9

ขณะที่คุณตาคุณยายเล่าเรื่องราวในอดีต ภัทรก็รู้สึกเหมือนมีบางสิ่งบางอย่างในตัวเขากำลังสั่นไหว ความรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาดเริ่มก่อตัวขึ้นในหัวใจ ภาพความทรงจำในวัยเด็กเริ่มชัดเจนขึ้น

ความทรงจำเหล่านั้นไหลบ่าเข้ามาในความคิดของเขาอย่างรวดเร็ว ราวกับภาพยนตร์ที่ฉายซ้ำอีกครั้ง ความรู้สึกผูกพันอย่างลึกซึ้งกับสถานที่แห่งนี้

ภัทรรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน ความทรงจำในวัยเด็กที่ถูกลืมเลือนไปนานแสนนานกลับคืนมาอย่างสมบูรณ์ แต่เรื่องราวที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นเป็นแผลในใจเขามาจนกระทั่งตอนนี้...ทุกเรื่องราวเกิดขึ้นไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

ภัทรพยายามเปลี่ยนเรื่องคุยในวัยเด็กเพื่อหลีกเลี่ยงการถูกจับได้โดยเขาพูดขึ้นว่า

"คุณตาครับ พรุ่งนี้ผมตื่นเช้าไปใส่บาตรด้วยนะครับ" ภัทรพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

คุณตาพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม "ดีเลย จะได้ไปทำบุญด้วยกันแล้วไปเดินตลาดเช้าด้วยกันมั้ยล่ะ"

พิมโรสยืนมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งประหลาดใจ สงสัย

‘หรือว่าเขาจะกำลังแย่งตำแหน่งหลานรักไปจากเรา’ ความคิดวูบหนึ่งผุดขึ้นในใจเธออย่างไม่ทันตั้งตัว

พิมโรสก้มหน้าจัดของเงียบ ๆ ในใจปะปนระหว่างความน้อยใจและความไม่แน่ใจหรือว่า...เธอกำลังกลัวเกินไป

ก่อนหน้านี้ พิมโรสไม่เคยต้องรู้สึกว่าต้อง "แย่ง" ความรักจากใคร เพราะคุณตากับคุณยายก็เอ็นดูเธอมาตลอด แต่ภัทรกลับทำให้เธอรู้สึกเหมือนคุณตาคุณยายเริ่มเอ็นดูภัทร เขาไม่ใช่แค่สุภาพ อ่อนน้อม แต่ยังรู้จักเอาใจ และดูเหมือนจะ "เข้าทาง" ผู้ใหญ่ได้อีกทั้งยังมีภูมิหลังที่น่าสงสารเพราะไม่มีพ่อแม่ญาติพี่น้อง

หลังจากที่คุณตาคุณยายขึ้นไปห้องพระแล้วเป็นโอกาสที่พิมโรสและภัทรจะได้คุยกันตามลำพัง

"คุณยังไม่กลับอีกเหรอ" พิมโรสถามด้วยน้ำเสียงเบาๆ แต่แววตาแอบแฝงความสงสัยและไม่ไว้ใจเขา

"ยังครับ" เขาตอบพลางยิ้มกว้าง แต่นัยน์ตาของเขาไม่เหมือนเดิมหัวใจของพิมโรสเริ่มหวิว ๆ แล้วเขาพูดต่อว่า

“พรุ่งนี้วันหยุดคุณไปไหนมั้ยครับ”

“ไม่...ไม่บอก มีอะไรหรา” พิมโรสพูดจบก็เดินสะบัดไป เก็บของขึ้นบนห้องนอนของโดยที่เธอไม่สนใจเขาและ ไม่รอคำตอบ หันหลังเดินไปทันที ทิ้งไว้เพียงภัทรที่หันไปยิ้มเก้อๆ ให้พี่มะลิที่รอปิดประตูบ้าน

ภัทรยังงงๆกับพฤติกรรมของพิมโรส เขาไม่เข้าใจว่าทำไมพิมโรสถึงมีท่าทีแปลกไป หรือว่าเขาทำอะไรให้เธอไม่พอใจกันนะ แต่ก็นึกไม่ออกว่าเขาทำอะไรที่ทำให้เธอขุ่นเคืองใจได้

หลังจากกลับมาถึงบ้าน ภายในใจของภัทรเต็มไปด้วยความสุขและความอิ่มเอม เขาตรงขึ้นไปยังชั้นสองของบ้าน ห้องนอนที่มีหน้าต่างบานใหญ่มองตรงไปยังห้องของพิมโรสที่อยู่ฝั่งตรงข้ามโดยบังเอิญ หรือบางที...อาจไม่ใช่เรื่องบังเอิญเสียทีเดียว

ทันทีที่เปิดประตูเข้าไป ภัทรก็เดินตรงไปยังหน้าต่างตอนแรกมีกิ่งก้านของต้นไม้ใหญ่ที่แผ่สาขาบดบังทัศนียภาพอยู่บ้างแต่ตอนนี้หน้าต่างห้องของเขาก็เปิดโล่ง มองเห็นบ้านอีกหลังได้อย่างชัดเจน

ภัทรยืนมองไปยังบ้านหลังนั้นด้วยความรู้สึกบางอย่างในใจ เขาไม่แน่ใจว่าทำไมถึงมีความรู้สึกอยากใกล้ชิด อยากทำความรู้จักเธอให้มากขึ้นจริงๆ

เขาเปิดหน้าต่างกว้าง รับลมเย็นๆ ที่พัดเข้ามา มองตรงไปยังหน้าต่างห้องของพิมโรสอย่างไม่ได้ตั้งใจ ภาพที่เห็นทำให้เขาชะงักไปเล็กน้อย

เขามองไปยังเธอที่กำลังนั่งจัดของอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสืออย่างตั้งใจ แสงจากโคมไฟโต๊ะกระทบเส้นผมที่สะท้อนเงาจาง ๆ ไปทั่วห้อง เธอยังไม่ปิดม่าน...เพราะเธอคงไม่คิดว่าจะมีใครอยู่บ้านฝั่งตรงข้าม

เธอสวมชุดนอนลายเจ้าหญิง ผมยาวสลวยถูกรวบไว้หลวมๆ ที่ท้ายทอยภัทรยิ้มมุมปาก ราวกับได้เห็นพิมโรสอีกครั้งในมุมที่เงียบและเป็นธรรมชาติมากกว่าตอนอยู่ต่อหน้าคนอื่น

ภัทรยืนมองเธออยู่นานอย่างเงียบๆ ราวกับต้องมนต์สะกด เขาดีใจที่ได้เห็นพิมโรสในมุมนี้มาก่อน ดูมีหลายมุมทั้งสดใส ร่าเริง แต่ในขณะนี้เธอกลับดูเงียบขรึมและมีเสน่ห์อย่างน่าประหลาด

โดยปกติแล้ว บ้านหลังที่ภัทรอยู่ไม่มีคนอยู่ พิมโรสเห็นมีคนมาบ้างเป็นครั้งคราวเพื่อดูแล ทำให้เธอไม่ค่อยได้ปิดม่านหน้าต่างห้องนอน

แต่ขณะที่เขากำลังเฝ้าดูเธออยู่นั้น พิมโรสก็ชะงักมือไปครู่หนึ่ง แล้วหันขวับมาทางหน้าต่าง สีหน้าเธอเปลี่ยนไปเล็กน้อย...เหมือนจับได้ว่าอะไรบางอย่างกำลังผิดปกติ

'เหมือนมีใครบางคน...กำลังมองอยู่'

เธอยืนอยู่นิ่ง ๆ ราวกับกำลังตัดสินใจบางอย่าง

ภัทรถอนหายใจเบา ๆ พลางเอ่ยคำหนึ่งในใจที่ไม่มีใครได้ยิน

“ขอโทษครับ...ที่แอบคิดมองโดยไม่ขออนุญาต”

พิมโรสขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอรู้สึกเหมือนมีใครกำลังจับจ้องมองมาที่เธอจากบ้านฝั่งตรงข้าม ทั้งๆ ที่รู้ว่าบ้านหลังนั้นปิดม่านอยู่

"คิดมากไปเองมั้ง" พิมโรสพึมพำกับตัวเองเบาๆ แต่ความรู้สึกเหมือนถูกจับจ้องมองยังคงไม่จางหายไป เธอตัดสินใจเดินไปปิดม่านหน้าต่างห้องนอนอย่างช้าๆ เพื่อความสบายใจ

เป็นจังหวะเดียวกับที่ภัทรตัดสินใจที่จะเปิดผ้าม่านเพราะภาพของเธอเมื่อครู่ยังคงติดตรึงอยู่ในสายตาของเขา

ทันทีที่พิมโรสเงยหน้าขึ้นมาสบตากับทิศทางหน้าต่างห้องเขา เขายกมือขึ้นโบกให้เธออย่างเป็นมิตร พร้อมกับส่งยิ้มบางๆ ไปให้

พิมโรสชะงักไปเล็กน้อย ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจเมื่อเห็นว่าเป็นภัทรที่ยืนอยู่ตรงหน้าต่างบ้านหลังนั้น เธอไม่คาดคิดว่าเขาจะทำอะไรแบบนี้ และยิ่งไม่คาดคิดว่าเขาจะมองมาที่ห้องของเธอ

ความรู้สึกสับสนวุ่นวายตีกันอยู่ในหัวของพิมโรส เธอไม่แน่ใจว่าควรจะตอบสนองอย่างไรต่อการทักทายนั้น ความรู้สึกเหมือนถูกรุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวเมื่อครู่ยังคงหลงเหลืออยู่ แต่ในขณะเดียวกันก็มีความรู้สึกประหลาดใจและสงสัยเข้ามาแทนที่

โดยไม่รู้ตัว พิมโรสยกมือขึ้นเล็กน้อยราวกับจะโบกมือตอบ แต่แล้วเธอก็ชะงักกลางคัน ความคิดบางอย่างแล่นเข้ามาในหัวอย่างรวดเร็ว และทำไมเขาถึงมองมาที่ห้องของเธออย่างจงใจ

ด้วยความรู้สึกประหลาดใจและไม่แน่ใจ พิมโรสตัดสินใจที่จะไม่ตอบโต้การทักทายนั้น เธอรีบดึงผ้าม่านหน้าต่างห้องนอนปิดลงอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้ภัทรยืนอยู่หลังหน้าต่างฝั่งตรงข้ามด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย

ภัทรถอนหายใจเบาๆ บางทีพิมโรสอาจจะตกใจหรือไม่ทันตั้งตัว เขาควรจะให้เวลาเธอได้ปรับตัวกับการมีเขาอยู่ที่นี่

ภาพใบหน้าประหลาดใจเล็กน้อยของพิมโรสเมื่อครู่ยังคงติดตรึงอยู่ในความคิดของเขาสังเกตเห็นดวงตาคู่สวยของเธอที่ดูจะมีความสงสัยและความระมัดระวังซ่อนอยู่