การสูญเสีย

ปัง!! เสียงที่ดังสนั่นจากชั้นบนของคฤหาสน์ ทำให้เปมิกาและคนอื่น ๆ ต่างพากันหันมามองหน้าอย่างสงสัย ก่อนหญิงสาวจะนึกบางอย่างขึ้นได้ จึงไม่ชักช้ารีบวิ่งไปยังจุดมุ่งหมาย

ฝ่ามือเล็กจับลูกบิดประตูห้องนอนของบิดาแล้วเปิดเข้าไปข้างในด้วยความร้อนรนใจ ภาพที่เห็นตรงหน้าแทบทำให้เธอทรุดลงคาพื้น

“คุณพ่อ!!” เสียงหวานตะโกนดังลั่น พยายามแบกร่างไร้เรี่ยวแรงไปเบื้องหน้า

แขนเรียวประคองร่างไร้วิญญาณของธนชาติเข้าสู่อ้อมกอด ซึ่งนอนจมกองเลือดโดยมือข้างขวาถือปืนไว้แน่น

“ฮึก ฮือ คุณพ่อทำแบบนี้ทำไมคะ” หยาดน้ำตาไหลรินข้างแก้มนวล เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นตัวสั่นพร้อมกระชับร่างบิดาไว้แน่น ก่อนนัยน์ตาคู่สวยปะทะเข้ากับกระดาษแผ่นหนึ่งในมือของธนชาติ

เปมิกาเอื้อมมือไปหยิบ แล้วคลี่กระดาษออก กวาดสายตาไล่อ่านทุกบรรทัด

“มายด์ลูกรัก ถ้าหนูได้อ่านจดหมายฉบับนี้ พ่อคงไม่สามารถอยู่กับลูกได้อีกแล้ว ทุกอย่างที่พ่อทำไปเพื่อลูกทั้งนั้น อย่าโกรธพ่อเลยนะ พ่อจำเป็น รักลูกเสมอ”

หลังจากหญิงสาวอ่านจดหมายฉบับนั้นจบ เธอยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม ถึงแม้จะทราบบ้านของตัวเองกำลังล้มละลาย แต่คาดไม่ถึงบิดาจะตัดสินใจจบชีวิตอย่างนี้

“ฮึก จากนี้ไปมายด์จะอยู่ยังไง” เสียงหวานสั่นเครือ ตั้งแต่เล็กจนกระทั่งเติบโต เปมิกาอาศัยอยู่กับบิดาตลอด เนื่องจากมารดาเสียชีวิตตั้งแต่ให้กำเนิดเธอ

เปมิกายังคงกอดร่างบิดาไว้แน่น ผ่านไปนานเท่าไรหญิงสาวไม่อาจรับรู้ได้ กระทั่งเสียงหญิงวัยกลางคนดังขึ้นพลางเยื้องย่างไปนั่งข้างเธอ

“คุณท่าน!! เกิดอะไรขึ้นคะคุณหนู” ป้าใจแม่นมของเปมิกาหรือคนเก่าแก่ของตระกูล เอ่ยถามหญิงสาวข้างกายพร้อมเบิกตาอย่างตกตะลึงกับสิ่งที่ได้เห็น คือร่างไร้วิญญาณของธนชาติ

“คะ คุณพ่อ สะ เสียแล้ว” คนตัวเล็กกล่าวอย่างไม่เป็นศัพท์ อีกทั้งปล่อยโฮหนักกว่าเดิม น้ำตาพรั่งพรูต่อเนื่องไม่ขาดสาย เธอเพิ่งจะเรียนจบและบินกลับจากต่างประเทศได้ไม่กี่วัน มีโอกาสอยู่ด้วยกันได้ไม่นาน สุดท้ายบิดาก็ทิ้งให้เธออยู่เพียงลำพัง โดยไม่รู้ว่านับจากนี้จะเดินหน้าต่อไปทางไหน

“คุณหนู ทำใจดี ๆ นะ คุณท่านไปสบายแล้ว” แม้จะรู้สึกเสียใจกับการจากไปกะทันหันของธนชาติ ทว่าไม่อาจร้องไห้หรือแสดงความอ่อนแอให้เปมิการับรู้ เกรงจะทำให้หญิงสาวจะพลอยรู้สึกแย่ไปด้วย

ข่าวการจากไปกะทันหันของธนชาตินักธุรกิจวัยห้าสิบเก้าปีดังกระจายทั่วเมือง งานศพของธนชาติถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย โดยมีก้องฤทธาเป็นเจ้าภาพของงาน

ชายหนุ่มปรายตามองเจ้าของร่างอรชรยืนต้อนรับแขกในงานด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย พลางนึกถึงเหตุการณ์เมื่อประมาณสัปดาห์ที่แล้ว

ธนชาตเดินทางพบเขาเพียงลำพัง ซึ่งยื่นข้อเสนอบางอย่างให้แก่ตัวเอง คือต้องการให้เขารับเปมิกาไปอยู่ด้วยในฐานะภรรยาเพื่อแลกกับหนี้ สำหรับเขาแล้วเงินไม่กี่ล้านบาทสามารถยกให้ธนชาติอย่างง่ายดาย เพราะบิดาของตนเองกับธนชาติเป็นเพื่อนสนิทกัน อีกอย่างเขาก็สำนึกในบุญคุณของธนชาติ

ตอนนั้นเขาอายุเพียงแค่ยี่สิบปี บุพการีประสบอุบัติเหตุทำให้ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว ทว่าก็ได้ธนชาติคอยดูแลกระทั่งเรียนจบแพทย์ จนประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน ถึงคราวธนชาติลำบาก ชายหนุ่มไม่ได้นิ่งดูดายจึงยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือ แต่คาดไม่ถึงธุรกิจของธนชาติจะประสบวิกฤติขั้นรุนแรงทำให้ล้มละลาย

สุดท้ายจำเป็นต้องรับข้อเสนอของธนชาติ คือรับเปมิกามาอยู่ด้วยอย่างไม่มีข้อกังขา เนื่องจากย่อมทราบดีธนชาติค่อนข้างห่วงบุตรสาวมาก อีกทั้งเขาอยากตอบแทนบุญคุณของธนชาติ

“คุณก้องครับ”

เสียงที่ดังขึ้นทำให้ก้องฤทธาตื่นจากภวังค์ หันไปมองบุคคลมาใหม่

“ว่าไง” นัยน์ตาคู่คมมองลูกน้องคนสนิทด้วยความสงสัย

“เรื่องที่คุณก้องให้ผมจัดการเรียบร้อยแล้วนะครับ” ภากรรายงานแก่ผู้เป็นนาย

“อืม ขอบใจมาก” กล่าวจบ เขาก็ชำเลืองมองเปมิกาอีกครั้งด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ระหว่างเขาและเธอเพิ่งจะเคยเจอกันครั้งแรกในงานศพของธนชาติ

นัยน์ตาคู่สวยบังเอิญสบเข้ากับใบหน้าคมคายของก้องฤทธา ก่อนเบือนหน้าหนีไปทางอื่น หญิงสาวเพิ่งจะทราบเมื่อไม่นานมานี้เขาคือเจ้าหนี้ของบิดาตนเองและยังเป็นผู้ชายคนเดียวที่เคยเจอสมัยเด็ก

“คุณหนูคะ” ป้าใจเอ่ยขึ้นพลางสะกิดเรียกหญิงสาว

“คะ” เปมิกาหันขวับมองคนข้างกาย ก่อนจะเห็นป้าใจกำลังส่งสัญญาณให้มองคนตรงหน้า

“ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ” ธัชพลกล่าวขณะเดียวกันก็ส่งสายตาสั่งลูกน้องให้ยื่นพวงหรีดแก่คนตรงหน้า

“ขอบคุณค่ะ” ส่งยิ้มอ่อน แล้วยื่นมือไปรับพวงหรีดจากคนตรงหน้า จากนั้นส่งให้แก่ป้าใจ

“ผมชื่อธัชพลหรือจะเรียกธัชก็ได้ครับ เคยทำธุรกิจกับคุณธนชาติมาก่อน” ชายหนุ่มแนะนำตัว แววตาหวานเยิ้มจ้องมองเปมิกาแบบไม่ละสายตา จนคนโดนมองรู้สึกถึงสิ่งไม่ชอบมาพากล

“เอ่อ เชิญเข้าไปข้างในดีกว่าค่ะ ป้าใจคะ รบกวนพาแขกเข้าไปข้างในหน่อยได้ไหมคะ” เปมิการีบเอ่ยตัดบท แล้วฝ่ามือเล็กเชื้อเชิญธัชพลให้เดินตามหลังหญิงวัยกลางคนเข้าไป ก่อนมองตามหลังคนทั้งสามลับหายไปในที่สุด

“เฮ้อ” ถอนลมหายใจเฮือกหนึ่งอย่างโล่งอก ทว่าต้องสะดุ้งตกใจอีกครั้ง เมื่อรู้สึกถึงแววตาขุ่นเคืองของใครคนหนึ่งกำลังจับจ้องไม่ค่อยเป็นมิตรสักเท่าไร

“มองอะไรขนาดนั้น” เสียงหวานพึมพำเพียงลำพัง ก้มหน้างุดมองพื้น เอื้อมมือขึ้นมาสัมผัสอกข้างซ้ายเต้นระรัวแบบไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

ก้องฤทธามองเปมิกาครู่หนึ่ง ก่อนผละไปอย่างรวดเร็ว ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทำไมต้องหงุดหงิดที่เห็นเธอใกล้ชิดและส่งยิ้มหวานให้แก่ชายอื่น

“อ้าว คุณก้องจะไปไหนครับ” ภากรมองตามหลังร่างกำยำของเจ้านาย ขมวดคิ้วเข้ากันอย่างมึนงง

เสียงดังเอะอะโวยวายของภากร ทำให้หญิงสาวมองไปยังมุมหนึ่ง เห็นคนตัวโตเดินกระฟัดกระเฟียดออกจากบริเวณนั้น คิ้วโก่งเลิกขึ้นสูงอย่างสงสัย ก่อนจะสลัดความคิดในศีรษะทิ้ง เมื่อแขกเริ่มทยอยเข้ามาเรื่อย ๆ

หลังจากงานศพของธนชาติผ่านพ้น เปมิกาอยู่เพียงลำพังในคฤหาสน์ หญิงสาวจัดการมอบเงินเดือนก้อนสุดท้ายแก่คนงานและสาวใช้ รวมถึงป้าใจคนเก่าแก่ที่อยู่กันมาเนิ่นนานตั้งแต่เธอยังไม่เกิด

“นมคะ นี่เงินก้อนสุดท้ายแล้ว รับไปเถอะ” เปมิกายื่นซองสีขาวแก่คนตรงหน้า

“คุณหนูคะ ให้นมอยู่ต่อเถอะ อย่าให้นมไปไหนเลย” หญิงวัยกลางคนไม่ยอมเอื้อมมือรับเงินจากหญิงสาว พยายายามอ้อนวอนคนที่เลี้ยงมาตั้งแต่เล็ก ซึ่งผูกพันดั่งบุตรหลาน

“อย่าเลยค่ะ นมรับไปเถอะ อีกหน่อยมายด์คงไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว” หญิงสาวกวาดสายตามองรอบกาย สถานที่อาศัยตั้งแต่แรกเกิดจนโต อีกไม่นานจะไม่ใช่ของเธออีกต่อไป เพราะกำลังจะถูกธนาคารยึด ส่วนตัวเธอก็ต้องไปเป็นลูกหนี้ขัดดอกของก้องฤทธา โดยไม่รู้ต้องชดใช้หนี้อย่างไรถึงจะหมด

“ถ้าอย่างนั้น คุณหนูดูแลตัวเองด้วยนะคะ ถ้ามีอะไรให้นมช่วยเหลือก็บอกได้เสมอ” ป้าใจโผล่กอดร่างอรชร ลูบไล้แผ่นหลังเล็กอย่างปลอบประโลม แล้วผละออก

“ขอบคุณนมมาก” ส่งยิ้มหวาน

“ดูแลตัวเองด้วยนะคะ” กล่าวเพียงเท่านั้นก็ยื่นมือรับซองสีขาว จากนั้นก้าวเท้าจากไป

เปมิกามองตามหลังร่างหญิงวัยกลางคน จู่ ๆ น้ำตาเริ่มคลอเบ้าก่อนไหลรินลงมาข้างแก้มนุ่ม เธอรักและนับถือป้าใจเปรียบเสมือนญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง นับจากนี้เธอต้องเดินเพียงลำพังไร้คนคุ้นเคยอยู่เคียงข้าง วันข้างหน้าจะเป็นอย่างไรไม่สามารถล่วงรู้ได้

“มายด์จะพยายามเข้มแข็งนะคะ คุณพ่อ” ใบหน้าหวานแหงนมองข้างบน ข่มตาลงด้วยความทรมาน

สิ่งที่ยากที่สุดสำหรับเธอ คือการใช้ชีวิตต่อไปโดยไม่ทราบเส้นทางเบื้องหน้าจะเป็นอย่างไร และไม่อาจล่วงรู้ได้จะต้องประสบเจอกับอะไรบ้าง