ตอนที่ 6 พบกันอีกครั้ง[1]

อินนั่งตาแดงมองหน้าจอมือถือ โดยไม่รู้ตัวเลยว่าเวลานี้เธอกำลังถูกจ้องมอง เธอพยายามเม้มปากกลั้นน้ำตา ก่อนจะเอาโทรศัพท์ลง

อยู่ๆ ก็มีสายโทรเข้ามา อินที่ไม่เคยได้ยินเสียงโทรศัพท์ตัวเองถึงกับสะดุ้ง ด้วยความที่กลัวว่าเสียงจะไปรบกวนคนอื่น เธอเลยรีบกดรับ

แต่เธอไม่ได้พูดอะไร รออยู่หลายอึดใจ ในที่สุดปลายสายก็พูดออกมา

“อินปิดเกมหนีพี่ทำไมครับ”

“พี่ดาย?” อินทราถึงกับหน้าตาเหลอหลาไปทันทีที่ได้ยิน เธอรีบจับโทรศัพท์พลิกไปพลิกมา เพื่อให้แน่ใจว่าเธอไม่ได้คิดถึงอีกฝ่ายจนหลอนไปเอง

“พะ..พี่ดายโทรหาอินได้ไงคะ”

“พี่ถามอินก่อนนะ” ทีออนดุ

“อินคิดว่าพี่ดายไม่อยากพูดกับอิน ก็เลย”

ทีออนเห็นที่อยู่ของอินตาม GPS ที่แสดง พอรู้ว่าเธออยู่ในโรงงาน เขาก็รีบเดินตามสัญญาณหน้าแท็บเล็ตไป จนกระทั่งมาถึงทางเลี้ยวเข้าแผนก ทีออนเห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งขัดสมาธิคุยโทรศัพท์อยู่คนเดียวตรงระเบียง เห็นครั้งแรก เขาก็รู้ทันทีว่านั่นคืออิน เพราะรูปร่างในเกมกับตัวจริงเหมือนกันมาก

“ก็เลยปิดหนีพี่”

“ขอโทษค่ะ”

“คราวหน้าอินอย่าทำแบบนี้อีกนะครับ พี่ไม่ชอบ!”

“ค่ะ”

สายตาของทีออนเหลือบไปเห็นพนักงานกำลังจะเดินเข้ามา เลยบอกลาอิน เพราะเขารู้ว่าเธอต้องเข้าทำงาน “พี่ต้องกลับไปทำงานแล้ว ไว้ค่อยคุยกันนะครับ”

“ค่ะ” อินตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มกว้าง ขนาดปลายสายวางไปแล้ว เธอก็ยังยิ้มอยู่

ที่ออนเห็นอย่างนั้นก็ได้แต่ส่ายหน้า ถ้าเธอไม่ทำให้เขาโกรธ เขาคงไม่มีทางเอาบลูมาใช้ทำเรื่องไร้สาระอย่างนี้ ทีออนคิดอย่างเซ็งๆ ก่อนจะหันหลังเดินกลับ แต่ชนเข้ากับพนักงานหญิงคนหนึ่ง

“อุ๊ย ขอโทษค่ะ”

พายรีบขอโทษขอโพยด้วยความตกใจ

ความจริง พายเห็นชายหนุ่มยืนแอบอยู่ตรงนี้มาพักหนึ่งแล้ว เธอเลยเจตนามายืนรอจังหวะที่จะให้เขาเข้ามาชน

แต่อีกฝ่ายกลับเมินเธอ เดินหนีไปดื้อๆ ไม่แม้แต่จะมองเธอเลยด้วยซ้ำ พายรู้สึกเสียหน้าอย่างแรง เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เสน่ห์ของเธอใช้ไม่ได้ผล

แต่ความจริงพายคงลืมคิดไป ว่าผู้ชายที่เธอคิดจะอ่อยมีฐานะอะไร

เด็กสาวเดินย่ำท้าวตรงไปยังระเบียงหน้าแผนก ยิ่งพอเห็นอินนั่งยิ้มเหมือนคนบ้าก็ยิ่งหมั่นไส้ แต่จำต้องเข้าไปพูดดีด้วย เพราะเธอไม่มีที่พัก พายลองไล่ถามคนอื่นมาหมดแล้ว ไม่มีใครเต็มใจให้เธอไปพักอยู่ด้วยเลยสักคน แต่ละคนหน้าไหว้หลังหลอกทั้งนั้น

“พี่อิน”

รอยยิ้มของอินทราเลือนหายไปทันทีที่ได้ยิน แต่ไม่ได้หันไปมองคนเรียก จนพายต้องลงมานั่งข้างๆ

“พายขอโทษเรื่องเมื่อครู่ด้วยนะคะ พายไม่ได้ตั้งใจ พี่อินคงไม่โกรธพายใช่ไหมคะ”

อินได้แต่พยักหน้า เธอรู้สึกรำคาญน้ำเสียงเสแสร้งของพายจนไม่อยากได้ยิน พอผู้คนเริ่มทยอยเข้ามา พายก็ไม่ได้พูดอะไรกับอินอีก จนกระทั่งออดเข้างานดังขึ้น

ในตอนที่อินกำลังจะสวมชุด สุภาก็เข้ามาเรียกเธอให้ไปพบหัวหน้าวิศวะ

ทุกคนที่อยู่ในห้องล็อคเกอร์ ต่างก็มองมาด้วยความอยากรู้อยากเห็น เดากันไปต่างๆ นานา เพราะอินทำให้พวกวิศวะไม่พอใจ พอเธอเดินออกมา เสียงนินทาเลยดังไม่หยุดหย่อน กระทั่งพายยังแอบยิ้มเยาะ

“ไม่ต้องตกใจนะหนูอิน พอดีมีคำสั่งลงมาจากท่านรองประธานให้อินย้ายไปช่วยงาน ในช่วงที่ท่านประธานทำงานอยู่ที่นี่”

อินได้แต่ฟัง แต่เธอไม่ได้ถาม เพราะเธอเป็นคนไม่ชอบใช้ความคิด หัวหน้าสั่งอะไรมา เธอก็ทำตามทั้งนั้น

อินถูกพาเข้าไปในโดม เธอไม่ได้เจอกับหัวหน้าวิศวะ แต่เจอกับผู้ชายที่ชื่อ เบน แทน

“คนนี้แหละค่ะคุณเบน อินทรา เหมือนใจ ที่เกือบถูกไล่ออก” สุภาแนะนำ

“หนูอิน นี่ท่านรองประธาน สวัสดีท่านสิ”

“สวัสดีค่ะ” อินยกมือสวัสดีชายหนุ่มในชุดสูทสีเข้มตามที่สุภาบอก

เบนมองอินอย่างสำรวจ ก่อนจะพยักหน้าให้ด้วยรอยยิ้ม

“ผมขอให้ย้ายคุณมาช่วยงานที่นี่เอง เพราะเห็นว่าคุณทำงานเรียบร้อย และมีความอดทนกับเพื่อนร่วมงานสูงมาก”

“ผมต้องบอกคุณเอาไว้ก่อน ว่างานนี้ไม่หมู คนที่คุณจะทำงานด้วย นอกจากเป็นคนเรื่องมาก จู้จี้จุกจิกแล้ว ยังเป็นคนเบื่อง่ายเอามากๆ เขาเป็นคนโลกส่วนตัวสูง เวลาทำงานไม่ชอบให้ใครรบกวน และที่สำคัญ เขาไม่ชอบความผิดพลาด คุณคิดว่าจะทำงานร่วมกับเขาได้ไหม”

“ได้ค่ะ” อินตอบโดยไม่ต้องคิด เพราะถ้าคิดคงใช้เวลาหลายวัน

“ดีครับ ถ้าพร้อมแล้ว ก็เริ่มงานได้เลยครับ ส่วนเงินเดือนคุณจะได้รับตามปกติทุกอย่าง เพราะเขาทำงานไม่เป็นเวลา”

“ค่ะ”

สุภาเห็นว่าเสร็จเรื่องเธอก็ขอตัวกลับไปทำงาน ส่วนอินถูกพาขึ้นไปยังชั้นบนสุดของโดม

พอพ้นบันไดขึ้นมา อินถึงกับตกใจจนยืนแข็งค้าง เพราะชั้นนี้ ราวกับเป็นอีกโลกหนึ่ง