ตอนที่ 4 ความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้น

ตอนที่ 4

ความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้น

...ฮัดชิ่ว ๆ...

เสียงจามดังลั่นบ้านไม้หลังเล็ก ตามมาด้วยเสียงสั่งน้ำมูก บ่งบอกว่าเจ้าของเรือนหลังนี้ กำลังถูกไข้หวัดเล่นงาน ร่างกำยำนอนสั่นสะท้านอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนบาง เรี่ยวแรงหดหายจนไม่สามารถลุกขึ้นไปทำอาหารมื้อเช้ากินได้

“อาหลง อยู่หรือไม่”

เสียงหวานที่คุ้นเคยร้องเรียกอยู่หน้าประตูบ้าน ต่อให้ไร้เรี่ยวแรงแค่ไหน โจวไห่หลงก็ต้องฝืนสังขารลุกออกจากเตียง โดยไม่ลืมที่จะนำผ้าห่มห่อคลุมกายไปด้วย

“มาแล้วหรือ” เสียงแหบแห้งร้องทัก เมื่อเช้าตรู่เขาก็ฝืนสังขารเดินไปหาเพื่อนบ้านแล้วรอบหนึ่ง ให้ช่วยไปส่งข่าวให้เยี่ยนหงรู้ว่าเขาไม่สบาย จากนั้นก็กลับมานอนรอหญิงสาวอยู่บนเตียงตามเดิม

“ไม่สบายหนักขนาดนี้เลยหรือ ไปหาหมอเถิด ข้าจะพาไปเอง”

หลันเยี่ยนหงรีบเดินเข้ามาในตัวบ้าน วางตะกร้าที่หิ้วมา จากนั้นก็เข้ามาช่วยประคองชายหนุ่มที่อาการแย่ให้นั่งลงบนเก้าอี้ไม้

“ข้าไม่ไปหรอก ไปหาหมอก็ต้องใช้เงิน เจ้าก็รู้นี้ว่าข้าไม่ค่อยมีเงินเท่าไร”

ใบหน้าหล่อเหลาส่ายหน้าปฏิเสธ เพราะรู้ดีว่าท่านหมอประจำอำเภอ คิดค่ายาค่ารักษามากขนาดไหน จนชาวบ้านที่ไม่ป่วยหนักจริง ๆ มักจะเลี่ยงไปใช้วิธีหายาสมุนไพรกินตามมีตามเกิด

“เดี๋ยวข้าจ่ายให้เอง”

หญิงสาวเสนอ คิดแค่ว่าที่ชายหนุ่มไม่สบายก็เพราะนาง เรื่องค่ารักษานางยินดีออกให้อยู่แล้ว

แต่ไห่หลงกลับเอ่ยปากปฏิเสธ ถึงแม้หญิงสาวจะหวังดี แต่มันเหมือนตอกย้ำปมในใจของเขา ที่เป็นเพียงเด็กกำพร้าลอยมาตามน้ำ โชคดีได้สองตายายเก็บมาเลี้ยง จนกระทั่งเขาอายุได้สามขวบ ผู้มีพระคุณทั้งสองก็จากไปในเวลาไล่เลี่ยกัน ทำให้ชีวิตของไห่หลงไม่เหลือใคร ที่เติบโตมาได้จนถึงทุกวันนี้ ก็เพราะมีชาวบ้านทั้งหลายให้ความเมตตา พากันเลี้ยงดู จนเขาเติบโตขึ้นมาเป็นผู้ใหญ่

“ไม่ไปก็ไม่ไป ดีที่ข้าคิดเอาไว้แล้ว จึงไปซื้อยาจากท่านหมอมาแทน เจ้านั่งรออยู่นี้ก่อน ข้าจะไปต้มยามาให้”

เยี่ยนหงไม่รอฟังว่า สหายจะกล่าวอนุญาตเดินลิ่ว ๆ หายเข้าไปในครัว เพื่อลงมือต้มรากไม้และตัวยาสมุนไพรลดไข้อีกหลายชนิด ผ่านไปสองเค่อเห็นจะได้ หญิงสาวถึงกลับเข้ามาพร้อมกับถาดที่มีชามถ้วยยาวางอยู่

“กินข้าวก่อนนะแล้วค่อยกินยา”

หญิงสาววางถ้วยยาที่ยังร้อนลง ก่อนจะลงมือหยิบอาหารที่ปรุงมาจากบ้าน ออกมาจัดเรียงตรงหน้าคนป่วย พร้อมกับทิ้งตัวลงนั่ง สายตาจับจ้องคาดคั้นให้อีกฝ่ายยอมกินอาหารที่นางทำมาเพื่อเขาโดยเฉพาะ

คนป่วยจึงยอมกินอาหารบนโต๊ะแต่โดยดี แววตาดูมีความสุขไม่ใช่น้อยที่หญิงสาวมาคอยดูแลเช่นนี้ หลังจากกินข้าวเสร็จ ก็ตามด้วยดื่มยารากไม้ต้ม ถึงแม้จะมีรสชาติขม แต่พอเป็นยาที่หญิงสาวทำให้ กลับกลายเป็นรสชาติที่ติดใจ ต่อให้ต้องดื่มทุกวันเขาก็ยอม

“คราวนี้เจ้าก็นอนพักเถอะ จะได้หายไว ๆ ข้าขอตัวกลับก่อน”

เมื่อหมดธุระแล้ว หลันเยี่ยนหงก็ขอตัวกลับ แม้ว่าใจอยากจะคอยอยู่ดูแลเขาต่อก็ตาม แต่ด้วยเป็นหญิงและหาได้เป็นเด็กเหมือนเมื่อก่อน การอยู่ในที่ลับตาคนสองต่อสองไม่เป็นการดีเท่าใดนัก ที่ทำอยู่ตอนนี้ก็เพื่อตอบแทนที่อีกฝ่ายช่วยชีวิตนางเพียงเท่านั้น

“อย่าพึ่งไปจะได้หรือไม่”

โจวไห่หลงรีบร้องห้ามเสียงเว้าวอน ยังไม่อยากให้หญิงสาวกลับไป อยากจะให้อยู่ด้วยกันไปแบบนี้อีกสักพัก

“มีอะไรหรือ เจ้ายังรู้สึกไม่สบายตรงไหนอีก รีบบอกข้ามาสิ”

น้ำเสียงของหญิงสาวร้อนรนเต็มไปด้วยความห่วงใย อีกทั้งแววตาก็มองสำรวจเรือนร่างของชายหนุ่ม เพื่อสังเกตหาอาการผิดปกติ

“ใช่...ข้ายังรู้สึกไม่สบาย” ไห่หลงตอบ ก่อนจะยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาทาบบริเวณอกซ้ายของตนเอง “ไม่สบายตรงนี้ ตรงหัวใจ ไม่รู้เพราะเหตุใด มันถึงเอาแต่คิดถึงหน้าเจ้า”

“โรคอะไร...ข้า...ข้าไม่เห็นเคยได้ยินเลย”

ดวงตาคู่งามหลุบมองต่ำ ไม่กล้าประสานสายตากับคนตรงหน้า จิตใจเต้นไม่เป็นระส่ำ จนแทบจะทะลุหลุดออกมาภายนอก ความรู้สึกที่กำลังเป็นอยู่นี้ มันจะใช่สิ่งที่เรียกว่าความรักหรือเปล่าหนอ

โจวไห่หลง กำลังจะอ้าปากสารภาพรักอยู่แล้วเชียว ถ้าไม่มีเสียงขานเรียกดังมาจากนอกบ้าน ตามมาด้วยร่างสูงโปร่งที่ผ่านประตูบ้านที่เปิดเอาไว้เข้ามา

“อาหลง ข้า...” พอเซียวหมิงหยางที่ตั้งใจนำยามาให้สหายโจว เห็นสหายหลันอยู่ด้วย ก็หันไปเอ่ยทักหญิงสาวก่อนที่จะได้พูดจบประโยค “หงเอ๋อร์ เจ้าก็อยู่ด้วยหรือ”

“อะ...อื้อ ข้าได้ยินว่าอาหลงไม่สบาย เลยทำกับข้าวแล้วมาต้มยาให้นะ นี้ก็กำลังจะกลับพอดีเลย”

เมื่อเห็นว่ามีคนมาขัดจังหวะ หลันเยี่ยนหงก็รีบลุกพรวดขึ้น ใบหน้าสาวแดงปลั่งด้วยสีเลือด ไม่กล้าแม้จะสู้สายตากับชายหนุ่มที่เข้ามาใหม่ เลยคิดว่าได้เวลากลับบ้าน แม้จะเสียดายที่ไม่ทันได้ฟังว่าไห่หลงจะตอบว่าอย่างไร

ทางฝ่ายไห่หลงเองก็เก็บอาการไม่พอใจเอาไว้ไม่ได้ ที่สหายเข้ามาขัดจังหวะ ที่เขาจะสารภาพรัก อยากจะเอ่ยปากไล่ให้อีกฝ่ายรีบกลับไปก่อน ก็กลัวสหายจะเสียน้ำใจที่อุตส่าห์นำยามาฝาก จึงยอมปิดปากเงียบเอาไว้

“ข้า...มาขัดจังหวะอะไรพวกเจ้าหรือไม่”

ด้านหมิงหยางก็สังเกตเห็นท่าทีผิดแปลกไปของสหายทั้งสอง มีสีหน้าเลิ่กลั่ก หันไปมองหน้าคนนั้นทีคนนี้ที

“ไม่เลย ขอบใจนะที่เอายามาให้” ชายหนุ่มที่ป่วยกัดฟันกล่าวตอบ แม้จะเห็นด้วย ว่าอีกฝ่ายมาขัดจังหวะความสุขของเขาจริง ๆ ก็ตาม

“ใช่ ๆ ขัดจังหวะอะไรกันเล่า” เยี่ยนหงก็รีบปฏิเสธจนลิ้นพันกัน ท่าทางมีพิรุธมากขึ้นกว่าเดิมอีก แล้วก้มหน้าเดินจ้ำอ้าว ๆ ไปที่ประตูบ้านทันที

“แค่ก ๆ” จนกระทั่งได้ยินเสียงไอดังขึ้น ฝีเท้าถึงได้หยุดชะงัก แล้วหันไปสนใจเจ้าของเสียงไอ ที่ยังคงไอไม่หยุด

“แค่ก ๆ ขอโทษที พอดีช่วงนี้รู้สึกคันคอมากอย่างไรก็ไม่รู้” หมิงหยางรีบขอโทษสหายทั้งสอง

“ไม่ใช่ว่าเจ้าไม่สบายด้วยคนหรือ”

หญิงสาวเพียงหนึ่งเดียวในบ้าน รีบขยับเข้าไปใกล้ร่างสูง ก่อนจะถือวิสาสะเขย่งปลายเท้าใช้หลังมือแตะที่หน้าผากของอีกฝ่าย สัมผัสได้ถึงไอร้อนที่แผ่ออกมา

“ไม่สบายจริงด้วย คงเป็นเพราะกระโดดน้ำลงไปช่วยข้าแน่ ถึงพากันไม่สบายเช่นนี้”

จากที่คิดจะกลับบ้าน เยี่ยนหงจึงเปลี่ยนใจเดินกลับไปที่ห้องครัว แล้วอุ่นยารากไม้ให้ร้อน ยกกลับมาให้สหายเซียวได้ดื่ม เพื่อลดไอร้อนในร่างกาย

“เอ้า...ดื่มยาต้มนี้เสีย”

หมิงหยางมองถ้วยยาในมือของหญิงสาว สีหน้าเข็ดขยาด เนื่องจากเขาไม่ชอบดื่มหรือกินอะไรที่มีรสขม ดังนั้นแม้จะรู้สึกไม่สบายตัว เขาก็ไม่ดื่มยา

“ไม่เอา เจ้าเอาไปให้อาหลงเถอะ เจ้าก็รู้นี้ว่าข้าไม่ชอบรสขม”

“ไม่ชอบก็ต้องดื่ม ไม่ดื่มยาแล้วมันจะหายป่วยหรือไม่ อย่าให้ข้าต้องพูดมาก เหมือนตอนวัยเด็กอีกเล่า”

นอกจากเสียงจะเข้มขึ้น แววตาของหญิงสาวยังเขียวขุ่น จนคนที่ไม่ชอบกินยา จำต้องฝืนยกถ้วยยาขึ้นมาดื่มแต่โดยดี ใบหน้าบิดเบี้ยวเหยเกด้วยความขมที่ติดแน่นอยู่ภายในปาก

“หมดแล้ว พอใจหรือยังเล่า” เสียงทุ้มนุ่มพูดกับหญิงสาว

“พวกเจ้านี้นา กินยายากมาแต่ไหนแต่ไร ต้องให้ข้าบังคับทุกทีเลย”

หญิงสาวบ่น แต่ใบหน้าก็ประดับไปด้วยรอยยิ้ม การกระทำที่สนิทกันของสองหนุ่มสาว ตกอยู่ในสายตาของเจ้าของบ้านตลอดเวลา แม้ทั้งหมดจะเป็นสหายที่เติบโตมาด้วยกันก็ตาม แต่ตอนนี้ต่างโตเป็นหนุ่มเป็นสาวแล้ว เขาไม่อยากให้เยี่ยนหงไปสนิทสนมหรือให้ความสำคัญกับผู้ชายคนอื่น นอกจากเขา

“แค่ก ๆ...พวกเจ้าลืมกันหรือไม่ ว่าข้ากำลังป่วยอยู่นะ”

ไห่หลงไอแห้งขึ้นมา พร้อมกับเรียกความสนใจของหญิงสาวให้กลับมาสนใจตนเอง ซึ่งก็ได้ผล ทั้งเยี่ยนหง ทั้งหมิงหยาง ต่างพากันหันมาสนใจเจ้าของบ้านเช่นเขามากขึ้น...