3 ความลับไม่มีในโลก

สามสาวแห่งแก๊งห้ามหัศจรรย์ นัดกันมาเมาท์มอยหอยสังข์ หลังจากที่ต่างคนต่างก็ไปมีกิจกรรมส่วนตัวเป็นของตัวเอง วีนัส ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นหัวหน้าแก๊ง นอกจากเธอจะเป็นพี่สาวที่คลานตามกันมาของสายฟ้าแล้ว เวลานี้เธอยังได้ชื่อว่าเป็นนางแบบคนดังอีกด้วย ผู้คนให้ความสนใจกับผลงานของเธอ พอๆกับความรักของเธอกับคุณลุงอินทรีย์ ใช่...วีนัสคนนี้อายุยี่สิบปี แต่เธอกำลังคบหาดูใจอยู่กับคุณลุงอายุสี่สิบที่เป็นเพื่อนของพ่อแม่ และความรักของเธอมันดีจนใครๆก็อิจฉา แถมยังจุดประกายเทรนด์คุณลุงขึ้นมาอีกด้วย

ส่วน เมโกะ นักแสดงสาวที่ดังมาก่อนหน้าวีนัส เธอคนนี้ไม่ได้เชื่อมโยงทางสายเลือดกับใครทั้งนั้น เธอมาตัวคนเดียว แต่ก็เข้ากับทุกคนได้ดี ช่วงนี้เธอทำงานหนัก เพราะมีสินค้าเข้ามาให้ได้เป็นพรีเซนเตอร์อยู่มากมาย กอบโกยเงินถุงเงินถังเข้ากระเป๋า แต่ก็ใช้จ่ายออกไปด้วยของแบรนด์เนมตลอด

ขณะที่วีนัสและเมโกะกำลังคุยกันเรื่องกระเป๋าราคาแพงและเครื่องสำอาง ลามไปถึงเรื่องงานในวงการบันเทิงอยู่นั้น นุ่มนิ่มก็เอาแต่นั่งแชทในมือถือแล้วหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว เธอไม่ได้สนใจเรื่องกระเป๋า เครื่องสำอางก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าคุยอะไรขนาดนั้น แล้วเธอก็ไม่ได้อยู่ในวงการบันเทิง เธอเลยสนใจการแชทในมือถือมากกว่าคุยกับสองสาวตรงหน้า

“คิกๆ” และเมื่อเธอแชทสนุกจนออกรสออกชาติ เสียงหัวเราะของเธอก็นำพาให้วีนัสกับเมโกะหันมาสนใจ ทั้งสองนั่งมองนุ่มนิ่มอยู่พักใหญ่ ก่อนจะหันมามองตาอย่างรู้กัน

“อาทิตย์ก่อนที่ขับรถชนแมว เป็นไงบ้างวะนิ่ม?” เป็นวีนัสที่เอ่ยถามขึ้นมา

“น้องดีขึ้นมากแล้ว แต่ยังต้องเข้าเฝือกที่ขาอ่ะคุณวี ตอนนี้ยังพักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาลอยู่เลย” นุ่มนิ่มเอ่ยตอบ แต่ยังคงแชทในมือถือไม่เลิก

“แล้วถ้าออกจากโรงพยาบาลมา มึงจะเอามันไปไว้ไหน?”

“อย่าเรียกน้องว่ามันสิ...น้องชื่อสโนว์นะ คุณฟ้าเป็นคนตั้งให้แหละ” เธอฉีกยิ้มเมื่อพูดถึงสโนว์

“ตอแหล!” แต่วีนัสกลับด่าจนเสียหลัก

“งื้อ! นิสัยไม่ดีนะคุณวี!” นุ่มนิ่มเบ้ปากใส่วีนัส ก่อนจะก้มลงไปแชทต่อ

“มึงคุยกับใครนักหนาวะนิ่ม?” แล้วเมโกะเอ่ยถามขึ้นมาในตอนนั้น

“หืม? นิ่มคุยกับจอยอ่ะคุณเมโกะ” คนถูกถามยิ้มตอบอย่างไม่คิดอะไร

“จอยไหนของมึง?” วีนัสไม่ต่างอะไรกับสายฟ้าที่เป็นน้องชาย เธอไม่คบหรือสุงสิงกับคนนอกกลุ่ม

“จอยไง...เพื่อนในคณะเราอ่ะ ใช่ป่ะ?” แต่เมโกะรู้จัก ทว่า...ก็ไม่สุงสิงเหมือนกัน

“ใช่ๆ คุณเมโกะรู้จักจอยด้วยเหรอ?”

“รู้แค่ชื่อกับหน้าอ่ะ แล้วนี่มึงไปสนิทกับจอยตอนไหน แล้วคุยอะไรกันนักหนาวะ?”

“ก็...คุยเรื่องทั่วไปอ่ะ จอยคุยสนุกดีนะ นิสัยก็ดีด้วย” นุ่มนิ่มฉีกยิ้มตอบ

“นี่วันนี้มึงแต่งหน้ามาเหรอนิ่ม?” ขณะนั้นวีนัสที่สังเกตเห็นว่านุ่มนิ่มแต่งหน้า ทั้งๆที่ปกติเธอไม่เคยแต่ง

“แหะๆ แต่งนิดหน่อยน่ะ น่าเกลียดเหรอคุณวี?” พอโดนทัก หญิงสาวก็เริ่มไม่มั่นใจขึ้นมา

“ก็น่ารักดี แต่แค่แปลกใจ เพราะปกติมึงไม่แต่ง” แล้ววีนัสกับเมโกะก็หันมามองหน้ากันอีกครั้ง

“ไม่ใช่แค่แต่งหน้า...มันฉีดน้ำหอม ทาเล็บ แล้วก็เปลี่ยนสีผม” เมโกะไล่ความเปลี่ยนแปลงในตัวนุ่มนิ่มอย่างละเอียดและมันถูกต้องทุกอย่าง

“งื้อ! อย่าจับผิดกันสิ...นิ่มก็แค่ทำในสิ่งที่ควรทำป่ะ?”

“กูไม่ได้จับผิด แต่กูแค่สงสัยเฉยๆ ว่าอยู่ๆทำไมมึงถึงลุกขึ้นมาทำสวย?”

ครืดๆ ครืดๆ

ขณะที่นุ่มนิ่มกำลังอึดอัดกับคำถามของเมโกะ เสียงเรียกเข้าจากมือถือก็ดังขึ้นมาช่วยชีวิตเธอ อย่างตรงเวลาพอดี นุ่มนิ่มจึงฉีกยิ้ม ก่อนจะชูหน้าจอมือถือให้เพื่อนๆดู

“คุณแม่โทรมาน่ะ นิ่มขอตัวออกไปคุยกับคุณแม่ก่อนนะ” คนมีความลับไม่รอช้า ฉีกยิ้มกว้างให้เพื่อนสองคน ก่อนจะรีบลุกออกไปจากโต๊ะทันที

“มึงว่าใช่ไหม?” เมโกะหันมาถามวีนัส

“อืม...มันมีพิรุธ!” วีนัสเห็นไม่ต่างไปจากเมโกะ

“ตอนแรกกูคิดว่ามันจะงอนที่พวกเราไม่ค่อยมีเวลา แต่นี่มันทำเหมือนปกติทุกอย่าง จะเปลี่ยนไปก็คือทำสวย...” เมโกะเริ่มวิเคราะห์

“มันแชทตลอดเวลา ไปสนิทกับจอยอะไรนั่นตั้งแต่เมื่อไหร่วะ?”

“นั่นดิ”

ครืดๆ ครืดๆ

ในเวลานั้น เสียงมือถือที่ตั้งระบบสั่นก็ดังขึ้นมา ทั้งเมโกะและวีนัสก้มมองมือถือตัวเองที่วางอยู่บนโต๊ะ ก่อนจะหันขึ้นมามองหน้ากัน

“ของใคร?” วีนัสขมวดคิ้วถาม เพราะเสียงสั่นนั้นไม่ได้มาจากมือถือเธอ เช่นเดียวกับที่ไม่ได้มาจากมือถือของเมโกะ ทันใดนั้น สองสายตานักสืบก็เพ่งเล็งไปที่กระเป๋าเป้ของนุ่มนิ่มที่วางอยู่บนเก้าอี้

“ชัวร์!” เมโกะว่า ก่อนจะคว้ากระเป๋าของนุ่มนิ่มาเปิด แล้วหยิบมือถือขึ้นมา

“เหี้ย! อีนิ่ม!” วีนัสสบถออกมาเมื่อสิ่งที่เธอเห็นคือมือถือรุ่นเดียว สีเดียวกับที่นุ่มนิ่มเพิ่งถือออกไป แถมเคสมือถือก็เป็นลายเดียวกันด้วย

“คุณฟ้า” เมโกะอ่านชื่อของคนที่โทรเข้ามา

“มึงเก็บไว้ที่เดิม อย่ารับสายนะ เดี๋ยวอีตัวดีมันจะรู้ตัวซะก่อน” วีนัสเอ่ยขึ้น จากนั้นเมโกะก็ทำตามที่เพื่อนบอกทุกอย่าง

“นิ่มมันมีมือถือสองเครื่องเพื่ออะไรวะ? แถมยังรุ่นเดียวแล้วเหมือนกันเป๊ะ” เมโกะสงสัย

“มันมีความลับน่ะสิ” วีนัสแสยะยิ้มขึ้นมา

“หรือมันมีแฟนวะ?! ถึงว่า...ทำไมถึงลุกขึ้นมาทำสวย”

“ยังหรอก...ถ้ามันมีแฟน เราต้องรู้แล้ว นิ่มมันเคยเก็บความลับได้ที่ไหนกันล่ะ?”

“งั้นก็คนคุย?”

“อันนี้ไม่แน่...แต่มันแปลกๆนะ” ขณะนั้นวีนัสก็เริ่มขมวดคิ้วเป็นปมอย่างครุ่นคิด

“แปลกยังไงวะ?”

“ทำไมแม่มันถึงโทรเข้ามาในเครื่องนั้น แล้วสายฟ้าโทรมาในเครื่องนี้...ทั้งๆที่คนในครอบครัวกับพวกเรามันควรเป็นเบอร์เดียวกัน”

“เหี้ย! ซับซ้อนสัด! อีนิ่มมันจะฉลาดวางเกมได้ขนาดนี้เลยเหรอวะ?”

“กูว่าคนที่มันออกไปคุยด้วยไม่ใช่แม่มันหรอก! มึงลองโทรหามันดูสิ...ถ้าได้ยินเสียงสั่น แสดงว่าสิ่งที่กูพูดมันถูกต้อง” สิ้นคำวิเคราะห์ของวีนัส เมโกะก็จัดการหยิบมือถือขึ้นมาโทรออกหาเบอร์นุ่มนิ่มทันที

ครืดๆ ครืดๆ

และเป็นอย่างที่วีนัสว่าไว้ เสียงสั่นของมือถือดังออกมาจากกระเป๋าเป้ของนุ่มนิ่ม

“เชี่ย! มึงแม่งนักสืบตัวจริงว่ะไอ้วี” เมโกะกำลังทึ่งกับความปราดเปรื่องของวีนัส

“ถ้าสายฟ้ารู้ เป็นเรื่องแน่ๆ ไอ้เมโกะ...มึงอย่าปากโป้งเด็ดขาด!” วีนัสรู้ดีว่าถ้าสายฟ้ารู้ เขาจะระเบิดเป็นพายุเฮอริเคน แล้วคนที่เดือดร้อนก็คือนุ่มนิ่ม

“กูรู้หรอกน่ะ!”

“ที่กูสงสัยที่สุดในตอนนี้คือ...ถ้าจอยอะไรนั่นอยู่ในแชทจริงๆ แล้วใครกันแน่ที่โทรเข้ามา?”

“คุยอะไรกันอยู่เหรอ? คุณวี คุณเมโกะ หน้าเครียดเชียว” เสียงของนุ่มนิ่มดังขึ้น ก่อนที่ร่างบางจะเดินเข้ามานั่ง หยิบกระเป๋าเป้ขึ้นมาวางบนตัก จากนั้นก็ล้วงมือที่ถือมือถืออยู่ก่อนแล้วเข้าไป จากนั้นก็หยิบเอามือถืออีกเครื่องออกมา กดดูหน้าจอ...พอเห็นว่ามีสายของเมโกะกับสายฟ้าที่ไม่ได้รับ ใบหน้าก็เปลี่ยนสีทันที

“เมื่อกี้กูให้ไอ้เมโกะโทรตามมึงอ่ะ จะเรียกให้เข้าคุยเรื่องมีตติ้งคณะ” วีนัสรู้ทัน ก็เลยรีบพูดออกไป

“อ๋อ...อย่างนี้นี่เอง” รอยยิ้มเจื่อนๆปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของคนมีความลับ

“กูกำลังคุยกันว่า อาทิตย์หน้ามีงานมีตติ้งของคณะ พวกเราน่าจะไปกัน”

“คุณเมโกะกับคุณวีเนี่ยนะ? จะไปงานมีตติ้ง?” พอได้ยินแบบนั้น นุ่มนิ่มก็ขมวดคิ้วถาม เพราะปกติแก๊งห้ามหัศจรรย์ไม่เคยให้ความร่วมมือใดๆกับคณะหรือเพื่อนคนอื่นๆ

“ก็เออไง ทำไม? มึงไม่อยากไปเหรอ?”

“เปล่าๆ นิ่มกะว่าจะไปอยู่แล้วล่ะ แต่แค่ไม่คิดว่าพวกเราทั้งหมดจะไปอ่ะ”

“แล้วอยู่ๆทำไมมึงถึงจะไป ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้...มึงก็ไม่เคยไปเหมือนกัน” วีนัสหรี่ตามองนุ่มนิ่มอย่างจับผิด

“ก็...จอยชวนนิ่มไปอ่ะ นิ่มก็เลยตอบตกลงไป”

“จอยอีกแล้ว? กูถามจริงๆนะ มึงเอาเวลาไหนไปสนิทกับจอยวะ?” เมโกะเร่งเร้าถาม

“ถามมาได้นะคุณเมโกะ! ก็ตอนที่คุณเมโกะไปทำงานไง ส่วนคุณวีก็อยู่แต่กับคุณลุงอิน คุณพัตก็ไม่สนใจนิ่ม คุณฟ้ายิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย!” เวลานั้นนุ่มนิ่มก็ได้โอกาสแกล้งงอน เพื่อตัดจบบทสนทนาอันน่าอึดอัด

“เออๆ กูไม่เถียงหรอก ว่าพักหลังๆกูไม่ค่อยมีเวลาให้มึง แต่มึงอ่ะ...มีเรื่องอะไรที่ไม่ได้บอกพวกกูหรือเปล่านิ่ม?”

“หืม?! เรื่องอะไรเหรอ?! ไม่มีนะคุณเมโกะ ไม่มีจริงๆ” ทั้งน้ำเสียงและท่าทาง ทั้งสีหน้าและดวงตาที่เบิกโต ทำให้วีนัสและเมโกะรับรู้อย่างชัดเจนว่านุ่มนิ่มมีความลับจริงๆ

“ไม่มีก็ดี...อย่ามีเลยความลับอ่ะ เพราะแม้แต่เด็กสามขวบแม่งยังรู้เลยว่าความลับมันไม่มีในโลก!” วีนัสจ้องหน้านุ่มนิ่มไม่วางตา ก่อนที่ในตอนนั้นร่างสูงคนหนึ่งเดินเข้ามาหยุดที่หน้าโต๊ะของสาวๆ

“ความลับอะไร?” เขาเอ่ยถาม จ้องมองไปยังนุ่มนิ่มไม่วางตา

“คุณฟ้า?! มาได้ยังไงอ่ะ?”

“ก็เธอไม่รับสายฉัน!” สิ้นคำตอบแข็งๆขอสายฟ้า วีนัสกับเมโกะก็หันมามองหน้าอย่างรู้กันอีกครั้ง...