บทที่ 4 ตบมาก็จูบไป

​

4

จูบมาก็ตบไป

AT The Rich Condominium

เยลลี่และเพื่อนสาวอีกสองคนของเธอนั่งดื่มกันตั้งแต่บ่ายจนถึงเย็นก่อนที่เชลโล่จะแยกกลับไปก่อนเพราะร็อกเก็ตโทรมาบอกว่าคิดถึง

"มึงว่าเราจะเหงาป่ะวะ เชลโล่กับซินแม่งมีผัวไปแล้ว" ซูซานเริ่มตัดพ้อถึงเพื่อนที่มีแฟน

"เหงาเชี่ยไร งานสุมเต็มหัวแบบนี้จะเอาเวลาที่ไหนไปเหงา" เยลลี่กระดกเบียร์เขาปากอย่างไม่สบอารมณ์

"ก็จริงของมึง... แต่ถ้าอยู่ๆ มึงเกิดมีผัวขึ้นมา ก็คงเหลือแค่กูอ่ะ" คนไม่สนใจความรักเบะปากบ่นอย่ากลัวอนาคต

"ยากว่ะ! บอกเลยว่าถ้ามีผัวเชี่ยๆ กูไม่มีเลยดีกว่า! ไม่อยากต้องมานั่งเสียใจทีหลังว่ะ! " เยลลี่ถอนหายใจ

"ก็จริงของมึง... เชี่ย! อยากแดกชาบูว่ะ! จัดป่ะ? " ซูซานทำหน้าหิวโหย นำเอาสัญชาตญาณสาวสายกินออกมา

"อีกแล้วเหรอ? วันก่อนเพิ่งกินเนื้อย่างไปเอง พุงกูยังไม่ยุบเลยอีห่า" เยลลี่ทำท่าเหมือนจะปฏิเสธ

"เอาเหอะ! ยาถ่ายก็มี... มึงนึกถึงหมูสามชั้นสไลด์แล้วมีชีสเยิ้มๆ กับน้ำจิ้มเด็ดๆ สิ เชี่ย! กูต้องจัดว่ะ! ไม่ไหวแล้ว!” ซูซานพูดไปน้ำลายก็จะหกไป

"พ่อมึง! แค่คิดก็อ้วนแล้วอีเชี่ย! " เยลลี่ถลึงใส่เพื่อน

ภาพตัดไป

At Enjoy Shabu

"พี่คะ! ขอหมูสามชั้นเพิ่มอีกห้า! แล้วก็ชีสสอง! เนื้อออสเตรเลียอีกสาม! " เสียงเยลลี่ตะโกนดังไปลั่นร้านชาบู

"แล้วบอกกลัวอ้วน" ซูซานเบะปากมองบนใส่เยลลี่ที่กำลังเคี้ยวตุ่ยๆ

"ไว้ค่อยฟิตเนสส์เอา" คนกลัวอ้วนเอ่ยขณะที่คีบหมูสามชั้นเข้าปากคำโต

"ผักอ่ะแดกเข้าไปบ้าง จะได้ไม่ต้องบ่นว่าขี้ไม่ออก" ซูซานเชี่ยผักในหม้าชาบูไปให้เยลลี่

ติ๊ง!

เสียงแจ้งเตือนไลน์ดังขึ้นมา เยลลี่วางตะเกียบในมือแล้วคว้ามือถือขึ้นมาเปิดอ่านข้อความ โดยไม่ทันได้ดูว่าใครที่เป็นเจ้าของข้อความนั้น

LINE

Leo : อย่าลืมกินยาคุมนะ เมื่อคืนกูปล่อยในตอนยกสุดท้ายที่มึงหลับไปก่อน

Jelly : ไอ้สัด! จะอ้วก! ไปไร้สาระไกลๆ ไป กูไม่เชื่อคำขู่ของมึงหรอก!

Leo : กูไม่ได้ขู่ ท้องขึ้นมากูรับแต่ลูกนะ แม่แรดๆ กูไม่เอา

Jelly : ไม่ต้องห่วง กูไม่ปล่อยให้ท้องหรอก! ขืนมีสายเลือดชั่วๆ ของมึงเพิ่มมาอีกคน โลกเราแม่งคงฉิบหายหมด!

Leo : ปากดีอีกแล้วนะ สงสัยมึงคงอยากอมค_ยกูจริงๆ

Jelly : แหวะ! ค_ยเล็กๆ กากๆ ของมึง กูไม่อมให้เสียปากหรอก ไม่ต้องตอบมาแล้วนะ รำคาญ!

เยลลี่ตอบทิ้งท้ายไว้แบบนั้นก่อนจะกดปิดหน้าจอมือถือแล้ววางมันลงกระแทกโต๊ะดัง 'ปัง! '

"ใครวะ? " ซูซานถามขึ้นเมื่อเห็นว่าหน้าของเยลลี่บูดบึ้ง

"พวกโรคจิต! "

"ไอ้เชี่ยเสืออ่ะดิ"

"มึงรู้ได้ไงวะ? " เยลลี่ขมวดคิ้วถามกลับ แปลกใจที่ซูซานดูออกว่าเป็นเสือที่ไลน์มา

"ก็ถ้าเป็นพวกโรคจิตจริงๆ มึงไม่เสียเวลาไปนั่งตอบมันหรอก"

"รู้เก่ง... แดกเพ็ทดีกรีบ่อยสินะ"

"เพ็ทดรีกรีพ่อง! กูแดกแต่ข้าวคลุกตับย่าง! ฮ่าๆ”

"ฮ่าๆ ตลกเก่งไปอีกอีดอก! " เยลลี่เปลี่ยนใบหน้าบูดบึ้งมาเป็นหัวเราะ แล้วกลับไปสนใจของอร่อยตรงหน้าต่อ... อย่างไม่สบชๅนใจว่าเสียงแจ้งเตือนไลน์จะดังไม่หยุด

At Jelly's Home

เยลลี่เป็นสาวขี้เหงา เธอมักจะไปนอนค้างกับซูซานและไม่ค่อยอยู่บ้านเพราะกลับมาทีไรเธอก็พบแต่บ้านหลังใหญ่ที่ว่างเปล่า เนื่องจากแม่ของเธอที่เป็นดารางานชุกมักจะต้องไปออกกองถ่ายต่างจังหวัดอยู่บ่อยๆ และพอมีเวลาว่างก็จะไปช๊อปปิ้งที่ต่างประเทศบ้างหรือไปหาพ่อของเธอที่ทำธุรกิจเพชรพลอยก็ไปประจำอยู่ที่ประเทศญี่ปุ่นบ้าง เรียกได้ว่า... พ่อแม่นั้นไม่มีเวลาเหลือมากพอให้กับเยลลี่ พวกเขาให้เงินเธอมากกว่าความเอาใจใส่ จนเยลลี่กลายเป็นขาดความอบอุ่น ชอบเรียกร้องความสนใจจากคนรอบข้าง และเอาแต่ใจ ใช้เงินเป็นใบไม้

“คุณแม่ไปไหนคะป้าอ่อน” เยลลี่ยื่นกระเป๋าเสื้อผ้าของเธอให้ป้าอ่อน แม่บ้านที่เปรียบเสมือนแม่นมที่เลี้ยงเธอมาตั้งแต่เด็กๆ

“คุณผู้หญิงไปถ่ายละครที่เชียงใหม่ค่ะเยลลี่” แม้จะมาฐานะร่ำรวยอยู่แล้ว แต่ โยธกา ดาราสาววัยสี่สิบห้าก็ยังออกไปทำงาน ไม่ใช่เพราะอะไร... แต่เป็นเพราะเธอรักการแสดงและชอบที่จะอยู่ท่ามกลางแสงแฟรชอยู่เสมอ

“ค่ะ...” หญิงสาวเพียงตอบรับสั้นๆ ก่อนจะเดินสะบัดก้นงอนๆ ขึ้นไปที่ห้องนอนของตัวเอง

ที่วันนี้เยลลี่เลือกที่จะกลับบ้านนั้นก็เพราะต้องเอาเสื้อผ้ามาส่งให้แม่บ้านซักและเปิดโอกาสให้ตัวเธอเองได้ทำธุระส่วนตัวเช่นขัดผิว ไม่ใช่เพื่อมาเจอผู้เป็นแม่... เพราะเธอรู้อยู่แล้วว่าโอกาสจะได้เจอหน้าแม่หรือพ่อมันช่างน้อยนิดนัก

และระหว่างที่หญิงสาวกำลังมาส์กหน้าอยู่นั้น อยู่ๆ ความคิดสนุกก็เริ่มทำงาน เธอคว้ามือถือมาปาดหน้าจอ เข้าไปเลือกรูปที่ตัวเองถ่ายเซลฟี่เอาไว้ ก่อนจะอัพมันลงไอจี พร้อมแคปชั่นที่ว่า...

JellyxJelly : Go f*ck yourself! Little boy. (เป็นคำด่านั่นแหละค่ะ)

และพียงเวลาผ่านไปไม่ถึงสามนาที เสียงแจ้งเตือนก็ดังขึ้นรัว มันเป็นเรื่องปกติที่เมื่อเยลลี่อัพบางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับตัวเธอลงไปในโซเชียล ผู้คนก็มักจะเข้ามาให้ความสนใจ เพราะเธอคือคนดัง... และเธอชอบที่มันเป็นแบบนั้น

เยลลี่ไม่ได้สนใจการแจ้งเตือนในมือถือ เธอยังคงสนใจการมาส์กน้าและการขัดผิวของตัวเองต่อไป จนกระทั่งเสียงเรียกเข้าจากซินดังขึ้นมา หญิงสาวคว้ามันขึ้นมารับสายอย่างไม่รีรอ

“ฮัลโหล... กูนึกว่ามึงหายเข้าไปในตัวไอ้เชี่ยขุนซะแล้ว” เยลลี่รับสายด้วยคำประชดประชันตามสไตล์ของเธอ

“มึงไปดูไอจีตัวเองด่วนเลย ไอ้เสือมันเล่นมึงแล้ว”

“เล่นอะไรวะ?”

“ก็ไปดูดิ! มึงลงไอจีด่ามันใช่ไหมล่ะ?!”

“เออๆ”

เยลลี่วางสายจากซิน ก่อนจะเข้าไปดูในไอจีของตัวเอง และในทันทีทันใดที่เธอได้อ่านข้อความจากเสือ ดวงตาคู่สวยกเบิกขึ้น ทั้งด้วยความโกรธ ความโมโหและตกใจในเวลาเดียวกัน ข้อความนั้นเขียนเอาไว้ว่า...

2409.Leo : Shhh! Don’ t tell anyone that we had a wonderful sex last night. (ชู่! อย่าบอกใครนะว่าเรามีเซ็กซ์ที่สุดยอดด้วยกันเมื่อคืน)

error loaded

พิมพ์คำอธิบายที่นี่

“ไอ้เชี่ยเสือ!”

หญิงสาวสบถออกมาขณะที่มือกำโทรศัพท์ไว้แน่น และอย่างไม่รีรอ เยลลี่ลบโพสต์นั้นทิ้งก่อนที่เธอจะบล็อกไอจีของเสือเพื่อไม่ให้เสือมีโอกาสมาวุ่นวายในไอจีของเธอได้อีก

และไม่วายที่เธอจะตามไปด่าเขาในไลน์ต่อ

LINE

Jelly : ไอ้เชี่ย! ไอ้เลว! มึงช่วยไปตายให้หนอนแดกสักทีไป! อย่ามาให้กูเห็นหน้าอีกนะ!!! ไอ้กาก!!! (เยลลี่ส่งเป็นข้อความเสียง)

Leo : เป็นบ้าเหรอวะ?

เยลลี่จงใจรอข้อความตอบกลับจากเสือ เธอรอให้เขาอ่านและเปิดฟังก่อนที่จะบล็อกไลน์เข้าทิ้งอย่างรวดเร็ว เช่นเดียวกับที่เธอทำในไอจี และมันคงเป็นเพียงความสะใจเล็กๆ ที่เธอจะทำได้

At University

เยลลี่ขับรถมินิคูเปอร์ คันทรีแมนของเธอเข้ามาจอดที่ลานจอดรถของตึกนิเทศศาสตร์ เธอในชุดกางเกงยีนส์ทรงสกินนี่แสนรัดติ้วกับเสื้อยืดแบรนด์ดังหิ้วกระเป๋าราคาหลายหมื่นเดินเข้ามาในตึก ท่ามกลางสายตาของเหล่านักศึกษามากมาย หากเป็นผู้หญิงจะมองว่าเธอนั้นสวยเลิศ แต่งตัวหรูหราจนน่าอิจฉา ส่วนผู้ชายก็จะมองว่าเธอน่ากอดน่าฟัด และหากมีโอกาสก็อยากจะลองสัมผัสก้นแสนแน่นและน่ารักของเธอ

เธอรู้ว่าหลายคนชอบเธอ และรู้ว่าก็มีอีกหลายคนที่เกลียดเธอด้วย หญิงสาวยกยิ้มแล้วเสยผมยาวแสนสวยของตัวเอง ยักไหล่เชิดหน้าเมื่อเดินผ่านกลุ่มสาวๆ ต่างคณะที่มองเธอพร้อมกับใบหน้าเบะตึงเพราะความหมั่นไส้... ทว่าเธอไม่แคร์

และในตอนที่เยลลี่เดินมาถึงหน้าห้องเรียนซึ่งเพื่อนๆ ของเธอรออยู่ข้างใน ในตอนที่มือบางเอื้อมมือไปจับลูกบิดประตูนั้น อยู่ๆ มีหนาก็คว้าหมับเข้ามากุมหลังมือเธอเอาไว้

“ไอ้เชี่ยเสือ!” เยลลี่มองหน้าคนตัวสูงที่กำลังจ้องหน้าเธอไม่วาง และมือก็ยังไม่ยอมปล่อยออกจากมือของเธอ

“ตกใจอะไร?” เขาเลิกคิ้วถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

“ไม่ได้ตกใจ! แต่มึงจับมือกูอยู่ไง! ปล่อย!” หญิงสาวพยายามจะดึงมือของตัวเองออกจากลูกบิดประตูห้องเรียน ทว่าชายหนุ่มไม่ยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระโดยง่าย กลับกัน... เขายิ่งบีบมือเล็กแน่นขึ้นกว่าเดิม

“มากกว่านี้กูก็เคยจับมาแล้ว แค่มือเอง... มึงจะหวงทำไม?” เสือเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงกวนประสาท มองเยลลี่ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าแล้วแลบลิ้นแดงฉานออกมาเลียริมฝีปาก

“อุบาทว์! วันๆ มึงคงคิดแต่เรื่องใต้สะดือสินะ ในหัวสมองมึงแม่งคงเต็มไปด้วยน้ำว่าวอ่ะ!” เยลลี่ถลึงตาใส่ร่างสูงอย่างท้าทาย

“ปากดีฉิบหาย... มึงไม่เข็ดใช่ป่ะ? ชอบให้กูทำแบบเมื่อคืนก่อนใช่เหรอ?”

“ชอบก็เชี่ยแล้ว!”

“มึงชอบ... มึงครางเรียกชื่อกู... เรียกกูว่าผัว...” เขาแกล้งพูดออกมาเสียงดัง

“หยุด! ได้เชี่ยเสือมึงหุบปากไปเลย! มึงจะเอาเชี่ยไรกับกูอีก! เลิกมายุ่งวุ่นวายกับกูสักทีได้ไหม?!” เยลลี่หมดความอดทน เธอหมดอารมณ์จะเข้าเรียนแล้ว และเธอใช้จังหวะที่เขาเผลอดึงมือตัวเองออกมาจากเขา ก่อนจะเดินไปทางบันไดหนีไฟ

เสือไม่รอช้าก้าวเท้ายาวตามหญิงสาวออกไป เขาตามเธอทันได้ง่ายดาย คว้าตัวเธอไว้ที่บันไดที่ไปซึ่งปลอดผู้คน ร่างสูงดันตัวหญิงสาวเข้าไปแนบชิดตัวกำแพง ยึดสองแขนของเธอขึ้นไปกุมไว้ที่เหนือศีรษะด้วยมือเดียว

“มึงถามใช่ไหมว่าตัวต้องการอะไร?” เขาโน้มตัวลงไปกระซิบถามเยลลี่ที่ใบหน้าแดงก่ำของเธอ

“ปล่อย!”

“กูจะบอกให้ก็ได้...” คำพูดของเสือหายเข้าไปในลำคอ เมื่อเขาซุกใบหน้าลงไปสูดดมความหอมหวานที่ซอกคอของเยลลี่

“ฮึก! ไอ้เชี่ยเสือ!” หญิงสาวนิ่วหน้า แม้อยากจะขัดขืนแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะชายหนุ่มยึดเธอไว้แล้วทุกส่วน

“อันบล็อกไลน์ ไอจี เฟสบุค ทวิตเตอร์ เบอร์มือถือของกูให้หมด ไม่งั้นมึงเจอดีแน่!” เสือเอ่ยบอกหญิงสาวเพราะเขารู้ว่าเธอบล็อกเขาทุกช่องทางการสื่อสาร

“ทำไมกูต้องทำ! มึงกับกูไม่ได้มีเชี่ยไรเกี่ยวข้องกันเลย! ไม่มีเรื่องที่ต้องติดต่อกันด้วยซ้ำ!” เยลลี่ยังคงท้าทาย

“มึงแน่ใจเหรอว่าเราไม่เคยเกี่ยวกัน?” เสือดันร่างหนาเข้ามาแนบชิดเยลลี่หลังถามคำถามนั้นออกไป

“อื้อ! เหม็นบุหรี่ฉิบหาย! สกปรก!” เธอเบือนหน้าหนีเขา

“ทำตามที่กูสั่งเยลลี่... ถ้าหลังจากนี้กูเช็กมือถือแล้วยังเห็นว่ามึงบล็อกกูอยู่ กูจะกดมึงให้ตายคาเตียงไปเลย” เขาคาดโทษหญิงสาวก่อนจะปล่อยให้เธอเป็นอิสระ

“กูไม่ทำ!!!”

เพี๊ยะ!

จังหวะนรกได้เกิดขึ้นเมื่อเยลลี่ตะโกนออกไปก่อนจะฟาดมือหวังจะตบหลังเสือ แต่เขาดันหันหน้ามาหาเธอ มือบางและเล็บยาวๆ นั้นจึงฟาดลงที่แก้มขวาของชายหนุ่มเข้าเต็มๆ

เยลลี่ตกใจจนเก็บมือแทบไม่ทัน ดวงตาคู่สวยฉายแววรู้สึกผิดเมื่อแก้มของเสือเกิดเป็นรอยนิ้วแดงๆ ของเธอ แถมยังมีรอยข่วนจากเลบจนมีเลือดซิบ

“ตบเหรอ?” ร่างสูงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงลอดไรฟัน เขาดันร่างบางเข้าไปชิดกับกำแพงอีกครั้ง

“อ๊ะ!” เยลลี่ส่งเสียงร้องเมื่อเขาทำเธอเจ็บ

“กะ... กูไม่ได้ตั้งใจ!” เธอบอกเขา

“มึงตั้งใจ!”

“อื้อ!!!”

เสียงร้องขัดขืนดังขึ้นในลำคอขาวนวลเมื่อเสือก้มลงไปประกบปากจูบหญิงสาวอย่างหนักหน่วง เขาดูดดึงปากเธออย่างแรงเพราะความโมโห เหนี่ยวรั้งลำคอเล็กของเธอไว้ไม่ยอมปล่อย

“ฮึก!” เยลลี่กอบโกยอากาศเข้าหายใจเมื่อเขาปล่อยจูบเธอ

เพี๊ยะ!

เธอฟาดมือลงที่หน้าเขาอย่างแรงซ้ำลงตรงที่เดิมเพราะความโมโห

“เนี่ย... กูตั้งใจ!”

“อื้อ!”

เสือดึงรั้งคอเยลลี่เข้ามาจูบอีกครั้ง จูบเธอหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ และเนิ่นนานจนเขาพอใจ แม้ว่าเยลลี่จะขัดขืนยังไง แรงของเธอก็สู้เขาไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

เพี๊ยะ!

และเมื่อเขาถอนจูบหญิงสาวก็ตบเขาอีกครั้ง

“ตบอีกก็จูบอีก” เขายกยิ้ม ไม่สนใจว่าหญิงสาวจะรู้สึกยังไง ประกบปากกูเธออย่างชอบใจ ก่อนจะดูดริมฝีปากของหญิงสาวจนมันแดงและเหมือนจะบวมเจ่อขึ้นมา

“ฮึก!” เยลลี่ยกหลังมือขึ้นมาเช็ดปากอย่างลวกๆ จ้องมองคนตรงหน้าด้วยสายตาสั่นเครือ...

“ไง... ยังจะตบกูอีกไหม?” เขายิ้มถามหญิงสาวอย่างคนชนะ

“พอสักที... ถ้าสิ่งที่มึงต้องการคือแค่จะเอาชนะกู มึงก็ชนะไปเลย เดี๋ยวกูจะอันบล็อกทุกอย่างให้” เยลลี่ทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้นก่อนจะเดินลงบันไดหนีไฟจากไป

ชายหนุ่มมองตามร่างบางจนเธอหายไปจากสายตาของเขา รอยยิ้มเหือดหายไปจากใบหน้า แทนที่ด้วยสายตาเรียบนิ่ง นิ่งมากจนไม่อาจรู้ความรู้สึกของเขาได้...

​