บทที่004 ฉันมีแฟนแล้วนะ

3 เดือนผ่านไป

ฉันมีแฟนแล้วนะ !! คบกันมาก็2เดือนแล้วนะ เขิน หมายถึงเขินคนเดียวเท่านั้นอ่ะนะ

"พี่บอกแล้วใช่มั้ยห้ะ!! ทำไมเราเป็นคนอย่างนี้" น้ำเสียงไม่สบอารมณ์ของชายที่ยืนค้ำหัวฉันพูดขึ้น

"อะไรของพี่นักหนา หนูทำอะไรผิดคะ" ฉันตอบกลับชายที่ยืนมือเท้าเอวในห้องฉันนี่มันห้องฉันนะโว้ยให้เกียรติกันหน่อยสิ! แน่นอนฉันไม่ได้พูดออกไป ขืนพูดออกไปโดนตบหัวแตกแน่ๆ แง้

"พี่บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าไปยุ่งกับไอ้ธี" เสียงเข้มหน้าตึง

"แค่นี่เนี่ยนะ พี่ธีเป็นพี่เทคหนูนะพี่บอล" อยากจะบ้าตายกับเหตุผลไร้สาระนี่จริงๆ

"พี่เทคแล้วไง ใครสน"

"พี่อะ ไร้สาระ" นั่งกอดอกเชิ่ดหน้า

"พี่บอกอย่ายุ่งคืออย่ายุ่ง ทำไมเราไม่เชื่อพี่บ้าง"

"ไหนเหตุผลอ่ะ"

"เหตุผลอะไรนั่นไม่มีหรอกนะแต่ไม่อยากให้ยุ่ง เข้าใจ?" เห็นไหมฉันบอกแล้ว เรื่องไร้สาระสิ้นดี!

"พี่หึงหนูเหรอ" รู้สึกดี๊ด๊า

"เปล่าซะหน่อย พี่ไม่ได้หึง"

"เหอะ โทรหาพี่ธีดีกว่า" หยิบโทรศัพท์มาจิ้มๆไปงั้นๆแหละ

แกล้งคนตรงหน้ามันสนุกดีเวลาที่พี่บอลห้ามแล้วฉันไม่ทำตามอ่ะ สีหน้าพี่เขาจะออกทันทีว่ากำลังหึง!! เย้!

"โทรหามันทำไมห้ะ เอามานี้เลยนะ" พี่บอลแย่งมือถือไปถือเอง

"เอาคืนมานะ" กระโดดแย่งมือถือจากคนตัวสูงกว่า "เอามาาา"

"แฟนเรายืนอยู่ตรงหน้ายังจะโทรหาคนอื่นอีกเร๊อะ" เอามือถือฉันเคาะหัวเจ้าของ

"โอ๊ยย มันเจ็บนะ" ฉันยืนลูบหัวตัวเอง น้ำตาแตกเลยอะ โหดร้าย

"สมน้ำหน้า" หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

"เอามือถือหนูคืนมานะ"

"อยากได้คืนเหรอ มาเอาดิ" พูดอย่างท้าทาย

"เฮ้ย!! พี่บอล ทะ..ทำไมทำแบบนี้ "

"เอาดิๆ มาเอาดิ"

"พี่บอลคะ พี่อย่าแกล้งหนูสิคะ" ขอดีๆแล้วไม่ให้อย่างนี้ต้องพูดด้วยเสียงอ้อนๆ "นะๆๆ หนูขอมือถือคืนนะๆ"

"หยึ่ยๆๆ ทำไมน่ารักอย่างนี้ พี่จะไม่ไหวแล้วนะ" พี่บอลเดินเข้ามาหอมแก้วฉันซ้ายขวา ก่อนจะกอดรัดเต็มแรง

"อ๊าาาา พี่บอล"

"ครับผม" หอมซ้าย

"งื้ออ"

"ครับ" หอมขวา

"พะ...พี่"

"มั๊วะ" จมูก

"ง่าา"

"จุ๊บ" หน้าผาก

"หยุดเลยนะ พี่บอล!!" ฉันเอามือมาปิดปาก

"หื้อ" ปากตอบรับแต่ไอ้หน้าที่กำลังยื่นเข้ามานี่มันคืออะไรกัน ริมฝีปากสีชมพูของคนตรงหน้าอมยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นฉันเหมือนลูกไก่ในกำมือ

ครืดๆ ครืดๆ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นก่อนที่ปากของเราจะประกบกัน

"บ้าฉิบ" พี่บอลสบทอย่างหัวเสีย

พอได้จังหวะฉันจึงกระโดดออกจากตัวเขาไปไกลหลายกิโลเมตร(เว่อร์)

"ครับ อย่างอนน้าา เดี๋ยวไปหาครับ ครับ รักครับ แค่นี้นะ" พี่บอลกดวางสาย

"อีกแล้วเหรอคะ" ฉันพูดเบาๆ

"พี่ไปก่อนนะ"

"ค่ะ" พี่บอลจุ๊บหน้าผากฉันอย่างเบาๆและเดินออกจากห้องไป

กี่ครั้งแล้วที่เขาทำแบบนี้กับฉัน

กี่ครั้งแล้วที่เขาทิ้งฉันให้อยู่คนเดียว

กี่ครั้งแล้วที่เขาทิ้งฉันเพื่อไปหาคนที่โทรมา

กี่ครั้งแล้วที่ฉันต้องมานั่งน้อยใจอยู่ในห้องคนเดียว

กี่ครั้งนะกี่ครั้ง....

กี่ครั้งนะที่ฉันไม่จำสักที!!

ยืนมองชายตรงหน้าที่ฉันเรียกเขาว่าแฟนกำลังเดินออกไป ฉันอยากจะห้ามเขาไม่ให้ไป อยากอยู่กับเขาแต่ทำอะไรไม่ได้ อยู่ในฐานะแฟนเขาก็จริงเป็นแค่แฟนเขาที่รู้กันแค่สองคน คือฉันและเขาเท่านั้น

"อย่าให้ใครรู้นะ ว่าเราเป็นแฟนกัน" เสียงเขาดังเขามาในหัวฉัน

"ทำไมเหรอคะ"

"พี่ไม่อยากให้ใครรู้เพราะพี่อายนะสิ"

"แล้วจะให้หนูทำยังไง"

"ทำตัวปกติเหมือนเดิม"

"อายแล้วมาขอฉันเป็นแฟนทำไม คนใจร้าย!!"

วันรุ่งขึ้น

ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาในสภาพที่อิดโรยเพราะเมื่อคืนฉันรอเขา เขาบอกว่าจะกลับมาหา แต่แล้วเขาก็ไม่มา ฉันลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวไปมหาลัยให้เร็วกว่าเดิมเพราะไม่อยากเจอหน้าของเขา

วันนี้จะหลบหน้าเขา!!

นาฬิกาแขวนผนังบ่งบอกถึงเวลา06:35นาที ฉันต้องออกจากห้องได้แล้วสินะ ค่อยๆปิดประตูอย่างเงียบๆเพื่อไม่ให้คนตรงข้ามห้องได้ยินก่อนจะ ย่อง ย่อง และก็ย่อง

โอ๊ยย ทำไมฉันต้องมาทำท่าแปลกๆอย่างนี้ด้วยนะ เดินปกติสิหวาน แล้วทำไมมันเดินปกติไม่ได้อ๊าาฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ T_T ฮือออ

ครืดๆ ครืดๆ สะดุ้งสุดตัวเมื่อมือถือดันมาสั่นแต่ก็โชคดีไปที่ปิดเสียงเอาไว้

"ฮัลโหล"

-แก- ลากเสียงยาวสามกิโลเมตร

"อะไร"

-ทำไมพูดเบาๆอะ เพื่อนไม่ได้ยิน-

"มีอะไร"

-แก พี่วิวขอเพื่อนเป็นแฟนแล้ว-

"ห้ะ!!จริงดิ" อุ๊บ เสียงดังไป ต้องรีบเดินไปที่ลิฟต์อย่างรวดเร็ว

-จริงๆ เมื่อกี้เลยสดๆร้อนๆ พี่เขาขอเพื่อนเป็นแฟน ทำไงดีๆ-

"ตอบไปดิ"

-เพื่อนยังไม่ตอบเลย แกล้งตัดสายไปก่อนอ๊าาา เขิน-

"เอ้า ไอ้นี่ คิดไงก็ตอบไปดิ"

-ดอซเพื่อนรัก- จะมาเพื่อนรงเพื่อนรักอะไรกันตอนเน้!

"ไม่รักกับใครทั้งนั้นแล้ววุ้ย" ของตัวเองยังเอาไม่รอดเลย

-แกรร พี่วิวโทรกลับมาแล้ว ทำไงๆ-

"ตอบตกลงดิ"

-เอางั้นจริงเอ่อ-

"เออ ไม่เอาฉันจีบนะ" แกล้งคนขี้อายซะหน่อย

-อ่าๆ แค่นี้นะ-

"โชคดีเว้ย บาย" ฉันกดวางสายจากยิ้มก็ดีนะที่วันนี้มีเรื่องดีๆเข้ามาบ้าง

ใต้ต้นไม้

"ไปทำอะไรมาทำไมขอบตาคล้ำเชียว" มิ้นถามอย่างเป็นห่วง

"นอนดึกนะ" ฉันตอบ

"แชทกับแฟนเหรอครับ" แซมผู้กวนประสาทฉันพูดอย่างกวนๆ

"ใช่ แล้วไง ฉันมีแฟนแล้วผิดตรงไหนห้ะ"

"เฮ้ย จริงดิ แกมีแฟนแล้วเหรอ" มายถาม

"เออ แล้วจะทำไม" ฉันตอบออกไปตามความเป็นจริง ถึงจะไม่สามารถบอกได้ว่าใครคือคนนั้น

"ไม่เชื่ออ่ะ แฟนชื่ออะไร"

"เหอะๆ คนอย่างดอซอะนะมันจะบอกหรอก แฟนเก่ามันกว่าเราจะรู้ก็ปาไปสองเดือนกว่าเกือบๆสามเดือนแนะ" พลอยบ่นอุบอิบ

"จุ๊ๆ ซีเครท นะจ๊ะ!"

"ระวังซีเครทนั้นมานั่งร้องไห้กับน้องพะล้อยคนนี้อีกนะคะ"

"555 เลว!"

"เฮ้ยๆๆ เกิดอะไรกับสองคนนั้นนะ" ออยชี้ไปหาสองคนที่พูดถึง นั้นก็คือพี่วิวกับยิ้ม

"อะไรๆๆๆ เกิดไรขึ้น"

เมื่อสองคนนั้นเดินมาถึงคำถามมากมายกระหน่ำใส่อย่างไม่หยั่ง

"หยุดๆก่อนเพื่อนๆ"ยิ้มร้องห้าม

"โอเคๆ เล่ามา" พลอยหยุดเพื่อนๆให้สงบ

"ดอซเล่าเลย" ยิ้มดันโยนมาให้ฉัน

"เกี่ยวไรอะ"

แค่แกโทรมาหาฉันเมื่อเช้าว่าพี่วิวขอแกเป็นแฟน นี่มันเป็นหน้าที่ที่ฉันต้องเล่าเพราะรู้จากแกคนแรกนะเหรอ! ไม่ใช่เรื่องฉันซะหน่อย!

"เล่าๆๆๆ" ยิ้มคะยั้นคะยอ

"สั้นๆนะ เป็นแฟนกันแล้ว จบ" ตัดสั้นได้ใจความมาก!

"สั้นจริงๆ" พี่วิวพูดพร้อมเกาหัวแกรกๆแก้เขิน

ไม่ต้องมาเขินหรอกพี่วิว! อิจฉาคนรักกันค่ะ!

"แล้วทำไมพี่ไม่เล่าเองอะ" ฉันแย้งขึ้นก่อนจะร้องเสียงออกมา "โอ๊ย" พี่วิวเคาะหัวฉัน งื้ออ เจ็บอ่าา "พี่ธีช่วยหนูด้วย พี่วิวแกล้งหนูอ่า"ฉันหันไปหาตัวช่วย

"นี่แนะ" พี่ธีผลักหัวยิ้มอย่างเบาๆ "อย่าทำน้องผมครับ"

"อ้าวเฮ้ย อย่าทำแฟนผมสิครับคุณธี" ผลักพี่ธี

"ก็คุณทำน้องผมก่อน" พี่ธีผลักคืน

"อย่าผลักสิครับคุณธี"

"อ้าวคุณก็อย่าแตะตัวผมสิครับ"

"อ้าว"

"อ้าว"

ผลักกันไปผลักกันมาสุดท้าย

โครมมมมม

กระเป๋าเป้ลอยละลิ้วและล่วงลงบนโต๊ะอย่างสวยงามสวยกะผีสิ!!

"ใครโยนมาฟะ" พี่ฟิวถามอย่างหงุดหงิดเพราะโดนพี่เขาเต็มๆนะสิ

"ฉันเอง มีไรมั้ยห้ะ ไอ้ฟิว"

"โยนทำไมวะไอ้บอล"

"อยากโยนมีไรมั้ยป่ะ"

"หงุดหงิดอะไรมาวะ"

"ใช่ หงุดหงิดมาก" สายตาอำมหิตกำลังมองมาทางฉันอย่างแน่นอน

"โดนทิ้งมาเหรอคะ" ต๊ายตายแล้วปากพาซวยดันพูดออกไปซะนั้น

"หึๆโดนทิ้งเหรอ" ไอ้รอยยิ้มนั่นมันคืออะไรอ่าา ทำไมมันน่ากลัวอย่างนี้

"แฮ่ๆ" ฉันส่งยิ้มเห่ยๆไปให้

"หวานอ่ะ พี่ให้" พี่ธียื่นของบางอย่างมาให้ฉันอ๊ากก พี่ธีกำลังทำให้หนูตายอย่างช้าๆนะ

"หือ ให้หนูเหรอคะ" ฉันรับของนั้นมา "ยางมัดผม" ใช่มันคือยางมัดผมจริงๆมีพู่เป็นผลไม้น่ารักๆด้วย

"เอ่อ...พอดีพี่เห็นว่าหวานอ่ะชอบปล่อยผมแล้วเวลาทำงานผมจะชอบลงมาปรกหน้านะ พี่เลยซื้อมาให้"

"ขอบคุณค่ะพี่ธี" ว้ายพี่เทคน่ารักมาก

นี่ถ้าฉันไม่คบกับพี่บอลก่อนนะพี่ธีคงเป็นแฟนฉันแล้วละ แต่ทำไมฉันรู้สึกถึงรังสีร้อนๆนะ แง้ๆสายตาน่ากลัวของพี่บอลคืออะไรกัน ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย

พักเที่ยง

"ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ" ฉันบอกเพื่อนๆก่อนจะปลีกตัวออกไป

"เออๆรีบมานะ"

ระหว่างทางที่ฉันเดินไปห้องน้ำทำไมรู้สึกเหมือนมีคนเดินตามมานะ หรือว่าคิดไปเองอีกแล้ว

ช่างมันเหอะ! รีบเข้าห้องน้ำไปทำธุระให้เสร็จแล้วไปกินข้าวต่อดีกว่า

เมื่อฉันทำธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงเดินกลับทางเดิม แต่..!!

ขวับ!! มือหนาๆหยาบๆดึงฉันไปทางซอกตึกแคบๆ

"นี่ เธออะ ฉันขอเบอร์ได้มั้ย" ชายร่างสูงถามขึ้น

"นี่โรคจิตป่ะ ขอก็ขอดีดี...ดะดิ" โอ้มายกอต!!

กรี๊ดดดดดดด!!

ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ชายตรงหน้าถึงจะหล่ออย่างไงแต่ฉันไม่มีวันให้เบอร์กับเขาเด็ดขาด

"ว่าไง ฉันขอได้มั้ย"

เฮือก!! รอยยิ้มเล็กๆนั้นอี๊กก

ม้ายยยย!!

"ไม่โว้ยยย" ฉันปฏิเสธเสียงแข็งก่อนจะกระทืบเท้าของชายตรงหน้าอย่างแรงแล้วรีบวิ่งหนีทันที

"โอ๊ยยยย ยัยบ้าไม่ให้ก็ไม่ให้ดิวะ จะมาทำร้ายกันทำไม!!"

อ้ากกกกกกก ฉันต้องเป็นบ้าไปแน่ๆ

นายมันตัวอันตราย

ฉันวิ่งมาถึงโรงอาหารพลางสายตาสอดส่องหาเพื่อนๆนั่นไงเจอแล้ว!!

"ขอน้ำหน่อย" ยิ้มส่งแก้วน้ำมาให้ฉันทันทีที่ขอ

อึกๆๆ น้ำเย็นๆไหลผ่านคอช่วยลดอาการกระหายได้ดีมากๆแถมยังสดชื่นด้วย

"เฮ้ยๆ ช้าๆหน่อย" ออยคอยห้ามไว้

"อ่าา"

"เป็นไรหรือเปล่า"เจผู้ไม่ค่อยมีบทถามขึ้น

"เป็นแน่ๆเป็นมากๆเลยด้วย" ฉันตอบ

ในใจคิดถึงผู้ชายคนเมื่อกี้ไม่หาย ตายๆๆ อย่างที่ป๋าไนซ์พูดไม่มีผิด เขาเรียนนิเทศจริงๆนั้นแหละและฉันก็เจอเขาแล้วด้วย แต่อีตาบ้านั้นดันจำฉันไม่ได้นะสิ!

"นั่งก่อน" พี่ธีบอก

"พี่ๆใครมีเบอร์ป๋าบ้างมั้ยคะ" ฉันถาม

"พี่ไม่มีนะ" พี่วิวบอกพร้อมกับส่ายหน้า

"ไม่มีนะ พี่ไนซ์เปลี่ยนเบอร์บ่อยจะตาย" พี่ฟิวบอกอีกคน

"ได้ยินว่าเมื่อกี้มีใครพูดถึงป๋าเหรอ"

"ไนซ์" ฉันเข้าไปกอดไนซ์ที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ไนซ์ถึงกับตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น

"หวานเป็นไร" ไนซ์ถาม

"เฮ้ยๆ นั่งก่อน" ยิ้มขยับให้ฉันนั่งลง

"ไหนบอกมาสิใครทำอะไร" ไนซ์ถามอย่างใจเย็น จะมีสักกี่ครั้งที่ผู้หญิงตรงหน้าจะขวัญเสีย เพราะตอนนี้เธอกำลังอ่อนแอ ร่างกายเธอยังไม่พร้อมใช้งาน แม้จะพยายามข่มเสียงให้นิ่งเพียงใดแต่ข้างในกำลังเดือดอย่างมาก ใครกันที่ทำให้เจ้เสียศูนย์

"มะ.เมื้อกี้ไปห้องน้ำมา ตอนไปฉันก็รู้สึกว่ามีใครตามมาแต่ก็ไม่ได้คิดอะไร พอขากลับมีผู้ชายคนหนึ่งมากระชากฉันไปในซอกตึกอะ"

"เราจำหน้ามันได้มั้ย"พี่บอลถามอย่างเดือดๆ"ฉันจะอัดมันให้ตายคามือเลย"

"บอกมามันหน้าตายังไง" ไนซ์ถาม

"เอ่อ...คือ"

"ใคร"

"มะ...ไม้"

"ให้ตายสิ มันจำเธอได้มั้ย" ไนซ์ถามอย่างโกรธ

"พี่ไนซ์อย่าเสียงดังสิ" ยิ้มปรามไว้

"ฉันคิดว่าไม่นะ"

"นี่ฉันต้องไปตึกวิศวะจริงๆเหรอวะ" ไนซ์พูดกับตัวเอง ให้ตายเถอะขืนไปคนเดียวโดนเด็กวิสวะกระทืบตายทำไง ไอ้พวกนั้นก็ไม่เคยรับโทรศัพท์ฉันด้วยซ้ำ แล้วฉันจะทำไงดี

"ไม่ต้องห่วงนะเจ้ เดี๋ยวฉันจัดการเอง"

"แต่..."

"ไม่ต้องพูดแล้ว มันถึงคราวที่ฉันจะปกป้องเธอแล้วนะ ระวังตัวด้วยช่วงนี้ ฉันไปก่อนนะ" ไนซ์รีบออกจากโรงอาหารทันที

"ไม่เป็นอะไรแล้วนะดอซ คราวหลังพวกเราไปเป็นเพื่อน"ยิ้มพูดปลอบฉัน

"ไม้คือใคร"ออยถามขึ้น

เมื่อฉันได้ยินคำว่าไม้มือซ้ายลูบแขนขวาเบาๆอย่างอัตโนมัติ แผลฉันมันกำลังจะหายแล้วถ้าฉันไปซ้ำมันล่ะ มันจะเป็นมากกว่าเดิมหรือเปล่า อดทนไว้สิ

ฉันทนกับแผลนี่มาสามปีแล้วนะ อดทนอีกหน่อยมันกำลังจะหายนะหวาน

"ไม่ต้องกลัวนะ" พี่บอลปลอบใจ

"ค่ะ"

[หวาน: จบพาร์ท]

[ไนซ์: พาร์ท]

ตึกวิศวะ

ทันทีที่สองเท้าเดินเข้าเขตวิศวะ อื้อหือ! รู้สึกถึงความเย็นยะเยือกนี้นี่มันช่างขี้หดตดหายซะจริงๆ สายตาทุกคนกำลังจดจ้องชายที่ถูกขนานนามว่าป๋าไนซ์แห่งแก๊งท่านเทพ

"มาคนเดียวไม่กลัวเละเหรอ" ชายที่คาดว่าเป็นรุ่นน้องถามอย่างกวนเบื้องล่าง

"กลัวเหรอ กระจอกหลบไป" ไนซ์ข่มเสียงก่อนจะสั่งให้เท้าตัวเองเดินต่อไป

"มาหาใครไม่ทราบ" ชายคนเดิมไม่ฟังคำขู่

"ไอ้ต้า มึงรู้จักมันไหม" ไนซ์พูดอย่างกวนๆ

"ใครใช้ให้เรียกลูกพี่ว่า'ไอ้'วะ หรือมึงอยากโดนเหรอห้ะ!!" และมันก็ผลตามคาดการกวนประสาทสำเร็จไปด้วยดี หึๆ

พวกนายนี่มันเด็กน้อยซะจริงๆ แค่คำพูดกวนๆก็ปั่นหัวได้แล้ว อ่อนของแท้!

"นี่ๆน้อยๆหน่อย มึงอายุน้อยกว่ากู อย่าเรียกกูว่ามึงสิ เดี๋ยวลูกพี่มึงจะเสียชื่อนะที่ไม่สั่งสอนเด็กตัวเอง ลามปาม!" เด็กวิศวะเริ่มมาล้อมรอบตัวไนซ์

"มึงอยากลองดีเหรอ พวกกูไม่กลัวหรอกเว้ย ท่านเทพกาก!! สู้ไนติงเกลก็ไม่ได้"

"อ้อเหรอ นายไม่รู้อะไรเลยสินะ ฉันน่ะซี้กับไอ้ต้าจะตาย หลบ!!"ไนซ์เดินกระแทกไหล่รุ่นน้องคนนั้นไป สายตานับร้อยกำลังจับจ้องเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างลุ้นระทึก

"จะไปไหนพี่ชาย" ชายอีกคนดันทางไว้

"เรื่องของกูครับ" ไนซ์ตอบอย่างช้าๆแต่ดันไปกวนเบื้องล่างซะงั้น

"เหรอครับ"

"จะให้กูไปได้ยัง"

"ยังหรอก ถ้าจะเข้าไปต้องทำ..."

"ทำอะไร" น้ำเสียงของหญิงสาวดังขึ้นข้างหลังไนซ์ "ฉันถามไม่ได้ยินเหรอ จะทำอะไร" เธอคนนั้นเดินมาบังตัวไนซ์ไว้

"นี่ยัยเตี้ย ฉันไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นนะไม่ต้องมาบังให้หรอก" ไนซ์บ่น เพราะเธอสูงแค่คางเอง

"ชิ ฉันอุตส่าห์ช่วยนะ บุญคุณนะเว้ย" เธอหันไปแว้ดใส่ไนซ์

"ชิ" เบะปาก

"เขาคนนี้คือ ไนซ์ เพื่อนพวกเราอย่าทำอะไรเขาเด็ดขาดถ้าไม่อยากให้เรื่องนี้ถึงต้าอย่าหาว่าไม่เตือน" เธอพูดขู่

"ครับพี่วี"

"กลับไปซะ"

"ครับๆ"

"ให้ตายเหอะ มันเชื่อฟังเธอด้วย"

"บารมีคุณแฟนน่ะนะ" เธอบอกยักไหล่ "ต้าอยู่ที่ใต้ต้นไม้ประจำคณะนะ ไปด้วยกันสิ"

"ไปหาไอ้แอลเหรอ"

"คิดถึงนี่น่า555"

ต้นไม้ประจำคณะวิศวะ

"ร้อยวันพันปีไม่เคยแวะมานะป๋า วันนี้ลมอะไรหอบมาตั้งไกล"น้ำเสียงอันกวนประสาทดังขึ้นเมื่อเห็นไนซ์เดินเข้ามาพร้อมกับแฟนสาวตัวเอง "เอง คิดถึงจัง มากอดหน่อย"

"ไม่ให้กอด" ถึงปากจะบอกไม่ให้แต่ไหงไปนั่งใกล้กันแล้ว

"มีเรื่องให้ช่วย" ไนซ์เปิดประเด็น

"เรื่องอะไร" น้ำเสียงเย็นชาถามขึ้น

"ไม่ต้องมาทำเสียงเข้มเลยไอ้ต้า" ไนซ์แย้ง

"พูดมา" ไม่สนใจ ให้ตายสิ ทำหน้าตาให้มันสนใจโลกหน่อยเถอะไอ้ต้า!

"ฉันอยากให้นายช่วยเรื่อง..."

"ผู้หญิงแหง่เลย" แอลผู้แทรกขึ้นมา

ต้าถึงกับมองโหดๆไปทางนั้นทันทีที่แย้งขึ้นมา มันจะดุอะไรขนาดนี้วะ! ตอนคบกับเจ้ก็กลายเป็นคนละคนจนพวกเรานี้อึ้งไปสิบวัน! พอเลิกกันเท่านั้นแหละ นรกฉิบหาย!!

"ตบแม่งเลยดีมั้ย" ไนซ์ง้างมือขึ้นพร้อมจะตบให้หน้าสั่น (แกล้งกันเท่านั้น)

"ขอโทษครับ" ยกมือไหว้แบบลวกๆ เรื่องกวนบาทาต้องพวกนี้! งานถนัด!

"เข้าเรื่อง ช่วงนี้กูไม่ค่อยว่างอยากให้นายช่วยดูคนคนหนึ่ง"

"เกี่ยวกับผู้หญิงสินะ" ต้าพูด

"เออ สำคัญมาก"

"อยู่คณะไหน" ต้าถาม

"นิเทศ"

"หมายถึงผู้หญิงคนนั้น"

"เออ นั้นแหละ"

"คณะไอ้ไม้นิ" เบสหนึ่งในสมาชิกพูด

"นั้นแหละปัญหา ไอ้ไม้เห็นเธอแล้ว"

"เออๆ เดี๋ยวให้ไอ้โจกับเอสช่วยดูให้" ต้าบอก

"อ้าวเฮ้ย เกี่ยวไรวะ" โจแย้งทันทีเมื่อได้ยินชื่อตัวเอง

"ถือศีลอยู่" เอสพูดแถมในมือถือหนังสือพระหนาเท่าแผ่นดิน ไอ้นี่ก็ถือศีลอยู่นั่นแหละ ออกจากศีลสักทีดิวะ!

"ทำไม่ทำ" ต้าถามเสียงดุ

"ทำ/ทำ" ทั้งสองตอบพร้อมกัน แล้วจะบ่นออกมาทำไมวะ! ให้ตายสิ!

"555 โอเค ป๋าไปก่อนเว้ย"

"โชคดีครับป๋า" แอลโบกมือลา

"อ้อลืมบอกไป ไอ้ต้า"

"อะไร" ถามเสียงหงุดหงิด

"หัดยิ้มไว้บ้างนะ"

"หึ ไม่จำเป็น"

"เผื่อเธอจะเห็น"

"เธอไม่อยู่นิ จะยิ้มทำไม"

"ก็บอกให้หัดยิ้มอยู่นี่ไง"

ไนซ์พูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินจากไป เฮ้อออ หวังว่าพวกนั้นคงจะมาเห็นเจ้นะ อุตส่าห์รอเจ้ตั้งสองปี ถ้าไปดูแลผู้หญิงคนนั้นมันคงต้องรู้ว่าเป็นเจ้แน่ๆ บอกไปขนาดนี้แล้วถ้าไม่ไปดู กูก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วนะเว้ย!

[ไนซ์: จบพาร์ท]