ตอนที่ 2 สหายรักในวัยเยาว์

ตอนที่ 2

สหายรักในวัยเยาว์

หมู่บ้านเทียนหมิงเมื่อเจ็ดสิบปีก่อน

“อาหลง อาหยางรอข้าด้วย”

เด็กหญิงวัยเจ็ดปีตะโกนเรียกเด็กชายวัยไล่เลี่ยกันทั้งสองคน ที่วิ่งนำอยู่ด้านหน้าหลายสิบก้าว สองเท้าเล็กพยายามเร่งฝีเท้าไล่ตามให้ทัน แต่ด้วยพื้นดินที่เป็นเนินลาดชันขึ้นไป ทำให้แรงวิ่งค่อย ๆ ตกลง จนท้ายที่สุดเปลี่ยนมาเป็นจังหวะก้าวเดินปีนขึ้นเนินเขาแทน

“เร็ว ๆ หน่อยสิเสี่ยวหง ขืนชักช้าไม่ทันเห็นตะวันตกดินกันพอดี”

‘โจวไห่หลง’ เด็กชายที่มีใบหน้าได้รูปหล่อเหลาดุจหยกสลัก คิ้วเข้มดั่งพู่กันวาด นัยน์ตาดำขลับแฝงประกายเฉียบคม หมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับเด็กหญิง พร้อมกับส่งยิ้มยียวนให้ ก่อนจะหมุนตัวกลับไป ออกแรงวิ่งขึ้นเนินดินไป ไม่รั้งรอเด็กหญิงให้เสียเวลาเปล่า

“จำเอาไว้เลยนะ ข้าจะไม่พูดกับพวกเจ้าแล้ว”

เด็กหญิง ‘หลันเยี่ยนหง’ ครั้นเห็นเด็กชายไม่ยอมหยุดรอ ก็ชะงักฝีเท้าเช่นเดียวกัน ใบหน้าที่ส่อเค้าความงามตั้งแต่เด็กบูดบึ้งไม่สบอารมณ์  ก่อนจะเปลี่ยนใจหันหลังเตรียมเดินลงจากเนินดิน ไม่ตามสหายทั้งสองไปดูพระอาทิตย์ตกอีกแล้ว

“หงเอ๋อร์ จะไปไหน”

เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยเรียกจากทางด้านหลัง เด็กหญิงจึงหันหน้าไปมอง พอเห็นว่าเป็นสหายอีกคน จึงยอมหมุนตัวกลับมาเจรจาดีด้วย

“ข้าจะกลับแล้ว พวกเจ้าเล่นวิ่งไม่รอข้าเลย” น้ำเสียงแฝงความแง่งอนอยู่ในนั้น

“ข้าก็มาแล้วนี่อย่างไร”

‘เซียวหมิงหยาง’ ไม่ได้วิ่งตามสหายรักไป แต่เลือกที่จะเดินย้อนกลับมาหาเด็กหญิงที่วิ่งตามไม่ทัน ด้านหลังของเด็กชาย สะพายห่อผ้าห่อใหญ่มาด้วย เหมือนเช่นทุกวัน

“อย่าโกรธข้าเลยนะ” เด็กชายยื่นนิ้วก้อยมาง้อขอคืนดี เด็กหญิงจึงยอมยิ้มยกมือขึ้นมาเกี่ยวก้อย ยอมหายโกรธสหายเซียว ที่คอยตามใจเด็กหญิงอยู่ตลอดเวลา

เด็กทั้งสองเดินเกี่ยวก้อยปีนกลับขึ้นเนินดินไปพร้อมกัน จนกระทั่งไปถึงจุดบนสุดที่เป็นลานดิน มีหญ้าเขียวขจีขึ้นปกคลุม เป็นเสมือนผ้าปูรองให้เด็กชายที่วิ่งมาถึงก่อนเป็นคนแรก ได้นอนแผ่หลาอย่างสบายอารมณ์

แต่พอโจวไห่หลงหันมาเห็นภาพ สหายทั้งสองเดินเกี่ยวก้อยกันมา แววตาที่จ้องมองภาพนั้นขุ่นเคืองไม่น้อย รีบดีดตัวลุกขึ้นมานั่ง พร้อมกับตบมือลงบนพื้นหญ้าข้างตัว ปากก็ร้องเรียกเด็กหญิง

“เสี่ยวหง มานั่งตรงนี้สิ ข้ามาจองที่ไว้ให้เจ้าแล้ว มุมตรงนี้จะมองเห็นพระอาทิตย์ตกได้ชัดเจนเลยนะ”

แต่คนที่ถูกเอ่ยชวนยังคงอารมณ์ขุ่นมัวอยู่ ไม่ยอมไปนั่งข้างเด็กชายที่ร้องเรียก เลือกที่จะดันตัวให้สหายอีกคนไปนั่งแทนที่ ส่วนตัวของเด็กหญิงถึงได้นั่งลงถัดมาอีก

“เสี่ยวหง เหตุใดเจ้าไม่มานั่งตรงนี้เล่า”

ไห่หลงเอ่ยถามเด็กหญิงข้ามศีรษะเด็กชายที่นั่งอยู่ตรงกลาง น้ำเสียงบ่งบอกว่าไม่สบอารมณ์

“...” เยี่ยนหงไม่ยอมตอบคำถามนั้น หนำซ้ำยังสะบัดหน้าอย่างแรงหันไปมองอีกด้านหนึ่ง

“นี้เจ้าโกรธที่ข้าไม่ยอมรอ ถึงขนาดไม่พูดไม่จากับข้าเลยหรือ” ไห่หลงยังไม่ยอมหยุด เด็กชายคิดว่าเขาไม่ได้ทำสิ่งใดผิด ก็แค่เขาวิ่งขึ้นมารออยู่บนเนินดินก่อนเท่านั้นเอง

“...” เด็กหญิงยังคงใช้ความเงียบในการตอบคำพูดของเด็กชาย

“ตามใจเจ้าแล้วกัน เชิญงอนได้ตามสบาย ข้าก็ง้อได้เท่านี้แหละ ใช่นะสิ เด็กกำพร้าไม่มีบิดามารดาอย่างข้า เป็นที่รองรับอารมณ์ของทุกคนอยู่แล้วนี่”

พอง้อแล้วเด็กหญิงยังไม่หายงอน ไห่หลงจึงหันหน้าไปมองด้านอื่นบ้าง เขานั่งกอดเข่ามีสีหน้าคิดไม่ตก แววตาเศร้าสลดลงอย่างเห็นได้ชัด ยามยกเรื่องปมด้อยของตนเองขึ้นมาพูด

เซียวหมิงหยางที่นั่งอยู่ตรงกลาง ได้แต่เหลียวมองซ้ายทีขวาที เมื่อเห็นว่าเรื่องจะบานปลายเข้าไปใหญ่ รีบหันไปกระซิบกระซาบที่ข้างหูของเด็กหญิง

“หงเอ๋อร์ อาหลงตั้งใจจะไม่รอเจ้า เขาคงแค่อยากมาจองที่ตรงนี้ กลัวเด็กคนอื่น ๆ จะมาชิงตัดหน้านั่งเสียก่อน เจ้าอย่าโกรธเคืองเขาอยู่เลย เจ้าก็รู้นี้ว่าอาหลงน่าสงสาร...”

หมิงหยางพูดยังไม่ทันจบประโยค เยี่ยนหงก็พยักหน้ารับรู้ เอนตัวไปด้านหน้าเล็กน้อย หันใบหน้าไปจ้องด้านข้างของเด็กชายที่ทำให้อารมณ์ของนางไม่สู้ดี

“อาหลง ข้าหายโกรธเจ้าก็ได้ เจ้าเองก็เลิกตัดพ้อเรื่องในอดีตของตนเองเสียที”

พอเด็กหญิงยอมยกโทษให้ ไห่หลงรีบหันขวับกลับมาสบสายตากับเด็กหญิง ริมฝีปากแย้มยิ้มออกมาได้ สีหน้าแววตากลับมาสดชื่นราวกับก่อนหน้าไม่ได้รู้สึกกำลังเศร้าเลยแม้แต่น้อย

“ถ้าเจ้าหายโกรธข้าแล้ว ก็สลับที่นั่งกับอาหยางเถอะ”

“ได้”

เด็กหญิงหันมาส่งสัญญาณกับเด็กชายที่นั่งอยู่ตรงกลาง ซึ่งหมิงหยางก็ยอมลุกขึ้น สลับมาให้เด็กหญิงนั่งอยู่ตรงกลางระหว่างพวกเขาทั้งสอง เหมือนเช่นเคย จากนั้นก็พากันพูดคุยถึงเรื่องอื่น ลืมความขุ่นเคืองใจเมื่อครู่ไปเสียสนิท

“อาหลง หงเอ๋อร์ วันนี้พ่อข้าเข้าไปในเมือง ซื้อถังหูลู่กับขนมอื่นมาให้ บอกให้มาแบ่งพวกเจ้ากินด้วย”

หลังจากพูดคุยกัน เพื่อรอเวลาที่พระอาทิตย์จะตกดินได้สักพัก หมิงหยางก็นำห่อผ้าที่ติดตัวมาออกมาแกะ ข้างในเต็มไปด้วยขนมหลากหลายชนิดหน้าตาน่ากินทั้งนั้น

ยิ่งเป็นสิ่งที่เด็ก ๆ ในหมู่บ้านหากินได้ยาก ด้วยฐานะทางบ้านของชาวบ้านส่วนใหญ่ค่อนข้างยากจน ทำให้เด็ก ๆ ที่ได้พบเห็นขนมพวกนี้ในหมู่บ้าน ต่างพากันตื่นเต้นอย่างออกหน้าออกตากันทั้งนั้น ไม่เว้นแม้แต่เยี่ยนหง ที่รีบรับถังหูลู่ที่สหายยื่นมาให้เอามากัดกินทันที

“ขอบใจนะอาหยาง เป็นเพราะเจ้าแท้ ๆ เลย ทำให้พวกเราได้กินขนมอร่อย ๆ อยู่เรื่อย”

เด็กหญิงเยี่ยนหงกล่าวขอบคุณสหาย แววตาเปี่ยมไปด้วยความซาบซึ้งใจ ที่ผ่านมา นางกับอาหลงมักจะได้กินของพวกนี้ก็ต่อเมื่ออาหยางนำเอามาฝากเท่านั้น เพราะหมิงหยางเป็นบุตรชายของหัวหน้าหมู่บ้าน มารดาก็มีสินเดิมเป็นเจ้าของที่ดิน รวมไปถึงร้านค้าอีกหลายร้าน ส่วนพี่ชายก็เป็นถึงผู้ช่วยนายอำเภอ

“อย่าเกรงใจไป พวกเราเป็นเพื่อนกัน มีอะไรก็ต้องแบ่งกันกินอยู่แล้ว...อาหลงกินซิ เจ้าชอบกินถังหูลู่เหมือนกันไม่ใช่หรือ”

ประโยคหลังหมิงหยางชะโงกตัวข้ามไปถามเด็กชายที่นั่งจ้องขนมบนห่อผ้าตาเป็นมัน แต่กลับไม่ยอมหยิบขึ้นไปกินเหมือนเช่นทุกครั้ง พอถูกเขาเอ่ยถาม ฝ่ายนั้นก็เบือนหน้าหนี พร้อมพูดขึ้นมา

“ข้าไม่หิว”

หมิงหยางไม่เชื่อว่าสหายจะไม่หิว คิดว่าอีกฝ่ายอาจจะเกรงใจ จึงจับถังหูลู่ขึ้นมาหนึ่งไม้ ยื่นข้ามตัวเด็กหญิงไปจ่ออยู่ตรงหน้าของอีกฝ่าย

“ข้าไม่เชื่อหรอก กินเถอะน่า อย่ามาถือทิฐิอะไรตอนนี้” เจ้าของขนมพูดไปเรื่อย ไม่ได้คิดอะไรมาก ตั้งใจจะพูดให้สหายรักยอมกลับมากินขนมที่เขานำมาเหมือนเมื่อก่อน

แต่กลับถูกมือของอีกฝ่ายผลักมือของเขาออก จนถังหูลู่ไม้นั้นตกลงเปื้อนเศษดินเศษหญ้า ทำให้หมิงหยางไม่พอใจเช่นเดียวกัน ด้วยขนมแต่ละไม้เป็นสิ่งที่คนในหมู่บ้านหากินได้ยาก

“เป็นบ้าอะไรของเจ้า” หมิงหยางขึ้นเสียงใส่เด็กชายอีกคน ที่ไม่ได้มีท่าทางสะทกสะท้านแต่อย่างใด

“ข้าไม่ได้บ้า ไม่ได้ทิฐิ เจ้าคิดว่าทุกคนจะอยากกินขนมที่เจ้าอวดร่ำอวดรวยซื้อมาแจกเป็นว่าเล่นหรืออย่างไร” เป็นคราวของไห่หลงที่ตะคอกเสียงดังขึ้นมาบ้าง เมื่อก่อนเขาก็ไม่เคยมีความคิดเช่นนี้ กินทุกอย่างที่สหายนำมาให้ด้วยความเอร็ดอร่อย แต่วันนี้ตั้งแต่ได้เห็นอีกฝ่ายถือวิสาสะจับมือของเสี่ยวหงของเขา มันทำให้เขารู้สึกอิจฉา ที่หมิงหยางมีฐานะดีกว่า สามารถซื้อของอร่อย ๆ มาให้เด็กหญิงกินได้ ในขณะที่เด็กกำพร้าอย่างเขาทำไม่ได้

เด็กชายทั้งสองจ้องตากันเขม็ง พร้อมกับครางกระหึ่มเข้าใส่กัน จนเด็กหญิงที่นั่งอยู่ตรงกลาง รีบผุดลุกขึ้นยืนตีหน้าเป็นนางมาร สองมือเท้าสะเอว ตวาดเสียงดังใส่เด็กชายทั้งสอง ที่กำลังจะมีเรื่องกัน “ถ้าอยากมีเรื่องกันก็ลงจากเนินดินไป” นั่นแหละทุกอย่างถึงกลับสู่ความสงบอีกครั้ง...