อีวา!

5 ปีผ่านไป

“อีวา”

เสียงเรียกที่ดังไปทั้วบริเวณหน้าร้านเหล้า เรียกให้ทุกคนหันไปมองด้วยความอยากรู้ ว่าคนที่ชื่ออีวาหน้าตาเป็นยังไง ลูกครึ่งหรือฝรั่งแท้ๆ ทำไมเพื่อนถึงได้เรียกเธอด้วยชื่อที่ไพเราะเสียงดังขนาดนี้

“อะไร!!!” วาริชตะโกนตอบอย่างหงุดหงิด และนั่นก็ยิ่งทำให้คนหันไปมองเธอมากยิ่งขึ้น เพราะร่างแบบบางแสนสวยที่ยืนอยู่หน้าร้าน บ่งบอกชัดเจนว่าเธอคือ อีวา

“ชักช้า เดี๋ยวร้านก็ปิดก่อนหรอก อีนี่”

วาริชเดินทำหน้าเบื่อโลกตามเพื่อนเข้าไป ไม่อยากจะมาเลยจริงๆ ทำงานก็เหนื่อยมากแล้ว ยังถูกลากมากินเหล้าอีก ไม่รู้มากินหรือมาแบบคนเมา

“หมาดำ มึงจะรีบทำไม ร้านนี้เปิดถึงตีสอง นี่เพิ่งจะสองทุ่ม”

“มาดามเว้ย ถ้าพูดแล้วไม่เข้าหู ก็อย่าพูดเลยอีวา” คนที่ถูกเรียกหมาดำตอบอย่างหงุดหงิด

คัยกันที่พูดไม่เข้าหู เดะแม่เตะก้านคอไปกองที่พื้นเลยนี่ คนยิ่งโมโหอยู่ วาริชได้แต่คิดในใจเท่านั้นแหละ ไม่กล้าก้านคอมันจริงๆหรอก

“จะลากมากินเหล้าทำไมอะ ม๊า วาไม่เป็นอะไร” วาริชพูดอย่างอ่อนใจ เธอไม่อยากกินเหล้า แต่ม๊า หรือมาดามที่คนชอบเรียกกัน บังคับให้เธอมา

“อกหักมันต้องใช้เหล้าบรรเทาเว้ย มันถึงจะหายเจ็บ”

“ตรรกะอะไรวะม๊า แกแค่อยากแดกเหอะ อย่ามาหาเหตุผลให้ตัวเองดูดี” ไม่มีสักวันที่วาริชจะไม่ได้ตามมาลากคอเพื่อนคนนี้กลับ ก็เข้าใจว่ามันรวย มันจะกินทุกวันก็ได้ แต่อีวาตามมาลากมันกลับทุกวันไม่ได้ อีวาเหนื่อย

“อีวา!! มึงดูสิ นั่นใช่ผัวเก่ามึงรึเปล่า” มาดามตะโกนเสียงดัง เรียกสติอีวาของเธอ ให้หันไปมองบุคคลที่เธอบอกกับวาริชว่าเป็นผัวเก่า

ร่างแบบบางของวาริชเบะปาก โลกมันกลมตลอดเลยรึไง ทำไมต้องมาเจอบ่อยขนาดนี้ วันก่อนก็เจอ ก่อนนู้นด้วย ก่อนนู้นอีก ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมาเธอเจอเขาตลอด หลังจากที่ไม่ได้เจอเลย 5 ปี

“ถ้าผัวเก่าจะแซ่บขนาดนี้นะ”

“คชาไปเป็นผัวเก่ามึงตอนไหน อิม๊า” วาริชกระแทกตัวลงนั่งไปบนโซฟาอย่างดีของร้าน ไม่สนใจเพื่อนที่ละเมอเพ้อพก ถึงผู้ชายที่ชื่อคชาเลยสักนิด

แค่หล่อขึ้น!! ก็ยอมรับแหละว่าคชามันดูดีขึ้นมาก และนั่นยิ่งทำให้รอบกายมัน มีผู้หญิงเยอะขึ้นกว่าเดิมไง แล้วเธอมีสิทธิอะไรไปอิจฉาผู้หญิงพวกนั้น

ก็ไม่นี่ เลิกกันไปตั้ง 5 ปี แถมยังคบกันแค่ 32 วันด้วย มันสั้นจนไม่มีอะไรให้จดจำด้วยซ้ำ

“คชา ไปไหนคะ” รุ่งฤดีนางแบบสาวที่กำลังมียอดผู้ติดตามเพิ่มขึ้น เพราะข่าวของเธอกับคชา และตอนนี้เธอก็เข้าใจว่าตัวเองเป็นผู้หญิงของคชาไปเรียบร้อย

ก็คงใช่แหละ เพราะคชาดูจะหลงเธอมากเลยตอนนี้ ถึงจะไม่ใช่ก็ใกล้เคียง

“ยุ่ง”

คชาไม่หันกลับไปมองคนที่เขาพามาด้วยสักนิด ทันทีที่สายตาเขามองเห็นเธอ ขายาวๆก็ก้าวขาออกเดินทันที ทั้งๆที่ ไม่รู้ตัวเองเหมือนกัน ว่าจะเดินไปทำไม

“มาร์ สบายดีไหม” มาดาม ผู้หญิงสวยตัวเล็กๆ แต่ปากจัดที่สุด หันตามเสียงเรียก ก่อนจะยิ้มหวานให้คนที่อุส่าห์มาถามเธอถึงโต๊ะ

ถามอิม๊า ก็มองมันสิเห้ย จะมองมาทางอิวาทำไม

“เดี๋ยวมา” วาริชลุกขึ้นเดินจากไปทันที

เกลียดสายตาที่คชามอง ไม่รู้จะมองทำไม ชอบมองเธอด้วยสายตาล่าเหยื่อ วานิชจะไม่ยอมเป็นเหยื่อให้คชาทิ้งอีกรอบหรอกนะ

“หายไปไหนมาตั้งห้าปี” มาดามถามร่างสูงที่มีใบหน้าหล่อเหลาชวนมอง สายตาเขาเอาแต่มองตามหลังของวานิชไปนิ่งๆ

“ต่อนอก”

“หนีไปทำใจเหรอ”

“เปล่า!! เบื่อของไทย อยากลองของนอก” คชายิ้มอย่างกรุ่มกริ่ม จนมาดามอยากลุกไปกระชากหัวเพื่อนของพี่ชายมาตบสักทีสองที เพราะแบบนี้ไงเพื่อนเธอถึงอยู่ในสภาพแบบนั้น

“นั่งด้วยไหม เพิ่งมาเหมือนกันนี่ ไม่ต้องสนหรอก อิวาคงไม่กลับมา นู้นมันได้โต๊ะนั่งแล้ว” คชาจึงต้องหันไปมองตามสายตาของมาดามอีกครั้ง

ยัยขี้อ่อยเอ้ย เขาหันมาคุยกับมาดามแปปเดียว วาริชก็ไปนั่งนัวกับผู้ชายคนอื่นทันที คชากัดฟันจนเส้นเลือดบนหน้าปูดโปน แต่เอ๊ะ ไม่ได้เป็นอะไรกันนี่หว่า งงตัวเอง จะหงุดหงิดทำไมก็ไม่รู้

“ไม่ละ วันนี้จะไปต่อ มาทักเฉยๆ ฝากบอกไอ้แมทให้เข้ามาเคลียร์กับคชาด้วย พรุ่งนี้เลยนะ” พูดจบก็ไป มาดามจึงยักไหล่อย่างเคยตัว คชาก็แบบนี้ เหมือนผีมากกว่าคน มาๆแล้วก็ไป คงไปอิอะ อิอะ กับยัยนางแบบคนนั้นนั่นแหละมั้ง

ร่างแบบบางที่นั่งข้างผู้ชายผมเทา มองตามหลังผู้ชายที่เธอก็ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่ารู้สึกยังไง คิดถึงเหรอ ไม่ใช่แน่นอน รักยิ่งไม่ใกล้เคียง แต่ทำไมถึงได้สนอกสนใจเขาอยู่ตลอดเวลาก็ไม่รู้

“กลับเดี๋ยวนี้วาริช” แขนของวาริชถูกกระชากอย่างแรงจากชายที่มาใหม่ จนคนที่นั่งเก้าอี้ข้างๆเธอ สะดุ้งตกใจหันไปมอง ส่วนวาริชที่ได้ยินเสียง ทำเพียงแค่กรอกตาอย่างเบื่อหน่าย

“เอากันกับอีนั่นเสร็จแล้วเหรอ” น้ำเสียงราบเรียบถูกวาริชกดให้มันต่ำยิ่งขึ้น เพื่อควบคุมความโกรธของตัวเองไว้ แขนที่ถูกกระชากไปแรงๆ ก็ไม่สนใจจะร้องขอความปราณี จากผู้ชายที่กระทำกับเธอเลยสักนิด

“วาเข้าใจผิด” ภัทรสร ลดเสียงลง เพื่อตอบคำถามของคนที่เป็นแฟนเขา

“กูเห็นกับตาว่ามึงเอากับมันอยู่ ปล่อยกูเลย” วาริชตะคอกออกไปเสียงดัง ไม่แคร์หรอกว่าใครจะมอง เบื่อเต็มทีกับผู้ชายคนนี้ ไม่คิดจะพูดดีด้วย ผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าแฟน เพิ่งไปเอากับคนอื่นมา ต้องพูดดีด้วยไหมละ ก็ไม่

“วาครับ คนนั้นพี่แค่ซื้อมา ก็วาไม่ยอมพี่เลย” ภัทรสร จึงต้องนั่งลงคุกเข่าลงข้างๆ เมื่อคนสวยตรงหน้าเอาจริงจนดูหน้ากลัว ต่างจากวาริชคนเดิม

“กูจำเป็นต้องยอมมึงไหม ไอ้สำส่อนเอ้ย ไปไกลๆเลย รำคาญ” วาริชสะบัดมือออกแรงๆ เมื่อภัทรสรเลื่อนมือขึ้นมากุมมือเธอไว้แน่น แต่แรงเธอเหรอจะสู้แรงควาย

“แต่พี่รักวานะครับ”

“รักเงินกูสิไม่ว่า ออกไป ของในห้องกู มึงไม่ต้องกลับไปเก็บนะ กูโยนทิ้งหมดแล้ว ยังไงก็มีแต่ของที่กูซื้อทั้งนั้น”

พูดจบร่างของวาริช ก็ไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว เธอแทบจะถีบคนที่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าออกไปให้พ้นทาง ก่อนจะเดินตึงตังกลับมาหาเพื่อนที่นั่งอยู่โต๊ะเดิม

“ว้าย! ทำไมอิวาเกรี้ยวกราด” แซวมันไปอย่างงั้นแหละ ปกติวาริชไม่ใช่คนแบบนี้ แต่สิ่งที่ผู้ชายคนนั้นทำมันก็สมควร ที่อีวาเพื่อนเธอจะโกรธ แค่นี้มันน้อยไปด้วยซ้ำ

“พูดมาก เลี้ยงเหล้าหน่อยสิ ม๊าขา” วาริชเกาะแขนออดอ้อน อยากเมาให้ลืมความบัดซบที่ไอ้บ้านั่นทำกับเธอที่สุด

“หืม?? คนอย่างอิวา ต้องให้คนอื่นเลี้ยงเหล้าด้วยเหรอ” มาดามแค่หยอกเล่นแหละ ให้เลี้ยงเพื่อนคนนี้มากกว่าเหล้าเธอก็เลี้ยงได้ แม้ฐานะเธอกับเพื่อนจะต่างกันมาก แต่ก็ใช่ว่าอีวาของเธอมันจนซะที่ไหน มันก็แค่หาเรื่องกินฟรีนั่นแหละ

“น้องวอสก้าสองขวด” วาริชไม่สนใจหรอก มาดามไม่เลี้ยงก็จ่ายเองได้ ตอนนี้เธออยากเมา และเหล้าเพรียวๆ คือสิ่งที่เธอต้องการ เมาเร็วก็ลืมเร็ว เมาช้าก็ลืมช้า

“กูต้องแบกใช่ไหมอิวา” มาดาม ถามคนที่ลุกไปนั่งรอเหล้าอยู่โซฟาฝั่งตรงข้าม

เพื่อนเธอไม่เคยร้องไห้เสียใจเรื่องผู้ชาย ทำเหมือนตัวเองไม่รู้สึกอะไรกับใครทั้งนั้น แต่เพื่อนที่คบกันมามากกว่า10 ปี แบบมาดามคนนี้รู้ดี ว่าอีวาริชเพื่อนเธอมันก็เสียใจเป็น

เพียงแต่มันไม่เคยร้องไห้เท่านั้นเอง คนพวกนั้นไม่มีค่าพอให้มันหลั่งน้ำตา นั่นคือคำพูดที่มันติดปากอีวาไปแล้ว