เบื่อ เลิก

“เราเลิกกันเถอะ”

“ไม่เอา วาไม่เลิก”

“เบื่ออะ”

“อย่าเลิกเลยนะ วาขอร้อง วายังไม่พร้อม”

คชาไม่สนใจใยดี ผู้หญิงที่กำลังเกาะขาเขาร้องไห้สักนิด เบื่อก็คือเบื่อ ตอนนี้ผู้หญิงคนใหม่ของเขารออยู่หน้าห้อง

“แต่คนใหม่ของกูพร้อมแล้ว จบนะ”

ที่จริงก็ไม่อยากเลิกเท่าไหร่ เพราะยังไม่ได้ยัยนี่เลย แต่เล่นตัวชิบหาย แค่เดือนเดียวก็พอ ไม่ได้ก็หาใหม่

“ก็แล้วแต่”

วาริชที่นั่งร้องไห้อยู่เมื่อครู่ ลุกขึ้นเผชิญหน้ากับร่างสูง เขาเป็นคนที่มาขอคบกับเธอเมื่อเดือนก่อน ก็ถ้าพูดขนาดนี้ทำไมต้องยื้อละ

“ที่จริงรออยู่ตลอดแหละ ว่าจะมาบอกเลิกตอนไหน”วาริช ยักไหล่อย่างไม่แคร์ เธอไม่ได้รู้สึกอะไรมากมาย กับผู้ชายตรงหน้าอยู่แล้ว เลิกตอนนี้ก็ดี อะไรๆมันจะได้ง่ายขึ้น

เพราะคบกันแล้ว ไม่มีอะไรเข้ากันได้สักอย่าง ผู้ชายอะไร เจอหน้าทีไร ลากเธอขึ้นเตียงอย่างเดียวเลย แต่เธอไม่ยอมไง ก็มีดีแค่หล่อ แต่ไม่ได้มีค่าพอให้อิวาหลงรัก ต่อให้มายืนแก้ผ้าคนอย่างวาริชก็ไม่เอา??

“อย่าให้เห็น ว่ามาวุ่นวาย”

“เก็บไว้ใช้กับตัวเองเถอะคชา มีแต่แกนั่นแหละที่จะตามตอแยฉัน เลิกก็คือเลิก แล้วก็ออกไปสักที อีนั่นรออยู่ไม่ใช่รึไง แกคงจะลืม ว่านี่ห้องฉัน”

วาริชเดินไปหยิบกระเป๋าข้างในมีเสื้อผ้าของคชา โยนมันลงที่พื้นตรงหน้าเขา เธอเก็บเตรียมไว้เองแหละ ไอ้นี่มาขอนอนห้องเธอบ่อยๆ เพื่ออ่อยให้เธอยอมมัน แต่พอไม่ได้แอ้มก็วิ่งแจ้นไปเอากับผู้หญิงคนอื่น เธอจึงเตรียมจะเลิกกับมัน แต่มันดันชิงพูดก่อน เสียหน้าชะมัด

“วา” คชาเดินเข้ามาใกล้ ก่อนจะบีบคางวาริชแรงๆ

“ทำไมจะจูบลา??”

“เงินที่มึงยืมกูไป คืนด้วยนะ พรุ่งนี้ 2 แสน” คชาปล่อยมือ ก่อนจะเตะกระเป๋าที่มีเสื้อผ้าของตัวเองออกไปให้พ้นทาง ไม่สนใจจะหิ้วไปด้วยหรอก อะไรที่เคยใช้ ตอนอยู่กับยัยนั่น ไม่อยากเห็นอีกแล้ว

ปึ่กก

“มึงลืมของ” วาริชโยนกระเป๋าเข้ากับหลังคชาเต็มแรง เอาของมึงไปด้วย กูไม่อยากเห็น

“อีวา”

“จะกลับมาตบกับกูก็ได้นะคชา กูกำลังคันมือ” วาริชง้างมือเตรียมตบเต็มที่ เมื่อเห็นว่าคชาหันมามองด้วยสีหน้าบึ้งตึง

“ไปแล้วนะ”

“ไปสักทีสิ”

“ไม่ยื้อหน่อยเหรอ”

“พรุ่งนี้จะกรวดน้ำไปให้ พร้อมเงินสองแสน” วาริชพูดจบประตูห้องของเธอก็ถูกปิดลงโดยคชา

“ก็แค่ชอบ ไม่ใช่รัก ห้ามเสียใจนะวาริช”

วาริชพูดบอกตัวเองเบาๆ แล้วเดินมากดโทรศัพท์ต่อสายหาเพื่อนทันที เมื่อรู้ว่าในห้องของเธอตอนนี้ จะไม่มีคนชื่อ คชา อีกต่อไปแล้ว

“เลิกแล้ว 32 วัน กูชนะ จ่ายมาเลย 5 แสน”

วาริชรีบพูดหลังจากที่เพื่อนของเธอรับสาย

[เห้ยจริงดิ! แล้วคชาได้แอ้มมึงป่าววะ อีวา ถ้าโดนจ่ายครึ่งเดียวนะเว้ย]

“ไม่มีใครได้คนอย่างวาริชง่ายๆหรอก ถ้าวาริชไม่รัก โอนด้วยนะวันนี้เลย”

[ให้เลี้ยงเหล้าปลอบใจไหมวะอีวา]

“ไม่ต้อง ไม่เห็นจะรู้สึกอะไรเลย ก็แค่ผู้ชายเจ้าชู้คนเดียว”

[เครๆ แล้วแต่เถอะอีวา โอนแล้วนะ]

“ขอบใจ”

วาริชวางโทรศัพท์ลงบนเตียง มองไปทางกระเป๋าที่มันกองอยู่หน้าประตู ไอ้บ้านั่นไม่ยอมเอาไปด้วยจริงๆ

ร่างบอบบางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเพื่อนเธอบอกว่าโอนเงินมาแล้ว ยอดเงิน5 แสนในบัญชีที่โชว์ให้เห็นไม่ได้ทำให้เธอดีใจสักนิด

ไลน์

วานิช : เลขบัญชีอะไร

คชา : 509

วานิช : มันต้อง 10 ตัวปะคชา

คชา : เบอร์ห้อง เผื่อทำใจไม่ได้

วานิช : ให้พิมพ์ใหม่อีกรอบ ถ้าไม่ครบ10ตัว สองแสนกูขอ

คชา : เอาไปเถอะ สงสาร

วาริชมองบทสนธนา ที่เธอพิมพ์เป็นตัวหนังสือตอบกลับผู้ชายที่เพิ่งจะขอเลิกกับเธอ เอาอะไรกับคนแบบคชาไม่ได้เลยจริงๆ

วาริช : ไม่อยากติดค้าง ไม่อยากยุ่งเกี่ยว บอกมา

คชา : หาเรื่องยื้อกูรึเปล่า

วาริช : โอเคร สองแสนกูขอละกัน

เมื่อพูดดีแล้วไม่ยอมก็ไม่ต้องเอาแล้วนะคชา และต่อไปจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก เงินสองแสนที่ขอยืมมาต่อยอดธุรกิจ เจ้าของมันไม่อยากได้คืนแฮะ

วาริชลบทุกอย่างที่เกี่ยวกับคชาออกไปจากโทรศัพท์ รวมทั้งทุกภาพที่เคยมีเขาออกไปจากสมอง ต่อไปก็ไม่ใช่แฟนกันอีกแล้ว ลาก่อนคชา