บทที่ 2

“หนูเหรอคะ...หนูไม่คิดว่าตัวเองจะช่วยอะไรได้ในเรื่องนี้”

“แต่ลุงกลับคิดว่าหนูนี่แหละที่จะเป็นคนทำให้ริวกลับมาเป็นคนร่าเริงสดใสได้เหมือนเดิม”

“ด้วยวิธีไหนล่ะคะ”

“ด้วยการที่หนูเข้าไปพักอยู่ในบ้านของลุงตลอดเวลาที่เรียนอยู่ที่นั่น”

“เพียงแค่นี้เองเหรอคะมันไม่น่าจะแก้ปัญหาได้นะ”

“ลุงอยากให้หนูเข้าไปทำความใกล้ชิดสนิทสนมกับริว และคอยช่วยเหลือเขาเวลาที่เขาต้องการใครสักคน ริวเขามักจะรู้สึกว่าตัวเองโดดเดี่ยวและอ้างว้าง ขาดคนที่จะรักและเข้าใจเขาจริง ๆ ทำให้เขาโหยหาความรักที่แท้จริงมาโดยตลอด และถ้าเป็นไปได้ลุงก็อยากที่จะให้หนูสืบดูว่า ตอนนี้ลูกชายของลุงคิดที่จะทำอะไรกันแน่ถึงไปยุ่งกับพวกยากูซ่าพวกนั้น ลุงขอมากเกินไปหรือเปล่า”

“คุณลุงหมายถึงจะให้หนูเข้าไปใกล้ชิดกับริวเพื่อสืบเรื่องของเขาเหรอคะ” เรียวสึเกะพยักหน้า

“ถือว่าลุงขอร้องไหน ๆ หนูก็จะต้องไปเรียนต่อที่นั่นอยู่แล้ว ก็ไม่ต้องไปพักที่อื่นแต่ให้ไปพักที่บ้านของลุงแทน รับรองว่าหนูจะได้รับความสะดวกสบายทุกอย่างตลอดระยะเวลาที่พักอยู่ที่นั่น และถ้าหนูอยากที่จะได้อะไรเพิ่มเติมก็บอกกับลุคได้ เขาจะเป็นคนจัดการทุกอย่างให้หนูเอง” ทอฝันนิ่งคิดอยู่สักพักก็ตอบตกลง

“ตกลงค่ะคุณลุงหนูจะทำตามที่คุณลุงต้องการค่ะ” เรียวสึเกะวางกรอบรูปไว้บนโต๊ะอย่างเดิมและหันมาจับมือของแอลเอาไว้

“ขอบใจมากหนูแอลที่ยอมรับปากช่วยเหลือลุง”

“แต่หนูไม่แน่ใจว่าจะทำสำเร็จหรือเปล่านะคะ”

“เพียงแค่หนูรับปากลุงนั่นก็มากพอแล้วล่ะ ลุงมั่นใจหนูต้องทำให้ริวกลับมาเป็นเด็กหนุ่มที่สดใสร่าเริงอย่างคนปกติได้แน่ แต่หนูต้องเข้าไปอยู่ที่นั่นในฐานะเด็กผู้ชายคนหนึ่ง ที่ต้องทำเช่นนี้ก็เพื่อความปลอดภัยของหนู เพราะในบ้านหลังนั้นนอกจากริวแล้วก็ยังมีเด็กหนุ่มอีกสามคนคือ รัน จุน และ คิระร่วมอาศัยอยู่ด้วย แต่พวกเขาทั้งสามคนจะอยู่คนละด้านกับริว ลุงจะให้ลุคจัดให้หนูพักอยู่ด้านเดียวกับลูกชายของลุงก็แล้วกันนะ เพื่อที่จะสะดวกในการทำความใกล้ชิดสนิทสนมกับริวได้ง่ายขึ้น ห้องที่ลุงจะให้ลุคจัดเตรียมไว้ให้หนูภายในห้องนั้นจะมีทางเข้าห้องลับซ่อนอยู่ โดยปุ่มที่จะใช้สำหรับเปิดห้องลับจะอยู่ภายในตู้เสื้อผ้า” แอลเริ่มรู้สึกสนใจมากขึ้น

“มีห้องลับด้วยเหรอคะ ว้าว!! สุดยอดไปเลย ว่าแต่คุณลุงเอาห้องลับไว้สำหรับทำอะไรคะ”

“ในห้องนั้นจะมีอุปกรณ์อิเล็คโทรนิคที่ทันสมัยทุกชนิด และนั่นก็รวมไปถึงทีวีวงจรปิดด้วย เพราะลุงได้สั่งให้คนของลุงติดกล้องวงจรปิดไว้ในทุกจุดที่สำคัญภายในบ้านหลังนั้น ซึ่งมันจะถูกซ่อนไว้อย่างมิดชิดโดยที่ไม่มีใครรู้ รวมไปถึงอุปกรณ์การดักฟังโทรศัพท์และเครื่องคอมพิวเตอร์รุ่นใหม่ล่าสุด” แอลฟังเรียวสึเกะพูดด้วยความตื่นเต้น

“ห้องลับนี้อยู่ภายในห้องที่แอลจะต้องไปพักจริง ๆ เหรอคะ คุณลุงไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหมคะ”

“ทั้งหมดเป็นเรื่องจริงและคนที่รู้เรื่องนี้รวมไปถึงการเข้าออกห้องนี้ได้ มีอยู่เพียงคนเดียวเท่านั้นคือลุคคนสนิทคนสำคัญของลุง”

“สุดยอดแบบนี้ค่อยน่าสนใจหน่อย...แต่เมื่อกี้คุณลุงบอกว่าในบ้านหลังนั้นมีกล้องวงจรปิดติดเต็มไปหมดเลยเหรอคะ แล้วในห้องที่หนูจะต้องไปพักมันมีกล้องเหล่านี้ซ่อนอยู่ด้วยหรือเปล่าคะ ถ้ามีหนูอยากจะให้คุณลุงสั่งคนของลุงให้จัดการเอาออกไปให้หมดด้วยนะคะ คือแอลอยากมีความเป็นส่วนตัวค่ะได้ไหมคะ” เรียวสึเกะหัวเราะชอบใจในความฉลาดและรอบคอบของทอฝัน

“หนูไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนี้ เพราะห้องของหนูเป็นห้องเดียวที่ไม่มีการติดกล้องวงจรปิด” หญิงสาวผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อได้ยินคำตอบจากลุงเรียวสึเกะ

“กล้องวงจรปิดจะถูกติดตั้งตามจุดต่าง ๆ ในห้องของทุกคนงั้นเหรอคะ”

“ใช่นั่นรวมถึงห้องของริว รัน จุน และ คิระด้วย หนูจะเห็นพฤติกรรมของพวกเขาได้จากโทรทัศน์วงจรปิดภายในห้องลับนั่น หนูแอลไม่เปลี่ยนใจที่จะช่วยลุงใช่ไหม”

“ค่ะเพราะยังไงแอลก็ต้องไปเรียนที่นั่น ไปพักอยู่ที่บ้านของคุณลุงก็ได้ค่ะไม่มีปัญหาอะไร”

“ถ้าอย่างนั้นเราก็คงมีเรื่องที่จะต้องทำกันอีกเยอะเลยทีเดียว”

“เรื่องอะไรคะ” แอลถามกลับไปด้วยความแปลกใจ

“ก็เรื่องการปลอมตัวของหนูยังไงล่ะ เราคงจะต้องมีการแปลงโฉมครั้งใหญ่ เพื่อความแนบเนียนเพราะ ฉะนั้นเราไปกันเถอะ” เรียวสึเกะลุกขึ้นฉุดมือหญิงสาวให้ลุกตามมาด้วย เขาบอกให้เธอไปรอเขาที่รถส่วนเขาขอตัวไปหยิบเอกสารบางอย่าง และจะตามไปสมทบที่รถ ทอฝันรอไม่นานลุงเรียวสึเกะก็ตามขึ้นมานั่งบนรถคู่กับเธอ และสั่งคนขับรถให้ขับไปส่งยังจุดหมายที่เขาต้องการ จากนั้นก็หันมายื่นไฟล์เอกสารให้ทอฝัน

“รับไปสิหนูแอล”

“อะไรคะคุณลุง”

“เป็นแฟ้มประวัติของ รัน จุน และคิระ เผื่อว่าหนูจะเอาไว้อ่านเป็นข้อมูลในการรับมือกับหนุ่ม ๆ พวกนั้น” แอลรับมาถือไว้โดยออกอาการงง ๆ แต่เธอก็เอาใส่ไว้ในกระเป๋าเป้คู่ใจใบที่เธอถือติดมาด้วย

หลังจากนั้นไม่นานรถก็มาจอดหน้าร้านทำผมชั้นนำชื่อดัง ทันทีที่เดินเข้าไปในร้านเจ้าของร้านต่างก็รีบกุรีกุจอออกมาต้อนรับเป็นอย่างดี ลุงเรียวสึเกะแจ้งความจำนงว่าทำอย่างไรก็ได้ให้เด็กคนนี้ดูเหมือนเด็กผู้ชายให้มากที่สุด จากนั้นทอฝันก็ถูกฉุดเข้าไปทำตามใจของช่างมือหนึ่งของร้านนั้น โดยมีเรียวสึเกะนั่งคุมอยู่ด้วยหญิงสาวถูกจับตัดผมที่ยาวเกือบถึงกลางหลัง ให้เหลือความยาวเพียงแค่ระต้นคอเท่านั้น ทรงผมทรงนี้ดูเหมือนเด็กหนุ่มที่ญี่ปุ่นกำลังฮิต เมื่อเสร็จเรียบร้อยเจ้าของร้านก็พาเธอมายืนอยู่ตรงหน้าเรียวสึเกะ เขาดูจะพึงพอใจในผลงาน จากนั้นก็พาแอลออกจากร้านโดยให้ลูกน้องคนสนิทที่ตามมาทำหน้าที่เคลียร์บิลค่าใช้จ่ายทั้งหมด

เรียวสึเกะก็พาทอฝันไปช๊อปปิ้งซื้อของที่จะต้องไปใช้ที่ญี่ปุ่นนั่นคือเสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋า น้ำหอม และข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็นที่เด็กหนุ่มต้องมี โดยเฉพาะเสื้อผ้าเรียกว่าขนซื้อกันไปแทบจะเหมาร้านแบรนด์เนมชั้นนำชื่อดังกันเลยทีเดียว ในตอนแรกทอฝันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นหุ่นยนต์ที่ถูกจับให้ทำโน่นทำนี่ ลองชุดโน้นชุดนี้ตามแต่ใจของลุงเรียวสึเกะ แต่ในตอนหลังเธอกลับรู้สึกสนุก และเลือกเสื้อผ้าที่จะไว้ใช้สวมใส่ที่โน่นอย่างสนุกสนาน ไม่ว่าจะเป็นชุดกีฬา ชุดลำลอง ชุดนอน ชุดใส่ไปเที่ยว รวมไปถึงชุดสูทสำหรับผู้ชายแต่ด้วยเธอเป็นคนตัวผอมทำให้สูทสำเร็จรูปไม่เข้ากับรูปร่างของเธอ เรียวสึเกะจึงสั่งตัดชุดสูทให้เธอใหม่ทั้งหมดหลายชุดทีเดียว

หลังจากนั้นเขาก็ให้คนขับรถพาเธอมาส่งที่บ้าน หญิงสาวกล่าวขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำให้ และรู้สึกเกรงใจแต่เรียวสึเกะบอกว่าไม่ต้องเกรงใจ เขาทำทุกอย่างให้เธอด้วยความเต็มใจ ก่อนที่เธอจะลงจากรถลุงเรียวสึเกะก็พูดว่าให้พยายามแปลงโฉมอย่างไร เธอก็ยังดูเหมือนเด็กหนุ่มหน้าหวานอยู่ดี

“หนูดูไม่เหมือนเด็กผู้ชายเหรอคะ”

“ก็ไม่ถึงขนาดนั้นเพียงแต่ว่าหนูดูเป็นผู้ชายที่หน้าออกจะสวยหวานเหมือนผู้หญิงก็เท่านั้นเอง แต่ลุงบอกได้เลยนะว่าหนูเป็นเด็กหนุ่มที่หล่อมากคนหนึ่ง ริวเจอคู่แข่งที่น่ากลัวซะแล้วล่ะ” ทอฝันรู้สึกเขินกับคำชมของอีกฝ่ายเธอก็ยกมือไหว้และเอ่ยลาก่อนที่จะลงจากรถไป หญิงสาวยืนรอจนรถคันนั้นลับสายตาจึงเดินเข้าไปในบ้าน พบว่าแม่ของเธอกำลังจัดโต๊ะอาหารเย็นอยู่เมื่อแม่หันมาเห็นเธอก็ถาม

“คุณมาหาใครคะ” ทอฝันทำหน้าเหวอไป...โอมายก๊อด!! ขนาดแม่ยังจำเธอไม่ได้เหรอเนี่ย

“แม่คะนี่แม่จำลูกสาวของตัวเองไม่ได้เหรอคะนี่แอลเองนะคะ”

“แอลเหรอ...แอลจริง ๆ ด้วยไปทำอะไรมาจ๊ะ ตัดผมซะจนแม่จำแทบไม่ได้”

“คุณลุงเรียวสึเกะจัดการแปลงโฉมให้แอลค่ะ” แล้วเธอก็หมุนตัวไปมา

“แอลดูเหมือนเด็กผู้ชายหรือยังคะแม่”

“ก็เหมือนนะเพียงแต่ว่าเด็กหนุ่มคนนี้หน้าออกจะหน้าตาสวยหวานมากเกินไปหน่อย หนูตกลงที่จะไปพักที่บ้านของคุณเรียวสึเกะแล้วใช่ไหม”

“ใช่ค่ะพ่อกับแม่จะได้สบายใจยังไงล่ะคะ”

“ลูกตัดสินใจถูกแล้วล่ะไปอยู่ที่บ้านของคุณเรียวสึเกะ แม่กับพ่อจะได้เป็นห่วงหนูน้อยลง”

“พ่อยังไม่กลับมาอีกเหรอคะ”

“กลับมาแล้วจ้ะแต่ว่าอาบน้ำอยู่ข้างบน แล้วแอลล่ะจะไปอาบน้ำก่อนหรือว่าจะทานข้าวก่อนดี”

“แอลขอตัวไปอาบน้ำก่อนได้ไหมคะ วันนี้คุณลุงพาแอลไปหลายที่รู้สึกเหนียวตัวอยากอาบน้ำเต็มที”

“ได้สิจ๊ะแต่อย่านานนักนะลูก”

“ค่ะแม่แอลขอเวลาสิบนาทีค่ะ” เธอจูบแก้มมารดาก่อนที่จะฮัมเพลงฮิตของวัยรุ่นวิ่งขึ้นไปบนห้องเพื่อจัดการธุระส่วนตัว