Uncle, I Love You รักนะคะคุณลุง

ณ ลานกิจกรรมของตึกคณะบริหาร เวลานี้เป็นเวลาห้าโมงเย็น เป็นที่เวลาที่รุ่งพี่ปีสองและปีสามได้นัดให้รุ่นน้องปีหนึ่งมารวมตัวกันที่ลานกิจกรรม เพื่อทำกิจกรรมร่วมกัน แม้ว่าจะผ่านช่วงเวลาของการรับน้องไปแล้ว แม้ว่าจะเข้าสู่เทอมที่สองของการเรียน แต่กิจกรรมมากมายนั้นยังดำเนินอยู่ตลอด

นักศึกษาปีหนึ่งทุกคนมารวมตัวกัน...นั่งรวมตัวกันอยู่ที่หน้าลาน โดยมีพี่ๆยืนล้อมวงพวกเขาอยู่ มาการขานจำนวนกันเพื่อเช็กว่าเพื่อนๆมากันครบหรือยัง และพวกเขาก็ได้บทสรุป...ว่าไม่ครบ มันไม่เคยครบจำนวนมาตั้งแต่ไหนแต่ไร

“หกสิบห้า!” เด็กสาวสวมแว่นตาหนาเตอะขานลำดับของตัวเอง เธอเป็นคนสุดท้าย เพียงเท่านั้นรุ่นพี่ปีสองก็หันมามองหน้ากัน

“ขาดไปห้าคน ปีหนึ่งมีเจ็บสิบคน” หนึ่งในนักศึกษาปีสองเอ่ยขึ้น

“มันก็ขาดห้าคนมาตลอดอยู่แล้วป่ะ?”

“ก็รู้ แต่นี่มันกิจกรรมสำคัญนะเว้ย! กูอยากให้น้องมากันครบๆ”

“มึงต้องการในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ไง...”

“ห้าคนนั้น ไม่เคยเข้าร่วมกิจกรรม กูว่าปล่อยๆไปเหอะ...เอาเท่าที่มี” คนหนึ่งที่รู้เรื่องราว และไม่อยากมีปัญหาเอ่ยขึ้น

“ไอ้เชี่ย! ไม่ได้...เพื่อนๆเขามากันหมดอ่ะ ทำไมห้าคนนั้นไม่มาวะ?!”

“มึงเพิ่งกลับมา มึงไม่รู้อะไร...อย่าไปยุ่งกับห้าคนนั้นเลย” เพราะเพื่อนผู้มีความต้องการนั้น...เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ เขาจึงไม่รู้ว่าห้าคนที่ไม่เคยเข้าร่วมกิจกรรมของคณะเลยนั้นเป็นใครบ้าง

“กูไม่รู้เพราะมึงไม่บอกไง ก็บอกมาดิ...กูจะได้ไม่สงสัย”

“งั้นมึงตามกูมา...” ว่าแล้วเพื่อนคนที่รู้เรื่องดีกว่าใครก็เดินนำเพื่อนผู้มาใหม่ออกจากลานกิจกรรม

ทั้งสองพากันเดินออกมาที่หน้ามหาวิทยาลัย เดินเข้าซอยมาหยุดที่หน้าร้านกาแฟร้านหนึ่ง ที่เปิดมานานเป็นยี่สิบกว่าปี อยู่ยงคงกระพันที่สุดในย่านมหาวิทยาลัย ร้านกาแฟที่มีชื่อว่า...อบเชย...

“มึงพากูมาร้านกาแฟทำไม?”

“มึงมองเข้าไปข้างใน...เห็นโต๊ะนั้นป่ะ? ที่มีคนนั่งกันอยู่ห้าคน”

“อืม...เห็น...”

“สองคนนั้น...ที่นั่งติดกัน เป็นพี่น้องฝาแฝดหญิงชาย ผู้ชายหน้าโคตรหล่อ ที่ดูสุขุมนั้นเป็นพี่ชื่อพัตเตอร์ ผู้หญิงหน้าตาน่ารัก หวานๆนั้นเป็นน้องชื่อนุ่มนิ่ม”

“แล้ว?”

“สองคนนี้เป็นลูกชายของคุณแพททริคไง เจ้าของมหาลัยเรา” สิ้นคำบอก เพื่อนผู้ตั้งคำถามก็นิ่งไป

“แล้วสองคนนั้น...ที่นั่งหัวโต๊ะกับท้ายโต๊ะ...ผู้หญิงหน้าหยิ่งๆนั้นชื่อวีนัส เป็นพี่สาวของผู้ชายท่าทางเหมือนนักเลงที่นั่งท้ายโต๊ะ ชื่อสายฟ้า”

“ทำไม? สองคนนี้เป็นใคร? หลานเจ้าของมหาลัย? หรือลูกคณะบดี?” คำถามประชดประชันดังขึ้น

“ไม่ใช่...แต่สองคนนี้เป็นลูกของฟีนิกซ์ ฟีนิกซ์เจ้าของคลับฟาโรห์และคลับในเครืออีกเป็นสิบที่ ส่วนแม่ก็คือวิวาห์...เจ้าแม่วงการบาร์ลับ คู่ผัวเมียมาเฟียอ่ะ”

“ไอ้เชี่ย!” คนฟังสบถออกมาอย่างไม่อยากเชื่อ

“แล้วคนนั้น...ผู้หญิงที่กำลังหันหน้ามามองเรา...คงไม่ต้องบอกมึงนะว่านางเป็นใคร”

“เห้ย! นั่นเมโกะ!” ไม่มีใครที่ไม่รู้จักเมโกะ ดาราวัยรุ่นผู้โด่งดัง

“คราวนี้...มึงบอกกูสิ ว่ามึงยังอยากให้ห้าคนนี้มาร่วมทำกิจกรรมที่ลานหน้าตึก อากาศร้อนๆ นั่งบนพื้นคอนกรีต...ฟังพวกเราพร่ำๆไปเรื่อยอยู่หรือเปล่า?”

“ไอ้ห่า! ก็แล้วใครจะไปรู้วะว่าห้าคนนี้...จะไม่ธรรมดา”

“มันไม่ใช่แค่ไม่ธรรมดา พวกกูเคยพยายามกันแล้ว ตอนรับน้องช่วงแรกๆ แต่มึงรู้ไหมว่าพวกเขาไม่เคยอ้างถึงฐานะหรือพ่อแม่ตัวเองเลย แต่คำอ้างแม่งทำปีสองทุกคนไปไม่เป็น”

“อะไรวะ?”

“วีนัส...คนนี้แม่งแสบสุด นางบอกว่า...แพ้คอนกรีต ไม่ชอบนั่งพื้น อยู่ที่อากาศร้อนแล้วผื่นจะขึ้น แล้วถ้า...ร้อนมากๆจะเหวี่ยง เวลาเหวี่ยงจะชอบกรี๊ด พอกรี๊ดหนักๆสายฟ้าที่เป็นน้องชายก็จะโมโห...”

“...”

“ตัดมาที่สายฟ้า เขาบอกว่าถ้าเขาโมโห...เขาจะทำลายทุกสิ่งที่อย่างที่อยู่ใกล้ๆ ขณะที่พัตเตอร์...เขาบอกว่าไม่สนใจเข้าร่วมกิจกรรม เพราะมีเรื่องที่เขาสนใจมากกว่า ส่วนนุ่มนิ่ม...ถ้าพัตเตอร์ สายฟ้า วีนัสและเมโกะไม่เข้าร่วม นางก็ไม่เข้า ตอบแบบนิ่มๆ ยิ้มหวานๆ แต่สายตาแม่งคือจริงจังสุด แล้วคนสุดท้าย...เมโกะ นางไม่ร่วมกิจกรรมใดๆที่ไม่ได้เงิน ถ้ารุ่นพี่อยากให้นางเข้าร่วมก็แค่จ่ายเงินมา...ชั่วโมงละเจ็ดหมื่นตามค่าตัวเวลานางออกอีเวนท์ จบไหม?”

“เชี่ย! กูพูดไม่ออกเลยว่ะ”

“เอาเหอะ สิ่งที่เราควรทำคืออยู่ให้ห่างตัวอันตรายห้าคนนี้ก็พอ แม่งบ้าพอกันหมด...ไม่งั้นคบกันเป็นเพื่อนไม่ได้หรอก”

“แล้วเพื่อนในรุ่นพวกนี้ว่าไง?”

“ใครจะกล้าว่าอะไรวะ? มีใครอยากมีเรื่องกับลูกเจ้าของมหาลัย ลูกมาเฟีย หรือดาราดังเหรอ?”

“เออว่ะ...กูเข้าใจแล้ว”

“ป่ะ งั้นกลับกันเหอะ”

?????

“ไปกันแล้ว” เสียงของเมโกะทำให้ฉันเลยหน้าขึ้นมาจากหน้าจอมือถือ รู้สึกรำคาญและตลกในเวลาเดียวกัน ที่รู้ว่าใครบางคนกำลังพูดถึงเราอยู่ และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาพูดกันในทางไหน ใช่...ฉันรู้ว่ารุ่นที่สองคนนั้นคิดจะมาตามเราให้ไปร่วมกิจกรรมของคณะ แต่ก็ล้มเลิกความคิด...ด้วยเหตุสักข้อ

“น่าสงสารพวกเขานะ อุตส่าห์เดินมาถึงนี่แล้ว แต่ก็ไม่เข้ามาคุยกับเรา” นุ่มนิ่มเอ่ยขึ้น ขณะที่หยิบแก้วนมเย็นขึ้นมาดู ทำตาปริบๆ

“ถ้าสงสารมึงก็ไปลงลานกิจกรรมสินุ่มนิ่ม” ฉันว่า

“คุณวี! นุ่มนิ่มก็อยากจะทำแบบนั้นนะ แต่พวกคุณสี่คนไม่ยอมไง!” มันจะมีเพื่อนคนนึงเสมอ...ที่ชอบทำตัวขัดกับเพื่อนคนอื่นในกลุ่ม และนุ่มนิ่มเป็นคนนั้น

“วันนี้เราไปไหนกันดี? บาร์แม่มึงดีไหม? พวกผู้ใหญ่ไปอิตตาลี่กันนี่ ทางสะดวกนะ” เมโกะ สายดื่มที่ดื่มเลี่ยราดไม่ได้ เนื่องจากกลัวปาปารัซซี่ นางเลย...ดื่มได้แค่ที่บาร์กับคลับของพ่อแม่ฉัน

“กูไม่ว่าง เดี๋ยวต้องไปแล้ว” ส่วนนี่...พัตเตอร์ ผู้ชายเงียบๆที่กวนปะสาทเก่งไม่เบา

“คุณพัตจะไปไหน?” นุ่มนิ่มเอ่ยถามพี่ชายฝาดแฝด

“พัตจะไปห้องล้างฟิล์ม คุณนิ่มกลับกับวีไม่ก็ไอ้ฟ้าแล้วกันนะ”

“กูก็ไม่ว่าง นัดไอ้จีโน่ไว้ จะไปแทงสนุ๊ก” แล้วก็นี่...น้องชายฉันเอง ศูนย์รวมของความร้าย...และการทำลายล้าง ถอดแบบด้านมืดของพ่อแม่มาเต็มๆ

“งั้นเหลือเราสามสาว...ไปช็อปปิ้งกัน ตามด้วยทำเล็บแล้วก็ค่อยไปดื่มที่บาร์” เมโกะยกยิ้ม

“ได้หมด” ฉันว่า

“คุณวีได้หมดอยู่แล้วล่ะ เพราะคุณลุงอินไม่ได้อยู่ประเทศไทยนี่...ลองคุณลุงอินอยู่สิ คุณวีไม่เคยไปไหนมาไหนกับพวกเราเลย ขนาดนิ่มงอนแล้วงอนอีกคุณวีก็ยังไม่รู้ตัว” นุ่มนิ่มเบะปากมองบนใส่ฉัน

“แล้วจะงอนเพื่อ? ยังไงก็ง้อได้อยู่ดี ชีวิตนี้มึงสะกดคำว่าใจแข็งไม่เป็นด้วยซ้ำนุ่มนิ่ม” ฉันส่ายหน้าให้เพื่อนที่นุ่มนิ่มสมชื่อของตัวเอง

“เออว่ะ เป็นกูก็ไม่เสียเวลางอนหรอก” เมโกะเห็นด้วยกับฉัน

“งื้อ! เข้ากันดีจังเลยนะ!”

“คุณนิ่ม...พัตไปนะ” ในตอนนั้น...พัตเตอร์ก็ลุกขึ้นจากโต๊ะ แล้วสายฟ้าก็ลุกตาม

“เจอกันที่คอนโด” สายฟ้าหันมาบอกฉัน เวลาที่เรามีเรียนติดกันเราจะอยู่ที่คอนโด ส่วนเสาร์อาทิตย์ก็จะกลับไปอยู่ที่บ้านกับพ่อแม่ แต่อย่างตอนนี้...พวกผู้ใหญ่เที่ยววนรอบยุโรปกันอยู่ ฉันกับสายฟ้าเลยอยู่คอนโดกันยาวๆ

“โอเค”