกที เขาน่าที่จะให้คำตอบที่เราต้องการได้” จากนั้นหญิงสาวก็กลับเข้าไปในห้องนอนของตัวเองอีกครั้งเพื่อที่จะไปอาบน้ำสระผม หลังจากที่จัดการธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อยทอฝันก็รู้สึกหิวจึงตัดสินใจที่จะเดินลงไปหาอะไรทาน อาจจะเป็นนมสักแก้วก่อนนอน แต่เมื่อเดินออกจากห้องและเดินวนไปวนมาอยู่สักพักก็เริ่มรู้สึกงง เพราะเดินเท่าไรก็หาทางไปห้องครัวไม่พบสักที แถมจะกลับห้องก็หาทางเดินกลับไม่ถูกซะงั้น

“ทำไมบ้านหลังนี้ถึงได้ลึกลับซับซ้อนนักน ะแถมห้องแต่ละห้องก็ยังดูคล้าย ๆ กันอีกด้วย” ทอฝันถึงกับบ่นออกมาดัง ๆ และก็ต้องสะดุ้งสุดตัวด้วยความตกใจที่จู่ ๆ ก็มีเสียงคนพูดกับตัวเอง ทั้งที่เธอมั่นใจว่าเธอยืนอยู่คนเดียวนี่นา

“อยู่ไปนาน ๆ นายก็จะชินไปเองนั่นแหละ”

“เฮ้ย! นายมายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไร” ทอฝันรีบหันไปโวยวายใส่เขาทันที เมื่อพบว่าคิระคือเจ้าของเสียงนั้นและตอนนี้เขาก็ยังมายืนอยู่ข้างตัวเธอ

“ก็เมื่อนายเห็นนั่นแหละ แล้วทำไมนายจะต้องทำท่าตกใจขนาดนี้ ขวัญอ่อนเกินไปหรือเปล่า”

“เป็นใครก็ต้องตกใจทั้งนั้นที่จู่ ๆ นายก็โผล่มาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียงแบบนี้”

“แล้วนายมายืนทำอะไรตรงนี้” คิระถาม

นอกจากทอฝันจะไม่ตอบคำถามของเขาแล้ว ยังถามกลับไปด้วยมาดกวน ๆ อีกต่างหาก

“ถามทำไมแล้วนายล่ะมายืนทำอะไรตรงนี้”

“ทำไมฉันจะยืนตรงนี้ไม่ได้ก็ในเมื่อนี่มันเป็นทางปีกซ้ายซึ่งเป็นห้องพักของฉัน จุน และ รัน ฉันต้องเป็นฝ่ายถามนายถึงจะถูกนะแอลว่านายเดินมาแถวนี้ทำไม”

“ฉันกำลังจะลงไปหาอะไรดื่มก่อนนอนสักหน่อย แต่เดินเท่าไรก็ไปไม่ถึงห้องครัวสักที สุดท้ายก็มาหลงอยู่แถวนี้”

“มันเป็นคนละฟากกับห้องพักของนายเลยนะ เอางี้นายตามฉันมาก็แล้วกันเพราะว่าฉันจะลงไปหานมดื่มสักแก้วก่อนนอนอยู่พอดี” ทอฝันตัดสินใจเดินตามคิระไป สุดท้ายทั้งคู่ก็มานั่งดื่มนมด้วยกัน หญิงสาวสังเกตเห็นว่าคิระคงจะชอบดื่มนม เพราะเขาใช้เวลาไม่นานในการดื่มนมสองแก้ว

“แอลนายจะลงมากินนมไม่ใช่เหรอแล้วทำไมไม่กินมานั่งจ้องหน้าฉันทำไม” คิระพูดโดยที่ไม่หันไปมอง

“ท่าทางนายจะตัวสูงเพราะชอบดื่มนมนี่เอง” คิระไม่ได้สนใจคำพูดของอีกฝ่ายสักเท่าไร เพราะเมื่อเขาดื่มนมเสร็จเขาก็เดินจากไปโดยไม่บอกไม่กล่าวอะไรกับทอฝันสักคำ จนหญิงสาวถึงกับต้องบ่นกับตัวเอง

“ผู้ชายที่อาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้มีบุคลิกแปลก ๆ ทั้งนั้นเลย” จากนั้นก็จัดการดื่มนมจนหมดแก้วและเดินกลับขึ้นไปบนห้องของตัวเอง แต่คราวนี้ไม่หลงเพราะคิระบอกวิธีการสังเกตให้เธอแล้ว ทอฝันขึ้นไปนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนที่นอนอย่างมีความสุขและหลับไปหลังจากนั้นไม่นาน