บทที่ 6 ไม่ได้เกลียด

WARING(18+)

ไม่วาย...แล้วรักไหม?

บทที่ 6

ไม่ได้เกลียด

..................................

หอพัก ห้อง 232

แอ๊ดด ปึง!

พรวด

ฟาโรห์เปิดประตูเข้าห้องมา ก่อนที่จะกวาดตามองไปรอบๆ ราวกับกำลังหาใครบางคน

"ไอ้วา แล้วเด็กใหม่ล่ะ?" ฟาโรห์เอ่ยถามหานับหนึ่งกับวายุที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่อย่างไม่ทุกข์ร้อน

"มาถามกูทำไม"

"ก็มึงอยู่ห้องด้วยกัน แล้วมันวิ่งหายไปตั้งแต่กลางวันปานนี้ยังไม่กลับห้องอีกหรอ" ฟาโรห์เริ่มร้อนใจ

"ไม่เกี่ยวกับกู" วายุยังคงไม่ทุกข์ร้อน ถึงแม้ว่าจะได้ทำเรื่องใหญ่ไปเมื่อตอนกลางวันก็ตาม เพราะสำหรับวายุแล้ว การมีอยู่ของนับหนึ่งคือความน่ารำคาญ

"ความจริง.....คนที่มึงต้องโกรธคือกู"

"เป็นกูเองที่ให้เด็กใหม่ซื้อน้ำส้มไปแกล้งมึง กูรู้ว่ามึงไม่กินหรอก"

"...กูแค่อยากแกล้งมึงเล่น แต่ไม่คิดว่ามึงจะโมโหขนาดนั้น"

"ไอ้นับมันไม่ได้ผิดอะไรเลย.....เป็นกูเองที่ยุมัน ให้มันตามตื๊อมึง"

"มึงนี่มัน....." วายุขมวดคิ้ว ก่อนจะชี้หน้าเพื่อน

"อย่าเพิ่งด่า ไปช่วยกูตามหาเด็กใหม่ก่อน ตอนนี้ฝนเหมือนใกล้ตกแล้วด้วย" ฟาโรห์เอ่ย

"กูไม่ไป มึงจะไปก็ไปคนเดียว"

"กูจะอ่านหนังสือ"

"ไอ้คนแล้งน้ำใจ กูไปคนเดียวก็ได้" ฟาโรห์ขมวดคิ้ว ก่อนจะเดินปึงปังออกจากห้องไปทันที

ฟาโรห์เดินออกจากห้องไปแล้ว แต่ทว่าคำพูดของเขายังคงก้องอยู่ในหัวของวายุอยู่เลย

'คนที่มึงต้องโกรธคือกู'

'เป็นกูเองที่ให้เด็กใหม่ซื้อน้ำส้มไปแกล้งมึง กูรู้ว่ามึงไม่กินหรอก'

'กูแค่อยากแกล้งมึงเล่น แต่ไม่คิดว่ามึงจะโมโหขนาดนั้น'

'ไอ้นับมันไม่ได้ผิดอะไรเลย.....เป็นกูเองที่ยุมัน ให้มันตามตื๊อมึง'

หึ่ม! ครื่น

ฟ้าส่งเสียงร้องคำรามเป็นสัญญาณเตือน ก่อนที่ฝนเม็ดใหญ่จะเทกระหน่ำลงมาเป็นสาย

"จิ๊! น่ารำคาญจริงๆ" วายุที่มองออกไปนอกหน้าต่างจิ๊ปากออกมาด้วยความหงุดหงิดใจ

อีกด้าน

"โรงเรียนชายน่ากลัว ฮึกๆๆ" นับหนึ่งนั่งร้องไห้กอดอกอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ข้างสนามบอล ก่อนที่ฝนจะเทลงมาจนเปียกปอนไปทั้งตัว

"ทำไมถึงใจร้ายกันได้ขนาดนี้นะ"

"แต่นับหนึ่งก็วุ่นวายจริงๆ นั่นแหละ ไปวุ่นวายกับเขาเอง ก็สมควรแล้วที่จะถูกเกลียด ฮึกๆๆ ฮืออ" คนตัวเล็กยังคงนั่งกอดเข่าร้องไห้แข่งกับเสียงฝน

ครืนน ซ่าาาา

ทว่า จู่ๆ น้ำฝนที่กำลังเทลงมาใส่ตัวกลับหายไปด้วยฝีมือของใครบางคน

"จะนั่งประท้วงตากฝนอีกนานไหม"

"คิดว่าตัวเองเป็นพระเอกเอ็มวีหรอ?"

" วายุ?" นับหนึ่งพึมพำชื่อคนตรงหน้า ก่อนจะหันหน้าหนีไปอีกทาง

"ไม่ต้องมายุ่งกับนับ"

"จะไปไหนก็ไป เกลียดกันก็ไม่ต้องมายุ่งกัน" คนตัวเล็กเอ่ยเสียงสะอึกสะอื้น

"ลุกขึ้นมา" วายุเอ่ยเสียงเข้ม

"ไม่"

"วายุจะไปไหนก็ไป ปล่อยนับไว้ตรงนี้แหละ"

"บอกว่าให้ลุก" วายุเริ่มโมโห ก่อนจะใช้มือฉุดข้อมือเล็กเพื่อให้ลุกขึ้น แต่ทว่าเธอดันขัดขืน

"อย่ามายุ่ง วายุเกลียดนับไม่ใช่หรอ!"

"นับก็ไม่อยู่เกะกะขวางตาแล้วไง จะเอาอะไรอีก ฮึกๆ ฮืออ" คนตัวเล็กเอ่ย ก่อนจะพยายามสะบัดมือหนาออกจากข้อมือด้วยแรงน้อยนิดที่มี

"เรื่องน้ำส้มฉันรู้แล้วว่าไอ้ฟาโรห์มันเป็นคนแกล้ง.....เพราะงั้นมันไม่ใช่ความผิดนาย"

".....ขอโทษ.....ขอโทษที่เอาน้ำส้มราดใส่นาย" วายุเอ่ยขอโทษด้วยท่าทางเก้ๆ กังๆ เพราะเขาไม่เคยต้องขอโทษใครมาก่อน

"แต่วายุก็เกลียดนับอยู่ดีไม่ใช่หรอ"

"เพราะเกลียดนับ ก็เลยไม่ยอมพูด ไม่คุย แถมชอบทำหน้าดุๆ ใส่นับตลอด ฮึกๆๆ"

".....ไม่ได้เกลียด"

"ฉันก็แค่รำคาญ"

"แล้วต้องทำยังไงถึงจะหายรำคาญล่ะ"

"แล้วทำไมนายต้องมาใส่ใจ?"

"นั่นก็เพราะ.....ฉันชอบนาย" นับหนึ่งเอ่ย แต่เธอเอ่ยไม่หมด ทำได้แค่คิดคำพูดต่อในใจ

'ฉันชอบนายกับฟาโรห์ เพราะพวกนายคือคู่ชิป คือพระเอก และ นายเอกในฟิคของฉัน เพราะฉันเป็นมัมหมีของนาย'

"..................."

"พูดออกมาได้ไม่กระดากปากเลยนะ" วายุนิ่งไปเล็กน้อยราวกับอึ้งในคำพูดของคนตัวเล็กกว่า และด้วยไม่รู้ว่าความหมายของเธอคือความชอบแบบไหน

"เพราะมันคือเรื่องจริง ฉันชอบนายจริงๆ"

"ฉันอยากเป็นเพื่อนกับนาย"

"แต่ฉันไม่ชอบนาย"

"นั่นไม่เป็นไร แค่ฉันชอบนายก็พอ ฮึกๆๆ" น้ำหนึ่งพยายามกลั้นเสียงสะอื้น ทั้งๆ ที่คิดว่าตัวเองจะโกรธวายุมากกว่านี้ แต่ทว่าพอเขาขอโทษออกมาความขุ่นเคืองที่มีก่อนหน้านี้ก็หายไปทันที

"ไม่โกรธฉันหรือไง?"

"โกรธ แต่วายุขอโทษนับแล้ว เพราะงั้นจะหายโกรธให้ก็ได้"

"แปลกคนชะมัด" วายุพึมพำ เพราะไม่เข้าใจคนตัวเล็กตรงหน้าเลยสักนิด

หอพัก ห้อง 232

หลังจากที่วายุ และ นับหนึ่งปรับความเข้าใจกันเรียบร้อย ก็พากันกลับห้อง ทั้งๆ ที่วายุคิดว่าเขาอาจจะโดนนับหนึ่งต่อยสักทีเพื่อระบายความโกรธแท้ๆ แต่ทว่าเธอดันบอกว่าชอบเขาซะนี่

"ไม่ถอดเสื้อผ้าหรือไง?" วายุถามหลังจากที่เขาเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วยังเห็นนับหนึ่งใส่เสื้อนักเรียนที่เปียกชุ่มอยู่

'ว่าไปเด็กใหม่ก็ดูหวงตัวพอสมควร' วายุสงสัยในใจ เพราะไม่เคยเห็นนับหนึ่งนุ่งผ้าเช็ดตัวเลยสักครั้ง ส่วนใหญ่เขามักจะหิ้วของพะรุงพะรังเข้าไปแต่งในห้องน้ำ

"นะ นับจะเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำและอาบน้ำทีเดียวเลย" นับหนึ่งเอ่ย ก่อนจะเดินแทรกเข้าห้องน้ำ

ทว่า พื้นห้องที่เปื้อนน้ำฝนกลับทำให้เธอลื่น

ปื้ด

"อ๊ะ ว้าย!"

หมับ!

"เฮ้ย!" วายุร้องเสียงหลงหลังจากที่นับหนึ่งคว้าเอวเขาเอาไว้ในขณะที่จะล้ม

ตุ้บ!

ทั้งสองล้มกลิ้งลงไปกับพื้น โดยโชคดีที่วายุกอดป้องนับหนึ่งเอาไว้ด้วยสัญชาตญาณ เธอจนไม่ได้บาดเจ็บใดๆ ตอนนี้นับหนึ่งเลยนอนอยู่บนตัววายุ

"โอ๊ย!" วายุร้องออกมามือดันไปกระแทกกับปูนตอนที่กันหัวของนับหนึ่ง

"วายุ!"

"เจ็บมากมั้ย นับขอโทษนะ" นับหนึ่งกุลีกุจอลุกขึ้นนั่ง แต่ทว่าอารามตกใจจึงลืมคิดไปว่าตอนนี้เธอกำลังนั่งอยู่บนหน้าท้องแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามขนาดพอดี

"นับขอดูมือหน่อย" นับหนึ่งจับข้อมือของวายุมาดู ก่อนจะเห็นว่ามันแดงไปหมด

"น่าจะซ้น ไม่เป็นไรหรอก"

"นายลงไปจากตัวฉันได้แล้ว อึก" วายุเอ่ย ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นนั่ง ทว่าเขาดันใจร้อน เพราะนับหนึ่งยังไม่ทันจะได้ลุกออกจากตัวเขา จึงทำให้ทั้งสองประจันหน้ากันแบบใกล้ชิดจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน

"!" ความใกล้ชิดทำให้วายุตกใจจนผงะเอามือข้างที่เจ็บยันไปกับพื้น

"โอ๊ย"

หมับ!

ก่อนที่วายุจะล้มไปกองกับพื้นอีก นับหนึ่งก็ผวาเข้าไปกอดรับร่างเขาไว้ได้ทัน

" (⊙＿⊙) " วายุนิ่งไปราวกับถูกสาป พลันมีกระแสไฟบางอย่างแล่นไปทั่วร่างราวกับถูกไฟช็อต

ตุ้บๆๆๆๆๆ

หัวใจของวายุที่นิ่งสงบมาตลอดสิบแปดปีเต็มพลันเต้นระรัว พร้อมกับความรู้สึกแปลกประหลาดตรงกลางหว่างขาของตัวเอง

"วายุ"

"วายุเป็นอะไรหรือเปล่า?" นับหนึ่งเอ่ยในขณะที่ยังประคองหลังวายุเอาไว้ ก่อนพยายามถอยหลังออก แต่ทว่าวายุกลับเอามือมาประคองหลังนับหนึ่งเอาไว้ไม่ให้เธอถอยหลังไปมากกว่านั้น ราวกับกลัวว่าจะชนกับอะไรเข้า อะไรบางอย่างที่กำลังชีโด่ชี้เด่อยู่ภายใต้ผ้าขนหนูผืนจิ๋ว

หมับ!

"อ๊ะวายุ ทำไม?"

'หอมจัง' วายุพึมพำในใจเมื่อได้กลิ่นหอมอ่อนๆ มาจากคนตรงหน้า ก่อนจะได้สติรีบผลักคนตัวเล็กออกไปทางด้านข้างทันที

"!"

ผลัก!

"อะ โอ๊ย นับเจ็บนะวายุ" คนตัวเล็กโวยวาย

"ไปอาบน้ำได้แล้ว...เสร็จแล้วเอาผ้ามาเช็ดพื้นด้วย" วายุเอ่ยด้วยท่าทางรีบร้อน ก่อนจะจับผ้าขนหนูที่ตัวเองนุ่งอยู่จนแน่น และเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าทันที

"ชิ ไม่ขอบคุณนับสักคำ"

"ถ้านับไม่กอดไว้ ป่านนี้วายุล้มไปกับพื้นแล้ว" นับหนึ่งพึมพำ ก่อนจะเดินปึงปังเข้าห้องน้ำไป

ด้านวายุ เขายังคงงุนงงกับสถานการณ์เมื่อครู่ไม่หาย ไหนจะอาการไฟช็อตแปลบๆ ไหนจะความรู้สึกแปลกๆ ตอนที่ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวนับหนึ่ง อีกทั้งอะไรบางอย่างกลางกายของเขาที่ยังคงตั้งตระหง่านไม่ยอมสงบ

"บ้าไปแล้ว" วายุขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะคว้าเสื้อยืดกับกางเกงวอร์มมาสวม และวิ่งออกมานอกห้อง จุดหมายของเขาก็คือสนามบาสของโรงเรียน

"ต้องไปวิ่งเรียกเหงื่อสักหน่อยแล้ว.....ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะฝนตกแหละ"

สองชั่วโมงต่อมา

วายุกลับมาห้อง หลังจากที่อะไรบางอย่างได้สงบลงแล้ว เมื่อกวาดตามองไปรอบห้องก็พบว่าตอนนี้นับหนึ่งกำลังนอนเหยียดกายอยู่ที่พื้น

"นี่ เด็กใหม่" วายุใช้เท้าสะกิดที่ก้นของนับหนึ่งที่กำลังนอนตะแคงข้างอยู่

"ขึ้นไปนอนบนเตียงนายสิ นอนตรงนี้มันขวางทาง..."

พรึ่บ

ในขณะที่วายุพยายามใช้เท้าสะกิด นับหนึ่งก็พลิกกายนอนหงายอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว ตอนนี้เท้าของวายุจึงถูกก้นของนับหนึ่งทับอยู่

"................." แทนที่วายุจะยกเท้าออก แต่ความนุ่มสบายที่เท้ากลับทำให้วายุฉงนในใจแปลกๆ ไหนจะชายเสื้อของคนตรงหน้าที่ถูกเลิกขึ้นจนเห็นหน้าท้องแบนราบ แถมยังขาวนวลเนียนอีกต่างหาก

วันต่อมา

"ฮึมๆๆๆ" นับหนึ่งอาบน้ำไปฮัมเพลงไปอย่างอารมณ์ดี

"เอ๊ะ? รอยอะไรนะเนี่ย" นับหนึ่งเพ่งมองรอยสีแดงเป็นจ้ำที่หน้าท้องตัวเองด้วยความสงสัยว่ามาได้ยังไง