ตอนที่ 5 โฮมลับ[2]

เบนเอ่ยเสียงเข้ม มองกวาดไปยังพนักงานสาวตั้งแต่คนที่นั่งเก้าอี้ตัวแรกมาจนถึงตัวรองสุดท้าย

ยังดีว่าพนักงานคิวซีต้องสวมผ้าปิดปาก และสวมหมวกกับชุดคลุมสีขาวเวลาทำงาน ไม่งั้นคงได้เห็นสีหน้าของแต่ละคน

“คุณเบนพูดถูกครับ” ผู้จัดการผงกศีรษะรับ ก่อนจะหันไปสั่งหัวหน้าคิวซี “สุภา คุณไปจัดการ”

“ค่ะ”

พอทั้งกลุ่มเดินเลี้ยวไปยังไลน์ต่อไป สาวๆ ทั้งไลน์ก็พากันถอนหายใจออกมา พร้อมกับมองไปยังตัวต้นเหตุด้วยความไม่พอใจ

“หนูอิน เกิดอะไรขึ้น เราไม่เคยเป็นแบบนี้นี่” สุภาถาม

อินทราหันไปมองหน้าพาย คล้ายต้องการให้เธอเป็นคนตอบ แต่พายกลับเลิกคิ้วให้อินแทน อินก็เลยเป็นฝ่ายตอบเสียเอง

“พวกหัวหน้าวิศวะมาชวนพายคุย จนพายไม่ทำงาน แผนวงจรก็เลย เลยมาที่อินค่ะ”

สุภาได้ยิน ก็มองไปยังหน้าโต๊ะของพาย และมองเลยไปยังหน้าโต๊ะของทุกคนในไลน์ ความจริงใครทำงาน ไม่ได้ทำงาน ต่อให้อินไม่พูด ก็ดูออกอยู่ดี ที่เบนพูดอย่างนั้น เพราะค่าไฟฟ้าบนเครื่องจี้กาวมันไม่เท่ากัน ของอินขึ้นไปจนเกือบสามร้อย ถ้านับมาจากชั่วโมงที่เริ่มงาน เท่ากับเพื่อนร่วมงานพวกนี้ ปล่อยให้เธอทำงานหนักกว่าไม่รู้กี่เท่า ของคนอื่น ขึ้นแค่สี่สิบ สามสิบ ยิ่งของพายมีอยู่ไม่ถึงสอง

“พันฤดี เธอพึ่งมาทำงานได้สองวันก็เกือบทำให้เพื่อนถูกไล่ออก วันนี้พี่จะคาดโทษไว้ก่อนก็แล้วกัน ถ้าคราวหน้ามีอีกล่ะก็ พี่จะไม่ให้เธอผ่านทดลองงาน” สุภาเอ่ยเสียงดุ ก่อนจะมองไปที่คนอื่น “พวกเธอก็เหมือนกัน อย่าคิดว่าทำอะไรแล้วจะไม่มีใครเห็นนะ หันไปมองค่าบนเครื่องจี้ไฟฟ้าของตัวเองดู”

พอทุกคนหันไปดูของตัวเอง สุภาก็ชี้มาที่เครื่องของอิน “ทีนี้ก็รู้แล้วใช่ไหม ว่ามันหมายถึงอะไร”

เสียงฮือฮาดังขึ้นเบาๆ พายถึงกับหน้าเสีย เมื่อเห็นตัวเลขของตัวเอง ก่อนไป สุภายังมองกวาดไปยังพนักงานทุกคนอย่างคาดโทษ

อินไม่ได้สนใจเรื่องพวกนั้น เวลานี้เธอนั่งทำงานไม่ต่างอะไรจากหุ่นยนต์ ไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าพนักงานคนอื่นเดินมาหยิบแผงวงจรที่กองอยู่บนโต๊ะเธอไปทำ

พายโกรธจนแทบอยากจะลุกไปตบอินให้คว่ำ ยิ่งเห็นอินทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราวก็ยิ่งโมโห ได้แต่กัดฟันทนจนถึงพักกลางวัน

“ทำไมพี่อินต้องฟ้องพี่สุภาด้วยคะ ว่าพวกหัวหน้ามาคุยกับพาย” พอถึงช่วงพัก พายก็กระชากแขนอินมาถามทันที และเสียงของเด็กสาวก็ไม่ใช่เบาๆ ทุกคนเลยพากันหันมอง

พวกหนุ่มวิศวะที่ได้ยิน เริ่มออกอาการไม่พอใจ

อินมองไปยังแขนที่ถูกบีบ ก่อนจะมองไปยังใบหน้าของพาย “ปล่อย”

“ตอบมาสิคะ!”

“ใช่ ก็ตอบน้องมันไปสิ วันนี้เธอทำให้พวกเราโดนด่าไปด้วย ความจริงคนปัญญาอ่อนอย่างเธอถูกไล่ออกไปก็ดีแล้ว”

อยู่ๆ พนักงานสี่ห้าคนก็เดินมาหยุดยืนข้างพาย มองอินด้วยความไม่พอใจ

ถึงอินจะไม่เคยคุยกับเพื่อนร่วมงาน แต่อินก็จำได้ว่าใครเป็นใคร และใครนิสัยอย่างไร อย่างทั้งห้าคนนี้ ทำงานอยู่หัวไลน์และทำงานมาหลายปี ถึงได้ฉลาดหลบหลีก ตลอดเวลาที่อินทำงาน เธอก็ทำงานหนักกว่าทุกคนอยู่แล้ว เพียงแต่ไม่มีใครรู้ พอเกิดเรื่องวันนี้ ความจริงเลยถูกเปิดเผยออกมา

อินกวาดมองทุกคนด้วยสายตาไร้อารมณ์ เธอรู้ว่าคนพวกนี้นิสัยไม่ดี และเธอก็ไม่อยากคุยด้วย “ปล่อย ฉันจะไปกินข้าว เวลาพักมีแค่สามสิบนาที ถ้าเธอไม่พอใจ กลับไป ก็เก็บของออกจากห้องของฉันไปซะ!”

พอได้ยินอย่างนั้น พายเลยจำต้องปล่อยมือ ความจริงคือเธอไม่มีเงินจะไปเช่าห้อง

อินรีบเดินไปโรงอาหารโดยไม่สนใจคนกลุ่มนั้นอีก แต่เธอก็กลายเป็นที่รังเกียจของหัวหน้างานและเพื่อนร่วมงานหลายคนไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ในโดมหลังใหญ่ ทีออนกำลังมองดูความถี่ของค่าชิพต่างๆ ก่อนจะเอ่ยกลางที่ประชุม

“บกพร่องมากเกินไป”

ทีออนไม่ชอบงานอะไรที่มันไม่สมบูรณ์ เพราะชิพก็เหมือนสมองคน ถ้ามันมีข้อบกพร่องเยอะ เวลาเอาไปใส่ในผลิตภัณฑ์ต่างๆ มันก็จะไม่สมบูรณ์ ไม่ว่าจะเป็นรถยนต์ เครื่องใช้ไฟฟ้า โทรศัพท์ และอื่นๆ

ผู้จัดการและเหล่าหัวหน้างานต่างมองหน้ากันไปมา ไม่รู้จะตอบว่าอะไร เบนเลยเป็นคนตอบแทน “ความจริงแค่เก้าสิบแปดเปอร์เซ็นต์นี่ก็สูงกว่าของคนอื่นอยู่มากแล้วนะ ปัญหาตอนนี้ไม่ใช่ข้อบกพร่องที่นายว่า แต่เป็นผลิตสินค้าไม่ทัน”

เบนพยักหน้าให้ฝ่ายการตลาดลุกมาอธิบาย เรื่องของเรื่องก็คือ เวลานี้ไม่มีโรงงานไหนผลิตได้สมบูรณ์เท่ากับบริษัทของทีออน ลูกค้าทั่วโลกเลยแห่กันมาสั่งชิพที่นี่ แต่สิบโรงงานที่มี ไม่สามารถผลิตได้ทัน เบนเลยยังไม่ได้ตัดสินใจรับงาน

ทีออนยิ่งฟังก็ยิ่งเบื่อหน่าย เลยโยนทุกอย่างให้เบนประชุมแทน ส่วนตัวเองถอดเสื้อสูทออก คว้าแท็บเล็ต แล้วลงไปเดินเล่นในโรงงาน นิ้วเรียวยาวเลื่อนหน้าจอไปมาอย่างเซ็งๆ จนกระทั่งไปเห็นเกม XPlus ทีออนเลยล็อกอินเข้าไป

แล้วเขาก็ต้องแปลกใจ “อิน?”

อินทราที่เอาข้าวออกมานั่งกินใต้ต้นไม้ห่างไกลผู้คน ถึงกับทำช้อนหลุดมือ “พี่ดาย” เธอแทบจะร้องไห้ออกมาเมื่อได้ยินเสียงของเขา “เมื่อคืนอินรอพี่จนดึก ไม่เห็นพี่ออน”

“ขอโทษครับ พี่มีงาน ตอนนี้ก็ยังทำงานอยู่”

‘เดมอนต้องการจูบคุณ’

อินรีบกดรับทันที ที่ข้อความเด้งขึ้น แค่นี้เธอก็ดีใจแล้ว

“อีกยี่สิบนาที อินก็ต้องไปทำงานเหมือนกันค่ะ อินคิดถึงพี่ดายนะคะ”

ด้วยความที่เธอคิดช้า อินจึงเลือกบอกความรู้สึกออกไปตรงๆ แต่สำหรับทีออนคำพูดพวกนี้เขาได้ยินจนชินเลยไม่ได้รู้สึกอะไร ก็เลยไม่ได้ตอบอะไรเธอ อีกอย่าง เขาเกิดไปนึกถึงคำพูดของเบน ที่ว่าระวังผู้หญิงจะคิดจริงจังจนฆ่าตัวตาย คิ้วของทีออนเลยขมวดเล็กน้อย มองตัวละครที่ชื่ออินอย่างครุ่นคิด

ส่วนอินรออย่างใจจดใจจ่อ ให้เขาพูดอะไรบ้าง แต่เขากลับเงียบ ถึงเธอจะโง่ แต่เธอก็จับความรู้สึกของเขาได้ อินเลยไม่อยากพูดอะไรอีก เธอตัดสินใจออกจากเกมโดยไม่ร่ำลา น้ำตาเธอไหลออกมาเป็นสาย ข้าวที่เหลือครึ่งจาน เธอกินไม่ลงด้วยซ้ำ

หลังจากที่เอาจานไปเก็บ อินก็กลับมานั่งรอหน้าแผนกด้วยสภาพเศร้าสร้อย

ทางด้านทีออนรู้สึกหัวเสียขึ้นมาทันที เพราะไม่เคยถูกผู้หญิงทิ้งไปดื้อๆ แบบนี้

เดิมทีเขาไม่ได้สนใจอะไรอินเลย ก็แค่เล่นเกมแก้เบื่อ ถึงแม้จะเคยชวนเธอช่วยตัวเองมาแล้วก็จริง แต่หลังจากนั้นเขาก็ลืมมันอย่างง่ายดาย ไม่ต่างอะไรกับตอนมีเซ็กส์กับผู้หญิงคนอื่น

พอกลับเข้าไปในโดมทีออนก็เปิดโฮมลับ ที่ควบคุมโดยบลูค้นหาไอดีที่อินใช้ จนรู้ทั้งเครื่องและรุ่นโทรศัพท์แม้แต่เบอร์มือถือ รวมไปถึงข้อมูลทุกอย่าง เพราะทุกอุปกรณ์ ทุกโปรแกรม ทุกแพลตฟอร์ม ไม่ว่าอะไรที่ใช้ชิพ บลูจะสิงอยู่ในทุกๆ ที่

ทีออนสั่งเปิดกล้องเครื่องโทรศัพท์ของอินทันทีที่ได้ข้อมูล