ตอนที่ 12

ฝนเริ่มตั้งเค้า ลมเริ่มแรง กั้งยกตัวมองหน้าต่างที่ลมพัดตีกระแทกกับฝาผนังดังตึงตัง เขารีบวิ่งไปปิดมันทุกบาน ก่อนจะดันหลังเธอให้เข้าไปอยู่ในห้องนอน เพราะถ้าฝนมาในเดือนเมษายนแบบนี้ ทุกอย่างคงจะถูกพัดกระจุยกระจาย ฝุ่นและใบไม้ที่หลุดร่วงจะถูกลมพัดปลิวให้ว่อน

กั้งรีบเปลี่ยนผ้าปูที่นอนที่เขาทำเลอะเอาไว้เมื่อตอนเช้า ตอนนี้ยับยู่ยี่ไม่เป็นชิ้นดี หาผ้าผืนใหม่มาเปลี่ยน

เสียงฟ้าร้องคำรามมาแต่ไกล โซเฟียที่กลัวมันเป็นที่สุดเริ่มนั่งคุดคู้ขากอดเข่าตัวเองอยู่บนที่นอน ชายหนุ่มวิ่งออกไปในครัว ก่อนจะกลับมาด้วยขวดน้ำเปล่าสองขวด

“เผื่อคุณอยากจะดื่ม” เขาบอกเธอ นึกขึ้นได้ว่าเก็บอัลบั้มรูปที่ถ่ายกันเอาไว้มากมายกับคุณพ่อคุณแม่และแก้ม เขาจึงไปหยิบมันออกมาจากชั้นวางหนังสือเล็ก ๆ ที่เขาทำมันด้วยตัวเอง เพียงใช้ตะปูยึดติดแน่นไว้ที่ข้างฝาผนังแบบง่าย ๆ เอามาให้โซเฟียดู

หญิงสาวหยิบมันขึ้นมาดูทีละเล่ม เธอเห็นเด็กสาวอีกคนหนึ่งที่หน้าตาเหมือนเธอราวกับฟ้ากับดิน ตั้งอดีตจนถึงปัจจุบัน เธอตกใจมากยกมือขึ้นทาบอก ก่อนจะเอ่ยชื่อที่เธอมักจะได้ยินเสมอในฝัน

“แก้ม เธอชื่อแก้มใช่ไหม” เสียงเธอเอ่ยเรียก ก่อนจะน้ำตาร่วงไหลริน กั้งตกใจยิ่งกว่า โผเข้าหาร่างบางที่สั่นเทา เขาจับหัวไหล่เธอให้เธอหันมาจ้องสบตาใบหน้าสวย ๆ มีน้ำตาไหลรินออกมาจากสองตา

“ร้องไห้ทำไม” เขาถามเธออย่างเป็นห่วง ก่อนจะเชยคางยกนิ้วกรีดเช็ดน้ำตาให้

“ตอนนี้เธออยู่ไหนคะ เธออาจจะเป็นน้องสาวของฉันที่พลัดพรากจากกันมา ฉันกำลังตามหาเธออยู่” สิ้นคำถาม เธอถึงกับปล่อยโฮ ความอัดอั้นที่เก็บเอาไว้ตั้งแต่ทราบเรื่องราวถูกระบายออกมาจากดวงตา

เธอหันไปเปิดกระเป๋าสะพายแล้วหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมา โซเฟียได้หยิบเอารูปถ่ายเก่าใบเล็ก ๆ ที่เธอเก็บมันเอาไว้อย่างดี ออกมายื่นส่งให้กั้ง เขารับไปดู พอเห็นรูปตรงหน้าเขาก็ยิ่งใจสั่น เด็กหญิงตัวน้อยสองคนที่ใส่เสื้อผ้าเหมือนกัน นั่งอยู่หน้าป้ายสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ข้างล่างเขียนว่า จังหวัดเชียงใหม่ และด้านหลังเขียนเป็นภาษาไทย ว่า “แก้ว แก้ม”

“ฝาแฝด” เขาอุทานออกมา เขาสบตากับโซเฟีย

“แล้วแก้มเป็นอะไรกับคุณ” เธอเริ่มเอ่ยถามในสิ่งที่คับข้องใจและอยากรู้ เพราะเธอได้ยินเขาเรียกชื่อนี้ออกมาตลอดเวลา ตอนที่เขามีอะไรกับเธอ

“เธอเป็นครอบครัว แก้มเป็นน้องสาวของผม” กั้งตอบเสียงอ้อมแอ้ม

โซเฟียตกใจกับคำตอบที่ได้รับมาก แล้วทำไมเขาต้องอยากมีอะไรกับน้องสาวของตัวเองด้วย เธอจ้องหน้าเขาส่งสายตาดูแคลน

“ไม่ใช่อย่างที่คุณคิด ผมไม่ใช่พี่น้องกันจริง ๆ ผมรักแก้มแบบผู้ชายคนหนึ่งที่จะรักผู้หญิงคนหนึ่งต่างหากครับ” เขายกมือส่ายปฏิเสธ เพราะเห็นใบหน้าสวย ๆ ที่มองเขาอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ

“แต่คุณมีพ่อแม่คนเดียวกัน เติบโตมาด้วยกันไม่ใช่หรือ” เธอถามซักไซ้

“ใช่ครับ ผมก็ถูกขอมาเลี้ยงเหมือนกันกับแก้ม”

สิ้นเสียงกั้ง โซเฟียยกมือขึ้นตบหน้ากั้งอย่างแรงหนึ่งฉาด ก่อนจะพูดกับเขา

“นี่สำหรับสิ่งที่คุณทำกับฉัน”

แล้วเธอก็ฟาดฝ่ามือน้อย ๆ ลงไปบนหน้าของกั้งเต็มแรงอีกหนึ่งครั้ง

“นี่สำหรับคุณ ที่คิดไม่ดีกับน้องสาวของฉัน” โซเฟียกัดฟันกรอด ๆ กั้งหลุบสายตามองต่ำแบบสำนึกผิด

เสียงฟ้าผ่าดังเปรี้ยง สายฟ้าลงห่างไปไกลเกือบสิบกิโลเมตร แต่ก็ยังทำให้ตัวบ้านของกั้งสั่นสะเทือน และเกิดสว่างวาบไปทั่วทั้งบริเวณแถบนั้น

โซเฟียหวีดร้องขึ้นมาด้วยความตกใจ เธอนั่งตัวสั่นงันงก โผเข้ากอดร่างใหญ่ที่ยังทำหน้าเหวอ เพราะโดนเธอตบเข้าไปอย่างแรงจัง ๆ ถึงสองครั้งสองครา ใบหน้าของเขายังรู้สึกชาอยู่เลย แต่ชายหนุ่มก็โอบแขนรัดรั้งร่างบางเข้ามาแนบอก

‘เมื่อกี้ยังกล้าปากดีอยู่เลย ตอนนี้ตัวสั่นเป็นลูกแมว’ เขายิ้มบาง ๆ ยกใบหน้าขึ้นเล็กน้อย ผลักเธอให้ล้มตัวลงไปบนที่นอนกับเขา กั้งแกล้งตวัดแขนรัดโซเฟียแน่น เธอได้แต่ซบหน้าลงชิดอกกว้าง ถอนหายใจดัง ๆ ตอนนี้เธอมีรู้สึกกลัวมากกว่า เพียงสักครู่เธอก็เริ่มผ่อนความกลัว รู้สึกอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก เขาคลี่ยิ้มออกมาอย่างดีใจ กั้งเองก็รู้สึกดีเช่นกันที่เธอยอมสงบอยู่ในอ้อมกอดของเขา

กว่าฟ้าฝนพายุจะสงบ ร่างบางก็หลับอยู่ในอ้อมกอดของกั้ง เขามองใบหน้าของเธอเหมือนอยากจะจดจำทุกรายละเอียด

‘เหมือนกันมากแบบนี้ เจอตัวเป็น ๆ ทั้งสองคนพร้อมกัน เราจะแยกเธอออกไหมเนี่ย เดี๋ยวฝนสงบ ค่อยโทรหาแก้มดีกว่า เราลืมเรื่องนี้ไปได้ยังไง’ กั้งเพิ่งจะนึกออก ทำไมเขาไม่โทรหาน้องสาวของตัวเอง เมื่อกี้มันทั้งตกใจ ทั้งแปลกใจ มึนงงจนสมองตื้อไปหมด แก้มต้องตกใจแน่ ๆ ถ้าเจอแม่สาวสวยคนนี้ เขากดจมูกฝังลงไปบนแก้มของเธออีกครั้งแบบอดใจไม่อยู่ ตอนนี้ไม่รู้หัวใจตัวเองเหมือนกัน มันเริ่มสั่นแปลกไป หวั่นไหวกับคนสวยคนนี้ไปเสียแล้ว

"หนาวจัง" เสียงแผ่วเบาลอดออกมาจากริมฝีปากสวยได้รูปของโซเฟีย ตัวเธอสั่นเทิ้มไหวนิด ๆ

กั้งขยับตัว ใช้มือแตะหน้าผากที่เหมือนความร้อนของไข้ยังไม่ลดลงเลยสักนิดหนึ่ง "เกินสี่ชั่วโมงแล้วมั้ง"

เขาเผลอหลับไปเพราะความอ่อนเพลีย ฝนตกหนัก บรรยากาศน่านอนเสียด้วย ยิ่งได้นอนกอดร่างอุ่น ๆ ที่นุ่มนิ่มไปทั้งตัวแบบนี้แล้ว ชวนให้หลับเพลิน

‘ต้องอัดยาแก้ไข้อีกสักสองเม็ดมั้ง พายุสงบ ฝนหยุดตก ค่อยพาไปส่งเชียงใหม่ พาไปหาหมอด้วยน่าจะดี’ เขาคิดในใจ

กั้งขยับตัวดึงผ้าห่มมาคลุมบนร่างของเธอเอาไว้ ลุกขึ้นไปหยิบยาแก้ไข้ที่หลังตู้เย็น กลับมาพร้อมกับชามใบเล็ก ๆ ใส่น้ำมาด้วย และผ้าขนหนูผืนพอเหมาะมาชุบน้ำบิดหมาด ๆ ลงมือเช็ดตัวให้เธอด้วย

"คุณโซเฟียครับ ทานยาก่อน" กั้งออกปากเรียกเธอ ช้อนแขนอุ้มรั้งโซเฟียให้ลุกขึ้นนั่ง หญิงสาวปรือตาขึ้นมองหน้าเขา รู้สึกตัวหนักอึ้ง ปวดหัวเอามาก ๆ และปวดร้าวระบมไปทั้งตัว เห็นเม็ดยาที่เขาหยิบใส่ปากของเธอเหมือนบังคับ เลยรับขวดน้ำที่เขายื่นให้ยกดื่มลงคอไปทันที

"ปวดหัวจัง" เธอเอ่ยบอกเขา ก่อนจะล้มตัวลงนอนตามเดิม

กั้งรู้สึกไม่สบายใจ เป็นห่วงเธอมากมาย เขาใช้ผ้าชุบน้ำบิดหมาด ๆ ทำเป็นสี่เหลี่ยมวางพาดบนหน้าผาก ขยับตัวเข้าใกล้ ๆ นวดคลึงนิ้วบนขมับของเธอแบบตั้งใจ โซเฟียหรี่ตามองดูเขา รับรู้ได้ถึงความห่วงใยและความอ่อนโยนของชายหนุ่ม หญิงสาวยิ้มให้ตามนิสัย กล่าวขอบคุณเขาเบา ๆ กั้งไม่ต้องพูดถึง ส่งยิ้มให้เธออยู่ตลอดเวลา

เขาเอาผ้าผืนเดิมมาชุบน้ำที่ในชาม ลงมือเช็ดตัวให้คนไข้อย่างเบามือ เธอปรือตาขึ้นมองหน้าเขาเป็นระยะ และมองตามมือเห็นเขาทำอย่างตั้งใจ เช็ดไปตามข้อพับต่าง ๆ ไม่วายพลิกตัวเช็ดหลังให้เธออีกด้วย ทำซ้ำ ๆ จนตัวของโซเฟียเริ่มเย็นลง เขาก้มลงหอมที่หน้าผาก ก่อนจะกดจมูกลงข้างแก้มนวลอีกหลายครั้ง

เธอเขินจนร้อนระอุอยู่บนใบหน้า ใจเต้นตึก ๆ รู้สึกแปลก ๆ ในหัวใจอย่างไงไม่รู้ กั้งลุกขึ้นยกชามออกไปเปลี่ยนน้ำมาใหม่ โซเฟียยกมือลูบแก้มเธอเบาๆ รู้สึกอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก

ตอนนี้เธอยังคงปวดหัวหนักอึ้งอยู่ จึงหลับตาลงหันตัวนอนตะแคง ร่างกายของเธอมันฟ้องว่าต้องการจะพักจริง ๆ กั้งเข้ามาอีกครั้งเห็นเธอหลับลงไปแล้ว ฟังได้จากเสียงลมหายใจสม่ำเสมอ เขานั่งลงใกล้ ๆ ใช้มือลูบเขี่ยผมของเธอเบา ๆ พิศมองใบหน้าของโซเฟียอย่างไม่รู้จักเบื่อ

สายฟ้าและพายุก็ทำท่าจะไม่สงบลงง่าย ๆ แสงสว่างวาบตามมาด้วยเสียงดังยังมีมาให้ได้ยินเป็นระยะ โซเฟียผวาสะดุ้งทุกครั้งที่เกิดเสียงดัง กั้งจึงตัดสินใจนอนลงข้าง ๆ ตระกองกอดเธอเอาไว้แนบอก กระชับดึงผ้าห่มคลุมตัวให้ไออุ่นจนเธอหายกลัว

"หอมจัง" เขาไม่วายซุกจมูกสูดดมกลิ่นกายสาวที่นอนหลับตาพริ้ม หนุ่มกั้งยิ้มอิ่มเอมใจอย่างบอกไม่ถูก

‘เฮ้อ ในเรื่องร้าย ๆ ก็มีเรื่องดี ๆ ถ้าเกิดคนที่นอนตรงนี้เป็นแก้มจริง ๆ เรื่องนี้จะเป็นยังไงนะ แก้มอาจจะฆ่าเรา และสำคัญพ่อกับแม่เอาเราตายแน่ ๆ ค่อยคิดแล้วกัน นอนเอาแรงก่อนดีกว่า’ กั้งบอกกับตัวเอง เบียดหน้าอกกว้างชิดแนบหลังคนสวยอบอุ่นอวลไปทั้งใจ กั้งหาวหวอด ๆ เพราะเมื่อคืนกว่าจะถึงบ้านก็ดึกดื่น อากาศเย็นแบบนี้ ฝนก็ตกหนัก จะลงไปทำงานในไร่ก็ไม่ได้ ไม่ต้องข่มตานอน ตอนนี้ก็รู้สึกง่วงจะแย่ บอกตัวเองนอนเก็บเอาแรงไว้ก่อนดีกว่า