บทที่003 ท่านเทพ

พักเที่ยง

"พวกแก ฉันมีอะไรจะเล่า" ออยเสนอประเด็นได้อย่างสนใจจนทุกคนถึงกับวางช้อนแล้วหันไปมองหน้าอย่างอยากรู้

"เรื่องอะไรอะ" มายถาม

"พวกแก เคยได้ยินชื่อนี้ป่ะ ท่านเทพ"

"ท่านเทพไหนอะ ชื่อคนเหรอ" พลอยพูด

เหมือนพวกลูกเทพอย่างนี้เปล่า!

"บ้า แกอย่าหัวเราะ มันเป็นชื่อแก๊งเว้ย"

"ดอซ แกรู้จักปะ" ยิ้มถาม

"เล่นเกมอยู่ ไม่ว่าง" ฉันบอก เพราะต้องมานั่งแบกไอ้แซมกับไอ้เจขึ้นคอน ก็ไอ้สองตัวนี้มันสะกิดฉันทั้งคาบเรียนเลยนะสิ เรียนไม่รู้เรื่องที่อาจารย์สอนด้วยซ้ำ เลยต้องมาแบกมันอยู่นี่ไง ถึงตาฉันจะจ้องแต่โทรศัพท์ ส่วนหูก็ฟังจับประเด็น ท่านเทพ คืออะไรวะ

"ต่อๆๆ" มิ้นพูดอย่างสนใจ

"นั่งด้วย" น้ำเสียงแหบๆพูด ฉันจึงขยับเข้าไปหายิ้มที่นั่งข้างฉันอย่างไม่สนใจเสียงที่พูดอยู่เหนือหัว

"เด็กติดเกม"

"ยุ่งน่า" ฉันก็พูดโดยที่ไม่มอง

"เขาชื่อพี่ไนซ์ หัวหน้าแก๊งท่านเทพเว้ย ฉันได้ยินว่าพี่เขาคุมเด็กคณะเรา พี่แกอย่างโหดนะเว้ยไม่ได้โม้ ไม่มีใครกล้าแหย่พี่เขาเลยนะ" ออยเล่าอย่างยาวแต่ฉันจับจำความได้นิดหน่อยคุมเด็กคณะนิเทศเนี่ยนะโหด

"จริงมั้ยคะ พี่บอล" มิ้นถาม

"ประมาณนั้น" เสียงพี่บอลอยู่ใกล้ แสดงว่าพี่บอลอยู่ข้างหน้า ฉันจึงเงยหน้าไปมอง จริงด้วย! และมองไปทางซ้ายมือ พี่ธี ข้างๆพี่ธีคือพี่ฟิว ข้างๆพี่บอลคือพี่วิว

"มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ" ฉันถามออกไป

"นานแล้วละ หวานเล่นแต่เกมอ่ะ" มิ้นบอก

"โทษเพื่อนมิ้นเลยนะให้เราแบก"

"ง่า" ทำแก้มป่อง

"ไนซ์ท่านเทพหล่อป่ะ" ฉันถาม

แค่กๆๆ พี่ธีถึงกับสำลักน้ำ จนพี่ฟิวต้องลูบหลังให้

"ไม่รู้ดิ ชั้นไม่เคยเห็นอ่ะ" ออยตอบ

"สนใจเหรอเราอะ" พี่บอลถาม

"เปล่าซะหน่อย ถามไม่ได้รึไงคะ" หันไปบอกกับพี่บอลก่อนจะวางโทรศัพท์ "พอๆ ไม่แบกแล้วจะกินข้าว" ฉันพูดกับพี่บอลเสร็จจึงหันไปบอกแซมกับเจ และลงมือทานข้าวตรงหน้า

เพล้ง!!!

กรี๊ดดดด ขวดน้ำหนึ่งขวดลอยมากลางอากาศก่อนจะตกลงบนโต๊ะของพวกเรา จนทำให้เศษข้าวกระจายเลอะทุกคนตามด้วยน้ำหกทั่วทั้งโต๊ะและหกใส่กระโปรงของฉัน

ซ่าาาา

เดือดปุดๆ

เปรี๊ยะๆ เสียงเส้นประสาทควบคุมอารมณ์ฉันแตกอย่างต่อเนื่อง นิ่งๆไว้หวาน ฉันให้เวลา30วิ.ถ้าไม่มาขอโทษฉันเอาเรื่องแน่ๆ

"5555 สมน้ำหน้า อยากนินทาแก๊งฉันดีนัก" น้ำเสียงบ่งบอกถึงความเยาะเย้ยดังเข้าสู่ประสาทหู

ผลึ่ง!! ความอดทนขาดสะบั้น ฉันลุกขึ้นจากเก้าอี้ ก้าวขาไปทางกลุ่มชายข้างหน้าประมาณ6-7คน

"เฮ้ยๆๆ หวานอย่า" เสียงพี่ๆร้องห้ามอยู่ข้างหลังไม่ทันแล้วฉันยืนอยู่ข้างหน้าแก๊งท่านเทพเรียบร้อยแล้ว

"ใครทำ" ฉันกดน้ำเสียงต่ำควบคุมอารมณ์ อย่าให้มันขาดจริงๆนะ ไม่งั้นเอาเละเเน่!!

"หวาน" พี่บอลจับแขนไว้คอยห้ามปราม

พึ่บ!! สะบัดแขนก่อนจะผลักพี่บอลออกไปพี่บอลถึงกับเซเล็กน้อย

"ฉันถามว่าใคร" ฉันถามด้วยความเหลืออด

"แล้วจะทำไม" คนที่อยู่ข้างหน้าตอบอย่างหาเรื่อง (ก็จะตบให้ตากระเด็นนะสิ ฉันคิดในใจ)

"นายคงไม่กล้าพอที่จะทำหรอก" ฉันใช้น้ำเสียงอย่างดูถูก

"นี่เธอ!!" ชี้หน้า ฉันปัดมือออก ก่อนจะผลักไปอีกคนและเดินเข้าไปข้างในกลุ่มผู้ชายที่ยืนล้อมรอบตัวฉัน

พวกพี่ๆก็เข้ามาตามกันมา ฉันมองคนที่อยู่ข้างหน้าโดยคนหน้าบังคนข้างหลังไว้

"ยืนหลบอยู่ทำไมอะ ออกมาดิ" ฉันพูดอย่างท้าทาย

"หวานหยุด" พี่บอลห้ามไว้

"คือ...พี่ไนซ์ครับ น้องเขาคงไม่รู้จัก..."

"หุบปาก!!" ฉันตะโกนเสียงดังความอดทนของฉันมันหมดลงแล้ว!

"หึ" เสียงหัวเราะในคอของคนข้างหลังดังขึ้นก่อนจะเดินออกมา "มีอะ..." เสียงของคนข้างหน้าหายไป ก่อนจะเปลี่ยนท่าทางสับสนเล็กน้อย

"เอ่อ...พี่ไนซ์ครับนะ..."

"เธอ หน้าคุ้นๆนะ" คนที่ชื่อไนซ์พูดขึ้นฉันได้แต่ยืนอ้าปากค้างก่อนที่เราทั้งสองจะชี้หน้ากันเพราะใบ้กินกันทั้งคู่

"ไอ้ไนซ์/ไอ้เจ้"

"ห้ะ!!" พวกคนที่ล้อมรอบตัวฉันตะโกนอย่างตกใจเมื่อฉันเรียกชื่อหัวหน้าแก๊งอย่างหาญกล้า

"ใช่มึงจริงเหรอวะ" จับตัวฉันเขย่าๆ

"ไอ้ไนซ์ ปล่อยนะหนูเจ็บ"

"555 มึงจริงด้วย"

อั๊กกก หน้ากระแทกกับแผงอกแข็งๆเต็มๆ ก่อนจะใช้แขนรัดร่างเหวี่ยงไปมาจนขาลอยไม่ติดพื้น

หมับ คว้าผมมันได้สำเร็จก่อนจะออกแรงดึงอย่างแรง

"โอ๊ยๆๆ เจ้ปล่อยๆ เจ็บๆ" ไนซ์ร้องออกมาและปล่อยฉันลง

"เหอะ ท่านเทพเหรอ เดี๋ยวจะตบให้กระเด็น โกรธ!!"

"โทษๆ ก็ไม่รู้นี่หว่าว่าเป็นมึงอะ"

"อ้อเหรอ"

"แดกข้าวกัน"

"เออ" ฉันพูดจบไนซ์เอาแขนมาคล้องคอฉัน

"เดี๋ยวเลี้ยงเอง"

"หน้าที่นายอยู่แล้วนิ"

"ครับเจ้" ลากเสียงยาว

เราทั้งสองคนจึงเดินออกจากโรงอาหารปล่อยให้ทุกคนยืนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

5555555555

[หวาน: จบพาร์ท]

[ไนซ์: พาร์ท]

เหอะ ให้ตายสิวันนี้มันวันอะไรวะเนี่ย!! โดนอาจารย์หักคะแนนความประพฤติไปตั้ง30คะแนน หักอะไรหนักหนาก็แค่สูบบุหรี่ในห้องเรียน ดูหนังโป๊อีก โถ่ ไอ้เราก็ทำมันอย่างปกติทุกวัน วันอื่นไม่เห็นจะหัก ชิ หงุดหงิดชะมัด

"อาจารย์ หิว ปล่อยได้ยัง"ผมถาม

"ถ้าเธอหิวขนาดนั้น ก็ออกไปก่อนได้นะ" อาจารย์บอก เสร็จผมล่ะ ผมเดินออกจากห้องเรียนอย่างไม่ลังเลโดยมีลูกเด็กตามมาด้วย7คน เมื่อมาถึงโรงอาหารทุกคนที่รู้จักจะเดินหลีกทางให้ผมอย่างไม่ลังเล ด้วยอิทธิทำให้ทุกคนกลัวหัวหด ทำให้ผมยิ้มอย่างภูมิใจ

ผมนั่งกินข้าวสักพักลูกเด็กก็สะกิดผมว่ามีเด็กใหม่นินทาแก๊งเราอยู่ ผมก็บอกให้มันจัดการ

เพล้ง! อืม เสียงดังชัดดี ผมจึงกินข้าวต่อ เอ๊ะ น้ำเสียงนี้มันคุ้นๆนะ เสียงหวานๆผสมห้าวๆอย่างนี้เหมือนเคยได้ยินที่ไหน แต่จำไม่ได้ มันบอกไม่ถูก

เมื่อถูกน้ำเสียงนั้นดูถูกสติผมจึงขาดออกจากกัน ยัยนี่มันกล้าดีอย่างไรไม่รู้จักหัวหน้าไนซ์แห่งแก๊งท่านเทพสินะ ผมจึงเดินออกไปหาเธอที่อยู่ข้างหน้า

อืม ทำไมหน้าเธอคุ้นๆนะ แววตาที่ฉายความโกรธนั้นมันทำให้ผมหลบตา น่ากลัวโคตรผู้หญิงอะไร หวาน เธอชื่อหวานสินะ

ห้ะ!! ผมจำได้แล้วไอ้หวาน ไอ้เจ้แห่งแก๊งเดวิลนิ 555 ผมจำเธอได้แล้ว ผู้หญิงคนเดียวของแก๊งที่ทุกคนเกรงใจ(กลัวนั้นเอง) เป็นผู้หญิงคนเดียวที่เป็นแฟนหัวหน้าแก๊งและหัวหน้าแก๊งรักมากที่สุดและเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ทุกคนรักเหมือนน้องสาว รวมถึงผมด้วย เพราะผมเคยอยู่แก๊งนี้ตอนม.ปลายนะสิ อายุเยอะสุดด้วย และเธอก็ต้องย้ายโรงเรียนทำให้แก๊งถึงกับเหงาสนิท ชนิดที่ว่าหัวหน้าเป็นคนเงียบไปเลย ผมได้ยินว่าสองคนนี้ทะเลาะกัน เลิกกันเพียงเพราะความผิดพลาดอะไรสักอย่างเท่านั้นที่ผมรู้

พวกเราเป็นคนภาคใต้ทั้งหมดนะ อยู่จังหวัดนครศรีธรรมราช ซึ่งอันหลังอยากเติมเองมากกว่า ฮ้าาา

ปัจจุบัน

"ป๋าไนซ์คะ ซื้อกระโปรงให้ด้วยนะ ลูกเด็กนายทำเลอะอ่ะ"

"ครับเจ้" ผมพาเจ้มาห้างใกล้ๆมหาลัย "เท่าไหร่ครับ" ยื่นเงินให้แม่ค้าขายชุดนักศึกษาและรับกระโปรงมา

"ไปห้องน้ำก่อนนะ" ฉันรับกระโปรงและเดินไปห้องน้ำทันที

"รออยู่ร้านเอ็มเคนะ"

"อ่าๆ" ฉันตอบรับ เมื่อฉันทำธุระเสร็จก็กดโทรหายิ้ม

-ดอซ อยู่ไหน-

"อยู่ห้าง มาดิ"

-เออๆ เดี๋ยวไป-

ฉันตัดสายทิ้งและเดินออกจากห้องน้ำตรงไปร้านอาหารทันที

"กินไร" เมื่อไนซ์เห็นฉันจึงถามทันที

"ให้นั่งก่อนมั้ยคะ"

"555นั่งดิ สั่งเลย โทรชวนเพื่อนมาดิ ป๋าไนซ์เลี้ยงเอง"

"โทรแล้ว เดี๋ยวคงมา"

"ไม่เจอเจ้ตั้งหลายปี สวยขึ้นเยอะเลยนะ ป๋าเกือบจำไม่ได้"

"555 ชมผู้หญิงง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ หนูก็เขินเป็นนะเว้ย"

"ไม่ติดต่อมาเลยนะเจ้หายเงียบแถมบล็อกเฟสพวกฉันด้วยพวกนั้นรอเจ้อยู่นะเว้ย"

"รอทำไม รอในฐานะอะไร"

"พวกนั้นคิดถึงเจ้นะ พวกนั้นยังเหมือนเดิม"

"จะดึงดราม่าทำไม ไม่อยากฟังและฉันก็ลืมไปแล้วด้วย อ่ะ ชั้นปลดบล็อกให้ดูอ่ะ" ฉันพูดพร้อมยื่นโทรศัพท์ให้ดู รายชื่อเพื่อนสิบกว่าคนที่ฉันบล็อกไว้

"แม่ง บล็อกทุกคนด้วย"

"555 ขอโทษ"

"บล็อกบ้าไปเลยตั้งสองปี"

"บล็อกลืมอ่ะ ถ้าป๋าไม่ทักฉันก็คงไม่ปลดบล็อกอ่ะ"

"โหดร้าย"

"555"

เราสองคนเล่าเรื่องอดีตที่เคยผ่านด้วยกันมาอย่างเมามันตามประสาคนคุ้นเคย ผลัดกันเล่าผลัดกันฟัง ความทรงจำในอดีตไหลเข้ามาในหัวมากมาย บางเรื่องที่ลืมไนซ์ยังจะขุดจนฉันจำได้อีกครั้ง

ฉันเจอพวกเขาเพราะบ้านพักของฉันอยู่ใกล้กัน ซึ่งอยู่ใกล้กับคนนั้น พี่ต้า แฟนเก่าฉัน รักแรกของฉัน

"ดอซ"

"อะไร" ฉันหันไปมองเพื่อนๆและเห็นพี่ๆมาด้วย "นั่งก่อนสิ" เพื่อนมองด้วยความลังเลที่เห็นไนซ์นั่งอยู่ด้วย "ไม่กัดหรอก ล่ามไว้ให้แล้ว" ฉันบอก

"อ้าว อีเจ้ คนครับไม่ใช่หมา" ไนซ์ใช้ตะเกียบเคาะหัว

"อ้าวเหรอ! เข้าใจผิดตั้งนาน"

"ชิ"

"นั่งๆเลย ป๋าไนซ์เลี้ยง"

พนักงานจึงต่อโต๊ะให้พวกเรานั่งพร้อมอาหารเริ่มทยอยเข้ามา

"ว้า น่ากินจัง" มายพูด

"ไม่อิ่มสั่งใหม่ได้เลยสั่งเลยไอ้น้องเทคป๋าเลี้ยงเอง นี่ถ้าไอ้ต้าอยู่..." ฉันมองหน้าไนซ์เมื่อได้ยินชื่อนั้นจนไนซ์ต้องหยุดพูด "เอ่อ... กินเลยๆ"

"ครับพี่" พี่ธีตอบ

"งั้นแสดงว่าป๋าเป็นลุงเทคหนูนะสิ" ฉันถาม

"เหรอ ไม่เห็นรู้" ไนซ์บอกก่อนจะเอาตะเกียบจิ้มที่แขนขวาฉัน "หายยัง"

"เหอะ ยังคงอีกนานแหละ"

พวกเรากินอาหารที่อยู่ข้างหน้าอย่างอร่อย บางคนก็กล้าๆกลัวๆ มีแต่ฉันกับไนซ์เท่านั้นที่พูดกันสองคน

"เจ้นี่น่า ป๋าอุตส่าห์ทำให้คนอื่นเกรงกลัว แต่เจ้มาหักหน้าป๋าซะนั้นบารมีที่ป๋าสร้างมา ฮือๆๆ"

"ติ๊งต๊อง นายผิดตั้งแต่เรียนนิเทศแหละ นายต้องเรียนวิศวะวุ้ย" ฉันบอกอุ้ยเกี๊ยวกุ้งน่ากินจัง

"ไม่ได้เก่งขนานนั้น ไอ้ต้ามันเรียนวิศวะ"

"ห้ะ เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ" เมื่อกี้ฉันไม่ได้ตั้งใจฟังอ่ะสนใจแต่เกี๊ยว

"เปล่า พูดมาก! กินๆไปเหอะ"

"ชิ" พวกเราจึงกินกันเสร็จไนซ์จ่ายตังเรียบร้อยจึงออกจากร้าน

"เจ้ แดกเค้กป่ะ มึงชอบแดกไม่ใช่เหรอ"

"อ้วน" ถึงปากจะบอกว่าอ้วนแต่ขาเดินไปทางร้านเค้กแล้ว ไนซ์คิดในใจแล้วก็ส่ายหัว

เจ้ก็คือเจ้อยู่วันยังค่ำ

[ไนซ์: จบพาร์ท]

[เพื่อนๆ: พาร์ท]

"เหยิน เมื่อกี้แกได้ยินที่พี่ไนซ์พูดป่ะ" พลอยถาม

"พูดว่าอะไรล่ะ" ยิ้มสงสัย

"ชื่อพี่ต้าอ่ะ แกว่าชื่อนี้คุ้นๆมั้ย"

"เออ เพื่อนว่ามันคุ้นๆเหมือนกันอะ"

"มีอะไรเหรอยิ้ม" พี่วิวถาม

"เปล่าค่ะ" ยิ้มตอบ

ยิ้มกับพลอยมองหน้ากันก่อนจะถอนหายใจเบาๆเท่านั้น สงสัยได้แต่คิดในใจ

[หวาน: พาร์ท]

"ไนซ์เอารสอะไรดี" ฉันถามออกไปโดยที่ตามองแต่เค้กว้าว คาวาอิ๊

"สั่งมาเหอะน่า ถือว่าเลี้ยงต้อนรับเจ้แล้วกัน ใครไม่กินเดี๋ยวโดน" ไนซ์หันไปขู่

"โห่ ป๋าไนซ์พวกผมไม่ได้มุ้งมิ้งขนาดนั้นนะ" พี่ฟิวบอก

"ขนาดป๋ายังกิน ร้านเค้กหน้ามหาลัยป๋ากินทุกวัน แล้วจะกินไม่กิน" มันไม่ใช่ประโยคคำถามแต่มันเป็นประโยคคำสั่ง

"ครับๆ กินก็ได้T-T" พี่ฟิวตอบ

ทุกคนเลือกเค้กคนละชิ้น และมานั่งโต๊ะรวมที่สามารถนั่งได้13คน ดูอึดอัดนะ

"พี่ไนซ์รู้จักหวานตั้งแต่ตอนไหนเหรอคะ" ออยผู้มีความกล้าถามขึ้น

"เอ่อ ตั้งแต่เจ้ 12 มั้ง" ตักเค้กเข้าปาก

ฉันเห็นยิ้มดูมีพิรุธหยุกหยิกอยู่ข้างหน้า จนฉันต้องมองไป

-พี่ไนซ์แก๊งเดวิลเหรอ- ยิ้มพูดแบบไม่มีเสียง

-ห้ะ- ไม่เข้าใจ

-เดวิล เดวิล-

-เออ-

"อุ๊บ!!" เอามือทาบอก "ไปเข้าห้องน้ำกับเพื่อนหน่อย" ฉันไม่ทันได้ตอบตกลงยิ้มออกแรงกระชากฉันให้ลุกขึ้นและลากออกจากร้านไปทางห้องน้ำ

"มัน คือ มันเอ่อ...ยังไง" ยิ้มถาม

"พี่ไนซ์นะเหรอ เพื่อนพี่ต้านะ"

"บังเอิญป้ะแก"

"555 ไม่บังเอิญหรอก ถ้าบังเอิญคือฉันต้องเจอพี่ต้าสิ ไม่ใช่เพื่อนเขา ฉันต้องเจอแฟนเก่าค่ะ" ฉันตอบ

"แล้วถ้าพี่ต้าอยู่มหาลัยนี้อ่ะ"

"โนเวย์ค่ะ"

"สาธุ"

ฉันเคลียร์กับยิ้มเสร็จเดี๋ยวยิ้มคงบอกกับพลอยเองแหละ ความลับของฉันเรื่องพี่ต้าจะมีคนรู้แค่สี่คน คือ ฉัน ยิ้ม พลอยและตาล(ตาลอยู่อีกมหาลัยหนึ่ง)และที่สำคัญพวกนี้ไม่เคยเห็นหน้าเพื่อนพี่ต้าทุกคน เพราะฉันไม่อยากให้ใครเห็น ไม่ใช่เพราะหึง แต่เป็นเพราะว่าพวกผู้ชายตัวดีเลยชอบพูดถึงเพื่อนแนวเก็บไปฝันเปียกนะสิ ฉันไม่ชอบที่จะได้ยินที่ผู้ชายพูดแบบนี้ แต่ก็นะ เพื่อนพี่ต้าก็ดันเห็นเพื่อนฉันจนได้ เพื่อนฉันสวยๆทั้งนั้นนิเราสองคนเดินมาถึงร้านและยังไม่ทันได้นั่ง

"จริงเหรอยิ้ม ที่เธอรู้จักพี่ไนซ์ด้วย" ออยถาม

"รู้จักแต่ชื่ออะนะ เพิ่งเคยเห็นครั้งแรกพร้อมแกนั้นแหละ" ยิ้มตอบตามความจริง

"มิ้น งงอ่ะ"

"งงอะไร ก็ดอซไม่เคยให้เจอเพื่อนพี่ไนซ์สักคนนะสิ" พลอยตอบ

"อย่างนี้นี่เอง เข้าใจแหละ" นพยักหน้า

"เพื่อนหล่อเหรอ เห็นห่วงชะมัด" แซมถามกวนๆ

"มากกกก" ฉันตอบประชด

"หล่อเท่าเพื่อนพี่เปล่าครับน้องหวาน" พี่ฟิวแซว

"เพื่อนพี่คนไหนเหรอคะ" เอียงคอถาม

"ธีรภัชรครับ"

ฮิ้ววว

"ฮิ้วอะไร จะจีบน้องกูต้องผ่านมือผ่านตีนกูก่อนครับ" แม้คำพูดจะออกมาอย่างกวนแต่สามารถจับความถึงความห่วงและหวงอยู่มาก

"ป๋าอ่ะ เดี๋ยวไม่มีใครจีบหนู พูดงี้ได้ยังไงอ่ะ"

"ใครแคร์"

"ป๋าอ๊า" ก้มหน้าแกล้งงอน

"555" หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง "ไม่ต้องแกล้งงอนครับ ผมพูดเรื่องจริง คนทางนั้นได้ยินชัดนะ" เอามือยีผม

ทำไงดีล่ะ ในเมื่อไนซ์พูดว่า ผม ออกมาแสดงว่าจริงจังสินะ

"ชัดแจ๋วแว๋วเลยครับพี่" พี่ฟิวตอบ

[พวกพี่ปี2: พาร์ท]

"ไม่น่าเชื่อน้องหวานรู้จักกับพี่ไนซ์ด้วย" ฟิวพูดขึ้น

"นั้นดิ สงสัยเด็กนี้ความลับเยอะนะ ขนาดยิ้มกับพลอยยังไม่เคยเจอเลย" วิววิเคราะห์

"จะสงสัยอะไรหนักหนา เรื่องของน้องเขาอย่าเข้าไปยุ่งเลย เดี๋ยวโดนพี่ไนซ์ตื๊บไม่รู้ด้วยนะ" บอลบอก

"ห่วงแต่ไอ้ธี จะจีบติดเหรอ พี่ไนซ์หวงขนาดนั้น ดูดิ ยอมหวานทุกอย่างทำกับพี่เขาได้แสดงว่าสนิทจริง" วิวพูดอย่างมีหลักการเมื่อเห็นหวานดึงผมพี่ไนซ์อย่างแรงเมื่อสักครู่

"ทำใจไว้มั้งนะเว้ยไอ้ธี เพิ่งเจอน้องเขาเองอย่าจริงจังให้มากเผื่อใจไว้บ้างน้องเขาคงจีบยากแหละแถมมีงูจงอางยังกะหวงไข่" บอลตบบ่าให้กำลังใจ

"ไข่ในหินอีกที" ฟิว

"ให้กำลังใจกูดีมากเลย" ธีประชด

"5555 คิดมากน่า พวกกูเป็นกำลังใจให้"

"ขอบใจ"

[พวกพี่ปี2: จบพาร์ท]

[หวาน: พาร์ท]

"ขอบคุณพี่ไนซ์มากสำหรับมื้อนี้" ออยพูด

"เออ ไม่เป็นไร เจ้ไอ้ไม้เรียนที่นี้ด้วยนะ ดูแลตัวเองดีๆ"

"จริงดิ มันคงไม่ทำอะไรหรอก" ฉันปลอบตัวเอง

"เดี๋ยวป๋าส่งเด็กไปช่วย"

"ขอหล่อนะๆ"

"น้องเทคป๋าเป็นไง" ยิ้มกวน

"พี่ธีอะนะ ก็ดี" ฉันตอบ

"อ้าว เป็นแฟนกันแล้วเหรอ" มาย

"แฟนบ้าแฟนบออะไร ไร้สา..." ฉันแย้งขึ้นทันทีและโทรศัพท์เข้าเสียก่อนฉันจึงเดินออกไปรับ

"ไอ้ธี มึงจะจีบน้องกูเหรอ" ไนซ์ตะโกนถาม

"ครับพี่" ตอบเสียงดัง

ฮิ้วววววว

ฉันเดินกลับมาที่เดิม ทำไมเพื่อนฉันมันแปลกๆยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ยิ้มมุมปาก เอ่อ เอาเป็นว่ายิ้มอยู่แล้วกัน

"เป็นอะไรกัน เมื้อกี้พูดอะไร ทำไมเสียงดังจัง" ฉันถามอย่างสงสัย

"ปล๊าวววว" ทุกคนจงใจปิดบัง

"หนู" อยู่ๆชายชราคนหนึ่งอายุประมาณ70-80ปีมาจีบต้นแขนของฉัน

"คะ?"

"หนูน่ะ เหมือนลูกสาวของฉันเลยนะ" ชายแก่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือก่อนจะเซเล็กน้อย ไนซ์ถึงกับเข้าไปรับไว้ทัน

"ผมว่าคุณตา นั่งก่อนนะครับ" ไนซ์พยุงคุณตานั่งเก้าอี้

"ไปซื้อน้ำให้หน่อย" ฉันบอก

"เออๆ เดี๋ยวมารอแปบ" ออยเดินออกไปซื้อน้ำ

"ตอนที่ฉันเห็นหนู ฉันยังตกใจเลย"

"ลูกสาวคุณตาไปไหนเหรอคะ" ยิ้มชวนคุย

"เธอไปแต่งงานกับชาวญี่ปุ่นเมื่อยี่สิบปีที่แล้ว แล้วก็ไม่ติดต่อกลับมาอีกเลย จนฉันได้ยินว่าเธอเลิกกับสามีคนนั้นแล้วกลับมาไทยพร้อมกับลูกของเธอเมื่อเจ็ดปีที่แล้ว ฉันพยายามตามหาเขาแต่ก็ไม่เจอ"

"คุณตาคะ หนูว่าสักวันคุณตาจะต้องเจอลูกสาวคุณตาแน่นอนค่ะ" พลอยพูดให้กำลังใจ

"ฉันขอบใจพวกหนูทุกคนเลยนะ"

"ไม่เป็นไรครับคุณตา ให้พวกผมไปส่งมั้ยครับ" พี่ธีพูด

"ไม่เป็นไรฉันกลับเองได้"

"ดื่มน้ำก่อนนะคะคุณตา" ออยยื่นขวดน้ำพร้อมหลอดดูดส่งให้คุณตา คุณตายื่นมือออกไปรับขวดน้ำและดื่มอย่างกระหาย ฉันมองคุณตาอยู่ห่างๆ ทำไมใจเต้นแปลกๆนะมันอธิบายไม่ถูก

"เป็นไรอ่ะเรา เงียบเชียว" พี่บอลถามเมื่อฉันเอาแต่เงียบ

"เปล่าซะหน่อย" หน้าตึง

"คิดถึงคุณตาเหรอ"

"หนูไม่เคยรู้จักคุณตากับคุณยาย ไม่เคยเห็นหน้าด้วยซ้ำ ชื่อก็ไม่รู้ชื่ออะไร แม่ไม่เคยเล่าอะไรเกี่ยวกับคุณตากับคุณยายให้ฟังเลย แล้วพอมาเจอเรื่องอย่างนี้มันรู้สึกแปลกๆ" ฉันเล่าเหตุผลให้พี่บอลฟัง

"จริงเหรอ ลองถามแม่ใหม่สิ เผื่อท่านจะตอบ"

"ถามกับกระดูกท่านนะเหรอ"

"เสียใจด้วยนะเรื่องแม่" เอาลูบผม

"ท่านเสียเมื่อสี่ปีที่แล้ว มันก็นานแล้วเนอะ ช่างมันเหอะ"

"อย่าคิดมาก"

"ค่ะ"

"ไอ้บอล เจ้กลับกัน"