บทที่3 หนูคิดถึง...คิดถึงคุณลุงมาก

“คนนั้นเป็นไง?”

ฉันหันมองไปตามทางที่เมโกะปลายสายตาไป แล้วก็ได้เห็นผู้ชายคนหนึ่งซึ่งกำลังมองมาที่พวกเรา เขามากับเพื่อนอีกสองคน นั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์บาร์ในคลับฟาโรห์ คลับของพ่อฉันเอง

“เป็นไง...คืออะไรเหรอคุณเมโกะ?” นุ่มนิ่มที่ไม่เคยจะรู้เรื่องราวอะไรเอ่ยถามขึ้น

“ก็หล่อไหม? ดูดีหรือเปล่า? หัดเข้าใจอะไรง่ายๆบ้างได้ไหมนิ่ม?!” เมโกะถลึงตาใส่นุ่มนิ่ม อืม...ก็สมควรอ่ะ คนอะไร...เข้าใจอะไรยากตลอดเวลา

“เฉยๆ แต่เขามองมาที่เรานะ” นุ่มนิ่มว่า

“เรา? มึงว่า...ในเราสามคน เขามองใคร?” เมโกะมีท่าทีตื่นเต้นขึ้นมา ต้องบอกกว่าเพื่อนฉันคนนี้...ชอบแย่งชิง สนุกกับการแข่งขัน แล้วก็...แรดใช้ได้เลย

“เขามองคุณเมโกะ” นุ่มนิ่มยังคงตอบคำถามไร้สาระนั้นอยู่

“กูว่าไม่ใช่ เพราะเขาไม่ได้สบตากู...เขามองวีนัส” เมโกะยกยิ้ม

“มองกูทำไม? หน้ากูเหมือนแม่เขาหรือไง?” คราวนี้เป็นฉันที่เอ่ยถาม

“ถ้ามึงเหมือนแม่ เขาคงเข้ามาไหว้ แต่กูว่า...หน้าตากับท่านั่งมึงเรียกแขกมากกว่า” เมโกะแสยะยิ้ม ถึงตอนนั้นฉันจึงได้ก้มมองสภาพเรียกแขกของตัวเอง

“กูเรียกแขกยังไง?”

“มึงอ่อย”

“ตรงไหน?”

“ก็ท่านั่งไขว่แล้วห้างโชว์ขายาวๆกับเนินนมที่ล้นออกมานอกเสื้อนั่นไง...”

“มีแต่คนหื่นกามเท่านั้นแหละที่คิดว่าท่านั่งของกูแปลว่าอ่อย กูก็นั่งแบบนี้ตลอด” ฉันถอนหายใจออกมาอย่างค่อนข้างจะรำคาญ คว้าแก้วเบียร์ขึ้นดื่ม ขณะนั้นก็รู้สึกขึ้นมาแล้วจริงๆว่าผู้ชายคนนั้นยังมองฉันอยู่

“คุณวีนั่งดีๆสิ เขาจะได้ไม่มอง” นุ่มนิ่มเริ่มเป็นห่วงฉัน ยัยนี่ชอบทำตัวเป็นเจ๊เบียบอยู่ตลอด แต่ไม่เคยรู้ตัวเลยว่าตัวเองนั่นแหละที่ยั่วเพศมากกว่าฉันซะอีก ถึงจะไม่ได้แต่งตัวโป๊ แต่ท่าทางอ่อนหวาน นุ่มนิ่มปวกเปียก กับผิวขาวๆเนื้ออวบๆ แต่กะพริบตาสองสามทีผู้ชายก็คิดว่ามันคือการเชื้อเชิญแล้ว

“กูไม่สน ถึงยังไงผู้ชายพวกนั้นก็ได้แค่มอง...”

“แล้วใครที่จะได้มากกว่ามอง?” เมโกะถามด้วยน้ำเสียงกวนประสาท

“คุณลุงอินทรีย์เหรอ?” เวลานั้นนุ่มนิ่มก็แซวฉันพร้อมรอยยิ้ม

“...” ฉันเงียบ ไม่คิดจะตอบอะไร แต่พอได้ยินชื่อเขา หัวใจมันก็เต้นแรงขึ้นมา เราไม่ได้โทรคุยกันมาหลายวันแล้ว ตอนนี้คุณลุงคงอยู่ฮ่องกง หรือไม่ก็ญี่ปุ่น คงกำลังเก็บตัวเพื่อลงแข่งในรอบต่อไป

“ถามจริง...มึงรักคุณลุงอินทรีย์แบบไหนวะ? ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมา...กูไม่เคยเห็นมึงสนใจผู้ชายคนไหนเลยยกเว้นคุณลุงสุดหล่อคนนั้น” เมโกะทำหน้าตาอยากรู้อยากเห็น

“คุณวีก็สนใจคุณลุงฟีนิกซ์นะ” นุ่มนิ่มแทรกขึ้นมา

“อีห่า! นั่นพ่อไง...พ่อไม่นับดิ! แต่คุณลุงอินเนี่ย...ญาติแท้ๆก็ไม่ใช่ เป็นแค่เพื่อนของพ่อแม่...”

“รักแบบอยากครอบครอง อยากให้เขาเป็นของกูแค่คนเดียว รักแบบนี้มีชื่อเรียกไหมล่ะ?” ฉันมองหน้าเมโกะสลับกับนุ่มนิ่ม

“กูรอคอยแค่เขา ในหัวสมองคิดถึงแต่เรื่องของเขา อยากจะคุย...อยากจะอยู่ด้วยตลอดเวลา แบบนี้คือรักในรูปแบบไหน?”

“คุณวี...คุณวีจะรักคุณลุงอินแบบนั้นได้ยังไง อายุต่างกันตั้งเยอะ” นุ่มนิ่มนิ่วหน้ามองฉันอย่างไม่เข้าใจ

“อายุสั่งห้ามไม่ให้เรารักใครได้ด้วยเหรอ?”

“แสดงว่ามึงอยากได้คุณลุงอินมาเป็น...?” เมโกะไม่กล้าพูดคำนั้นออกมา...แต่ฉันรู้ว่ามันคือคำไหน

“เป็นอะไรก็ได้ สถานะไหนก็ได้...ขอแค่เขาเป็นของกูแค่คนเดียว คิดถึงและรักแค่กูคนเดียว เหมือนที่กูเป็นอยู่ตอนนี้”

“แล้วถ้าวันนึงคุณลุงอินแต่งงานล่ะ? ถ้าเกิดว่าอยู่ๆคุณลุงไปมีแฟน...คุณวีจะไม่เสียใจเหรอ?” ฉันรู้ว่านุ่มนิ่มกำลังคิดเรื่องอะไรอยู่

“มันจะไม่มีวันนั้น เขาสัญญากับกูไว้แล้ว แล้วเขาก็รักษาสัญญานั้นได้มาตั้งสามปี”

“เหอะ! ไม่อยากจะเชื่อ...นี่มึงหลงรักผู้ชายที่อายุสี่สิบเหรอวะ?” เมโกะแสยะยิ้มออกมา

“กูรักเขามาตั้งแต่ครั้งแรกที่จำเขาได้ รักเขามาตั้งแต่ที่เขาอายุ...แค่ยี่สิบหรือสามสิบ รักเขามาตั้งนานแล้ว เพราะงั้น...ต่อให้เขาสี่สิบ ห้าสิบ หรือหกสิบ อายุไม่สำคัญอะไรเลย”

“เชี่ย! โชคดีนะที่ลุงอินเสือกหล่อเหมือนนายแบบ ยังดูเป็นหนุ่มฮ็อตๆ ดีจริงๆที่เขาไม่เหมือนลุงแถวบ้านกู...ไม่งั้นบอกเลยว่ากูจะขอคัดค้านแน่ๆ”

“ทุกคนๆ ผู้ชายที่หน้าบาร์เขากำลังเดินมาทางเราล่ะ” ในตอนนั้นนุ่มนิ่มก็แทรกขึ้นมา พอหันไปมอง...ฉันก็เห็นว่าเขากำลังเดินเข้ามาจริงๆ

“ไง...” เขาเอ่ยทักทายพร้อมรอยยิ้ม พอมองใกล้ๆก็ได้เห็นว่าเขาดูดีมากทีเดียว

“ไง” และเป็นเมโกะที่ตอบรับเขา

“พวกคุณชื่ออะไรกันบ้าง? คุณน่ะ...ผมรู้จักแล้ว เมโกะ” เขาว่า

“บอกชื่อนายมาก่อนสิ” เมโกะยกยิ้ม

“ฮาเปอร์”

“ยัยนั่น...วีนัส ส่วนนี่...นุ่มนิ่ม” เมโกะแนะนำพวกเรา

“ชื่อน่ารักจัง...นุ่มนิ่ม” สิ้นเสียงของเขาฉันก็รู้เลยว่าเมโกะคิดผิด ฮาเปอร์ไม่ได้มองฉัน หรืออาจแค่มอง...แต่ไม่ได้สนใจ คนที่เขาสนใจคือนุ่มนิ่ม ซึ่งฉันบอกไปแล้วว่ายัยนี่ยั่วเพศมากที่สุดในบรรดาเราสามคน

“...” แล้วพอโดนจู่โจม นุ่มนิ่มก็แก้มแดงลามไปจนถึงใบหู

“ขอไลน์ได้ไหมนุ่มนิ่ม?” ฮาเปอร์นี่เร็วใช้ได้เลยแฮะ

“อืม...นุ่มนิ่มต้องโทรถามคุณพ่อกับคุณแม่ก่อนนะว่าให้ไลน์ฮาเปอร์ได้หรือเปล่า เสร็จแล้วก็ต้องขออนุญาตคุณพัตด้วย...” ความแสบของนุ่มนิ่มก็คือ ยัยนี่ชอบตีหน้าซื่อ ปฏิเสธใครต่อใครด้วยวิธีบ้าแบบนี้เสมอ

“ทำไมต้องขออนุญาตด้วยล่ะ?” ฮาเปอร์เริ่มทำหน้าเจื่อน ตลกว่ะ

“ไม่รู้สิ ทำไมล่ะ? ฮาเปอร์ไม่อยากให้ทำแบบนั้นเหรอ? หรือฮาเปอร์อยากโทรคุยกับพ่อแม่นุ่มนิ่มเอง?” ว่าแล้วนุ่มนิ่มก็ยื่นมือถือของตัวเองไปให้ฮาเปอร์

“เอ่อ...ไม่เป็นไรดีกว่า ขอตัวนะ” ว่าแล้วฮาเปอร์ก็เดินกลับไปที่เคาน์เตอร์บาร์ คงพูดเรื่องนุ่มนิ่มกับเพื่อนอีกสองคน พวกเขาหัวเราะกัน จากนั้นก็พากันออกไปจากคลับ

“มึงปั่นเก่งอยู่นะนุ่มนิ่ม” เมโกะทำหน้าทึ่งกับความเป็นนุ่มนิ่ม

“ก็ถ้าปฏิเสธตรงๆฮาเปอร์จะรู้สึกเสียหน้า วิธีนี้แหละดีที่สุดแล้ว”

“ทำไมมึงไม่ให้ไลน์เขาไป ฮาเปอร์ก็ดูดีนะ”

“ไม่เอาอ่ะ นุ่มนิ่ม...ไม่อยากมีปัญหา”

“ปัญหาอะไรวะ?”

“ก็คุณฟ้าไม่ชอบ เขาจะโกรธทุกครั้งที่นุ่มคุยไลน์กับคนอื่น แล้วคุณฟ้าก็สั่งห้ามไม่ให้นุ่มนิ่มเข้าใกล้ผู้ชายด้วย” เพียงเท่านั้นฉันกับเมโกะก็มองหน้าอย่างรู้กันในทันที

“แล้ว...มึงก็ยอมทุกอย่างงั้นเหรอ?”

“ก็นุ่มนิ่มไม่อยากมีปัญหากับคุณฟ้านี่ คุณเมโกะก็น่าจะรู้ว่าเวลาคุณฟ้าโมโหมันเป็นยังไง”

“สายฟ้าสั่งห้ามเรื่องนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่?” ฉันอดที่จะอยากรู้ไม่ได้จริงๆ

“ก็...ตั้งแต่ที่เราเริ่มเข้ามหาลัยกันน่ะ คุณวีถามทำไม?”

“เปล่า ก็แค่อยากรู้ ว่ามันตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“มึงไม่เคยตั้งคำถามบ้างเลยเหรอนุ่มนิ่ม ว่าทำไม...ไอ้ฟ้ามันถึงต้องไม่ชอบเวลาที่มีผู้ชายเข้าใกล้มึง?”

“นุ่มนิ่มถามไปแล้วนะ แต่คุณฟ้าบอกว่า...มันเป็นเรื่องของเขา นุ่มนิ่มไม่ต้องไปอยากรู้ แล้วเขาก็บอกให้นุ่มนิ่มแค่ทำตามที่เขาสั่งก็พอ” เหอะ! สมกับที่เป็นสายฟ้าน้องชายจอมทำลายล้างของฉันจริงๆ

“แล้วถ้าไอ้ฟ้าไปยุ่งกับผู้หญิงคนอื่นบ้างล่ะ? มึงจะโอเคหรือเปล่า?” คำถามของเมโกะค่อนข้างน่าสนใจ

“โอเคนะ ทำไมต้องไม่โอเคล่ะ? ปกติคุณฟ้าก็ยุ่งกับผู้หญิงคนอื่นไปเรื่อยอยู่แล้วนี่” แล้วฉันกับเมโกะก็...ต้องสบตากันอีกครั้ง นุ่มนิ่มก็คือนุ่มนิ่ม มึนๆอึนๆงงๆ แต่...เราที่เหมือนจะเดินนำหน้าอยู่เสมอกลับไม่เคยเข้าใจความคิดลึกๆของยัยนี่เลย

ครืดๆ

หน้าจอมือถือของฉันที่วางอยู่บนโต๊ะสว่างวาบขึ้นมา พอฉันเพ่งมองไปที่ข้อความ หัวใจก็กลับมาเต้นแรงอีกครั้ง เพราะมันคือข้อความที่บอกว่าเบอร์มือถือของคุณลุงอินนั้นสามารถติดต่อได้แล้ว นั่นแปลว่า...คุณลุงกลับมาเมืองไทยแล้วงั้นเหรอ?

ฉันคว้ามือถือพร้อมกับกระเป๋า ลุกจากเก้าอี้ อย่างรวดเร็ว จังหวะนั้นเสียงของนุ่มนิ่มก็ดังขึ้นมาเสียก่อน

“คุณวีจะไปไหน?”

“จะออกไปโทรศัพท์ ถ้าไม่กลับเข้ามา...เมโกะ พานุ่มนิ่มไปส่งให้ด้วยนะ”

“อะไร? มึงจะไปไหน?”

“ได้ไงอ่ะคุณวี?! มาด้วยกันก็ต้องกลับพร้อมกันสิ!” ฉันไม่สนใจเพื่อนทั้งสอง รีบกดโทรออกหาเบอร์คุณลุงอินทรีย์แล้วเดินออกไปที่หน้าคลับทันที

[ฮัลโหล] เสียงคุณลุงอินทรีย์ที่ปลายสายทำให้ใจฉันเต้นกระหน่ำขึ้นมา

“คุณลุงกลับมาเมืองไทยแล้ว...ทำไมไม่โทรหาหนูคะ?”

[นั่นหนูอยู่ที่ไหน? ทำไมเสียงดังจังเลย]

“คลับฟาโรห์ค่ะ ตอบหนูมาก่อน...ว่าทำไมกลับมาไม่บอก?”

[มันกะทันหัน]

“ตอนนี้คุณลุงอยู่ที่ไหนคะ? หนูจะไปหา หนูคิดถึง...คิดถึงคุณลุงมาก”

[หนูเมาหรือเปล่าวีนัส? อย่าขับรถตอนเมา มันอันตราย]

“งั้นคุณลุงก็มาหนูสิคะ คิดถึงจนจะเป็นบ้าตายอยู่แล้วรู้ไหม?!”

[รู้สิ อย่าขับรถนะวีนัส ลุงจะออกไปหาเดี๋ยวนี้]