แฟนเก่า VS แฟนเก่ากว่า

คชาที่กำลังจะออกไปต่อ กับนางแบบหุ่นสะบึ้มถึงกับต้องนั่งลงสั่งเหล้า แล้วดื่มมันเงียบๆ กับเหตุการณ์เมื่อสักครู่ ที่เกิดขึ้นข้างๆโต๊ะของเขากับรุ่งฤดี

5 ปีที่ไม่ได้เจอกัน ยัยนั่นนมโตขึ้นกว่าเดิมเยอะเลยอะ เซ็กซี่ขึ้นด้วยมั้ง เพราะดูจากชุดที่มันแหวกจนเห็นขาอ่อนนั่น

แม้ข้างบนชุดของวาจะเรียบร้อย เพราะเป็นเดรสแขนยาวสีแดงปิดหน้าอกอวบอิ่ม แต่ชุดมันสั้นหรือผ้ามันไม่พอ ทำไมมันปิดกางเกงในยัยนั่นไม่มิดเลย และวาริชขยับแต่ละที เขาต้องลอบกลืนน้ำลายด้วยความหวาดเสียว เพราะว่าเห็นของดีของอดีตคนที่เขาเคยจีบ

“มองอะไรของแกคชา” วาริชนั่งหันหน้าไปทางโต๊ะของคชา เห็นตลอดแหละว่ามันมองใต้ชุดเดรสของเธอ แถมยังกลืนน้ำลายตลอดเวลา ไอ้โรตจิตเอ้ย

“มันจะได้ยินไหม เพลงดังขนาดนี้” มาดามถึงกับส่ายหน้า ถ้าสนใจมันขนาดนั้นก็เดินไปหามันสิ จะมานั่งจ้องตากันทำไมก็ไม่รู้

“ม๊า มึงเคยเอากับใครรึยัง”

พรวดดดดดดดด

มาดามรีบยกมือปิดปากแล้วนะ แต่มันไม่ทัน เหล้าที่เธอเพิ่งดื่มไปจึงกลายเป็นละอองไปเต็มโต๊ะ แหม๋!! เสียดายที่มันไม่โดนหน้าอีคนที่กล้าถามเธอเรื่องแบบนี้

“เคยสิ”

“เลิกลั่กอย่างเห็นได้ชัด”

“มึงเคยเห็นกูมีแฟนเหรอวา” เมื่อโดนจับได้ก็ต้องตอบออกไปตามตรงนั่นแหละ ถามเรื่องอื่นเถอะ อย่ามาถามเรื่องนี้มาดามตอบไม่ได้นะเพื่อน

“ก็เผื่อซื้อกิน”

มันก็มีเยอะแยะ ถ้าจะหาใครสักคนมานอนด้วย และความสัมพันธ์ชั่วครั้งชั่วคราวมันก็ดี มันไม่ต้องมาผูกความรู้สึกไว้กับใครด้วย

“เดี๋ยวอิวา กูเป็นผู้หญิง แม่กูบอก ต้องรักนวลสงวนตัว”

“ก็เลยนั่งเหงาอยู่บนคานใช่ไหม”

“ก็แค่ยังไม่เจอคนที่ใช่เว้ย”

ไม่ใช่แค่มาดามหรอก เธอก็เหมือนกัน ทุกคนที่ผ่านมาไม่ใช่สักคน จนตอนนี้วาริชเริ่มอยากเปลี่ยนความคิดแล้ว ว่าอยากจะใช้ชีวิตอยู่บนคานเหมือนมาดาม

สองสาวนั่งกินเหล้าเงียบๆ ไอ้คนที่ใช่ของพวกเธอมันไปมุดอยู่ที่ไหน ทำไมไม่ออกมาสักที นี่รอมาจนอายุ 25 ปีแล้ว แต่ไม่เคยเจอกันเลย หรือไอ้คนที่ใช่ของพวกเธอ มันโดนใครฉุดไปแล้ววะ

หรือเพราะมาตรฐานสูงอย่างที่เพื่อนคนอื่นๆว่าเหรอ ก็ไม่นะ คนธรรมดาพวกเธอก็เคยคบ แต่พอรู้ว่าพวกเธอรวยหน่อย นิสัยปอกลอกก็มาแระ ส่วนคนที่รวยกว่าก็ชอบอวดว่าตัวเองรวย ไม่มีความพอดีสักคน

“เมายังวา” มาดามมองคนที่ก้มหน้าไปกับโต๊ะ เวลาที่วาริชมันเครียดมันจะกินเหล้าอย่างเดียว ก็ดีที่มันไม่ไปวุ่นวายโต๊ะอื่น เพราะเธอขี้เกียจตามล้างตามเช็ด

“ยัง แต่มึนหัวนิดหน่อย แกไม่ต้องคิดจะแบกฉันหรอกม๊า ตัวแกก็แค่นั้น” วาริช เงยหน้ามาบอกคนที่ตั้งใจจะแบกเธอกลับบ้าน

มาดามสูงแค่ 155 เองมั้ง ส่วนวาริชสูง 168 แต่อิม๊ามันสวยมากเลยไง ตัวเล็กเหมือนเด็กญี่ปุ่น หน้าก็สวย ตาก็โต จนวาริชแอบอิจฉา ถ้าวาเป็นผู้ชายวาจะจีบอีม๊านี่แหละ

“อะไร เคยแบกแกแล้วเถอะ” ก็คบกันมาตั้งหลายปี มันก็ต้องมีบ้างที่เธอได้แบกอิวากลับด้วยสภาพเมามาย แม้ส่วนมากอิวาจะแบกเธอกลับก็เถอะ

“วาไม่เมาหรอก เสียดายเหล้า” เวลาวาเมาทีไรมันไม่พ้นต้องอ้วกแตกทุกที วาจึงรู้ลิมิตตัวเอง ว่าควรพอตอนไหน

“แต่นั่นจะหมดขวดแล้วนะเว้ย เหล้าเพรียวนะมึง”

“เดี๋ยววามา”

ไม่รอให้อิม๊าบ่นหรอก วาริชเดินไปหยุดตัวเองลงที่โต๊ะของคชากับนางแบบที่เธอเคยเห็นผ่านๆ และตอนนี้ใบหน้าสวยของเธอ ก็ตั้งหน้าตั้งมองผู้ชายที่ถูกนางแบบสาวคล้องแขนอยู่ เพียงอย่างเดียว มองนิ่งๆเหมือนหาเรื่องนั่นแหละ

“ซวยแล้ว อิวากลับมา!!” มาดามตะโกนตามหลังมา แต่วาริชเลือกที่จะโบกมือบอกว่าไม่ต้องยุ่ง มาดามจึงต้องนั่งลงนิ่งๆ แล้วรอดูความชิบหายที่เพื่อนเธอกำลังจะทำ

“คชาคืนนี้วาว่าง ไปด้วยกันไหม”

คชามองหน้าคนที่ยืนรอคำตอบจากเขา เธอจะเล่นอะไรอีก เขาตามอารมณ์คนอย่างวาริชไม่ทันเลยสักครั้ง เธอเป็นผู้หญิงที่อ่านยาก แต่มันก็ดูน่าค้นหามากพอๆกัน

“ไม่เห็นเหรอว่าเขามีเจ้าของ ถ้าคันมากก็ไปหาคนอื่นสิ” รุ่งฤดีพูดเสียงนิ่ง ใบหน้าสวยของนางแบบสาวเชิ่ดขึ้นน้อยๆ เธอต้องรักษาภาพลักษณ์นางแบบของตัวเอง พยายามไม่แสดงตัวว่าหึงหวงเขา เพราะนั่นคือสิ่งที่คชาไม่ชอบ

“ไปไหม ถ้าไม่ไป จะได้ไปหาคนอื่น”คนที่สองสบตากันนิ่ง คชาเป็นผู้ชายที่ดูเหมือนจะชอบควบคุมคนอื่น มากกกว่าถูกคนอื่นควบคุม

ตอนนี้เขาคงคิดว่า เธอกำลังเป็นคนเดินเกม ถ้าเขาไปกับเธอ ก็เท่ากับเดินไปเป็นเบี้ยให้เธอกิน วาริชรู้ดีว่าคำตอบของคชาคือไม่แน่นอน

“ไม่อะ หาคนอื่นเถอะ” ก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าผู้หญิงอย่างวาริชตอนนี้นิสัยเป็นยังไงบ้าง

5 ปีที่ไม่ได้เจอ เขาแทบจะไม่รู้เลยว่าเธอเปลี่ยนไปแค่ไหน ก็ถ้าใจกล้ามาถามเขาขนาดนี้ ก็คงโดนมาไม่น้อยแล้วละ และเขาไม่ชอบของเหลือซะด้วยสิ

วาริชไม่สนใจคำพูดของคชา แต่เธอเลือกที่จะนั่งลงบนตักเขา จนโดนนางแบบอย่างรุ่งฤดีกระชากแขนอย่างแรง

“คชาเป็นแฟนฉัน”

“ก็แค่คนที่คชายังไม่ได้เอาอะ อย่าเข้าข้างตัวเองเลย สงสาร!”

วันนี้วาริชโดนกระชากแขนไปกี่รอบแล้วเนี้ย กระดูกหักหมดแล้วมั้ง แต่ละคนนี่กินควายเข้าไปรึไง ถึงไม่คิดจะออมแรงกับวาริชเลย

“แก!!”

รุ่งฤดีปล่อยมือที่กระชากแขนวาริชออก หวังจะใช้มือนั่น ฟาดหน้าคนที่ลอยหน้าลอยตาอยู่บนตักของคชาอย่างถือดี ยัยบ้านี่มันเป็นใคร ทำไมคชาถึงยอมให้มันนั่ง ทั้งที่เธอนั่งอยู่ตรงนี้ทั้งคน

“จุ๊ๆ อย่าเกี้ยวกราดสิคะ เดี๋ยวคนได้แห่ขึ้นแฮชแท็กหรอก คราวนี้ได้ดังกว่าเกาะคชา ลูกหลานไฮโซแน่ๆ”

วาริชจุ๊ปากใส่คนที่เงื้อมือหวังฝากรอยนิ้วทั้งห้าบนหน้าเธอ ก่อนจะยิ้มเหยียดหยันเมื่อแม่นางแบบคนนั้น วางมือลงบนตักเพราะกลัวตัวเองเป็นข่าว

“จะเล่นอะไร”

ใบหน้าคมคายก้มลงไปถามคนที่นั่งอยู่บนตัก ตัวก็นุ่มนิ่มหนุบหนับน่าฟัดดี แถมยัยนี่ยังหันหน้าเข้าหาเขา จนหน้าอกเธอแอบโดนตัวเขาผ่านเนื้อผ้าบางๆที่มันกางกั้น เขารับรู้ทุกไออุ่นของเธอ แต่ไม่รู้เธอจะรู้สึกอะไรไหม เพราะใบหน้าเธอไม่ต่างจากเดิมเลยสักนิดเดียว

“ช่วยหน่อยดิ ไอ้นั่นแฟนเก่า มันเพิ่งไปเอากับคนอื่นมา ตอนนี้มันไม่ยอมไปอะ”

วาริชมองไปทางอดีตแฟนที่ยังไม่ไปไหน เขาเอาแต่นั่งกินเหล้าอยู่อีกมุมของร้าน แต่สายตาจ้องมองที่เธออย่างน่ากลัว

“มาขอร้องให้แฟนเก่าอีกคนช่วยนี่นะ” คชาแอบสูดดมกลิ่มน้ำหอมที่มันลอยมาแตะจมูก ส่วนมือข้างที่ว่างก็จับมือคนที่เขาพามาด้วยแน่นๆ ไม่ได้จับปลาสองมือ แต่ไม่อยากให้รุ่งฤดียุงกับวาริชตอนนี้

ยัยนี่กำลังอยู่ในโหมดพร้อมทำลาย ถ้ารุ่งฤดีฟาดหน้าวาริชตอนนี้ คนที่พังไม่ใช่วาริช แต่จะเป็นตัวเธอเองนั่นแหละ

“ไม่มีคนกล้าเสี่ยงกับลูกรัฐมนตรีอย่างคชาหรอก ช่วยหน่อยสิ”

ใครๆต่างรู้จักคชาดี เพราะเขาเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของรัฐมนตรี และภัทรสร ที่เป็นแฟนเก่าเธอก็น่าจะรู้จัก เพราะเขาทำงานในกระทรวง แม้จะอยากเข้ามาลากคอวาริชไปด้วย แต่คงไม่กล้าเสี่ยงมีเรื่องกับคชาแน่ๆ