บทที่ 6 แผนการที่แยบยลและแยบยลกว่า

ณ ลานอเนกประสงค์ ห้างสรรพสินค้าฟิวเจอร์พาร์ค รังสิต สถานที่จัดงานประมูลของรักคนดัง ในธีมทุ่งดอกไม้สีสันสดใส เพื่อร่วมสมทบทุนให้กับ 20 มูลนิธิ โดยภายในงานมีทั้งดารา นักแสดง นักร้อง รวมไปถึงเหล่าลูกหลานไฮโซจากวงการบันเทิงและธุรกิจ ให้ความสนใจนำของรักของตนเข้าร่วมประมูลกันเป็นจำนวนมาก

“สวัสดีค่ะ ขอต้อนรับทุกท่านเข้าสู่งานประมูลของรักคนดังประจำปี 2555 และเช่นเคยโต้โผใหญ่ในการจัดงานการกุศลครั้งนี้ ก็คือ คุณชัชวาล เกียรติพิทักษ์วรกุล ประธานบริษัทนำเข้ารายใหญ่เคพีวีเค แต่ที่พิเศษสำหรับปีนี้ก็คือ คุณชีวิน และคุณชวิน บุตรชายของท่านจะร่วมนำของมาประมูลในครั้งนี้ด้วย โดยรายได้ทั้งหมดแบบไม่หักค่าใช้จ่ายจะบริจาคให้กับ 20 มูลนิธิค่ะ...”

เสียงเจื้อยแจ้วของพิธีกรสาว รวมทั้งการปรากฏตัวของ 2 หนุ่ม เรียกความสนใจจากผู้ร่วมงานและผู้ที่เดินผ่านไปมาได้เป็นอย่างดี ยกเว้นก็แต่ตัวแทนมูลนิธิเด็กกำพร้าที่ชื่อบัวบก กับหนุ่มสาวคู่หนึ่งซึ่งตั้งใจเข้ามาในงานนี้โดยเฉพาะ แต่มัวง่วนอยู่กับการถกเถียงกันเอง

“ทำไมนายจะต้องให้ฉันเป็นคนประมูลด้วย นายต่างหากที่เป็นคนชวนฉันมา ลืมแล้วหรือไง !” อริศราชี้นิ้วจิ้มไปที่หน้าอกของธนูด้วยความโมโห หลังจากที่เขาขี่มอเตอร์ไซค์ไปรับเธอที่บ้าน พามาที่งาน และบอกให้เธอเป็นคนประมูลหมวกแก๊ปของชวินมาให้เขา

“ใช่ ! ฉันเป็นคนชวน เธอก็แค่ช่วยฉันหน่อย แค่ประมูลของแค่นี้มันเสียหายอะไรตรงไหน” ธนูสีหน้าเคร่งเครียด เมื่อทุกอย่างเริ่มไม่เป็นไปตามแผนที่วางไว้

...วันนี้เขาอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาว – กางเกงยีนส์ - รองเท้าผ้าใบ และแปลกตาด้วยแว่นสีชาสำหรับพรางใบหน้า เช่นเดียวกับอริศราซึ่งเขาจ้างช่างแต่งหน้าทำผมไปเปลี่ยนลุคให้เธอถึงบ้าน ก่อนหน้าที่เขาจะพาเธอมาที่นี่ แล้วดูเธอทำกับเขาสิ !

“ก็แล้วทำไมนายไม่ประมูลเองล่ะ กลัวคนหาว่าเป็นเกย์หรือไง แล้วดูแต่งตัวซิเนี่ย ใส่แว่นซะแก่อย่างกับมาเป็นผู้ปกครองฉันอย่างนั้นแหละ จะให้เขานินทาว่าฉันมีเสี่ยเลี้ยงใช่ไหม !” เธอทำท่าจะดึงแว่นเขาออก แต่กลับถูกธนูปัดมือทิ้ง

“ยุ่งน่า ! ฉันจำเป็น พ่อฉันอยากได้หมวกหมอนั่น เธอคิดว่าคนอย่างฉันอยากมางานนี้มากหรือไง ให้ตายเถอะ ! อยู่บ้านให้กองหนังสือสอบทับตายซะยังดีกว่า” ธนูตอบเซ็งๆ แล้วหวนนึกไปถึงคำสั่งของพล.ต.ต.เกรียงไกรผู้เป็นพ่อเมื่อหลายวันก่อน

“แกต้องหาหลักฐานมาให้ได้มากกว่านี้ ตระกูลนี้เป็นตระกูลใหญ่ มีชื่อเสียง แล้วก็มีบารมีพอจะเอาแกเข้าคุกฐานหมิ่นประมาทได้สบายๆ ต่อให้แกเป็นลูกฉันก็เถอะ ถ้าจะให้ดีที่สุดก็คือ จับให้ได้คาหนังคาเขานั่นแหละ ถึงจะดิ้นไม่หลุดล่ะ !”

นั่นคือ สิ่งที่พ่อบอกเขา หลังจากได้รับหลักฐานทั้งหมดที่เขาอุตส่าห์หามาได้ด้วยน้ำพักน้ำแรง ถึงมันจะไม่ได้แปลว่าพ่ออยากได้หมวกของหมอนั่น แต่มันก็คือ 1 ในแผนการที่เขาวางไว้แหละน่า เขาไม่ได้หาเรื่องป้ายสีใส่ความพ่อสักหน่อย !

“พ่อนายจะเอาหมวกคุณชวินไปทำอะไร ?” อริศราอดสงสัยไม่ได้

“เอาน่า ! อย่าพึ่งถามอะไรมากเลย เราเข้าไปนั่งกันก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันโทรตามยัยหวานมาช่วยเธออีกแรงก็ได้... นะ ช่วยฉันหน่อย” ธนูจับไหล่ทั้ง 2 ข้างของอริศรา พร้อมกับมองเธอสายตาวิงวอน จนหญิงสาวต้องมนต์เผลอพยักหน้าหงึกๆ ไม่รู้ตัว

“ขอบใจมากอ้อ ถ้างั้นเราไปนั่งตรงนั้นกันเถอะ” เขาจับมือเธอเขย่า สีหน้าดีใจสุดชีวิต ก่อนจะรีบดึงมือหญิงสาวพาไปหาที่นั่งภายในงาน โดยพยายามอยู่ห่างจากเวที เพื่อไม่ให้เป้าหมายจดจำได้ถนัดตา ก็เหมือนกับที่เขาลงทุนควักกระเป๋าเปลี่ยนเสื้อผ้าหน้าผมให้เธอใหม่นั่นแหละ

วันนี้อริศราอยู่ในชุดเดรสลายริ้วสีชมพู แบบผ่าหน้าและคาดเข็มขัดซึ่งทำจากเปลือกหอยเล็กๆ ใบหน้ารูปไข่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางอ่อนๆ ผมยาวดำขลับม้วนเป็นลอนใหญ่ๆ เรียบง่าย แต่กลับช่วยให้เธอดูโดดเด่นขึ้นกว่าวันปกติ อย่างที่ทำให้บรรดาหนุ่มๆ รอบข้างพากันหันมามองเป็นตาเดียว

...จะมีก็แต่เขานั่นแหละ อีตาบ้าธนู ! เอาแต่นั่งโทรศัพท์ ไม่สนใจเธอเลย

“อาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า แต่งหน้าให้สวยแล้วกัน มีเวลาประมาณ 1 ชั่วโมง บ้านก็อยู่ใกล้แค่นี้ไม่ใช่เหรอ คำนวณเอาเองนะว่ามีเวลาทำอะไรเท่าไหร่” ธนูบอกน้ำหวาน แล้วกดปุ่มตัดสาย แต่แทนที่เขาจะหันมาคุยกับอริศรา ชายหนุ่มกลับเอาแต่จ้องชวินซึ่งยืนยิ้มเท่อยู่บนเวที

...หมวกแก๊ปสีดำใบเก่งอันเป็นเป้าหมายของเขากำลังจะถูกนำมาประมูลแล้วในไม่กี่วินาทีนี้ ! !

“คุณชวินบอกว่าราคาเริ่มต้นอยู่ที่ 200 บาทค่ะ... อ๊ะ ! คุณน้องตรงนั้นชูนิ้วบอกให้ 300 มีใครให้ราคาสูงกว่านี้ไหมคะ ?”

“400 เลยอ้อ !”

“เอ่อ... จ้ะ” อริศรารับคำ แล้วรีบยกมือชู 4 นิ้วตามที่เขาสั่ง

“น้องผู้หญิงตรงนั้นสู้ราคาเป็น 400 นะคะ อ๊าย ! ทางโน้นเพิ่มเป็น 500 แล้วค่ะ มีใครจะสู้ราคานี้อีกไหมคะ ”

“650 ไปเลย !” เขาบอกเพื่อนสาวอีกครั้ง และอีกหลายครั้ง จนกระทั่ง...

“บอกไปเลยว่า 3,000 !” ธนูสั่งฉุนๆ เมื่อฝ่ายตรงข้ามสู้ราคาไม่ยอมถอย

“ธนู ! เอาจริงเหรอ ! ?” อริศราถามย้ำแบบอึ้งๆ แล้วชะงักไปกับแววตาจริงจังภายใต้กรอบแว่นของเขา เธอเริ่มสัมผัสได้ว่าการประมูลครั้งนี้ไม่ใช่แค่เรื่องเล่นๆ เสียแล้ว

“โอ้โห ! น้องผู้หญิงทุ่มทุนสร้าง เพิ่มราคาเป็น 3,000 เลยค่ะ ทางนั้นสู้ไหมคะ ? นับหนึ่ง นับสอง นับสาม... ค่ะ ! ปิดประมูลที่ราคา 3,000 บาทเลยนะคะ สำหรับหมวกแก๊ปใบเก่งของคุณชวิน” พิธีกรสาวขึ้นเสียงสูงปานกระดิ่งด้วยความตื่นเต้น แล้วแจ้งให้เจ้าหน้าที่นำเอกสารไปให้อริศราเซ็น เพื่อเป็นหลักฐานยืนยันสำหรับการส่งมอบเงินและของรักที่ประมูลได้ในตอนท้ายของการประมูล ตามธรรมเนียมในงานนี้

“เดี๋ยวท้ายงาน เธอกับยัยน้ำหวานขึ้นไปรับของนะ ฉันจะถ่ายรูปให้” เขาเอียงตัวไปกระซิบแข่งกับเสียงประกาศและเสียงปรบมือภายในงาน ทำเอาอริศราอดหน้าแดงไม่ได้

การประมูลยังคงดำเนินต่อไป จนถึงเวลามอบของให้กับผู้ที่ประมูลได้ แต่แล้วแผนการของธนูก็เริ่มรวนอีกครั้ง เมื่อน้ำหวานยังเดินทางมาไม่ถึงตามที่นัดไว้

“เธออยู่ไหนเนี่ย นี่มันผ่านมาตั้งชั่วโมงครึ่งแล้วนะ ถ้าอีก 5 นาทียังไม่ถึง เธอกลับบ้านไปได้เลย !” ธนูโทรศัพท์ตามน้ำหวาน แต่ปลายสายก็มีเสียงแทรกตลอดเวลา ฟังไม่ได้ศัพท์ จนเขาต้องตัดสายทิ้ง

“ไม่เป็นไรหรอก ฉันขึ้นไปรับของคนเดียวก็ได้” อริศราบอกธนู จากท่าทางเครียดๆ และจริงจังของเขา ทำให้เธอรู้ว่านี่เป็นเรื่องสำคัญ เธอเข้าใจแล้วและยินดีช่วยเขาเต็มที่

“ขอบใจนะอ้อ วันหลังถ้ามีอะไรให้ฉันช่วยก็บอกนะ” ธนูยิ้มออก เป็นเวลาเดียวกับที่เสียงประกาศเรียกของพิธีกรสาวบนเวทีดังขึ้น ทั้งคู่จึงจำต้องรีบลุกออกไป อริศราขึ้นไปบนเวที ส่วนธนูยืนถือกล้องถ่ายรูปอยู่ข้างล่าง ตาจ้องมองเธออยู่ตลอดเวลา แต่แล้วระหว่างที่ชวินกำลังจะมอบหมวกแก๊ปให้อริศรานั้นเอง...

“รอด้วยค่ะ รอด้วย ยังขาดคนรับอีกคนค่ะ รอก่อนค่ะ ! !” น้ำหวานสาวหมวยร่างเล็ก เจ้าของผมหยักศกยาวเคลียบ่า ในชุดเสื้อยืดรัดติ้ว - กระโปรงยีนส์สั้นจู๋ แหวกฝูงชนเข้ามา แต่ไม่ทันที่เธอจะได้ขึ้นไปบนเวที ธนูก็เข้ามาดึงแขนไว้เสียก่อน

“เดี๋ยวก่อน !”

“นี่ ! ตาบ้า ปล่อยฉันนะยะ ฉันมาทันเวลาพอดี ไม่เห็นหรือไง” หญิงสาวโวยวายเสียงดังจนธนูแทบกุมขมับ

“ฉันไม่ได้ห้ามไม่ให้เธอขึ้นไป แต่หน้าตาเธอตอนนี้ ขึ้นไปก็มีแต่จะอายเขาเปล่าๆ มาสคาร่าไหลลงมาเลอะเทอะอย่างกับจะไปเล่นงิ้วที่ไหน ไม่รู้ตัวหรือไง ทำไมไม่ใช้ยี่ห้อที่มันทนๆ กว่านี้ !” เขากัดฟันพูดไม่ให้เสียงตัวเองดังไปเข้าหูชวิน พร้อมกับลงทุนล้วงผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงมาเช็ดเหงื่อ และเครื่องสำอางออกให้น้ำหวาน ทำเอาคนทั้งงานอึ้งกิมกี่ไปตามๆ กัน โดยเฉพาะอริศราและน้ำหวาน

“เอ้อ... ขอบใจนะ” น้ำหวานหน้าแดง รีบผละไปขึ้นเวทีรับของคู่กับอริศรา ในสภาพที่เครื่องสำอางลบออกหมด เหลือเพียงรองพื้นที่เธอบรรจงทามาอย่างหนา และนั่นเองที่ทำให้ใบหน้าของเธอขาวซีดราวกับพึ่งลุกขึ้นมาจากหลุม ทำเอาคนทั้งงานพากันยืนอ้าปากค้างไปอีกรอบ ยกเว้นก็แต่ธนูเท่านั้นที่ลอบยิ้มอย่างพึงพอใจในผลงาน... แน่ล่ะ ! เพราะความจริงแล้วมาสคาร่าของน้ำหวานนั้นติดทนดีถึงดีมาก เพียงแต่คลีนซิ่งเช็ดเครื่องสำอางบนผ้าเช็ดหน้าของธนูทรงประสิทธิภาพกว่ามากนัก

และเมื่อน้ำหวานได้เห็นรูปถ่ายของตัวเอง จากฝีมือการถ่ายภาพของธนูซึ่งเขาฝากอริศรามาให้ในวันรุ่งขึ้น

“กรี๊ดดด ! ! ไอ้บ้าธนู เช็ดเครื่องสำอางฉันออกหมดเหลือแต่รองพื้น แถมยังปล่อยให้ฉันเดินหัวฟูขึ้นไปให้คุณชวินดูด้วย คนอุตส่าห์รีบซ้อนมอเตอร์ไซค์รับจ้างมา ยังจะมาประจานกันอีก” หญิงสาวกรีดร้อง โวยวายลั่นห้องเรียนบนตึกคณะนิติศาสตร์ จนบรรดาเพื่อนนักศึกษาทั้งในและนอกห้องพากันหันมามองเป็นตาเดียว เพราะนึกว่ามีผู้ป่วยลมบ้าหมูกำเริบอยู่ในกลุ่มนักศึกษาด้วย

“ธนูเขาฝากมาบอกหวานด้วยว่า พรุ่งนี้จะเอาหมวกคุณชวินมาให้เป็นการไถ่โทษ” อริศราปลอบเพื่อนสาว ด้วยคำพูดที่ทำให้น้ำหวานเงียบเสียงลงได้ ถึงอย่างนั้นก็ยังมิวายบ่นกระปอดกระแปด

“กะเอาของมาล่อฉันเลยนะ แล้วทำไมต้องเป็นพรุ่งนี้ด้วย กลัวว่าโผล่มาวันนี้แล้วฉันจะด่าเปิดเปิงงั้นสิ แต่จะว่าไปพักหลังตาบ้าธนูขาดเรียนบ่อยว่าไหมอ้อ ถ้าเป็นมหาวิทยาลัยปิดโดนไล่ออกไปแล้ว ใกล้สอบแท้ๆ” เธอส่ายหน้าเหมือนระอาๆ กับพฤติกรรมของอีกฝ่าย

“เขาคงมีธุระสำคัญล่ะมั้ง” อริศราเท้าคางตอบพลางครุ่นคิดถึงธนู และสิ่งที่เขากำลังทำอยู่ด้วยความเป็นห่วง

ขณะที่อีกมุมหนึ่งของกรุงเทพมหานคร ภายในห้องประชุมตึกกองปราบปราม ความเคร่งเครียดกำลังก่อตัวขึ้นช้าๆ ทั้งในสมองและบนใบหน้าของผู้เข้าร่วมการประชุม โดยเฉพาะกับคนที่นั่งเป็นประธาน

“แกรู้ได้ยังไงว่ามันจะออกปฏิบัติการคืนนี้ ทั้งที่พวกมันไม่มีความเคลื่อนไหวมาตั้ง 4 วันแล้ว” พล.ต.ต.เกรียงไกรจ้องหน้าลูกชายซึ่งเข้าร่วมประชุมในครั้งนี้ด้วย ไม่สิ ! จะเรียกว่าการประชุมครั้งนี้เกิดขึ้นเพราะเขาก็คงจะไม่ผิด

“เพราะเมื่อเช้าคนพวกนั้นมีความเคลื่อนไหวครับ” ธนูเว้นวรรคนิดหนึ่ง แล้วขยายคำพูดของตัวเองต่อ “สัญลักษณ์ที่บอกว่าคนพวกนั้นจะออกปฏิบัติการ ก็คือ กล้องวงจรปิดตามถนน ผมเช็คมาแล้วว่า เมื่อเช้ามีการตรวจซ่อมกล้องวงจรปิดบนถนนสุขุมวิท โดยหน่วยงานที่เกี่ยวข้องไม่รู้เรื่อง คาดว่าเป็นสมาชิกแก๊งทำทีเป็นเจ้าหน้าที่และจัดการทำอะไรบางอย่างกับกล้อง เป็นแบบนี้ทุกครั้ง พวกเราจึงไม่สามารถจับภาพคนพวกนั้นจากกล้องวงจรปิดได้เลย”

เหตุผลของธนูฟังดูน่าสนใจ จนเกือบทุกคนในที่ประชุมพากันพยักหน้าหงึกหงัก

“แกแน่ใจนะธนู ?” พล.ต.ต.เกรียงไกรมิวายถามย้ำ

“ผมคาดการณ์ด้วยวิธีนี้ แล้วก็เจอคนพวกนั้นทุกครั้ง รูปพรรณสัณฐานตรงกับที่ผมเห็น รวมทั้งรูปที่ผมมี” ธนูตอบขรึมๆ อย่างเป็นงานเป็นการ หากแต่คนเป็นพ่อก็ยังคงถามต่อไป ราวกับไม่ไว้วางใจในตัวจอมกะล่อน

“แล้วที่แกบอกว่าคนพวกนั้นใช้รถติดป้ายทะเบียนปลอม แกรู้ได้ยังไง ?” เป็นคำถามที่ 2 จากประธานและผู้เป็นพ่อ

“มันเป็นทะเบียนประมูลของรถ ส.ส.ครับ และลักษณะรถแต่ละคันก็คล้ายกัน ที่สำคัญคือ ส.ส.เหล่านี้ถูกปล้นทรัพย์จากแก๊งนี้มาหมดแล้ว ถ้าใช้วิธีนี้ก็ไม่ต้องกลัวว่าตำรวจจะเรียกตรวจ”

คำตอบของธนูยังคงเรียกอากัปกิริยาพยักหน้าหงึกหงัก จากผู้เข้าร่วมประชุมได้เช่นเคย

“แล้วรู้หรือเปล่าครับว่าคืนนี้พวกนั้นวางแผนจะปล้นใคร ?” ผู้กองภูผาเป็นฝ่ายถามบ้าง หลังจากค่อนข้างแน่ใจแล้วว่าข้อมูลของธนูเชื่อถือได้