สงสาร แต่สมน้ำหน้ามากกว่า

“ไปคุยที่คอนโด เดี๋ยวปล่อยกลับ”

คชาไม่รอให้วาริชตัดสินใจหรอก เขาอุ้มเธอลงจากตักอย่างง่ายดาย ทั้งที่เธอก็ไม่ได้ตัวเล็กเลยสักนิด แต่ยังไม่ทันที่เท้าของวาริชจะแตะพื้น คชาก็ตวัดเธอขึ้นพาดบ่าทันที

“คชา วาจะอ้วก”

“นิ่งๆดิ มันหนัก”

คชาไม่เข้าใจหรอกว่าทำไมวาริชถึงดูกลัวผู้ชายคนนั้น แต่เท่าที่คนลือ ไอ้นั่นชอบทำร้ายร่างกายแฟนด้วย เพิ่งรู้ว่าวาริชยอมคบกับคนแบบนั้น

“คชา! เรามาด้วยกันนะ” คชาออกเดินไปแล้ว แต่คนที่ไม่รู้จะทำยังไงอย่างรุ่งฤดี ได้แต่ตะโกนถามเสียงดัง พลางกุมมือที่โดนคชาบีบไว้แน่น เพราะเจ็บ

“เลิกคุยเถอะ”

เขาไม่สนใจหรอก ไม่ได้เป็นอะไรกัน ยังไม่ได้กันสักครั้ง ไม่ได้คบด้วยนะ แต่ให้เกียตริที่เธอมาหาบ่อยๆ เลยไม่อยากพูดให้เสียน้ำใจ แต่ตอนนี้เขาเบื่อ เพราะเขามีคนที่น่าสนใจกว่าอยู่บนบ่า

“มาร์ เพื่อนมาร์เมาแล้ว พาไปส่งดิ” คชาโยนวาริชลงที่โซฟาข้างๆมาดาม ก่อนจะได้สายตาโกรธเคืองมาจากคนที่เอื้อมมือมาดึงกระโปรงตัวเองลง

ไม่ทันหรอกวาริช คชาเห็นหมดแล้ว สีแดงเหมือนชุดที่ใส่นั่นแหละ

“ไหนบอกจะไปคุยที่คอนโด”

วาริชพูดเสียงเบา ไอ้นี่ผีเข้าผีออก กลับกรอกไปเรื่อย ภัสรสรยังไม่ไปไหนเลย เธอไม่อยากโดนไอ้นั่นลากไปทำอะไร ดูหน้ามันก็รู้ว่าไม่ยอมจบง่ายๆ คิดผิดจริงๆที่ยอมคบด้วย

“อีวา มึงแรดขนาดจะตามคชาไปที่คอนโดเลยรึไง” มาดามถึงกับรีบเบรค เมื่อได้ยินคำพูดของเพื่อน ก่อนเธอจะโดนวาริช กระชากหน้าให้หันไปมองทางภัทรสรที่นั่งจ้องเธอ เหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ

“เห็นยัง คนที่แกบอกว่าดีนักหนา ให้ลองคบไปก่อน เป็นไงละ มันจะฆ่าวารึเปล่าเนี้ย”

ภัทรสร คือรุ่นพี่ที่มหาลัยของมาดาม เธอเป็นคนแนะนำให้วาริชเอง เพราะเขาแสนดี แต่พอคบกับเพื่อนเธอไปเกือบปี สันดานก็เริ่มออก เกาะเพื่อนเธอกินไม่เท่าไหร่ เอาไม่เลือกนี่สิ เธอถึงได้โดนวาริชบ่นแวดๆอยู่ตลอด ว่าจะหาแฟนให้เพื่อนทั้งที ช่วยหาคนดีๆ ไม่ใช่หมา

“แต่พี่ภัทรเขาไม่น่าจะเป็นได้ขนาดนั้นนะ” ไม่ได้แก้ตัวแทนไอ้นั่นหรอก แต่เธอเสียหน้าที่แนะนำคนชั่วให้เพื่อน

“พอๆ ช่วยคิดดิ แบบนี้ยังแจ้งตำรวจไม่ได้นะม๊า ชีวิตวาแม่งไม่ปลอดภัยเลยวะ”

ไม่ได้โทษใครหรอก เธอผิดเองที่ยอมคบกับคนอื่นง่ายๆ เพราะอยากลืมใครบางคน แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลยสักนิดเดียว คนๆนั้นยังอยู่ในความทรงจำเสมอ

“ขนาดนั้นเลยเหรอ”

คชาที่ไม่คิดจะเข้าไปยุ่ง เพราะเขาไม่เห็นประโยชน์อะไรจากการช่วยวาริช แต่เท่าที่ฟังดู มันก็ไม่ควรปล่อยผ่านไปเฉยๆนั่นแหละ มันอันตรายเกินไป

“ถ้าไม่คิดจะช่วย ไม่ต้องเสือกเลยคชา”

คนกำลังใช้ความคิด ไม่อยากขอร้องไอ้คนที่โยนเธอลงกับโซฟาอย่างไร้ความปราณีเป็นรอบที่สองหรอก ไม่ช่วยก็ไม่ง้อ

“เอ้าอีนี่”

กับคนอื่นคชาพูดเพราะนะ แต่กับยัยคนที่เชิ่ดใบหน้าสวยๆอยู่ตอนนี้ พูดแล้วมันกระดากปาก เพราะปากเขากับวาริช มันหยาบพอๆกันนั่นแหละ

“เดี๋ยววาไปคุยอีกรอบ ไม่ชอบค้างคา แต่ถ้ายังไม่ยอม วาคงต้องแจ้งตำรวจ”

วาริชลุกขึ้นยืน แต่ยังไม่ทันได้ก้าวขาเดิน ก็ถูกคชาลากไปทางโต๊ะที่มีภัทรสรนั่งกินเหล้าอยู่

“เป็นแฟนเก่าอีนี่เหรอ เลิกกันแล้วนี่ ทำไมยังตามมาคุกคามไม่เลิก รู้รึเปล่าว่ามันแจ้งจับได้”

ภัทรสรมองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้านิ่งๆ เขาไม่ได้สนใจไอ้นี่เท่าไหร่ คนที่เขาสนใจคือวาริช ที่ถูกไอ้นี่จับมืออยู่ เขาพอจะรู้จักผู้ชายตรงหน้า แต่วาริชเป็นผู้หญิงคนเดียวที่เขาจะไม่ยอมเลิก

“พี่ไม่เลิกครับ”

ภัทรสรถือคติที่ว่าด้านได้อายอด ถ้าเขาพลาดบ่อเงินตรงหน้า เขาก็หมาเต็มทน

“พี่ภัทรพอเถอะ วาไม่ชอบกินของเหลือใคร ถ้ายังตามไม่เลิก วาแจ้งตำรวจจริงด้วย”

เธอไม่สนใจว่าเขาจะฟังหรือทำตามไหม แต่อิวาจะแจ้งตำรวจไว้แน่ๆ ชีวิตวาริชมีค่า ถ้าเกิดต้องมาพังเพราะถูกแฟนเก่าตามระราน วาไม่ยอมอยู่เฉยๆแน่

“อย่าให้ผมเห็นคุณเข้าไปวุ่นวายกับเธออีก เธอเป็นเพื่อนผม ตำแหน่งของคุณก็ดูดีนะ รักษามันไว้ให้ดีละ ผมไม่อยากใช้อำนาจบีบคุณออกสักเท่าไหร่” คชาเอ่ยทิ้งท้ายก่อนจะเดินจากไป

ภัทรสรไม่กล้าเอาหน้าที่การงานไปเสี่ยงกับการตามตัววาริชหรอก คนแบบนี้ดูก็รู้ว่าเข้าหาวาริชเพราะอะไร ตอนนี้วาริชดูค่อนข้างจะมีเงิน ต่างจากเมื่อก่อนเยอะ และมันก็เป็นตัวล่ออย่างดีสำหรับผู้ชายหิวเงินอย่างภัทรสร

น่าสงสารนะ แต่คชากลับอยากสมน้ำหน้า จะมีแฟนใหม่ทั้งทีเลือกที่ดีกว่าเขาหน่อยก็ไม่ได้

“ม๊า กลับเหอะ”

วาริชเดินกลับมาที่โต๊ะด้วยสีหน้าเรียบเฉย เธอไม่ได้กินเหล้าจนถึงขนาดจะเมาไม่ได้สติ แต่ก็ยอบรับว่ามึนหัวอย่างหนัก ถ้าขับรถกลับเองมันไม่ไหว อาจจะได้สอยท้ายรถชาวบ้านแน่ๆ และเธอต้องเลือกใช้บริการเพื่อนสาวอย่างมาดาม มากกว่าจะไปยืนเอ๋อโบกรถแท็กซี่หน้าร้าน

“วา กลับเองได้ไหม เหมือนที่บ้านจะเรียกด่วนอะ” มาดามชูโทรศัพท์ของตัวเองให้เพื่อนดู ว่าเธอได้รับไลน์จากพี่ชายให้กลับบ้านด่วนจี๋เลย ก็อยากจะไปส่งวาก่อน แต่คอนโดวาริชกับบ้านของเธอ มันคนละทางเลยนะสิ

“เคร เดี๋ยววาเคลียร์บิลเอง ขับรถดีๆนะม๊า แกก็ดื่มไปเยอะเหมือนกัน”

มาดามเก็บของเรียบร้อย ก่อนจะกอดวาริชทีนึง แล้วเดินไปขึ้นรถสุดหรูของตัวเองทันที ถ้าเธอกลับถึงบ้านช้า พี่ชายเธอได้ด่าบ้านพังแน่ ไอ้พี่นั่นมันยิ่งไม่ปกติ มาดามไม่ได้กลัวพี่ชาย แต่เขาคือบ่อเงินขนาดใหญ่ของเธอนะสิ

“ไม่กลับแม่งละ” วาริชทิ้งตัวลงที่โซฟาอีกครั้ง เหล้าเหลือตั้งขวดนึง เสียดาย นอนพักข้างบนก็ได้ ร้านนี้มีห้องพักสำหรับแขกที่เมากลับไม่ไหว หรือไม่ก็พวกที่อยากจะพาใครไปทำอะไรๆบนนั้นนั่นแหละ

วาริชนั่งดื่มต่อพลางทบทวนตัวเองเหมือนทุกที เธอไม่ดีตรงไหน ทำไมถึงได้เจอแต่ผู้ชายที่หวังฟันกับหวังเงิน

เธอก็ทุ่มเทแล้วนะ หวังว่าเขาพวกนั้นจะเปลี่ยนมาจริงจังบ้าง แต่ทุกครั้งก็จบที่การถูกนอกกายตลอด หรือมันเป็นเรื่องปกติไปแล้ว ผู้ชายเขาต้องการเซ็กส์เหรอ หรือเธอมัวแต่อยู่ในกะลาบ้านๆ กับการเก็บค่ำคืนแสนหวานไว้ให้คนเป็นสามี

“ตัดสินใจแระ” วาริชที่กำลังมึนหัวได้ที่ ลุกขึ้นพรวดพราด จนคนที่เดินมานั่งข้างๆเธอ ต้องลุกตามอย่างตกใจ

“อะไรเนี้ยวา ตกใจหมด”

“เห้ย!! วาต่างหากที่ต้องตกใจ มาตั้งแต่เมื่อไหร่” วาริช นึกว่าคชาพายัยนั่นไปเล่นหนังAV แล้วซะอีก ที่ไหนได้ เขากลับมานั่งหน้าตาย อยู่ข้างๆเธอ ส่วนยัยนางแบบนั้น วาลองมองไปทั่วร้านแล้วไม่เจอ ภัทรสรก็ด้วย คนในร้านก็บางตาเต็มที

“ก็นั่งอยู่ตั้งนาน” คชามานานแล้ว ตั้งแต่ที่วาริชเริ่มดื่มอีกครั้งนั่นแหละ

ก็แอบเป็นห่วง ว่ายัยบ้านี่จะไปสร้างความวุ่นวายที่ไหนอีก เลยมานั่งเฝ้านี่แหละ แฟนก็ไม่ใช่ เพื่อนก็ไม่ใกล้เคียง ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมานั่งเฝ้าทำไม

สงสารแหละมั้ง เห็นนั่งเหงาอยู่คนเดียวตั้งแต่มาดามเดินออกไป ก็สงสารแค่นั้นเอง