บทที่ 7 ข่าวลือ และ การต่อยตีครั้งแรกของหนุ่ม(สาว)น้อย

WARING(18+)

ไม่วาย...แล้วรักไหม?

บทที่ 7

ข่าวลือ และ การต่อยตีครั้งแรกของหนุ่ม(สาว)น้อย

..................................

"หวัดดีวายุ (^-^) " นับหนึ่งเอ่ยทักทายชายหนุ่มที่เพิ่งตื่นด้วยท่าทางสดใสราวกับเมื่อวานไม่ได้ทะเลาะกัน

"อืม" วายุครางรับเสียงสั้น ถึงแม้ท่าทางเขาจะเย็นชาเหมือนเดิม แต่ทว่าสำหรับนับหนึ่งแล้วนั่นถือเป็นสัญญาณที่ดี เพราะวายุไม่ได้ส่งสายตาเย็นชามาให้แล้ว

"วันนี้นับไปเรียนพร้อมวายุได้มั้ย (◕‿◕❀) " นับหนึ่งทำหน้าอ้อน

".....ตามใจ"

"หลบไป ฉันจะอาบน้ำ" วายุเอ่ย ก่อนจะใช้มือผลักหัวนับหนึ่งเล็กน้อยเพื่อให้เธอหลบทาง

"รุนแรงชะมัด เป็นสายเอสหรือไงกัน ชิ!"

(St. Babylon College)

07.30 น.

ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง วันที่นับหนึ่งได้มาเข้าเรียนพร้อมกับวายุ และเธอก็รู้สึกว่าเริ่มเข้าใกล้ความเป็นเพื่อนซี้ของเขาเข้าไปทุกที

"ไอ้เด็กใหม่มันกลายเป็นเบ๊ไอ้วายุไปแล้วหรอวะ"

"กูว่าไอ้เด็กใหม่มันเป็นตุ๊ดชัวร์ กูเห็นมันตามไอ้วายุต้อยๆ"

"กูก็ว่าใช่ ทั้งที่เมื่อวานมันโดนไอ้วายุเอาน้ำส้มราดหัวต่อหน้าคนทั้งโรงเรียนขนาดนั้น แต่วันนี้มันกลับถือกระเป๋าให้ไอ้วายุซะแบบนั้น"

เหล่าชายหนุ่มที่นั่งอยู่ที่สนามบอลส่งเสียงนินทากันอื้ออึง เมื่อเห็นว่านับหนึ่งถือกระเป๋าให้วายุ และเดินตามเขาต้อยๆ แต่ทว่าใครจะรู้ ว่าเป็นนับหนึ่งเองที่ตื๊อขอถือกระเป๋าของวายุด้วยความเต็มใจ

ห้อง ม.6/1

นับหนึ่งและวายุเดินเข้ามาในห้อง ก่อนจะพบว่าฟาโรห์รออยู่ก่อนแล้ว

"เด็กใหม่!" เมื่อเห็นนับหนึ่ง ฟาโรห์ก็ดีดตัวลุกจากเก้าอี้ทันทีก่อนจะถลันเข้าไปหาคนตัวเล็ก

"ชิ!" ถึงแม้ว่าฟาโรห์จะแสดงสีหน้ารู้สึกผิด แต่ทว่านับหนึ่งกลับทำท่าทีไม่สนใจ ก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ให้วายุนั่ง ซึ่งท่าทางของนับหนึ่งตอนนี้เริ่มทำตัวเหมือนเบ๊เข้าไปทุกที

"นี่เด็กใหม่ ฉันขอโทษจริงๆ หายโกรธเถอะนะ" ฟาโรห์เอ่ย ก่อนจะเดินล้อมหน้าล้อมหลังคนตัวเล็กไม่หยุด แต่ทว่าเธอก็ยังคงไม่สนใจ ทำราวกับชายหนุ่มร่างโตเป็นอากาศธาตุ

"จะให้ทำยังไงถึงจะหายโกรธอ่ะ ฉันยอมทำทุกอย่างเลย"

"แน่ใจ?" นับหนึ่งเลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะกอดอกมองคนตรงหน้าอย่างกวนๆ

"อือ อะไรก็ได้"

"เบ๊"

"ฟาโรห์ต้องมาเป็นเบ๊ของนับหนึ่ง"

"ตงลงมั้ย?"

"จริงจังปะเนี่ย?" ฟาโรห์ถามเพื่อความแน่ใจ

"โอเค๊ ไม่ทำก็ไม่ต้องทำ" น้ำหนึ่งยักไหล่ก่อนจะเบะปาก ซึ่งหากเธอได้เห็นตัวเองในกระจกตอนนี้เธอก็จะได้รู้ว่าเธอดูกวน... ี..นมากแค่ไหน

"เป็น! เป็นก็เป็นวะ" ฟาโรห์เอ่ย

"โอ๊ยย นับปวดไหล่จังเลย" นับหนึ่งแกล้งทำเป็นหมุนไหล่ตัวเอง

"ถ้ามีเบ๊ เอ๊ย ถ้ามีใครมานวดให้ก็คงจะดีขึ้น"

"ยัง...ยังจะนิ่งอีก"

"รู้แล้วๆ ได้ทีเอาใหญ่เลยนะ" ฟาโรห์เอ่ย ก่อนจะค่อยๆ นวดหัวไหล่ให้นับหนึ่งเบาๆ

"ให้มันแรงกว่านี้หน่อย เมื่อเช้าไม่ได้กินข้าวหรอ"

"ให้มันจริงจังเหมือนตอนวางแผนแกล้งคนอื่นหน่อย"

"ครับๆ ทราบแล้วครับ (T^T) "

"ปัญญาอ่อนจริงๆ" วายุที่ดูการกระทำของคนทั้งคู่มาตั้งแต่ต้นได้แต่ส่ายหน้าไปมา

12.00 น.

วันนี้วายุบอกว่าจะไม่กินข้าวที่โรงอาหารเพราะรู้สึกไม่ค่อยหิว แต่ทว่านับหนึ่งดันอาสามาซื้อขนมปังให้เพราะห่วงใยสุขภาพกระเพาะของว่าที่เพื่อนซี้

"นั้นๆ ดูไอ้ตุ๊ดนั่นดิ"

"ผัวไม่มาด้วยหรอจ๊ะ ฮ่าๆๆ"

โรงเรียนคือที่ ที่คนจากร้อยพ่อพันแม่มารวมตัวกัน ซึ่งต้องมีทั้งคนดี คนไม่ดีปะปนกันไป และเมื่อมีคนไม่ดี ก็ย่อมมีการบูลลี่และกลั่นแกล้งกันเป็นธรรมดา นับหนึ่งจึงเลือกทำหูทวนลม ไม่อยากเก็บคำพูดและการกระทำแย่ๆ ของคนอื่นมาใส่ใจ เพราะบิดาและมารดาของเธอได้สอนไว้ว่า ความเจ็บปวดก็คือก้อนหิน เราเลือกได้ว่าจะบีบ หรือ โยนมันทิ้ง ถ้าเราบีบ เราก็จะเจ็บ แต่ถ้าไม่อยากเจ็บ ก็ให้โยนมันทิ้งไป

"งี้ใครเป็นผัวใครเป็นเมียวะ หรือสลับกัน"

"เออ พวกมึงรู้ปะ ว่าไอ้ฟาโรห์อ่ะ"

"ตอนเด็กๆ มันเคยถูกครูใหญ่โรงเรียนอนุบาลลวนลามด้วยนะเว้ย"

"ซึ่งไอ้ครูโรคจิตนั่นก็เป็นผู้ชาย ออกข่าวใหญ่โตเลยนะ"

"เพราะงั้นก็เลยทำให้มันชอบผู้ชายมั้ง ฮ่าๆๆๆ"

ในขณะที่พวกปากสุนัขที่ดีแต่นินทาลับหลังกำลังคุยกันสนุกปาก นับหนึ่งที่อดกลั้นมาตลอดก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป

"จะหยุดพูดได้หรือยัง" น้ำหนึ่งเอ่ยเสียงเข้มใบหน้าแสดงออกถึงความกรุ่นโกรธ

"เฮ้ย ไอ้ตุ๊ดมันโมโหแล้วว่ะ"

"ทำไม กูว่าผัวมึงนิดหน่อยก็โมโหใหญ่เลยนะ"

"พวกผิดเพศเนี่ย มันทุเรศจริงๆ น่าขยะแขยงชะมัด"

"พวกที่เอาเรื่องคนอื่นมาพูดสนุกปากต่างหากที่ทุเรศ น่าขยะแขยงยิ่งกว่า"

"แล้วก็ ต่อให้ฟาโรห์จะชอบผู้ชายหรือผู้หญิง มันก็ไม่เกี่ยวกับพวกนาย"

"ไม่เกี่ยวว่าผู้หญิงหรือผู้ชาย มันขึ้นอยู่กับว่าพวกเขารักกันหรือเปล่า"

"โลกมันไปถึงไหนแล้ว ยังจะมาทำตัวเป็นไดโนเสา เต่าล้านปีไม่รู้จักก้าวไปข้างหน้า ระวังสักวันจะสูญพัน"

"มึงปากดีนะไอ้ตุ๊ด!" โจทย์หนุ่มของน้ำหนึ่งโมโหเป็นฟืนเป็นไฟเพราะรู้สึกเสียหน้า ก่อนจะถลันเข้าไปกระชากคอเสื้อของคนตัวเล็ก

"แล้วจะทำไม" นับหนึ่งเอ่ย ก่อนจะพุ่งเอาหัวกระแทกเข้าที่คางของคนตรงหน้าจนชายหนุ่มล้มลงไปกองกับพื้น และตามไปคร่อมทับร่างเขาเอาไว้และรัวหมัดใส่ไม่ยั้ง

ตุ้บ ตั้บๆๆ!

"นับหนึ่งจะทำให้นายไม่ได้กินน้ำพริกไปอีกหลายวันเลย"

"ย่าห์!"

ตุ้บ ตั้บๆๆ!

อีกด้าน

"มึงกับกูไม่ต้องเข้าไปช่วยแล้วมั้ง เข้าเป้าทุกดอกเลยนะนั่น" ฟาโรห์เอ่ยกับวายุยิ้มๆ เพราะมีคนไปบอกพวกเขาว่านับหนึ่งมีเรื่องวิวาทจึงพากันมาดู แต่ก็พบว่าไม่จำเป็นต้องเข้าไปช่วยเลยสักนิด อาจจะต้องห่วงคู่กรณีมากกว่า

ห้องปกครอง

"เพราะว่านายณภัทรเป็นคนเริ่มก่อน เพราะงั้นก็แยกย้ายกันไป"

"ครูจะทำทัณฑ์บนทั้งสองคนเอาไว้ ห้ามมีเรื่องกันอีกล่ะ" ครูประจำห้องปกครองเอ่ย ก่อนที่คู่กรณีทั้งสองจะแยกกันไป

ห้องน้ำชาย

"แม่งเอ๊ยเจ็บฉิบหาย ตัวเล็กแค่นั้นทำไมหมัดหนักนักวะ!" คู่กรณีนับหนึ่งเอ่ยยามเมื่อมองรอยเขียวช้ำบนใบหน้าตัวเองในกระจก ก่อนจะต้องตกใจที่เห็นใครบางคนมายืนอยู่ข้างหลัง

"ไงมึง"

"พูดเรื่องกูสนุกปากเลยนะ"

"พูดใหม่สิ ทำไมไม่เห็นมีใครเคยกล้าพูดต่อหน้ากูหรือไอ้วาสักคน" ฟาโรห์ยกยิ้มมุมปาก แต่ทว่ารอยยิ้มของเขาช่างน่ากลัวจนทำให้ขนลุกซู่ไปทั้งตัว

"คือกู....."

"กูว่าที่หน้ามึงยังมีรอยน้อยเกินไปนะ"

"มึงคิดว่าไง?ไอ้วา"

"กูก็ว่างั้น" วายุเอ่ย ก่อนจะเดินเข้ามาสมทบในห้องน้ำ และศึกขนาดย่อมก็ได้เริ่มขึ้นอีกครั้ง โดยที่ใครบางคนไม่อาจสู้ได้เลย

ตุ้บ ตั้บๆๆ!