08 ปลดปล่อย

.

.

“ลลิน ปล่อยเราไปนะ” ผมคุยกับลลินในเย็นวันนั้น วันที่ไอ้เป้มาถางเอาความควายของผมออก

“...”

“รู้ไม่ใช่เหรอว่าเราอึดอัดเวลาอยู่ด้วยกัน”

“แค่นั้นเหรอปรินซ์ปรินซ์ก็แค่ยังไม่เปิดใจให้เราเอง เรารอได้ แค่ปรินซ์อยู่ข้างๆ เราอย่างนี้” ลลินเอื้อมมือมาจับแขนผมแน่น ผมค่อยๆ แกะมือเล็กนั้นออกอย่างถนอมนํ้าใจ

“...”

“แล้วเรื่องคืนนั้น ปรินซ์จะให้เรา..”

“...” ครับ มีแค่คืนนั้นที่ผมเผลอไผล เพราะหลังจากคืนนั้น แม้ผมจะต้องไปรับส่งเธอตลอด แต่ผมก็ไม่เคยเปิดโอกาสให้ความอยากของผมก่อตัวขึ้นมาอีก ‘โคตรควาย’ คงใช้ได้กับผม ของดีอยู่ตรงหน้า แทบจะแอ่นรอผมอยู่ทุกเมื่อ แต่ผมดันเย็นชาเป็นพระอิฐพระปูนไม่สนไม่มองอะไรใดๆ ผมพอดูออกว่าลลินเองก็คงรู้สึกขัดใจไม่น้อย เพราะผมจะปัดมือเธอออกทุกครั้งที่เธอแตะตัวผม ร่างกายผมมันไม่ใช่ของผมเพียงคนเดียว แต่มันเป็นของธามด้วย แค่นี้ผมก็รู้สึกสกปรกตัวเองมากพอแล้ว

“พอเหอะ อย่าให้เราพูดไปมากกว่านี้เลย เรารู้เรื่องจากพี่โบ้ทหมดแล้ว”

“เรื่องอะไร?” สีหน้าลลินเปลี่ยนเล็กน้อย

“..เราจบกันแค่นี้นะ”

“ไม่อ่ะ เราทําอะไรผิด!!”

“น้องลลิน” เสียงใครสักคนดังมาจากใต้ต้นใม้ใกล้ๆ

“พี่โบ้ท..”

“ลลินปล่อยไอ้ปรินซ์มันไปเถอะ ให้เรื่องมันจบง่ายๆ อย่าให้มันบานปลาย”

“พี่โบ้ทอย่ามายุ่ง! ไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วย!!”

“พี่บอกมันไปแล้วว่าพี่ไม่ได้พูดอะไรเหมือนที่ลลินไปเล่าให้มันฟัง เลิกสร้างเรื่องจับปรินซ์มันสักที” ผมที่ฟังอยู่นํ้าตาแทบไหล ไอ้พี่โบ้ทมันเท่มาก มันกล้าพูดในสิ่งที่ผมคิด

“อะไรของพี่!” ลลินพูดเสียงดัง ขัดกับร่างเล็กๆ ของเธอ

“พี่จะยุ่งอะไรด้วย เป็นพี่ก็อยู่ส่วนพี่ไปสิ!!”

“ก็พี่เป็นพี่ไง แล้วไอ้ปรินซ์มันก็ขอร้องพี่ไว้ เลิกยุ่งกับปรินซ์เหอะ ปรินซ์มันก็ไม่ได้เต็มใจจะคบ เรื่องคืนนั้นก็แค่ความสนุกร่วม วินวินกันไป”

“...”

“นี่พูดดีๆ แล้วนะ ตัวเองก็มีประวัติจากมอเก่า อย่าทําให้ต้องเป็นเรื่องใหญ่” พี่โบ้ทพูดขู่จนผมเองก็เริ่มรู้สึกว่าแม่งโคตรไม่แมนรึเปล่าไอ้การมายืนด่าผู้หญิงเนี่ย แต่พอหันไปมองลลิน ผมก็รู้สึกว่าสิ่งที่พี่โบ้ทกําลังทําแม่งไม่ได้แรงอะไรเลย ลลินไม่สะทกสะท้านสักนิด

“ถามจริงๆ นะ เรื่องนี้มันเป็นเรื่องของปรินซ์ จะมายุ่งทําไม หรือว่าหวง?” ลลินกอดอกถามพี่โบ้ท ทีท่าที่เคยอ่อนหวานเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

“ใช่ หวง พอใจไหม” ผมมองหน้าพี่โบ้ท โอเค พี่มึงหวงลลิน! ทุกอย่างลงตัวกูจะได้หลุดพ้น “..พี่หวงปรินซ์” ไอ้พี่โบ้ทมันหันมามองผม สายตาจริงจังของพี่มันทําผมหยุดหายใจไปหนึ่งจังหวะ ..อะไรของพี่มึงเนี่ย

“ออ ที่แท้ก็เป็น.. จะเก็บไว้เองสินะ หึ เห็นทำตัวเท่ ทำตัวแบดก็นึกว่าจะแมน ออ ไม่สิ ก็แมน แมนเหนือแมน เอ๊ะ หรือแมนใต้แมน”

“เอาเป็นว่าเข้าใจก็ดีแล้ว อย่ายุ่งกับปรินซ์อีก จบจบไปซะ พี่ไม่ชอบทำร้ายผู้หญิง” พี่โบ้ทปั้นหน้ายิ้มใส่ลลิน

ลลินมองพี่โบ้ทหยั่งกับว่ากำลังมองตัวอะไรที่น่าขยะแขยง ไอ้พี่โบ้ทก็ยังคงยืนนิ่งอยู่ สมควรแล้วที่พี่มันเรียนจิตวิทยา ถึงนิ่งได้ขนาดนี้ เป็นผมเจอคนพูดจาหมาขนาดนี้ ผมต่อยหน้าไปแล้ว แถมนี่ยังเป็นผู้หญิงอีก ผมขอยกให้มันเป็นเทพในทุกสนามสงครามประสาท

“เราขอโทษนะลลิน แต่เรามีคนที่เราชอบอยู่แล้วจริงๆ” ผมที่เห็นสถานการณ์เริ่มเหลือแต่ควันจางเลยรีบตัดจบสรุปเสร็จสรรพ

“ซึ่งก็คือพี่เอง หวังว่าลลินจะเข้าใจพวกเรานะ” ไอ้เชี่ยพี่โบ้ท กูขอถอนคำพูดชื่นชมมึง แถมยังเอามือหนามาโอบไหล่กูอีก

“แต่ถ้าลลินยังอยากได้ตัวปรินซ์ไว้แก้ขัดจริงๆ พี่ว่าเรื่องนี้คงต้องถึงพี่เบิ้ม”

‘พี่เบิ้ม’ คือใครผมไม่รู้ แต่แค่ชื่อก็ดูจะศักดิ์สิทธิ์ ลลินหน้าสลดลงทันที

“ถ้ารู้ดีขนาดนี้.. ก็คงต้องยอมล่ะนะ” ลลินจิกตามองพี่โบ้ท แล้วก็หันมามองผมด้วยดวงตาที่ปรับกลับไปเป็นลลินกวางน้อยใสซื่ออีกครั้ง

“แต่ถ้าปรินซ์ต้องการ จะโทรหาเราก็ได้ เมื่อไหร่เราก็พร้อมถ้าเป็นปรินซ์..” เธอกระซิบที่ข้างหูผมก่อนเดินจากไป ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก ..จบสักที

“ไงมึง แค่นี้ถึงกับเหนื่อย” ไอ้พี่โบ้ทยิ้มยียวนใส่ผม ผมมองหน้าพี่มันนิ่ง ความรู้สึกผิด รู้สึกขอโทษ รู้สึกขอบคุณมันตีกันมั่วไปหมด

“ผมขอโทษ แล้วก็ขอบคุณที่พี่ช่วย”

“ไอ้เรื่องขอบคุณอ่ะไม่ต้องหรอก เพราะลลินแม่งเอาชื่อกูไปพัวพัน ส่วนเรื่องขอโทษก็สมควร เพราะมึงต่อยกู ทำกูกินข้าวไม่อร่อยไปหลายวัน มึงต้องพากูไปเลี้ยง และมึงต้องขอบคุณอีกหลายคนด้วย ที่เขาเข้าร่วม ‘พิทักษ์ปรินซ์’ โปรเจ็กต์”

“???”

มื้อนี้ผมคงต้องจ่ายหนักมาก เพราะคณะทำงาน ‘พิทักษ์ปรินซ์’ โปรเจ็กต์แม่งมีประชากรเกือบยี่สิบคน มีทั้งเพื่อนในคณะผม เพื่อนที่คณะนิเทศ (คณะของลลิน) น้องคณะไอ้พี่โบ้ท ไหนจะคนประสานข้อมูลที่มอเก่าของลลินอีก โดยทั้งหมดมีหัวหน้าคือไอ้เป้ ไอ้นี่ก็อีกคน มึงควรลาออกแล้วไปสอบตำรวจ ไม่ก็ไปอยู่หน่วยข่าวกรอง มึงทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพมาก

“กูน่ะดูออกตั้งแต่วันที่กูเดินเข้าไปคุยกับลลินแล้ว ดวงตาแม่งหน้าต่างหัวจายยยยย” ไอ้พี่โบ้ทพูดอวดเป็นครั้งที่ยี่สิบ มันพูดพร้อมอาการคอเอียงๆ ตามสไตล์คนกรึ่มๆ จะหลับไม่หลับแหล่

“ตาแม่งส่อ เหมือนมึงงงง…” ไอ้พี่โบ้ทชี้หน้าผม

“...”

“มึง มึงไม่ชอบผู้หญิงงงงง…”

“...” ผมไม่แคร์กับคำพูดของไอ้พี่โบ้ท ต่อให้มันโพสท์ขึ้นเฟสบุ๊คเพื่อป่าวประกาศก็เถอะ เพราะมันคือเรื่องจริง ผมนึกขอบคุณที่พี่มันพูดตอกย้ำสิ่งที่ผมเป็นให้ชัด หลังจากเหตุการณ์ของลลิน ผมว่าผมได้คำตอบที่ป๊าให้หาเรียบร้อยแล้ว ผมรู้ว่าผมชอบธามแบบไหน รู้สึกกับธามมากแค่ไหน และต่อจากนี้ผมต้องทำอะไร เพื่อให้ธามเป็นคนของผมให้ได้ การลงทุนของผมจะต้องไม่เสียเปล่า

ผมยังคงนั่งจิบน้ำอัดลมไปเรื่อย เพราะรู้ว่านอกจากจะต้องสละทรัพย์เลี้ยงคนทั้งฝูงแล้ว เรื่องเมาก็ต้องงด ทั้งที่ตอนนี้ผมโคตรมีความสุขครึ้มอกครึ้มใจ เหมาะแก่การเมามาย แต่ถ้าผมเมาใครจะเก็บซากพวกมันทั้งฝูง

แต่มันก็คุ้ม..

คืนนี้ผมคงจะนอนหลับฝันถึงธามได้อย่างสบายใจสักที

.

.

.

..ปัจจุบัน

ผมอดนึกถึงความทรงจำที่ไม่อยากจำไม่ได้ เวลานั้นแม่งโคตรแย่ โคตรดาวน์ พอผ่านเหตุการณ์นั้นมาได้ ผมก็กลับมาตั้งใจเรียน ตั้งใจเล่นบอลในทุกสนาม แล้วในที่สุดวันนี้ก็มาถึง วันที่ธามจะมาอยู่ใกล้ผมอีกครั้ง ถึงตลอดสองปีผมจะได้เจอธามอยู่บ้าง แต่มันก็ไม่เหมือนเมื่อก่อน ผมพยายามหาข้ออ้างดีๆ อย่างติวหนังสือให้ธามจนดึก เพื่อให้ได้ค้างบ้านธาม ได้มีเวลากับธาม ได้มองหน้าธามนานๆ แต่ทุกครั้งป๊าก็จะส่งข้อความมาเตือน

“อย่าลืมสัญญา”

เชี่ยเอ๊ย!! คือคําที่ผมสบถอยู่ในใจ ผมไม่ได้ด่าป๊านะ แต่ผมด่าตัวเอง ทําไมตอนนั้นถึงโง่ไปเซ็นสัญญาของป๊าได้!!

แล้วกว่าจะกล่อมให้ธามสนใจมอที่ผมเรียนได้ก็ช่างยากเย็น เหตุผลของธามคือ อยากไปเรียนที่ที่ไกลแสงสี ไกลผู้คน ถ้าเป็นไปได้ก็อยากเรืยนมอที่อยู่แถวภูเขา อากาศดี วันที่ไม่มีเรียนจะได้ไปหามุมสงบนั่งฝึกจิตในป่า.. เหตุผลของธามทําผมปวดหัวไปเป็นอาทิตย์ หนึ่งคือมอที่ผมเรียนไม่ใช่ที่ที่ธามอยากเรียน และสอง หรือจริงๆ ผมไม่ควรไปฝืนทางธรรมของธาม!! แต่คิดแทนธามไปก็เท่านั้น รอให้ถึงเวลาที่ผมได้พยายามให้สุดทางก่อน ถึงเวลานั้นถ้าธามจะเดินเส้นทางนั้น ผมก็จะสนับสนุนธามเต็มที่ และก็เหมือนฟ้าส่งไอ้เด็กบอสนั่นมา มันเลือกมอผม แถมยังหว่านล้อมธามเก่งกว่าผมซะอีก สุดท้ายธามเลยยอมเลือกที่นี่ตามบอส

คืนนี้ผมนอนไม่หลับ มัวแต่ตื่นเต้น คิดอะไรไว้มากมาย เพราะภารกิจของผมจะเริ่มนับตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป ภารกิจของการเป็นผู้ปกครอง..

.

.

.