EP02 ดูตัว

หญิงสาวปรากฏกายขึ้นในห้องกว้างของในปราสาท ที่นอนเอกเขนกบนโซฟาสีขาวขนาดใหญ่ ในมือของนางยังคงถือแอปเปิลลูกเดิมที่นางได้พบกับเขาในป่า และเสกให้หายไปในพริบตา

“น้องหญิงเจ้าไปที่มา เจ้ารู้หรือไม่ท่านพ่อรอเจ้านานแล้ว กษัตริย์ริชาร์ด จอห์น อาร์มันโด้ก็ใกล้มาแล้วเช่นกัน เจ้ายังไม่แต่งกายอีกหรือ” ชายหนุ่มใบหน้างดงามเอ่ยถามนางที่นั่งลงบนโซฟานั้น

“ท่านพ่อเรียกพวกผู้ชายมาให้ข้าดูตัวอีกหรือ น่าเบื่อที่สุดเลย เมื่อเดือนก่อนท่านพ่อพึ่งส่งเจ้าชายมังกรมาให้ข้าดูตัว สุดท้ายแล้วข้าปาหินใส่เขา และข้าก็เหน็บแนบไปหนึ่งยก เขาก็รับข้าไม่ได้จึงออกไปจากวังแทบไม่ทัน” นางเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงขบขัน

“โรซารี่ คาเลน วูล์ฟ เจ้าอยู่บนพื้นโลกมาเก้าหมื่นปีแล้ว ตอนนี้เจ้าก็เป็นสาวเต็มตัวแล้วด้วย อย่าให้ท่านพ่อและท่านแม่ของเจ้านั้นเป็นห่วงเจ้า”

“ท่านพี่ โรซารี่ คนนี้จะไม่แต่งงาน ข้าจะไม่แต่งไปอยู่กับใคร ข้าจะอยู่ที่นี่ ข้ารักปราสาทแห่งนี้” นางเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ท่านแม่กำลังเดินมาแล้ว” จอร์จเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง เพราะเขามีประสาทสัมผัสด้านเสียง ไม่ว่าจะเบาแค่ไหน ก็ได้ยินระยะทางหนึ่งพันไมล์

“เช่นนั้นข้าไปก่อน” โรซารี่เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง เมื่อกำลังเลือนหายไป แต่หญิงวัยกลางคนใบหน้างดงามปรากฏขึ้นมาทันที ก่อนที่นางจะเลือนหายไป มือของหญิงวัยกลางคนนั้นจับมือโรซารี่ไว้แน่น

“จะไปไหนโรซารี่ แม่ตามหาเจ้าทั่ววัง” แม่ของนางเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงทรงอำนาจ ทำให้โรซารี่หยุดการกระทำทั้งหมด หันมาหานาง และย่อตัวเล็กน้อย ยิ้มแหยๆ ด้วยความหวาดกลัวเล็กน้อย

“ท่านแม่ ท่านก็รู้ว่าข้าไม่อยากแต่งงาน” โรซารี่เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“เจ้าไม่แต่งไม่ได้ อีกทั้งคนนี้เป็นชายคนที่สิบเจ็ดแล้วนะ ที่พ่อเจ้าพามาให้ดูตัวเจ้า อีกอย่างเขาเป็นญาติผู้พี่ของเจ้าด้วย การเป็นดองกันก็ไม่มีอะไรเสียหาย ชายผู้นี้เขาเป็น กษัตริย์แห่งอาร์มันโด้ ริชาร์ด จอห์น อาร์มันโด้ ห้าอาณาจักรอยู่ใต้การปกครองของเขา และวูล์ฟก็เป็นส่วนหนึ่งในห้าอาณาจักรของเขา เรื่องที่ริชาร์ดปรากฏตัวไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ที่สำคัญริชาร์ดผู้นี้ไม่เคยมีสนมสักคนเลย ข้าอยากให้เขาเป็นเจ้าบ่าวของเข้า และไปเป็นราชินีแห่งอาร์มันโด้ ราชินีแห่งเหล่าปีศาจทั้งปวง” นางพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ข้ารู้ แต่ข้ายังไม่พร้อม” โรซารี่เอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“โรซารี่ เจ้ามันเป็นเด็กไม่รู้จักโตจริงๆ เจ้าเกิดมาเก้าหมื่นปีแล้วนะ เจ้าควรแต่งงานได้แล้ว และเขาก็อายุมากกว่าเจ้าเพียงสามหมื่นปี เขานั้นเป็นกษัตริย์ตั้งแต่อายุได้ห้าหมื่นปี ขณะที่เจ้ายังคงงอแงเหมือนเป็นเด็กอยู่ในขณะนี้”

“ก็ได้ๆ ข้าจะไปพบเขา” โรซารี่เอ่ยบอกเช่นนี้และถอนหายใจยาวๆ

“ลูเซีย” มารดาของนางเรียกสาวใช้ของโรซารี่ให้เดินเข้ามา ลูเซียจึงย่อตัวให้ความเคารพของผู้เป็นนาย

“เจ้าค่ะ นายหญิง”

“พาโรซารี่ไปแต่งตัว เอาชุดที่ข้าให้มิเชลล์ตัดให้โรซารี่ เอาให้เจ้านายของเจ้าใส่ด้วย ส่วนเครื่องประดับอยู่ในกล่องหน้าตู้กระจก” นางเอ่ยบอกรายละเอียดชุดและเครื่องประดับของลูกสาวคนเล็กให้สาวใช้ฟัง เนื่องด้วยนางเป็นคนละเอียดและพิถีพิถันที่สุด

“เจ้าค่ะ...คุณหนูเชิญเจ้าค่ะ” ลูเซียเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มให้กับหญิงสาวเจ้านายของนางเอง

“เดี๋ยวข้าไปด้วย ข้าไปไม่ไว้ใจเจ้า” นางเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง ทำให้หญิงสาวกลับไปมองมารดาโดยทันที

“ท่านแม่ ข้าจะไป ไม่ต้องตามข้าไปหรอก” โรซารี่เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“เจ้าเป็นคนที่ไว้ใจไม่ได้ ข้าต้องตามตัวเจ้าไป เดี๋ยวเจ้าจะหนีไปอีก” นางเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง โรซารี่หันไปมองพี่ชายที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

..........................................

ไม่เม้นท์ก็ส่งหัวใจมาก็ได้คร้า

ไรท์ชอบอ่านคอมเม้นท์ของทุกท่าน และพยายามตอบกลับทุกคอมเม้นท์