บทที่3

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวในชุดที่เรียวจัดหามาให้ เขาก็รีบลากฉันออกมาจากห้องและมุ่งตรงไปที่รถคันหรูสีดำของตัวเองทันทีท่ามกลางสายตามากมาย ที่เอาแต่จ้องมองเราทั้งคู่ด้วยความสงสัย

“ไง! แกจะไปไหนวะ” ราล์ฟนั่นเองที่เดินเข้ามาถามในขณะที่ชายอีกสองคนก็ค่อยๆ เดินตามเขามาติดๆ และแน่นอนหนึ่งในนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเฮเซย์...ผู้ชายป่าเถื่อนที่ฉันเกือบจะเอาตัวไม่รอดจากเขาเมื่อวานนี้

“กลับคอนโด” เรียวพูดแบบปัดความรำคาญโดยที่ไม่หันไปสบตาเพื่อนๆ ของเขาเลยสักนิด

“แล้วทำไมต้องหนีบเอายัยนี่ไปด้วยวะ! ทิ้งเอาไว้ที่นี่ให้พวกฉันสนุกเล่นดีกว่า หน้าตาน่ารักจริงๆ” ชายแปลกหน้าอีกคนพูดขึ้นก่อนจะเอื้อมมือมาบีบแก้มฉันอย่างหมั้นเขี้ยว

“เอามือของแกออกไปให้พ้นไคล์...ถ้าไม่อยากให้ฉันดับลมหายใจของแกซะตอนนี้” เรียวย้ำเสียงแข็งก่อนจะส่งสายตาเย็นๆ ไปให้นายยิ้มสวยที่ชื่อไคล์ทันที

“อะไรวะไอ้นี่! โหดเป็นบ้า”

“ฉันบอกแกแล้วว่ามันหวงของมัน” ราล์ฟปลอบใจไคล์ซะยกใหญ่ในขณะที่ใบหน้าของเรียวเริ่มมีท่าทีไม่พอใจเข้าให้แล้ว

“พรุ่งนี้เจอกันที่ C ผับ ฉันจะแนะนำใครบางคนให้พวกแกรู้จัก” เรียวทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนจะออกรถอย่างแรงจนฉันต้องรีบเอาเข็มขัดนิรภัยมาคาดเป็นการด่วน คนบ้า! จะรีบไปไหนกันเนี่ย

“นี่...ขับช้าๆ หน่อยไม่ได้รึไง”

“หึ!” แต่ทว่าสิ่งที่คนข้างๆ ตอบกลับมาให้นั้นเป็นแค่เพียงเสียงหัวเราะที่สะใจเท่านั้น หรือนี่คือสิ่งที่เขาต้องการอย่างงั้นเหรอ

แกล้งฉันได้...นายคงมีความสุขมากสินะ!

เรียวเอาฉันมาทิ้งไว้ที่คอนโด ก่อนที่เขาจะหายออกไปจากห้องทันทีที่มาถึง และแน่นอนว่าฉันคงมีโอกาสหนีไปจากคนใจร้ายอย่างเขาได้ ถ้าเกิดหมอนั่นไม่ดันฉลาดแล้วล็อกกุญแจจากด้านนอก

หลังจากรออยู่นานแต่ก็ยังคงไร้วี่แววผู้ชายที่ชื่อเรียวแต่อย่างใดฉันเลยคั้นเวลาด้วยการเดินดูสิ่งของรอบๆ ห้องไปพลางๆ ก่อนจะมาสะดุดเข้าให้กับกล่องไม้กล่องหนึ่งเข้าโดยบังเอิญ

“นั่นเธอคิดจะทำอะไร!” แต่ยังไม่ทันจะได้เอื้อมมือไปแตะมันเสียงเข้มๆ ของใครบางคนกลับดังขึ้นซะก่อน

“เปล่านะ” ฉันรีบตอบก่อนจะหมุนตัวยืนขึ้นประจันหน้ากับเรียวที่กำลังจ้องมาที่ฉันไม่วางตาทันที

ฉันรู้ว่าฉันคงดูโง่เง่ามาก เพราะหลักฐานในคาตาซะขนาดนั้น

“เคยมีคนบอกเธอไหมว่าเราไม่ควรยุ่งกับของๆ คนอื่น” คนอื่นงั้นเหรอ คำๆ นี้ทำไมถึงได้ฟังดูเจ็บปวดแบบนี้นะ

สำหรับนาย...ฉันเป็นได้แค่คนอื่นอย่างงั้นเหรอ

“แล้วเคยมีคนบอกนายไหมว่า...เราไม่ควรรั้งคนที่เรามองว่าไร้ค่าเอาไว้ ถ้าฉันมันเป็นได้แค่คนอื่นสำหรับนาย...ปล่อยฉันไปซะสิ”

“หึ! ถ้าอยากไปจากฉันมากขนาดนั้น...ก็หาเงินที่พี่ชายของเธอติดมาคืนฉันสิ”

“ก็นายขังฉันเอาไว้แบบนี้...แล้วฉันจะไปหาที่ไหนมาให้นาย” เรียวไม่ได้ตอบอะไรนอกจากมองฉันจากหัวจรดเท้าด้วยสายตาไม่น่าไว้ใจ ไม่ทันไรเขาก็ค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ จนฉันต้องรีบถอยหนี

“นะ...นั่นนายจะทำอะไรน่ะ อย่าเข้ามานะ!”

“ทำไมล่ะ...ก็เธออยากได้เงินไม่ใช่เหรอ ฉันสามารถให้เธอเท่าที่เธอต้องการ...ถ้าเธอทำให้ฉันพอใจ” ไม่พูดเปล่ามือหนาควักเงินออกมาโบกไปมาราวกับต้องการเยาะเย้ยฉันไม่มีผิด

เกินไปแล้วนะ!

เพี้ยะ!!!

“เก็บเงินของนายไปซะ! เงินของนายไม่มีวันซื้อตัวของฉันได้จำเอาไว้ นายมันทุเรศที่สุดเลย!” ฉันตวาดเสียงสูงพร้อมทั้งออกตัววิ่งหนีคนใจร้ายมาอีกด้านแต่ก็ช้าไปอีกจนได้เมื่อเขากลับเอื้อมมือมาคว้าข้อมือของฉันเอาไว้ได้ทันเสียก่อน

“เธอกล้าดียังไงตบหน้าของฉันห๊ะ!!” เรียวที่กำลังโกรธจัดตะโกนถามเสียงสูงก่อนที่เขาจะผลักฉันไปอีกด้านอย่างแรงส่งผลให้ฉันเสียการทรงตัวและล้มไปชนเข้าให้กับขอบโต๊ะเข้าให้อย่างจัง

“อะ...โอ้ย!” ฉันร้องเสียงหลงเมื่อความเจ็บปวดมาเยือนก่อนจะค่อยๆ ยกมือขึ้นกุมหัวของตัวเองเบาๆ แต่แล้วดวงตาของฉันกลับต้องเบิกกว้างอย่างตกใจอีกครั้งเมื่อพบว่ามีเลือดสีแดงสดกำลังค่อยๆ ไหลออกมาจากหน้าผากของฉันเข้า

“ซาโย....”

“อย่าเข้ามานะ!!สะใจนายแล้วใช่ไหม นายมีความสุขรึยัง!” ฉันตวาดลั่นพร้อมออกแรงผลักอกคนตรงหน้าที่ทำท่าจะเข้ามาดูอาการออกไปให้พ้นพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มจะเอ่อไหลออกมาอย่างหักห้ามไม่อยู่

มันเจ็บจริงๆ นะให้ตายสิ! แต่เจ็บที่ใจ...หัวใจของฉันกำลังเจ็บปวดอย่างถึงที่สุด

“อย่ามางี่เง่าน่า เลือดเธอไหลจะหมดตัวแล้วนะ”

“ไม่ต้องมายุ่ง! ปล่อยฉันลงนะ นี่!” เรียวไม่สนใจท่าทีที่ฉันกำลังดิ้นพล่านเลยสักนิด หลังจากรวบตัวฉันขึ้นไปอุ้มได้สำเร็จเขาก็พาฉันเดินดุ่มๆ ไปที่เตียงทันที ก่อนจะค่อยๆ วางฉันลงอย่างช้าๆ

“ฉันเกลียดนาย” ไม่มีคำตอบใดตอยกลับมานอกจากสายตาว่างเปล่าที่ฉันไม่ชอบมันเอาเสียเลยของเขา

ฉันโกหก...ฉันไม่ได้เกลียดนาย

แต่ฉันรัก...รักนายมากเหลือเกิน!

เรียวค่อยๆ จัดการทำแผลให้ฉันด้วยสีหน้าเรียบเฉยก่อนที่เขาจะหายออกไปจากห้องอีกครั้งทิ้งให้ฉันต้องอยู่คนเดียวกับความเงียบที่น่าอึดอัด ความรู้สึกเจ็บปวดตามร่างกายที่มีอยู่ในตอนนี้ยังเทียบไม่ได้เลยกับความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นภายในจิตใจ

ความเจ็บปวดจากการเฝ้ารอ...

รอคอยบางสิ่งที่อาจไม่มีวันเป็นจริงอีกแล้ว

หลังจากขังฉันเอาไว้ที่คอนโดอยู่หลายวัน ในที่สุดเรียวก็ลากฉันมาเที่ยวผับด้วยจนได้ เขาจัดการบังคับให้ฉันสวมสุดสวยที่เตรียมมาให้ ก่อนจะลากฉันขึ้นรถมายังสถานบันเทิงที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมายในเวลาต่อมา สายตาของผู้คนรอบด้านต่างจ้องมองมาที่เราทั้งคู่ในทันทีที่มาถึงจุดหมาย...

เพราะเขางั้นสิ! ก็เรียวในตอนนี้น่ะ ไม่ใช่คนธรรมดาอีกต่อไปแล้ว เขาคือผู้ยิ่งใหญ่ที่ไม่มีใครไม่รู้จัก หลังจากไปรับมรดกของพ่อที่ประเทศไทยเรียวก็กลับมาที่ญี่ปุ่นอีกครั้งเพื่อสานต่อทุกสิ่งที่พ่อเขาเหลือเอาไว้ให้ ฉันรู้เรื่องนี้มาจากลูกน้องของเขานั่นแหละที่เล่าให้ฟังทันทีเมื่อฉันแกล้งหลอกถามออกไป

เขาไม่ได้จากฉันไปไหนเลย...แต่ก็ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะกลับไปให้ฉันได้เห็นหน้าให้หายคิดถึงก็เท่านั้นเขาใจร้ายมากจริงๆ

“ไงเรียว ไม่เจอกันนานเลยนะ” เมื่อเดินเข้ามาด้านในผับยังไม่ทันจะได้ก้าวไปไหนต่อกลับมีผู้หญิงรูปร่างสูงโปร่งเจ้าของใบหน้าสวยสง่าราวนางพญาไม่มีผิดเดินมาขวางทางเราทั้งคู่ ทำให้ฉันกับเรียวหยุดชะงัก ก่อนจะจ้องมองคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่แตกต่างกันออกไป ฉันมองคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกอิจฉา เธอช่างสวยมากจริงๆ แต่ทว่าว่าสายตาเจ้าหล่อนที่กำลังมองตรงมาที่ฉันในตอนนี้นั้น...ไม่ต่างอะไรกับยาพิษเลยสักนิด!

ถ้าเราสามารถฆ่าใครสักคนให้ตายด้วยสายตา..ฉันว่าฉันคงตายไปแล้วตั้งแต่วินาทีแรกที่เผลอไปจ้องตาผู้หญิงตรงหน้ากลับเข้าโดยไม่ได้ตั้งใจ ฉันไปทำอะไรให้เธอเกลียดกันนะ!

“ไว้ก่อนเรโกะ วันนี้ฉันมีธุระ” เรียวตอบกลับไปแบบขอไปทีก่อนจะพยายามลากฉันให้ผ่านเลยผู้หญิงที่ชื่อเรโกะไป แต่ยังไม่ทันไรมือบางของเธอกลับกระชากแขนของฉันเอาไว้ซะก่อนในจังหวะที่เรากำลังจะเดินสวนกัน

“เธอคงไม่รู้สินะ...ว่าเรียวไม่เคยนอนกับใครนานเกินสามครั้ง! อีกหน่อยเขาก็เบื่อเธอ” คำพูดเย่อหยิ่งที่ไม่สบอารมณ์เอาเสียเลยเมื่อได้ฟังมันทำให้ฉันเริ่มหมดความอดทนก่อนจะสะบัดแขนตัวเองออกมาพร้อมกับส่งยิ้มบางๆ กลับไปให้ยัยบ้านั่น

“เหมือนที่เขาเบื่อเธองั้นสิ…ใช่ไหม”

“นี่แก!”

“อย่าแตะต้องเธอเรโกะ!” เพราะเสียงขู่ของเรียวที่ได้แต่ยืนมองสงครามสายตาของเราทั้งคู่ดังขึ้นเลยทำให้ฝ่ามือของยัยบ้าเรโกะที่เตรียมจะฟาดลงมาบนหน้าฉันหยุดชะงักไปชั่วครู่ก่อนยัยนั่นจะตวัดสายตามองไปที่เขาเหมือนรอคำตอบแต่ในเมื่อเห็นว่าเขาเลือกที่จะเงียบเธอจึงค่อยๆ เดินจากไปช้าพร้อมจ้องหน้าฉันอย่างคาดโทษ

“ปากเก่งไม่ดูเงาหัวตัวเอง เธอคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงจะได้ใจกล้าไปหาเรื่องกับเรโกะ ยัยนั่นไม่ใช่คนที่เธอควรจะหาเรื่องด้วยเลยสักนิด!” เรียวสบถออกมาอย่างหัวเสียก่อนจะกระชากฉันให้เดินตามเขาเข้าไปเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงโซฟาสีแดงเพลิงที่ตอนนี้มีร่างสูงโปร่งที่แสนคุ้นเคยกำลังนัวเนียอยู่กับอยู่หญิงอีกคน

“พะ...พี่ชาย” เสียงที่บางเบาของฉันเป็นผลทันทีเมื่อนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มของพี่ไซโตะหันมาสบตาของฉันเข้าโดยบังเอิญ

“ซาโย!!” น้ำเสียงตกใจดังขึ้นทันทีก่อนที่พี่ไซโตะจะผลักผู้หญิงข้างกายของตนให้พ้นทางเพื่อที่จะเดินเข้ามาหาฉัน

“ไงล่ะ พี่ชายที่แสนดีของเธอ มันคงจะห่วงเธอมากเลยนะว่าไหม” คำประชดประชันของเรียวดังขึ้นก่อนที่เขาจะเดินหายไปอีกด้านทิ้งไว้แต่ฉันกับพี่ไซโตะตามลำพัง

ไม่สิ! ยังมีผู้หญิงที่พี่ไซโตะเพิ่งจะผลักหนีนั่นอีกคน

“ยัยนี่ใครกันค่ะไซโตะ”

“ออกไปก่อนมิกะ ฉันจะมีเรื่องจะคุยกับน้องสาวของฉันตามลำพัง” แม้จะไม่ชอบใจเท่าไหร่นักผู้หญิงที่ชื่อมิกะก็ยอมเดินจากไปอย่างว่าง่ายพร้อมส่งสายตาอาฆาตมาให้ฉันก่อนจาก

“เธอมาทำอะไรที่นี่ซาโย แล้วนี่ไอ้เรียว! มันทำอะไรเธอรึเปล่า” พี่ไซโตะไม่รีรอที่จะให้ฉันมีโอกาสได้เอ่ยอะไรออกไปสักคำ เขาก็ยิงคำถามใส่ฉันรัวพร้อมคว้าตัวฉันไปหมุนสำรวจดูว่ามีบาดแผลอะไรตรงไหนรึเปล่า

“ไม่ค่ะ! เขาไม่ได้ทำ”

“แน่ใจนะ”

“แน่ใจค่ะ ว่าแต่ทำไมพี่ถึงได้....”

“พี่ขอโทษซาโย พี่ขอโทษจริงๆ”ถึงจะเจ็บแค้นมากแค่ไหน แต่เมื่อเห็นสีหน้าสำนึกผิดตรงหน้านี้ทีไรฉันก็อดที่จะยอมใจอ่อนให้อภัยเขาไม่ได้ทุกทีสิน่า เพราะพี่ไซโตะไม่รู้ว่าฉันกับเรียวเคยมีอดีตมาด้วยกัน...ไม่อย่างงั้นเขาคงไม่ทำแบบนี้กับฉันแน่ๆ

“พี่จะพาเธอหนีไปเอง ไปกันเถอะ!” ไม่พูดเปล่ามือหนาเอื้อมมาฉุดแขนฉันเอาไว้แน่นก่อนเตรียมจะลากออกไปจากสถานที่นรกแตกแห่งนี้แต่ทว่ายังไม่ทันได้ก้าวออกไปไหนมืออีกข้างของฉันกลับถูกกระชากอย่างแรงด้วยฝีมือของใครบางคนเข้าให้ส่งผลให้ฉันต้องลอยเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของคนๆ นั้นอย่างเลี่ยงไม่ได้

“เรียว...นี่แก!”

“แกคิดว่าจะเอาคนของฉันไปไหน” เรียวพยายามเน้นคำว่า ‘คนของฉัน’ ด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นพร้อมออกแรงรัดเอวของฉันเพิ่มมากขึ้นจนฉันต้องนิ่วหน้าเพราะความเจ็บ

“ฉันขอซาโยคืนเถอะ แล้วจะหาผู้หญิงคนใหม่มาให้แกแทน”

“ง่ายไปหน่อยมั้ง! และตอนนี้ฉันติดใจน้องสาวของแกแล้วด้วย แกก็น่าจะรู้นี่ว่าถ้าฉันอยากได้อะไรแล้ว...ต้องได้! และในตอนนี้มีแค่สองอย่างเท่านั้นที่แกต้องเลือกว่าจะให้อย่างไหนเพื่อล้างหนี้สินของเรา” เรียวพูดยาวเหยียวก่อนจะโน้มหน้าเข้ามาหอมขมับของฉันเบาๆและนั่นส่งผลให้พี่ไซโตะมีท่าทีโมโหไม่น้อย

ฉันเกลียดนาย...เรียว!

“แกจะเอาอะไรว่ามาเลย!”

“ชีวิตของแกกับซาโย เลือกเอาก็แล้วกันว่าจะยอมเสียอย่างไหน” คำตอบของเรียวทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นจากอ้อมกอดของเขาเมื่อมองใบหน้าเย็นชาของคนๆนี้ให้ชัดเจนขึ้น ฉันไม่ชอบเรียวที่เป็นแบบนี้เลยจริงๆ

“ถ้าฉันยกชีวิตของฉันให้แก...แกกล้าสัญญาไหมว่าจะปล่อยซาโยไป”

“ไม่นะ! พี่ไซโตะ”

“ไม่เป็นไรซาโย...พี่ยอมทุกอย่างเพื่อแลกกับอิสรภาพของน้อง ขอโทษด้วยนะที่ต้องดึงเธอให้เข้ามาเกี่ยวกับเรื่องงี่เง่าแบบนี้ไปซะทุกครั้ง” ฉันได้แต่มองใบหน้าของพี่ชายต่างสายเลือดอย่างเงียบเชียบ มันต้องมีทางอื่นสิ!