บทที่ 5 เพื่อมุ่งสู่การเป็นเพื่อนซี้ของคู่จิ้นในดวงใจ

WARING(18+)

ไม่วาย...แล้วรักไหม?

บทที่ 5

เพื่อมุ่งสู่การเป็นเพื่อนซี้ของคู่จิ้นในดวงใจ

..................................

"ตื๊อเท่านั้นที่จะครองโลก"

"เพื่อฟิคเรื่องใหม่ เราต้องทำให้ได้!" นับหนึ่งพึมพำ เธอตัดสินใจแล้วว่าจะต้องเป็นเพื่อนซี้ของทั้งสองคนให้ได้ ถึงแม้ว่า วายุจะเอาแต่ส่งสายตาเย็นชามาให้ก็ตาม

09.00 น.

ห้องเรียน

"วายุ อยากกินนี่มั้ยล่ะ อร่อยนะ" นับหนึ่งชูขนมปังรสช็อกโกแลตในมือให้ดู ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างส่งไปให้วายุ

"ไม่เอา" วายุตอบเสียงเรียบอย่างไร้เยื่อใย

"ชิ! นับกินเองก็ได้ (￣ε (￣) ง่ำๆ"

'แผนล่อด้วยของกินไม่ได้ผล'

'แต่นับมีแผนอีกเป็นร้อยเลยล่ะ ยังไงก็ต้องมีสักแผนที่ทำให้วายุเปิดใจให้นับ หึ!'

12.00 น.

"อ่านอะไรอยู่งั้นหรอ สนุกมั้ย (◕‿◕❀) " นับหนึ่งพยายามตีสนิทอีกครั้ง

"...................." ทว่ากลับไม่มีคำตอบใดๆ ออกจากปากของวายุ เขาเพียงแต่มองเธอด้วยหางตาอยู่แวบหนึ่งเท่านั้น

"พยายามจริงๆ เลยนะ" ฟาโรห์ที่มองการกระทำของคนตัวเล็กมาตั้งแต่เช้าพึมพำราวกับกำลังดูเรื่องสนุก

"จะเกิดอะไรขึ้นนะ ดูท่าทางไอ้คุณชายวามันเริ่มจะหงุดหงิดแล้วด้วยสิ"

วันต่อมา

"นี่วายุ รอนับด้วยสิ แฮ่กๆ" นับหนึ่งที่กำลังวิ่งตามหลังของวายุเอ่ย เหตุเพราะเมื่อเช้าเธอชวนให้วายุไปเรียนพร้อมกัน แต่ทว่าวายุเอาแต่เดินหนีอย่างเดียว

สิบนาทีต่อมา

ห้องเรียน

ครืดด

"แฮ่กๆ" นับหนึ่งหอบหายใจแรง ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้อย่างอ่อนแรง แต่ก็ไม่วายมองไปทางวายุด้วยความหมั่นไส้

ตุ้บ

มือหนาของใครบางคนวางลงบนไหล่เล็ก

"ฟาโรห์?" นับหนึ่งพึมพำชื่อคนตรงหน้า

"พยายามน่าดูเลยนะ" ฟาโรห์เอ่ย ก่อนจะคลี่รอยยิ้มขี้เล่นออกมา

"มะ หมายถึงเรื่องอะไรงั้นหรอ (¯▽¯；) "

"อยากสนิทกับไอ้วาไม่ใช่หรอ"

"อะ อื้อ ก็อยู่ห้องเดียวกันนี่นา" คนตัวเล็กเอ่ย

"แต่ไอ้วากำแพงมันสูงนะ มันไม่สนิทกับใครง่ายๆ หรอก"

"งั้นหรอ (◕~◕❀) " นับหนึ่งท่าทางหงอยลงทันที

"................." ฟาโรห์นิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะพึมพำในใจ

'เหมือนลูกหมาเลย'

"ฮือออ" นับหนึ่งส่งเสียงครวญครางออกมาเบาๆ ก่อนจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะนักเรียน

"หึ" ฟาโรห์ยกยิ้มขึ้นมา เมื่อมีเรื่องสนุกๆ แวบเข้ามาในหัว

ฟึบ

ร่างสูงย่อตัวลงเพื่อคุยกับคนตัวเล็กที่ฟุบหน้าอยู่กับโต๊ะนักเรียน

"อยากสนิทกับไอ้วามันก็พอมีวิธีอยู่นะ จะลองดูมั้ยล่ะ?" ฟาโรห์เอ่ยกระซิบ ตอนนี้ใบหน้าของทั้งสองคนห่างกันไม่ถึงคืบ

พรึ่บ

คนตัวเล็กที่นอนหลับตาด้วยความเหงาหงอยก่อนหน้านี้ จู่ๆ ก็ลืมตาขึ้นทันที ยามที่ลืมตาก็เผยให้เห็นดวงตากลมโตสุกใส ที่ถูกประดับไปด้วยแพขนตาเรียงเส้นสวย

"จริงหรอ (◕ 0 ◕❀) "

'ตาสวยจัง'

ตุ้บๆๆๆๆๆๆ

" (⊙＿⊙) เอ๊ะ?" ฟาโรห์นิ่งไปเล็กน้อย เขามีท่าทางตกใจกับความคิดในหัวตัวเองเมื่อครู่ ไหนจะหัวใจที่จู่ๆ ก็เต้นตึกตักขึ้นมาอีก

พรึ่บ

หมับ!

นับหนึ่งดีดตัวลุกขึ้นนั่งทันทีด้วยความตื่นเต้น ก่อนจะใช้สองมือจับหัวไหล่ทั้งสองข้างของคนตรงหน้าเอาไว้

"วิธีอะไรหรอฟาโรห์ (◕ 0 ◕❀) หืม บอกมาสิ นับรอฟังอยู่"

เขย่าๆ

"ฟาโรห์" นับหนึ่งพยายามเรียกคนตรงหน้า เพราะเหมือนเขาจะสติหลุดไปแวบหนึ่ง

"อ้อๆ ดะ เดี๋ยวบอกให้ เอียงหูมาสิ" ฟาโรห์ที่เหมือนเพิ่งจะได้สติกระซิบกระซาบที่ข้างหูคนตัวเล็ก

"เข้าใจแล้ว ขอบใจมากเลยนะฟาโรห์! (◕ 0 ◕❀) " นับหนึ่งเอ่ยขอบคุณด้วยท่าทางตื่นเต้น

"สู้ๆ ล่ะ" ฟาโรห์เอ่ยยิ้มๆ ก่อนจะเดินกลับมานั่งที่ตัวเอง ข้างๆ วายุ

"ไอ้ฟามึงเป็นอะไร" วายุเอ่ยถาม เมื่อเห็นว่าฟาโรห์เอามือปิดจมูกตัวเองเอาไว้ และมีอาการเหม่อๆ

"หอม"

"มีกลิ่นหอมๆ" ฟาโรห์พึมพำ เพราะเขาได้กลิ่นหอมๆ จากตัวนับหนึ่ง ซึ่งกลิ่นยังคงติดตรึงอยู่ไม่ยอมหาย

"อะไรหอม?" วายุขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ และก่อนจะได้พูดคุยอะไรต่อ จู่ๆ ฟาโรห์ก็ยื่นหน้าไปตรงซอกคอของวายุ ก่อนจะสูดดม

ฟืด!

"แหวะ ไม่เห็นมีกลิ่นอะไรเลย" ฟาโรห์เอ่ย ก่อนจะทำหน้าเหยเก ก่อนที่วายุจะใช้มือผลักหน้าเพื่อนออก ซึ่งการกระทำของวายุ และฟาโรห์ต่างตกอยู่ในความสนใจของคนในห้อง เหล่าเพื่อนร่วมห้องก็ดูไม่ได้ตื่นเต้นอะไร แต่ทว่าสำหรับนับหนึ่งแล้วนั้น มันต้องบอกว่าโคตรฟินเห็นจะได้

'ว้าว! (≧□≦) / '

'ฟินที่สุดเลยค่า'

'คิดถูกจริงๆ เลย ที่ปลอมตัวเข้ามาเรียนที่นี่ วันนี้นับต้องเขียนฟิคได้เป็นสิบตอนแน่ๆ!'

23.00 น.

แตร๊กๆๆๆๆๆๆ

นับหนึ่งรัวแป้นพิมพ์ไม่ยั้ง เพราะความคิดกำลังแล่นเป็นอย่างมาก ก่อนจะได้ยินเสียงทุ้มของใครบางคนดังขึ้น

"นี่ เด็กใหม่"

"เสียงมันดังน่ารำคาญ" วายุเอ่ย และนี่ก็คือประโยคที่เขาพูดคุยกับเธอจริงจังครั้งแรก

"ขะ ขอโทษ" นับหนึ่งขอโทษเสียงอ่อน

".....แต่วายุ นับมีชื่อนะ ไม่ได้ชื่อเด็กใหม่"

'อยู่ห้องเดียวกันมาตั้งหลายวันแล้ว แต่แม้แต่ชื่อ เขาก็ยังไม่ยอมเรียกเลย'

"อย่าให้ได้ยินเสียงอีก"

"ฉันจะนอน" วายุยังคงเอ่ยสิ่งที่ตัวเองต้องการ

"ชิ"

เอี๊ยด!ๆ

ด้วยความหมั่นไส้ นับหนึ่งจึงแกล้งขย่มเตียงเล็กน้อย หลังจากนั้นเสียงที่แสนพิโรธของวายุก็ดังขึ้น

"เฮ้ย! เด็กใหม่"

"ขะ ขอโทษ จะนอนแล้ว" นับหนึ่งรีบปิดคอม และทิ้งตัวลงนอนทันที

'วายุเนี่ยดุจริงๆ เลย ทำไมฟาโรห์ไม่กลับมานอนห้องบ้างเลยนะ (T^T) '

หลายวันต่อมา

นับหนึ่งยังคงตามตื๊อวายุเพื่อที่จะขอเป็นเพื่อนอย่างไม่ย่อท้อ ถึงแม้ว่าจะถูกด่า และ โดนสายตาเย็นชาอยู่ตลอด ซึ่งเธอทำตามคำแนะนำของฟาโรห์ ว่าให้ตื๊อวายุต่อไปโดยห้ามท้อ ยิ่งวายุดูรำคาญก็ยิ่งต้องตื๊อ ฟาโรห์บอกว่า กว่าเขาจะได้เป็นเพื่อนกับวายุ เขาก็ตื๊ออยู่เป็นเดือน กว่าวายุจะยอมคุยด้วย จนกระทั่งความอดทนของวายุได้หมดลง

08.00 น.

หน้าเสาธงของโรงเรียน ในขณะที่ทุกคนยืนเข้าแถวเคารพธงชาติอยู่ ทุกสายตาก็จับจ้องไปที่วายุ คนที่ได้ฉายาว่าคุณชายสุดเนี้ยบ ที่ต้องเป๊ะทุกกระเบียดนิ้ว ไม่ว่าจะอะไรก็ตาม แต่ตอนนี้เสื้อนักเรียนสีขาวของชายหนุ่มกลับถูกย้อมไปด้วยสีต่างๆ อาจจะเรียกว่าเสื้อสีตกก็เป็นได้

"จิ๊!" ตอนนี้วายุรู้สึกไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก เพราะว่าตอนนี้ในชีวิตของเขาดันมีตัววุ่นวายเข้ามาก่อกวน ตัววุ่นวายที่ไม่ว่าจะดุด่าไปกี่ครั้งก็ยังคงตามตื๊อไม่เลิก หนำซ้ำยังสร้างปัญหาต่างๆ ให้เขาอีก เช่นแอบเอาเสื้อผ้าเขาไปซัก แต่ดันไม่ยอมแยกผ้าสี กับผ้าขาวจนทำให้เสื้อนักเรียนของเขามีสภาพแบบนี้

"เอาแล้ว ไอ้วาระเบิดจะลงแล้ว"

"เด็กใหม่ เร่งเครื่องอีกนิดสิ จะได้มีเรื่องสนุกๆ ให้ดูไงล่ะ" ฟาโรห์พึมพำอย่างนึกสนุก

12.00 น.

"มันยังไม่หายโกรธหรอ" ฟาโรห์ที่ต่อแถวซื้อข้าวอยู่ข้างหลังนับหนึ่งเอ่ย

"ยังเลย ดูเหมือนจะโกรธมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ" นับหนึ่งเอ่ยเสียงอ่อน

"เอางี้ ซื้อน้ำส้มคั้นไปง้อมันสิ"

"มันชอบกินน้ำส้ม ร้านตรงนั้นมีขาย" ฟาโรห์เอ่ย

"จริงหรอ ขอบคุณมากนะฟาโรห์" นับหนึ่งเอ่ยขอบคุณ ก่อนจะวิ่งออกจากแถวไปซื้อน้ำส้มทันที

"เอาล่ะ รอดูเรื่องสนุกดีกว่าเรา"

สิบนาทีต่อมา

แก้วน้ำส้มคั้นถูกทิ้งลงบนพื้น พื้นที่รอบๆ เลอะเทอะไปด้วยคราบน้ำส้ม และสภาพของชายหนุ่มร่างเล็กที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำส้มคั้น ต่างเรียกสายตาของทุกคนให้หันมามอง

"ฉันแพ้น้ำส้ม" วายุเอ่ยเสียงเรียบ

"ขะ ขอโทษ นับไม่รู้" นับหนึ่งเอ่ยเสียงสั่น

"น่ารำคาญ"

"ทำไมเรื่องแค่นี้ถึงไม่รู้"

"ระหว่างผ้าขาวกับผ้าสีเธอก็ไม่รู้หรอ ว่ามันซักร่วมกันไม่ได้"

"ทำไมถึงเอาแต่มาตีสนิทอยู่ได้"

"วายุเกลียดนับงั้นหรอ...ทำไมถึงเอาแต่ทำเย็นชาใส่ตลอดเลยล่ะ ทั้งๆ ที่นับก็แค่อยากจะเป็นเพื่อนด้วยเท่านั้นเอง" นับหนึ่งเอ่ยด้วยเสียงสั่นๆ ก่อนจะใช้หลังมือปาดคราบน้ำส้มออกจากหน้า สายตาของผู้คนที่มองมามันทำให้เธอทำตัวไม่ถูก ทั้งขายหน้า ทั้งเสียใจ

"เด็กใหม่เป็นเกย์ป่าววะ ตามติดไอ้วายุแจเลย รักสามเส้าหรอ ฮ่าๆๆ งี้ไอ้ฟาโรห์มันว่าไง" เสียงซุบซิบพูดคุยสนุกปากดังอื้ออึง

กึด!

วายุกำมือแน่น ก่อนจะเอ่ยวาจาเชือดเฉือนขึ้นมาอีก

"ท่าทางของนายมันปัญญาอ่อน"

"ฉันไม่ชอบ อย่ามายุ่งกับฉัน"

"งั้นหรอ ขอโทษนะ"

"ถ้าการที่นับอยู่ที่นี่แล้วมันทำให้วายุรำคาญใจ งั้นนับไปก็ได้"

"ขอโทษจริงๆ" นับหนึ่งเอ่ยเสียงสั่น ก่อนที่น้ำตาใสจะไหลออกมาจากดวงตากลมโตทั้งสองข้าง และวิ่งออกมาจากตรงนั้นทันที

"ดีนะที่หมอนั่นเป็นผู้ชาย เพราะถ้าเป็นผู้หญิง เขาคงจะเลิกชอบมันไปเลย"

"ผู้ชายอะไรวะ ขี้แงจัง ร้องไห้อย่างกับผู้หญิงเลย" เสียงซุบซิบพูดคุยยังคงดังอื้ออึง

"เวรแล้วไง"

"ไม่คิดว่าไอ้วาจะทำขนาดนี้"

"นี่กูทำอะไรลงไปเนี่ย" ฟาโรห์เอ่ย หน้าเขาดูเสียเล็กน้อย ก่อนจะวิ่งตามนับหนึ่งไปทันที

ตึก ตึก ตึก

หมับ

"เดี๋ยว! เด็กใหม่" ฟาโรห์คว้าข้อมือเล็กเอาไว้

"ฟาโรห์ก็เกลียดนับงั้นหรอ ฮึกๆ" นับหนึ่งเอ่ยถามด้วยน้ำตานองหน้า

"ปะ เปล่า"

"แล้วทำไมต้องแกล้งนับด้วย ทำไมต้องหลอกนับ"

"ขอโทษ เดี๋ยวฉันจะไปบอกไอ้วา ว่าฉันเป็นคนบอกให้นายเอาน้ำส้มไปให้มัน"

"เป็นฉันเองที่แกล้งหลอกนาย" ฟาโรห์เอ่ย เพราะตอนแรกเขาแค่จะแกล้งเล่นเพราะเห็นว่าสนุกดี แต่ไม่คิดว่าเรื่องมันจะลุกลามใหญ่โตขนาดนี้

"ไม่ต้องหรอก"

"ปล่อยมันไปเถอะ"

"แต่ฟาโรห์ทำแบบนี้...รู้มั้ย ว่ามันใจร้ายมากเลยนะ" นับหนึ่งเอ่ย ก่อนจะสะบัดแขนออก และวิ่งหนีไปทันที ปล่อยให้ฟาโรห์ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นด้วยความรู้สึกผิด

"...ขอโทษ"