Episode 01: Survivor【3】

“บอกให้ออกมา!”

พอเห็นว่าไม่มีการตอบสนองต่อคำสั่ง ผมก็เสียงดังขึ้นมาเล็กน้อย ในใจคิดแล้วว่าถ้าสิ่งที่อยู่ในนั้นเป็นคนก็จะต้องรีบออกมาเมื่อได้ยินเสียง เพราะคนปกติยังเข้าใจสิ่งที่ผมพูด แต่ถ้าเป็นซอมบี้ ต่อให้พูดจนหูแทบฉีก พวกมันก็ไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น

“ฉันให้โอกาสแค่นับสาม... หนึ่ง...” ผมทำใจเย็น ค่อย ๆ นับหนึ่งถึงสาม หากแต่ปลายนิ้วประทับลงบนไกปืนเป็นที่เรียบร้อย

“สอง...” และยิ่งผมนับสอง มันก็สั่นมากขึ้นกว่าเดิมเป็นเท่าตัว หากแต่ยังไม่ออกมา นิ้วมือผมเลื่อนไปแตะไกปืนเป็นที่เรียบร้อย ก่อนจะนับออกมาครั้งสุดท้าย “สาม!”

“อย่ายิง ๆ !”

พอนับสาม ร่างใหญ่ของใครบางคนก็โผล่พรวดขึ้นมาจากลังนั่น พร้อมกับร้องเสียงหลง ยกมือห้ามผมที่เกือบจะเหนี่ยวไกใส่เป็นพัลวัน

“อย่ายิงครับ ...อย่ายิงนะ ผมไม่ใช่ซอมบี้” เขาว่าละล่ำละลัก สีหน้าตื่นตระหนกและเหงื่อเม็ดเป้งที่ผุดพรายบนหน้าของชายผมสีดำตัวใหญ่ทำเอาผมย่นคิ้วยู่ ทว่าผมก็ยังไม่ละปลายกระบอกปืนออก พลางกดเสียงต่ำถาม

“นายเป็นใคร”

เขาทำท่าอึกอัก ส่อแววพิรุธออกมาให้เห็นชัดเจน ก่อนที่เขาจะรีบพูดออกมา

“บะ...ไบรอัน บรู๊ค! ผมชื่อไบรอัน บรู๊ค เป็นซอมบี้ฮันเตอร์เหมือนกับพวกคุณ!”

“ซอมบี้ฮันเตอร์เหรอ นี่เราไม่ได้มาที่นี่เป็นหน่วยแรกหรือเนี่ย”

เสียงนี้ไม่ใช่ของผม เป็นของแอนนาเบลที่ลดปืนลง แล้วเดินเข้ามาหา

คนอื่น ๆ เองก็เดินตามเข้ามา ก่อนที่ร็อบบ์จะจัดการกดกระบอกปืนที่ผมจ่อผู้ชายที่ชื่อว่าไบรอัน บรู๊ค อะไรนี่ลง แล้วหันไปถามเขา

“ไม่คุ้นหน้าเลย นายมาจากเขตอื่นสินะ”

คนถูกถามพยักหน้าเร็ว ๆ ผมเพิ่งจะสังเกตในตอนนี้เองว่าเขาใส่เครื่องแบบของซอมบี้ฮันเตอร์เหมือนกันกับผม เพียงแต่มันเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบเลือดจนแทบดูไม่รู้ว่ามันเป็นสีเดียวกันกับเครื่องแบบที่ผมใส่

ผมลดปืนในมือลง เดินเข้าไปกระชากเสื้อบนต้นแขนเขาขึ้นมาดูอาร์มซึ่งเป็นตราเครื่องหมายของเขตที่เขาสังกัด

“เขตควบคุมโรค หมายเลข 13”

พอสิ้นเสียงผม สมาชิกในหน่วยผมก็พากันเลิกคิ้วสูง โดยเฉพาะร็อบบ์ที่ดูจะแปลกใจกว่าเพื่อน

“มาไกลนี่ นึกยังไงถึงมาไกลขนาดนี้”

จริง ๆ ก็ไม่ได้ไกลอย่างที่ร็อบบ์ว่าหรอก เขตควบคุมโรค หมายเลข 13 เองก็อยู่ในลอสแอนเจลิส แต่ค่อนข้างจะไกลจากเขตควบคุมโรคที่เราประจำการอยู่เท่านั้นเอง ทว่าถ้านับระยะทางจากเขตนั้นมายังพื้นที่ตรงนี้แล้ว เรียกว่ายังอยู่ในรัศมียี่สิบกิโลเมตรและใกล้กว่าระยะทางที่พวกเรามาอยู่เยอะ

“พะ...พวกเราออกลาดตระเวนน่ะ แล้วก็หลงทางจนมาติดอยู่ในนี้” ไบรอันตอบตะกุกตะกัก ให้ร็อบบ์ได้ถามต่อ

“แล้วคนอื่น ๆ ล่ะ”

“โดนซอมบี้พวกนั้นกินหมดแล้ว”

ร็อบบ์ย่นคิ้วพลัน “แล้วเหลือนายคนเดียวเนี่ยนะ”

ไบรอันพยักหน้ารับอย่างหวาด ๆ

“นายออกลาดตระเวนตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย” ร็อบบ์ถามขึ้นอีกครั้ง

“มะ...เมื่อสองวันก่อน”

“พอภารกิจล้มเหลว นายก็ขังตัวเองอยู่ในนี้เหรอ”

พอเขาพยักหน้ารับอีกรอบ ร็อบบ์ก็หัวเราะร่วน

“นายโชคดีชะมัดเลยที่นอกจากจะไม่โดนซอมบี้พวกนั้นกิน ไม่เป็นลมตายเพราะไม่มีอะไรให้กิน แถมยังได้เจอพวกเราอีก”

ไบรอันยิ้มแหยขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะมีสีหน้าตระหนกอีกครั้งเมื่อแอนนาเบลมองเขาอย่างจับผิด

“หลงทางจนเข้ามาถึงที่นี่ได้น่ะนะ” แอนนาเบลว่าอย่างไม่เชื่อ เป็นครั้งแรกเลยที่ผมมีความเห็นเหมือนกันกับเธอ

ไบรอันพยักหน้ารับอย่างหวาด ๆ อีกครั้ง

“ไม่อยากจะเชื่อ พวกนายเข้ามาที่นี่ได้ยังไงกัน แล้วมาด้วยรถอะไร ใช้อาวุธอะไร ออกลาดตระเวนกี่หน่วย หลงทางประสาอะไร” แอนนาเบลถามอีกยาวเหยียด แต่ไม่ทันที่ไบรอันจะได้ตอบ ร็อบบ์ก็ขัดขึ้นมาเสียก่อน

“อย่าเพิ่งถามจับผิดเลยน่า หมอนี่ยังตกใจอยู่ไม่เห็นเหรอ”

พอร็อบบ์ว่าอย่างนี้ ก็ไม่มีใครซักต่อ แอนนาเบลยักไหล่เล็กน้อย พลันว่าลอย ๆ

“ก็ฉันสงสัยนี่ แสดงว่าหน่วยของหมอนี่ต้องเจ๋งพอตัว ไม่งั้นไม่มีทางหลงเข้ามาถึงที่นี่ได้หรอก”

แพทริกพยักหน้ารับเป็นลูกคู่ ผมเดาได้เลยว่าร็อบบ์คงไม่อยากจะได้ยินข้อเปรียบเทียบนี้สักเท่าไหร่นัก แต่เขาก็ยังวางท่าทีนิ่งเฉย แล้วเหยียดยิ้มขึ้น

“จะเจ๋งกว่าหรือไม่ก็ช่างเถอะ ที่รู้ ๆ คือนอกจากพวกเราจะบุกด่านที่ว่าหินได้แล้ว เรายังเจอทั้งของหวาน ทั้งผู้รอดชีวิต กลับไปคราวนี้คงไม่โดนทัณฑ์บนแล้วมั้ง”

แอนนาเบลกับแพทริกร้องเฮขึ้นมาทันใด ผมเองก็ลืมคิดถึงข้อนี้ไปเสียสนิทเลย ก่อนจะอดดีใจกับความสำเร็จแรกของหน่วยเราไม่ได้ ซึ่งแน่นอนว่ามันเป็นผลดีสำหรับร็อบบ์ที่จะทำให้เขาได้ลบคำปรามาสเสียที

“งั้นเราก็ต้องพาหมอนี่กลับไปด้วยสินะ” แพทริกว่าขึ้น

ร็อบบ์พยักหน้ารับแทบจะในทันใด ทว่าคนที่ไม่พยักหน้ารับตามกลับเป็นผู้รอดชีวิตที่เราเพิ่งจะเจอเมื่อกี้

“มะ...ไม่ต้องหรอกครับ ไว้ผมหาทางกลับไปเองดีกว่า รบกวนพวกคุณเปล่า ๆ ”

“ละเมออยู่หรือไง คิดเหรอว่ามือเปล่า แถมตัวคนเดียวอย่างนายจะบุกดงซอมบี้ด้านนอกกลับไปที่เขตของตัวเองได้” แอนนาเบลหันไปย่นคิ้วใส่ทันที

“กะ...ก็ผมมาถึงที่นี่เองได้ ผมก็น่าจะหาทางกลับเองได้”

“ถ้านายคิดว่าสามารถเดินออกไป โดยไม่ถูกซอมบี้นรกพวกนั้นรุมกินสมองได้ ก็เอาเลย” แอนนาเบลว่าเสียงเขียว ให้เขาได้หน้าเสีย ก่อนที่ร็อบบ์จะหัวเราะแล้วเข้ามาตบบ่าเขาเบา ๆ

“อย่างที่แอนนาเบลว่านั่นแหละ นายกลับออกไปเองไม่ได้หรอก ไปกับพวกเราแหละดีแล้วเพื่อความปลอดภัยของนาย แล้วก็เพื่อยืนยันผลงานของพวกเราด้วย แต่ถ้านายไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อก็ไม่เป็นไรนะ แล้วแต่นายเลย”

น้ำเสียงละมุนของร็อบบ์ทำให้เขาครุ่นคิดไปครู่หนึ่ง ก่อนร็อบบ์จะถามขึ้นมาอีกครั้ง

“ว่าไง จะไปกับพวกเราหรือว่าจะเน่าตายในนี้ พ่อหนุ่มกางเกงแดง”

ในตอนนี้เองที่ทำให้ทุกคนมองไปยังช่วงล่างของผู้รอดชีวิตที่สวมกางเกงขาสั้นรัดรูปสีแดงสด ก่อนที่แอนนาเบลกับแพทริกจะหัวเราะออกมาลั่น

“กางเกงบ้าอะไรของนายน่ะ อย่าบอกนะว่าตอนวิ่งหนีตายมาที่นี่ ถูกซอมบี้มันลากกางเกงไปกิน” แพทริกล้อเลียน

พอไบรอันพยักหน้ารับ ผมก็อดหัวเราะในลำคอขึ้นมาบ้างไม่ได้ คนบ้าอะไร วิ่งหนีจนกางเกงหลุดทั้งท่อน

“เฮ้ อย่าล้อเลียนน่า” ร็อบบ์รีบห้ามปรามก่อนที่ไบรอันจะกลายเป็นตัวตลกไปมากกว่านี้ ทั้งที่เขาเองก็หลุดหัวเราะออกมาไม่ต่างกัน

ผมสังเกตเห็นด้วยแหละว่าใบหน้าเปรอะไปด้วยคราบดำ ๆ ของไบรอันแดงเรื่อขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อถูกล้อเลียน

ร็อบบ์หัวเราะได้ครู่หนึ่งก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติก่อนจะเข้าเรื่องอีกครั้ง

“เอาล่ะไบรอัน ตกลงเอาเป็นว่านายมากับพวกเรานะ”

“ถึงขั้นเห็นกางเกงตัวเก่งของผมขนาดนี้แล้ว ผมก็คงจะปฏิเสธไม่ได้แล้วล่ะ” ไบรอันพยักหน้าอย่างขอไปที

“ดีมาก ตัดสินใจง่าย ๆ อย่างนี้ก็ดี งั้นเราจะได้ขนของแล้วก็ไปกันเลย แพทริก นายไปขนให้มากที่สุดเท่าที่นายขนไหว แอนนาเบลกับเนวิลล์ไปคอยคุ้มกันด้านหน้าโกดังจนกว่าแพทริกจะขนของเสร็จ ส่วนนายมากับฉัน” ว่าจบ ทุกคนก็แยกย้าย

ไบรอันเดินตามหลังร็อบบ์อย่างว่าง่าย ก่อนที่ร็อบบ์จะชะงักเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ แล้วหันไปพูดอีกครั้ง

“นายอายุเท่าไหร่”

“ยี่สิบครับ” ไบรอันว่า ให้ผมที่กำลังจะตามแอนนาเบลไปเหลือบมองเขาเล็กน้อย

“เท่ากับเนวิลล์เลยนี่ ฉันกำลังจะยี่สิบห้า แพทริกกับแอนนาเบลก็เหมือนกัน เราอายุใกล้เคียงกัน นายไม่ต้องใช้คำพูดสุภาพกับฉันก็ได้ พูดปกติเถอะ”

ไบรอันพยักหน้ารับ แต่ก็ยังไม่วายใช้คำพูดสุภาพอีกครั้ง

“ครับ”

ผมลอบส่ายหน้ากับความซื่อบื้อของเขา ขณะที่ร็อบบ์หยักยิ้ม แล้วออกเดินไปยังรถถังอีกครั้ง พาผู้รอดชีวิตของเราไปนั่งรอจนกว่าพวกเราจะปฏิบัติภารกิจเสร็จสิ้น