บทที่2 คำสัญญา

“แม่ดีใจนะที่ลูกมาได้...”

น้ำเสียงแห่งความยินดีแต่แฝงด้วยความเศร้าหมองเอ่ยขึ้น เมื่อร่างสูงเดินเข้าไปกอดเธอที่นั่งอยู่ในโซนรับแขกของห้องวีไอพีในโรงพยาบาลชั้นนำของประเทศ

“ผมต้องมาสิครับแม่ ไม่ว่าจะยังไงก็ต้องมา” เขาคืออินทรีย์ ชายวัยสี่สิบที่ยังดูเหมือนเป็นหนุ่มหล่อ กาลเวลาและอายุอานามไม่อาจทำอะไรเขาได้เลย ร่างสูงยังดูแข็งแรง ผิวขาวผ่อง สว่าง...ใบหน้ายังหล่อหมดจด ไร้ริ้วรอย นับว่าเป็นโชคดีของชายหนุ่มที่ไม่ค่อยได้ดูแลตัวเองอย่างเขามาก

“หมอแค่รอให้เราลงชื่อถอดเครื่องช่วยหายใจ” อรอินทร์ ผู้เป็นแม่ยกมือขึ้นปิดปาก ส่งสายตาไปยังผู้เป็นพ่อซึ่งเวลาหลับอยู่บนผู้ป่วย นายตำรวจใหญ่...หลังจากที่เกษียร เขาก็ป่วยหนัก...มีโรคมากมายรุมเร้า จนสองปีให้หลังมานี้เขาทรุดหนัก จน...มีเพียงเครื่องช่วยหายใจที่ยื้อให้ร่างซึ่งคล้ายจะว่างเปล่านั้นยังมีลมหายใจ

“พ่อจะได้พัก พ่อเหนื่อยมามากแล้วครับแม่” อินทรีย์และอรอินทร์มีเวลาสองปีให้ทำใจ ทว่า...พอเอาเข้าจริงๆ การที่ต้องปล่อยให้คนที่รักจากไปเหลือไว้เพียงชื่อและความทรงจำ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

“มันทำใจยากจริงๆอิน...ถ้าไม่มีพ่อ แม่ก็รู้สึกเหมือนเหลืออยู่ตัวคนเดียวบนโลกนี้”

“แม่ครับ ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ? แม่ยังมีผม...แม่มีผมเสมอ”

“แม่จะมีลูกไปถึงเมื่อไหร่กัน? จบเรื่องพ่อเมื่อไหร่...ลูกคงจะไปอีก ลูกคงไม่รู้...ว่าการรอคอยมันทรมานแค่ไหน เพราะลูกไม่เคยเป็นฝ่ายที่ต้องรอ ลูกโบยบินอย่างอิสระมาตลอด บินสูงและไกลสุดฟ้าสมกับชื่ออินทรีย์ บินไปไกลจนลับสายตาแม่...” น้ำเสียงของผู้เป็นแม่แสดงถึงความน้อยใจ

“โถ่...แม่ครับ”

“กลับมาอยู่กับแม่ได้ไหมลูก ไม่ต้องมาอยู่บ้านเราก็ได้ แต่กลับมาอยู่เมืองไทย มาอยู่ใกล้ๆแม่...ให้แม่ได้เบาใจว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นลูกกับแม่จะได้เจอกันในเวลาที่ยังทัน นะอิน...แม่ขอ กลับมา...หาแฟนสักคนแล้วแต่งงาน มีครอบครัวที่มั่นคง มีหลานให้แม่ ทำให้แม่ได้สบายใจ ทำให้แม่ได้ไหมลูก?”

“...” ในทันทีทันใดนั้นอินทรีย์ก็นิ่งไป คำว่าแต่งงาน คำว่าครอบครัว ไม่เคยอยู่ในหัวเขามาก่อนเลย เหมือนว่าเขาลืมเรื่องนี้ไปแล้วด้วยซ้ำ

“ลูกอายุเยอะขึ้นทุกวัน คนรุ่นลูกเขามีลูกโตทันใช้กันหมดแล้ว แม่เคยสงสัย...คนในวงสังคมเราๆเขาก็พูดกัน...หรือว่าลูก...เป็นเกย์?”

“แม่ครับ ถามอะไรแบบนั้น? ผมเปล่าครับ...ผมยังมองผู้หญิงอยู่” อินทรีย์ยกยิ้ม

“งั้นก็อย่าทำแค่มองสิ จับมาทำเมียด้วย แม่เบื่อจะรอแล้วนะอิน...แม่แก่ลงทุกวัน ลูกเองก็ใช่ว่าจะเป็นหนุ่มๆ สร้างครอบครัวเถอะนะ ทำให้แม่ได้สบายใจ...ว่าถ้าไม่มีแม่...ลูกก็ยังจะมีครอบครัวของลูกเอง”

“...”

“ทำไมยังเงียบอยู่อีก? หรือว่าลูกมีใครในใจ? หรือว่าลูกจีบผู้หญิงไม่เป็น? จริงสิ...แม่ไม่เคยเห็นลูกมีแฟนเลย”

“ไม่ใช่แบบนั้นหรอกครับ ผมไม่ได้มีใครในใจ...เพียงแต่ การมีแฟนมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย”

“งั้นเอาแบบนี้สิ ลูกสาวเพื่อนแม่เยอะแยะเลยที่ยังโสด...ให้แม่จัดการนัดเดตให้เอาไหม?”

“อย่าให้ต้องถึงขั้นนั้นเลยครับ เอาเป็นว่าแม่ไม่ต้องห่วงเรื่องนี้นะครับ เรื่องแฟน...ไว้ผมจะจัดการเอง”

“อย่าให้แม่รอนานนะ คนแก่ใจร้อน”

“ครับ” เขาตอบรับ...ทว่าแอบลักลอบถอนหายใจออกมา คิดในใจ...ว่าเขาจะมีแฟนได้ยังไง ถ้านางฟ้าของเขาไม่อนุญาต

แล้วภาพเมื่อสามปีก่อนก็ปรากฏขึ้นมาในโสตประสาท ภาพที่เขาพารุ่นน้องในโครงการนักบิดไปที่ปาร์ตี้สวนหลังบ้านที่บ้านของแพททริคและนานะ แน่นอนว่าวันนั้น...วีนัส นางร้ายในคราบนางฟ้าก็อยู่ที่นั่นด้วย

‘คุณลุงพาใครมาคะ?’ เธอเอ่ยถามเขา น้ำเสียงเตรียมจะเกรี้ยวกราด

‘รุ่นน้องของลุงน่ะ’

‘คุณลุงไม่มีรุ่นน้องผู้ชายเหรอคะ? งานนี้...เขาจัดขึ้นเฉพาะให้คนในมาเท่านั้น คนนอกห้ามมาค่ะ!’ เด็กสาวที่ตอนนั้นอายุเพียงสิบหกปีเท่านั้น แต่ท่าทางและสายตาทั้งคำพูดคำจา...มันไม่ต่างอะไรนางร้ายในละคร

‘วีนัส...ทำไมหนูพูดแบบนั้นคะ? ไม่น่ารักเลยนะ’ อินทรีย์ไม่เคยดุเด็กสาวไปมากกว่านี้

‘หนูไม่น่ารักเพราะคุณลุงไม่น่ารัก เมื่อวานบอกว่าจะไปหาหนูที่บ้านแต่ก็ไม่ยอมไป...แล้ววันนี้ก็ยังพาใครมาด้วยก็ไม่รู้! คุณลุง...ปล่อยให้หนูรอ หนูคิดถึง...คุณลุงเข้าใจไหมคะ? ว่าคนที่ต้องรอด้วยความคิดถึงมันเป็นยังไง?!’

‘...’ คำพูดของเธอทำให้เขาในตอนนั้นพูดอะไรไม่ออก

‘แล้ววันนี้ก็ยังพาใครก็ไม่รู้มาด้วย?!’

‘วีนัส...หนูอย่าโกรธลุงได้ไหมคะ? ลุงขอโทษที่เมื่อวานผิดนัด พอดีมีเรื่องด่วนเข้ามาน่ะ...’

‘หรือคุณลุงมีใคร? ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่แค่รุ่นน้องแต่เป็นแฟนของคุณลุงใช่ไหมคะ?’ เวลานั้น...ดวงตาชั้นเดียวคู่เฉี่ยวของเด็กสาวก็แดงก่ำขึ้นมา เหมือนว่าเธอกำลังจะร้องไห้

‘ไม่ใช่...เขาเป็นรุ่นน้องของลุงจริงๆ’ อินทรีย์เข้าไปจับสองไหล่ของเด็กสาว

‘ฮึก! จริงเหรอคะ?’

‘จริงสิ...ลุงยังไม่คิดจะมีแฟนด้วยซ้ำ อย่าร้องไห้เลยนะ ลุงไม่ชอบเลยเวลาที่หนูร้องไห้’

‘หนูร้องไห้เพราะหนูรู้สึกว่าไม่สำคัญ หนูเสียใจถ้าคุณลุงให้ความสำคัญกับคนอื่นมากกว่าหนู’

‘วีนัส เราคุยกันแล้วไงคะ ว่าหนูเป็นคนสำคัญของลุง สำหรับลุง...หนูสำคัญกว่าใครเลยรู้ไหม?’

‘ฮึก! จริงเหรอคะ? คุณลุงไม่ได้โกหกเพราะไม่อยากให้หนูร้องไห้ใช่ไหม?’

‘จริงค่ะ ลุงไม่เคยโกหกหนู...สำคัญก็บอกว่าสำคัญ...รักก็บอกว่ารัก คิดถึงก็บอกว่าคิดถึง’

‘แล้วคุณลุงรักหนูไหมคะ?’

‘รักสิ...ลุงรักหลานคนนี้ของลุงที่สุดเลย’

‘หนูก็รักคุณลุงค่ะ...รักคุณลุงมาก แต่ไม่ได้รักเพราะคุณลุงเป็นลุง...แต่รักเพราะคุณลุงเป็นคนสำคัญ เป็นคนที่หนูรักและหวงที่สุด’

‘...’ เธอทำเอาเขาพูดไม่ออกอีกครั้ง

‘คุณลุงสัญญากับหนูได้ไหม? สัญญาว่าหนูจะสำคัญที่สุดเสมอ’

‘วีนัส’

‘สัญญาสิคะ สัญญากับหนู...สัญญามาว่าคุณลุงจะไม่รักใครมากกว่าหนู’ เธอจ้องหน้าเขานิ่ง จ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเขาเพื่อรอคำสัญญา

‘ค่ะ ลุงสัญญาว่าจะไม่รักใครมากกว่าหนู โอเคไหมคะ?’

‘รักษาสัญญาด้วยนะคะ’