ข้อตกลง

รถตู้คันหรูแล่นตามท้องถนน สถานที่มุ่งหมายคือคฤหาสน์ตระกูลปริยาไตร เปมิกานั่งเงียบตลอดเส้นทางไม่พูดไม่จากับผู้ใดทั้งสิ้น นัยน์ตาคู่สวยมองวิวข้างทางด้วยจิตใจล่องลอย เหตุการณ์ต่าง ๆ ผ่านเข้ามาในชีวิตช่างหนักหน่วงเหลือเกินสำหรับผู้หญิงอย่างเธอ อยากให้ทุกอย่างเป็นเพียงแค่ความฝัน พอตื่นขึ้นมายังคงพบบิดาอยู่เคียงข้างดั่งวันวาน

น้ำตาที่ไหลลงข้างแก้มขาวเนียนบ่งบอกถึงความรู้สึกของเปมิกาเป็นอย่างดี ไม่บ่อยคนอย่างเธอจะร้องไห้เช่นนี้ หากเรื่องนั้นไม่กระทบจิตใจ

‘มายด์คิดถึงคุณพ่อจังเลยค่ะ’ ทำได้เพียงพูดในใจ ก่อนข่มตาหลับ

ภายในรถเงียบกริบไม่มีเสียงใดเล็ดลอดให้ได้ยิน ภากรลูกน้องคนสนิทของก้องฤทธาได้รับหน้าที่ให้ไปรับเปมิกา เพื่อพาหญิงสาวไปพบเจ้านายหนุ่ม เขาคอยชำเลืองมองเปมิกาเป็นระยะ ลึก ๆ ในใจแอบสงสารเธอ เพิ่งเดินทางกลับจากต่างประเทศได้ไม่นาน ก็ต้องสูญเสียผู้เป็นอันที่รักคนเดียวบนโลกใบนี้อย่างกะทันหัน

“คุณภากร ถึงแล้ว” เสียงของบุญมาชายวัยกลางเรียกชายหนุ่ม

ภากรไม่ได้ตอบโต้บุญมาเพียงแค่พยักหน้าพร้อมส่งยิ้มอ่อน จากนั้นหันหลังไปสนใจหญิงสาว

“คุณมายด์ครับ ถึงแล้ว” ส่งยิ้มบาง ๆ หวังให้เธอคลายกังวล

“ค่ะ” เปมิกาพยักหน้ารับรู้ เตรียมก้าวเท้าเดินลง โดยมีบุญมาเป็นคนคอยช่วยเปิดประตูรถให้เธอ

“เชิญครับ”

เท้าเรียวก้าวลงจากรถ โดยหญิงสาวไม่ลืมหันไปขอบคุณบุญมาพร้อมส่งยิ้มอ่อน ดวงตากลมโตทอดสายตามองเบื้องหน้าด้วยความรู้สึกมากมายอย่างยากจะอธิบาย เพียงไม่ถึงสัปดาห์หลังจากงานศพบิดา เธอก็ต้องย้ายมาอยู่ที่ใหม่และไม่ทราบสักนิดผู้คนที่นี่จะเป็นอย่างไรบ้างรวมถึงเจ้าของบ้าน แม้ในวัยเด็กจะเคยเจอเขาทว่านั่นก็ผ่านมานานแล้ว

“คุณมายด์ครับ เชิญเข้าไปข้างในกันเถอะ คุณก้องกำลังรออยู่” เสียงทุ้มของภากรดังขึ้น

หญิงสาวพยักหน้าอย่างเข้าใจ ไม่ปริปากถามสิ่งใดยอมเดินตามหลังภากรเงียบ ๆ ระหว่างทางคอยชำเลืองมองรอบ ๆ กาย ซึ่งเฟอร์นิเจอร์ภายในคฤหาสน์ราคาไม่ต่ำกว่าหลักแสน บ่งบอกถึงรสนิยมเจ้าบ้านเป็นอย่างดี

“ถึงแล้วครับ”

“คะ” คิ้วโก่งสวยเลิกขึ้นหันมองคนข้างหน้า

“ถึงแล้วครับ คุณก้องรออยู่ข้างใน เชิญเข้าไปได้เลย” ภากรอธิบายใหม่อีกครั้งแบบละเอียด

“เอ่อ คุณภากรไม่เข้าไปด้วยกันเหรอคะ” แอบหวั่นในใจแปลก ๆ หากต้องอยู่ด้วยกันกับเจ้าของบ้านสองต่อสอง

“ไม่ครับ คุณก้องอยากคุยกับคุณมายด์เพียงลำพัง งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” พูดเพียงเท่านั้น ชายหนุ่มจึงผละถอยห่างจากหญิงสาวทันที ปล่อยให้เปมิกายืนใจสั่นคนเดียว

“ดะ เดี๋ยวสิ” ไม่ทันเสียงหวานจะรั้งภากร เขาก็จากไปไกลเสียแล้ว

เปมิกาถอนหายใจเฮือกหนึ่ง พยายามรวบรวมความกล้าเพื่อเผชิญหน้ากับก้องฤทธา มือเรียวเคาะประตูห้องดังกล่าว ยืนคอยไม่นานก็มีเสียงทุ้มของคนข้างในตอบรับกลับมา

เธอค่อย ๆ บิดลูกบิดประตูเข้าไปข้างใน สาวเท้าเข้าไปภายในซึ่งก้มหน้าก้มตาไม่กล้ามองเขา กระทั่งหยุดกลางห้อง เปมิกาแอบเหลือบมองชายหนุ่มเล็กน้อย แววตาที่เขาจ้องมองมายังเธอฉายความเยือกเย็นและดุดัน

“ถ้าเธอเอาแต่มองพื้นอยู่อย่างนั้น ฉันก็คงคุยไม่สะดวกหรอก” กล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบแต่แฝงความหงุดหงิด

“เอ่อ ขอโทษ” รีบเงยหน้าขึ้นอย่างไว แล้วยกมือไหว้คนตรงหน้า แล้วสายตาดันปะทะเข้ากับนัยน์ตาคมกริบ ก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น เนื่องจากใจกำลังเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ

“เชิญมานั่งสิ” นิ้วแกร่งชี้ไปยังเก้าอี้ตรงหน้าตนเอง

“อ๋อ ค่ะ” เหลือบมองเก้าอี้ตรงหน้าเขา จากนั้นย่างกรายเดินไปนั่งลง

“เธอชื่ออะไร” เอ่ยถามเสียงเรียบ ไม่แสดงสีหน้าใด ๆ ให้เธอเห็น

“มายด์ค่ะ” เสียงหวานเอ่ยตอบ แอบประหม่าเล็กน้อยที่ก้องฤทธาเย็นชาขนาดนี้ แถมใบหน้าเรียบนิ่ง ตอนเด็กถึงเขาจะไม่เคยเจอเธอ แต่เธอก็เคยเห็นเขาในระยะไกล ๆ ทว่าความทรงจำตอนนั้นเขาไม่ใช่คนแบบนี้ เพราะอะไรกันทำไมถึงเปลี่ยนไป เปมิกาทำได้เพียงเก็บความสงสัยไว้ในใจ โดยไม่กล้าเอ่ยถาม

“รู้ไหม มาที่นี่ทำไม” ก้องฤทธาคอยสังเกตท่าทีของคนตัวเล็กหลังพูดจบ

“รู้ค่ะ คุณพ่อเป็นหนี้ของคุณหมอ” ย่อมทราบดีบิดาเป็นหนี้ก้องฤทธา แต่ไม่รู้เขาจะให้เธอชดใช้หนี้อย่างไรมากกว่าถึงได้ให้มาอาศัยที่นี่

“อ่านนี้สิ” มือหนาหยิบเอกสารฉบับหนึ่งยื่นแก่คนตัวเล็ก

เปมิการับมาจากก้องฤทธา กวาดสายตาไล่อ่านทุกบรรทัดพลางขมวดคิ้วได้รูปเข้าหากัน เพราะเอกสารดังกล่าวเป็นสัญญาเกี่ยวกับการล้างหนี้ โดยเธอต้องเป็นภรรยาของเขาซึ่งมีระยะเวลาสองปี

“หมายความว่าไงคะ” ถึงจะอ่านจนเข้าใจดีแต่ก็อดสงสัยไม่ได้ ทำไมเขาถึงต้องการให้เธอเป็นภรรยาของเขา

“ในสัญญาระบุไม่ชัดเจนเหรอ” จ้องเขม็งคนตรงหน้า

“ไม่ใช่ค่ะ คือฉันไม่เข้าใจ ทำไมคุณหมอถึงต้องการให้ฉันมาเป็น เอ่อ ภรรยาของคุณหมอด้วยคะ” เปมิกาหันหน้าหนีไปทางอื่น เมื่อถูกจ้องแบบไม่ละสายตา

“สิ่งที่ฉันทำ เธอไม่จำเป็นต้องรู้” ร่างกำยำเอนกายพิงเก้าอี้ ปรายตามองคนตัวเล็ก

เปมิกาเม้มปากเกือบเป็นเส้นตรง หญิงสาวไม่ละความพยายายามเพียงแค่นั้น คิดหาวิธีเพื่อให้หลุดพ้นจากการเป็นภรรยาของเขา เรื่องอะไรต้องเอาตัวเองเข้าแลก เขาไม่ได้รักเธอด้วยซ้ำ

“ฉันมีข้อเสนอค่ะ” หญิงสาวตัดสินใจเอ่ยขึ้นในสิ่งที่คิดว่าเขาน่าจะตอบตกลง

“อะไร” ก้องฤทธามองคนตรงหน้าอย่างสนอกสนใจ สมแล้วที่เรียนจบจากเมืองนอกมา ท่าทางเล่ห์เหลี่ยมไม่เบา ถึงแม้เขาจะเคยได้รับความช่วยเหลือจากบิดาของหญิงสาว ทว่าเขาไม่เคยเห็นเธอด้วยซ้ำและไม่รู้นิสัยใจคอจะเป็นอย่างไร

“ฉันคิดว่าฉันสามารถล้างหนี้ด้วยวิธีอื่นได้ค่ะ โดยเราทั้งคู่ไม่ต้องเป็นสามีภรรยากัน” เปมิกาเสนอความคิดเห็น

“วิธีอะไรของเธอ” เขาอยากจะรู้จริง เธอจะเสนอวิธีอะไร

“ก็คุณหมอเป็นเจ้าของโรงพยาบาล ฉันยินดีทำงานล้างหนี้ จะกี่ปีก็ได้ ตำแหน่งอะไรก็ไม่เกี่ยง” ณ จุดนี้ขอแค่ก้องฤทธายอมรับข้อเสนอ เธอก็ยอมได้ทั้งนั้นไม่ว่างานอะไรก็ตาม จะเป็นแม่บ้านก็ช่าง เพราะดีกว่าต้องเป็นภรรยาของคนที่ไม่ได้รัก

“ฉันไม่ตกลง”

“นี่คุณหมอ จะเอายังไงกันแน่คะ ฉันอุตส่าห์ยอมทำงานหนัก เพื่อแลกกับหนี้ คุณหมอไม่มีคนรักเหรอคะ ถึงอยากได้ตัวฉัน หน้าตาคุณหมอก็ดี สาว ๆ ในโรงพยาบาลคงต้องการคุณหมอมากกว่าฉัน” เปมิกาลุกขึ้นยืน จ้องเขม็งก้องฤทธาอย่างไม่พึงพอใจ

คำพูดของเปมิกากระทบโสตประสาทก้องฤทธาอย่างจัง หลายนาทีทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบสงบ ใบหน้าคมคายฉายความเจ็บปวดเมื่อเธอกล่าวถึงคนรัก

“เซ็นสัญญาซะ!! แล้วรีบออกไปจากห้อง” ชายหนุ่มไม่ตอบคำถามหญิงสาว แต่เบี่ยงประเด็นแทน เขาก็ไม่ได้ต้องการเธอมากหรอก ถ้าธนชาติไม่ได้ขอร้องก่อนเสียชีวิต ไม่เข้าใจเหมือนกันชายวัยกลางคนมีเหตุผลอะไรถึงปรารถนาแบบนี้

เปมิกาหยุดโวยวายไม่ได้ตอบโต้อะไร เธอเห็นท่าทีของชายหนุ่มแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง เขาในตอนนี้มีสีหน้าเรียบและแววตาว่างเปล่า เมื่อสักครู่เธอเผลอพูดอะไรกันนะ เขาถึงได้เปลี่ยนไปอย่างนี้

หญิงสาวมองสัญญาบนโต๊ะอย่างครุ่นคิด จากนั้นไม่นานก็หยิบปากกาและรีบเซ็นอย่างไว แล้วหมุนตัวก้าวออกจากห้อง ซึ่งไม่พูดอะไรกับชายหนุ่มสักคำ

หลังออกมาจากห้องของก้องฤทธา เปมิกาจึงพ่นลมหายใจเบา ๆ มือบางเอื้อมมือขึ้นมาแตะหน้าอกข้างซ้าย นับจากนี้ไม่ว่าโชคชะตาจะเป็นอย่างไร คงทำได้เพียงยอมรับเท่านั้น เมื่อไม่มีทางเลือก

ก้องฤทธาชายตามองสัญญาบนโต๊ะ โดยไม่คิดจะหยิบขึ้นมาดู พิงกายกับเก้าอี้พร้อมข่มตาลงด้วยความรู้สึกเหนื่อยล้า