5| ต้องการมาม๊า

"บ้าจริง! " ฉันสบถออกมาเมื่อเห็นเลือดในมือของตัวเอง มันไหลออกมามากจนฉันมือสั่น

เริ่มรู้สึกปวดหนึบผสมกับเจ็บๆ ชาๆ ปะปนกันมั่วไปหมด ฉันคิดเรื่องพี่เอกจนเหม่อทำมีดบาดมือตัวเองเลยเหรอเนี่ย!

"เธอจะทำเมนูอะไร? ใส่เลือดตัวเองด้วยเหรอ สยองชะมัด " คุณคีเดินเข้ามาแล้วจับมือฉันจ่อกับก๊อกน้ำ เขาเปิดน้ำสุดแรงใส่แผลของฉันจนฉันร้องเสียงหลง เจ็บเว้ยย!!

"คุณ ฉันเจ็บ! " ฉันพยายามดึงมือกลับแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะคุณคีจับมือของฉันเอาไว้แน่นมากๆ

"อยู่นิ่งๆ สิ มีดหั่นอะไรมาบ้างก็ไม่รู้ แผลลึกหรือเปล่า " มือใหญ่เอื้อมไปปิดก๊อกน้ำแล้วดึงมือของฉันขึ้นมามอง ชาไปหมดแล้ว แทบอยากร้องไห้ ฉันไม่ใช่มาเฟียอย่างเขานะ!

" ต้องเย็บ "

"ฮะ! มันขะ ขนาดนั้นเลยเหรอ " ฉันดึงมือกลับแล้วใช้สายตาเพ่งมองไปที่บาดแผล ให้ตายสิ! ถึงกับเบิกตากว้าง มองแล้วมองอีก ดีแค่ไหนแล้วที่นิ้วฉันไม่ขาด

"คิดว่าไง จะปล่อยเอาไว้แบบนี้ก็ได้นะ นิ้วจะได้เน่า เน่าแล้วจะได้ตัดทิ้ง " ฟังเขาพูดเข้าสิ ฉันยังไม่ได้บอกเลยว่าจะไม่ไป ฉันก็แค่ถามย้ำเฉยๆ พอได้เห็นสภาพแผลของตัวเองแล้วก็คงต้องไปเย็บจริงๆ

"คุณจะพาลูกสาวของคุณกลับบ้านเลยหรือเปล่าคะ "

"ทำไม? จะไล่ฉันแล้วเหรอ วิธีล้างแผลแบบนุ่มนวลฉันทำให้ไม่เป็นหรอกนะ " อะไรของเขา พูดเองเออเองคิดไปเองทั้งหมด

"เปล่าค่ะ ที่ต้องถามก็เพราะฉันจะไปโรงพยาบาล ถ้าจะอยู่ต่อก็เชิญตามสบายไม่ได้ว่าอะไร ส่วนไอ้เรื่องที่คุณเอาแผลฉันไปจ่อกับน้ำแรงๆ แบบนั้น ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร เลิกคิดไปเองได้แล้วค่ะ " ฉันถอดผ้ากันเปื้อนออกอีกรอบ ดีนะที่กับข้าวของแม่เสร็จแล้วเรียบร้อย กลับจากเย็บแผลค่อยทอดไข่เจียวกินก็แล้วกัน ส่วนแขกที่มาวันนี้ฉันคงดูแลได้ไม่ดีเท่าที่ควร

"เดี๋ยวฉันพาไปเอง "

"ไม่เป็นไรค่ะ "

"เธอจะเดินกุมแผลเหวอะๆ แบบนี้ไปตลอดทางเลยหรือยังไง เดี๋ยวก็ได้ติดเชื้อตายพอดี " ปากหมาใช้ได้เลย เอาล่ะ ฉันเริ่มขี้เกียจเถียงกับเขาแล้ว ฉันเจ็บแผล ปวดหัว อยากพักเพราะพรุ่งนี้ต้องเริ่มงานกับเขาวันแรก นี่ขนาดยังไม่เริ่มนะก็เริ่มปวดหัวแล้ว เฮ้อ ที่ตกลงก็เพราะ ฉันแพ้ให้กับข้อเสนอของเขา เงินอาจไม่ใช่ตัวแปรสำคัญ สิ่งที่ฉันต้องการคือสวัสดิการรักษาแม่ มันมีค่ามากกว่าเงินทองที่ฉันได้มาซะอีก

"ก็ได้ค่ะ แล้วหนูน้ำขิงล่ะคะ "

"ก็พาไปด้วยไง "

"แล้วแต่คุณค่ะ ฉันขอตัวไปบอกแม่ก่อน "

"อืม ฉันไปรอข้างนอกนะ ฉันไม่ค่อยชอบแมว " ฉันพยักหน้าเข้าใจ ไม่ชอบแมวแต่ก็ยอมพาลูกมาเล่นกับแมว จะว่าไปเขาก็เป็นพ่อที่น่ารักคนหนึ่งเลยนะเนี่ย ถึงว่าล่ะเขาถึงไม่ยอมเข้าใกล้เจ้าชินเน่เลย

"เป็นยังไงบ้างลูก แม่เคยบอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าเหม่อแบบนี้อีก "

"นี่ไม่ใช่ครั้งแรกหรือครับ " แม่นะแม่ ไม่น่าพูดออกมาเลย เดี๋ยวฉันก็โดนคนแถวนี้แซะอีก แค่นี้ฉันก็เจ็บจะตายอยู่แล้วเจอคำพูดของเขาแต่ละอย่าง ฉันนี่แทบอยากจะตัดนิ้วทิ้งให้มันหมดเรื่องไป

" จินชอบเหม่อเวลามีเรื่องต้องคิด เป็นแบบนี้ประจำ ครั้งที่แล้วก็ทำกระทะไหม้ ไฟเกือบจะไหม้บ้าน "

"แม่ "

" ก็จริงนี่ จินชอบทำให้แม่เป็นห่วงอยู่เรื่อยเลย " ทุกอย่างมันจุกอยู่ข้างใน คิดว่ามันดีอยู่แล้ว แต่มันก็ยังไม่ดีที่สุด ฉันไม่อยากให้แม่คิดมาก แต่เหมือนว่าสิ่งที่ฉันเป็นอยู่จะทำให้ท่านเริ่มทุกข์มากกว่าเดิม

"เดี๋ยวผมจัดการให้เองครับ อยู่กับผม หายแน่นอน " เขาจงใจพูดใส่ฉัน แต่กับทำให้แม่ยิ้ม

"แม่ฝากด้วยน้า จินโชคดีจริงๆ เลยที่ได้เจ้านายดี คนเก่าก็น่ารัก คนใหม่ก็ดีแสนดี " แม่ยังไม่รู้อะไร เขาหน่ะกวนประสาทแบบสุดๆ ไปเลย

"ปาป๊า น้าจินเป็นอะไรคะ "

"คนซุ่มซ่ามชอบไม่ระวังตัว เราต้องพาน้าจินไปหาหมอครับ "

"แต่น้ำขิงยังไม่อยากกลับเลยค่ะ "

" เอาไว้ค่อยมาใหม่ ชินเน่ไม่หนีไปไหนหรอก " ฉันเอ็นดูน้ำขิงแบบสุดๆ เด็กคนนี้ช่างพูด กิริยามารยาทก็งามตั้งแต่ยังเล็ก ภูมิใจแทนคนเป็นพ่อเป็นแม่ ลูกสาวสวยขนาดนี้แม่จะสวยขนาดไหนนะ

"สัญญานะคะป๊า "

"สัญญาครับ "

__________________

โรงพยาบาล HH

" แค่มีดหั่นมือ ทำเป็นกลัวไปได้ "

"ก็ฉันไม่เคยเย็บแผลนี่ แล้วฉันก็ไม่ได้ตั้งใจหั่นมือตัวเองด้วย หยุดว่าสักทีได้มั้ย ถ้าเข้ามาแล้วไม่ได้ช่วยอะไรก็ออกไปเถอะค่ะ" ผมถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ อะไรก็ไม่ถูกใจ ที่เข้ามาด้วยก็เพราะเห็นสีหน้าของเธอไม่ค่อยดีแค่นั้นเอง ผมพูดไม่เข้าหูเธอยังไง? ทำไมจะต้องไล่ผมด้วย

"คุณหมอมาแล้วค่ะ " พยาบาลเดินเข้ามาพร้อมกับหมอ หมอที่ว่าก็เพื่อนผมเอง ไอ้หมอคนนี้นี่แหละครับที่เป็นเจ้าของไข้ผม

"หมอขอดูแผลหน่อยนะครับ "

"ค่ะ " ผมนั่งมองอย่างเงียบๆ

"ฉีดบาดทะยักครั้งล่าสุดเมื่อไหร่ครับ "

"เอ่อ " เธออึกอักไม่ยอมตอบ แถมยังมองหน้าผมเหมือนกำลังหาคนช่วย อะไรวะ!! เมื่อกี้ยังไล่ผมอยู่เลย

"ถ้าฉีดนานแล้ว จำเป็นต้องฉีดใหม่ คุณพยาบาลเตรียมยาด้วยนะ "

"ได้ค่ะคุณหมอ " ไอ้หมอกันต์มันดูคนออก คนไข้โกหกมันไม่ได้วิชาด้านการจับผิดคนของมันแข็งกล้าไร้คนเทียมทาน คนเก่งเริ่มทำหน้าจะร้องไห้ หึ น้ำขิงยังปลอบง่ายกว่ายัยนี่อีก

"หมอจะล้างแผลก่อนนะครับ "

"เร็วๆ หน่อยก็ดี "

"ทางที่ดีมึงควรออกไปรอข้างนอกได้แล้วนะไอ้คี " ผมยักไหล่ไม่สนใจ ออกไปทำไม? ข้างนอกไม่มีใคร เพราะผมให้ลูกน้องไปส่งน้ำขิงกลับบ้านแล้ว น้ำขิงงอแงพอสมควร ส่วนเรื่องพรุ่งนี้ผมยังไม่ได้คิดเอาไว้เลยว่ะ! แล้วผมจะไปหาแม่ที่ไหนให้น้ำขิงควงไปงานโรงเรียนวะ

" ดูหน้าคนไข้มึงด้วยครับหมอ จะเป็นลมอยู่แล้ว " เธอหันมาทำหน้าไม่พอใจใส่ผมทันที

"เพราะเห็นหน้ามึงไง " ผมก็ไม่สนใจอยู่ดี ผมจะอยู่ในนี้ แล้วก็นั่งตรงนี้ จนกว่าจะทำแผลฉีดยาเสร็จ

ผมนั่งรอจินนี่ทำแผลจนเสร็จ พยาบาลเดินเอาถุงยามาให้ ผมเป็นคนออกค่าทำแผลค่ายาให้เธอทั้งหมด เพราะตอนนี้เธอเป็นหนึ่งในพนักงานของผมแล้ว ก่อนกลับไอ้หมอกันต์ก็กระซิบถามผมเรื่องผู้หญิงที่ทำให้ผมจะตาย ผมก็เลยยอมบอกมันไปว่าจินนี่นี่แหละที่ทำให้ผมใจสั่น มันแซวผมใหญ่เลยว่าเร็วๆ นี้ผมอาจหาแม่ใหม่ให้น้ำขิงได้

"แซวพอได้แล้ว กูกลับละ "

"เออ คิดถึงก็มาหา จนได้นะมึง " มันยังล้อผมไม่หยุด

"ใครจะยอมตายง่ายๆ วะ ขนาดเก่งๆ อย่างหมอกันต์ยังรักษาไม่หาย " ผมเอาคืนมันบ้าง

"แต่กูก็ให้คำแนะนำมึงได้ แล้วเป็นไงคำแนะนำกู ก็อย่างที่เห็น " เออ

"ไปแล้วว่ะ เบื่อขี้หน้า "

"อย่าให้แผลโดนน้ำนะครับคุณจิน "

"ค่ะคุณหมอ ขอบคุณมากนะคะ "

ครืดดดด ครืดดดด

"แป๊บนึงนะ " ขณะที่กำลังจะเปิดประตูรถ โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงผมมันก็สั่นขึ้นมา

"ว่าไง น้ำขิงหลับหรือยัง "

"ยังค่ะ คุณหนูร้องไห้อีกแล้วค่ะคุณคี แถมยังขอร้องให้ป้าโทรหาคุณลูกแก้วอีกด้วย "

"ฮื่ออออ มาม๊า มาม๊าา ไม่รักน้ำขิงแล้วเหรอ ฮื่อออ "

"เดี๋ยวฉันไป "

ผมกดวางแล้วหันมาหาจินนี่

"ช่วยไปกับฉันหน่อยได้มั้ย "

"เกิดอะไรขึ้นกับน้ำขิงหรือคะ "

__________________-