บทที่1

3 ปีก่อน...

“นายจะไปจริงๆ เหรอเรียว...ไหนสัญญาว่าเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปไง ถ้าไม่มีนายแล้วฉันจะอยู่ได้ยังไง” เสียงหวานร้องถามขึ้นเมื่อได้รับข่าวร้ายที่สุดในรอบปี จากแฟนหนุ่มอายุสิบแปดของตน

“ฉันไปไม่นานหรอก! พอเสร็จพิธีของพ่อเมื่อไหร่...ฉันสัญญาว่าจะรีบกลับมาหาเธอทันทีซาโย” เสียงเข้มๆ ตอบกลับพร้อมทั้งรั้งร่างเล็กเข้าไปโอบกอด

แม้จะรู้ดีว่านี่คงจะเป็นครั้งสุดท้าย ที่เขาจะได้เจอเธอก็ตามที

แต่ชายหนุ่มก็ยังเลือกที่จะโกหก เพราะเขาไม่อยากเห็นใบหน้าที่เศร้าหมองของคนตรงหน้า ชีวิตของซาโยผ่านเรื่องร้ายๆ มามากพอแล้ว ไหนจะต้องมาเสียแม่ไปด้วยโรคร้าย ไหนจะเรื่องของเขาที่ตอนนี้คงรบกวนจิตใจของเธออยู่ไม่น้อย…

“สัญญานะ ว่านายจะกลับมา”

“ฉันให้สัญญา...เก็บสิ่งนี้ไว้ให้ดี ฉันจะขอฝากมันไว้ที่เธอก่อน..อีกไม่นานฉันจะกลับมาทวงมันคืน” ชายหนุ่มพูดจบก็ค่อยๆ ถอดสร้อยที่ตนสวมอยู่ตลอดสวมให้คนรัก

“สร้อยเส้นนี้มันสำคัญไม่ใช่เหรอ...แม่ของนายให้เอาไว้ก่อนที่ท่านจะเสีย มันจะดีเหรอที่นายยกมันให้ฉันแบบนี้”

“แม่เคยบอกฉัน...ว่าสร้อยเส้นนี้ท่านเก็บเอาไว้ให้คนที่ท่านรัก...ฉันเองก็เช่นกัน ฉันรักเธอซาโย” สิ้นคำบอกรักที่เบาบางริมฝีปากของชายหนุ่มก็ค่อยๆ สัมผัสกับริมฝีปากบางอย่างอ่อนโยนทว่าเธอคงไม่มีวันรับรู้เลยว่าจูบของคนทั้งคู่นั้น มันคือการจูบลาครั้งสุดท้าย!

ปัจจุบัน

“นะ...นาย!”

ร่างกายฉันสั่นสะท้านไม่ยอมหยุด เมื่อได้มองคนที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าอย่างชัดๆ ใช่เรียวจริงๆ ฉันไม่มีวันที่จะจำเขาไม่ได้ ไม่มีวัน! ใบหน้าหล่อคมคายรูปทรงไข่ได้รูป ดวงตาสีดำสนิทคู่นั้นที่แม้ว่าตอนนี้ จะดูเปลี่ยนไปจากเดิมดูมากแต่ต้องไม่ผิดตัวแน่นอน

ต้องเป็นเขาแน่ๆ

คนรักที่จากฉันไปเมื่อสามปีก่อน คนที่เคยสัญญาว่าจะรีบกลับมาหากันหลังจากต้องเดินทางไปประเทศไทย เพื่อรับมรดกของพ่อที่เสียชีวิตอย่างกระทันหัน...พ่อที่เป็นถึงมาเฟียชื่อดัง และมีศัตรูล้อมหน้าล้อมหลัง จนในที่สุดแม่ของเรียวก็ทนไม่ไหว พาเขาหนีมาอยู่ที่ญี่ปุ่น ซึ่งบ้านของเราสองคนอยู่ข้างๆ กัน และนั่นเองทำให้เราได้มีโอกาสรู้จักกัน...และรักกัน!

“ไง” คำสั้นๆ หลุดออกมาจากร่างสูงก่อนที่เรียวจะค่อยๆ เดินผ่านหน้าฉันไปล้มตัวนั่งลงบนเตียง ไม่เจอกันตั้งสามปีเขาพูดกับฉันแค่คำสั้นๆ คำเดียวเนี่ยนะ ให้มันได้อย่างนี้สิ!

“งะ..ไง นาย...สบายดีสินะ” ฉันเอ่ยถามเสียงสั่นทั้งๆ ที่ในใจของเขาเฝ้ารอคอยการกลับมาของเขาตลอดสามปี เขาอยู่ใกล้ฉันแค่นี้ แต่ทำไมถึงไม่ยอมส่งข่าวไปหากันบ้างเลย

“ก็ดี”

“ไม่เจอกันตั้งนาน...ดูนายเปลี่ยนไปเยอะเลยนะเรียว” ฉันพูดขึ้นก่อนจะค่อยๆ เดินเข้าไปหาเรียวอย่างช้าๆ เฝ้ามองใบหน้าของเขาเอาไว้นานเพราะกลัวว่าเขาจะหายไปอีกครั้งหากฉันเผลอกระพริบ

“ไม่มีใครจะเหมือนเดิมได้ตลอดไป…” มีสิ! ฉันนี่ไงที่ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย สามปีก่อนเป็นยังไงตอนนี้ฉันก็ยังคงเป็นแบบนั้นเสมอ

อย่างน้อยๆ เขาก็ยังจำชื่อของฉันได้อยู่

แค่นายไม่ลืมฉัน...ฉันก็ดีใจมากแล้วล่ะ!

“ฉัน...ทำตัวไม่ถูกเลยจริงๆ ว่าแต่ว่านายมาทำอะไรที่นี่เหรอ” เรียวค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาสบตากับฉันอย่างช้าๆ ก่อนที่เขาจะพูดบางสิ่งที่ฉันคาดไม่ถึงออกมา

“ฉันไม่ได้มาทำอะไรที่นี่...แต่ที่นี่มันคือที่ของฉันต่างหาก เธอต่างหาก...มาทำอะไรที่นี่!”

“ฉัน...คือว่าพี่ชายของฉันเขา...”

“ไอ้ไซโตะ!”

“ใช่แล้วล่ะ! หลังจากนายจากไปได้ไม่นานพ่อของฉันก็แต่งงานใหม่ เขาเป็นลูกติดของภรรยาใหม่ท่านน่ะ ถึงจะชอบแกล้งฉันอยู่เรื่อย แต่ก็ได้เขานี่แหละที่คอยปกป้องฉันมาโดยตลอด ถึงไม่มีนายฉันก็เข้มแข็งได้นะเรียว ฉันเก่งไหม” ดูเหมือนว่าฉันอาจจะเผลอพูดอะไรผิดไปรึเปล่าสายตาของเรียวมันดูแปลกๆ ทันทีที่ฉันพูดจบ

“ไม่มีฉัน...เธอก็ไม่ตายงั้นสินะ!”

“เอ๊ะ! นายอย่าเพิ่งเข้าใจฉันผิดสิ ฉันแค่จะบอกว่า....”

“ถอดเสื้อผ้าออก!” เรียวสวนกลับด้วยคำพูดประหลาดจนฉันต้องรีบหุบปากแล้วหันไปมองหน้าเขาด้วยสายตานิ่งๆ

“อะ...อะไรนะ”

“ฉันบอกให้เธอถอดเสื้อออก...เราจะได้สนุกกัน เธอมาที่นี่เพื่อเป็นตัวขัดดอกให้พี่ชายที่แสนดีที่คอยปกป้องเธอไม่ใช่รึไง เพราะนั้นก็มาทำหน้าที่ของเธอได้แล้ว!” คำพูดเย็นชาของเรียวเริ่มทำให้ฉันใจหาย …เขากำลังโกรธงั้นเหรอ

“นายอย่ามาล้อเล่นแบบนั้นสิเรียว ฉันกลัวนะ”

“หน้าฉันเหมือนคนล้อเล่นรึไง...ทำหน้าที่ของเธอให้เสร็จซะ แล้วก็ไสหัวออกไปจากชีวิตฉัน หรือจะลืมไปเลยก็ได้ ว่าเราเคยรู้จักกัน” คำพูดของเขาที่ดังขึ้นทำให้ฉันแทบทรุดลงกับพื้น ทำไมเขาถึงได้เปลี่ยนไปมากขนาดนี้นะ!

“นายพูดเรื่องบ้าอะไรของนาย นายต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ทำไมถึงพูดแบบนั้น...ที่ผ่านมาฉันรอคอยการกลับมาของนายตลอด แต่แล้วนายกลับตอบแทนการรอคอยของฉัน ด้วยคำพูดพวกนี้น่ะเหรอ!”

“เธอนี่มันโง่จริงๆ” เขาตอบพร้อมกับจ้องมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่แปลกไปจากเดิม..สายตาของเขาเหมือนกับคนแปลกหน้าที่เพิ่งรู้จักกันไม่มีผิด! แต่นั่นยังเทียบไม่ได้เลยกับคำพูดที่เขาเพิ่งจะพูดมันออกมา...โง่อย่างงั้นเหรอ ฉันมันโง่อย่างงั้นเหรอ!

“นะ..นายว่าไงนะ!”

“เธอเชื่อคำที่ฉันพูดจริงๆ อย่างงั้นเหรอซาโย...เธอเชื่อเหรอว่าฉันจะยอมทิ้งสมบัติตั้งมากมายของพ่อ แล้วกลับมาหาผู้หญิงที่ไม่มีอะไรเลยอย่างเธอ” ฉันรู้สึกจุกจนพูดไม่ออกไปชั่วขณะกับสิ่งที่เพิ่งจะได้ยินมัน นี่คือการตอบแทน คือสิ่งที่ฉันสมควรจะได้หลังจากที่เฝ้ารอคอยการกลับมาของเขาอย่างงั้นเหรอ นี่มันเรื่องล้อเล่นอะไรกัน!

“นายคิดว่าการลืมใครสักคนมันง่ายนักรึไง คนบ้า! คนใจร้าย! ฉันเกลียดนาย!” ฉันตะโกนใส่หน้าคนตรงหน้า ก่อนจะถอดสร้อยที่เขาเคยให้ปาใส่หน้าเขาอย่างแรง พร้อมทั้งตั้งท่าจะวิ่งออกมาจากห้องแต่ทว่ากลับทำได้แค่คิดเท่านั้นเมื่อมือหนาของเรียวคว้าแขนของฉันเอาไว้ได้ ก่อนที่เขาจะกระชากฉันให้ล้มลงบนเตียงอย่างแรง

“เธอกล้าดียังไงถอดสร้อยปาใส่หน้าฉัน เธอคิดว่าตัวเองเป็นใครห๊ะ!” เขาตวาดเสียงแข็ง พร้อมเขย่าร่างฉันไปมาอย่างบ้าคลั้ง

“แค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ กับสิ่งที่นายสมควรจะได้รับ คนเลว! ปล่อยฉันนะ ฉันจะไปจากที่นี่ ปล่อย!”

“คิดเหรอว่าถ้าไม่มีคำสั่งของฉันออกไป เธอจะวิ่งฝ่าพวกลูกน้องของฉันกลับไปบ้านได้ง่ายๆ น่ะห๊ะ! โง่!” เรียวกระชากข้อมือทั้งสองข้างของฉันชูขึ้น ก่อนจะตวาดใส่หน้าฉันเสียงสูง

“ถ้างั้นนายก็ปล่อยฉันไปสิ...ในเมื่อนายลืมเรื่องของเราไปจนหมดแล้ว จะยังรั้งให้ฉันอยู่กับนายอีกทำไม!”

“ก็เพราะว่าพี่ชายแสนดีของเธอยกเธอให้ฉัน...เพราะฉะนั้นต่อจากวันนี้ไปชีวิตของเธอ...เป็นของฉัน!” จบประโยคที่โหดร้ายเรียวก็ค่อยๆ ผละร่างออกไปจากตัวฉันก่อนจะเดินออกไปจากห้องทันที ไม่มีแม้แต่จะหันกลับมามองฉันเลย

จนเมื่อเสียงล็อกกลอนจากด้านนอกดังขึ้น ฉันถึงรับรู้ได้ทันที ว่าไม่ว่ายังไงก็ต้องหนีไปจากที่นี่! ไปจากผู้ชายใจร้ายนั่นให้จงได้!

เรียวคนเดิมที่ฉันเคยรักและรู้จักได้ตายจากฉันไปแล้ว...เขาตายไปพร้อมกับความรักของเราสองคน!

โครม!

เพราะเสียงประตูห้องโถงที่ดังขึ้นส่งผลให้ชายหนุ่มอีกสามคนที่กำลังนั่งสังสรรค์กับบรรดาสาวๆ อยู่ถึงกับงุนงงไปตามๆ กัน แต่ก่อนที่จะมีใครสักคนได้ทันพูดอะไรร่างสูงๆ โปร่งของผู้มาเยือนใหม่ก็พุ่งเข้าหาเพื่อนสนิท พร้อมทั้งกระชากคอเสื้อขึ้นมาอย่างหาเรื่องทันที

“เมื่อกี้แกได้แตะยัยนั่น...รึเปล่า เฮเซย์!”

“อะไรของแกวะไอ้เรียว! ไปโมโหอะไรมาวะเนี่ย”

“ตอบมา!!”

“ยัยบ้าไหนเล่าไอ้นี่!”

“ซาโย...” เสียงเรียบเฉยตอบก่อนจะจ้องหน้าเพื่อนรักอย่างหาเรื่อง ไม่รู้ทำไมเขาถึงได้โกรธนักเมื่อคิดเล่นๆ ว่าหากเขาไม่กลับมาที่นี่คืนนี้... ไอ้เฮเซย์เพื่อนสนิทที่มีนิสัยป่าเถื่อนจะทำอะไรกับเธอบ้าง

หวง...งั้นเหรอ

บ้าน่า! เขาก็แค่สมเพชเท่านั้น!