บทที่ 2

“นี่เธอ ขอเครื่องดื่มที่นี่ด้วย”

“ค่ะ รอสักครู่นะคะ”

เสียงเรียกขอเครื่องดื่มดังขึ้นจากกลุ่มผู้ชายกลุ่มใหญ่ที่มีหญิงสาวใส่ชุดบิกินีล้อมรอบราวกับนางในฮาเล็ม ทำให้ชนิดาต้องรีบนำถาดเครื่องดื่มในมือไปเสิร์ฟตามโต๊ะที่สั่งแล้วรีบกลับไปรับถาดใหม่ที่จุดจัดเตรียมเครื่องดื่มที่มีวารุณีคอยดูแลเพื่อกลับไปเสิร์ฟให้กับคนกลุ่มนั้น

“พี่ส้ม ขออีกถาดหนึ่งค่ะ กลุ่มตรงนั้นเครื่องดื่มหมดพอดี”

“ได้ๆ รอแปบนะมิ้ลค์”

วารุณีเงยหน้ามองตามนิ้วของชนิดาที่ชี้ไปทางกลุ่มใหญ่ที่นั่งอยู่ริมสระ แล้วจึงรีบจัดเครื่องดื่มให้นำไปเสิร์ฟให้เร็วที่สุด เพราะผู้ชายหนึ่งในกลุ่มนั้นคือเจ้าของงานในวันนี้และเป็นแขกพิเศษของทางโรงแรมที่ทุกคนห้ามขัดใจหรือทำอะไรให้เขาไม่พอใจเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นวันนี้อาจจะเป็นวันสุดท้ายของการทำงานที่นี้ก็เป็นได้

ชนิดารับถาดเครื่องดื่มจากวารุณีแล้วเดินกลับไปยังกลุ่มคนที่กำลังสนุกสนานและรอเครื่องดื่มจากเธอ แต่ขาที่อ่อนล้าจากการวิ่งวุ่นมาทั้งวันทำให้เกิดอาการหมดแรงสะดุดขาเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ๆ เกือบล้มขะมำจนแก้วน้ำในถาดล้มระเนระนาดน้ำในแก้วกระเด็นไปถูกชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังจูบกันอย่างออกรสบนเบาะห่วงยางริมสระน้ำ

เสียงกรีดร้องด้วยความตกใจของหญิงสาวที่กำลังจูบกับชายหนุ่มอย่างออกรสดังลั่นทำให้ทุกคนหันสนใจเป็นทางเดียว รวมถึงผู้ชายคนนั้นก็หันมามองด้วยสายตาตำหนิ

“ขอโทษค่ะ”

“ขอโทษแล้วมันหายไหมละ สะเพร่า ทำงานประสาอะไรรู้ไหมว่าเขาเป็นใคร ฉันจะฟ้องผู้จัดการให้ลงโทษเธอให้ไล่เธอออก”

หญิงสาวยังคงโวยวายเสียงดังด้วยความโมโหที่กำลังไปได้ดีกับชายหนุ่มแต่กลับถูกขัดจังหวะ นั่นเพราะกว่าหล่อนจะได้รับความสนใจจากชายหนุ่มต้องใช้เวลาเกือบทั้งวันในการเข้าใกล้และดึงความสนใจจากเขา จนกระทั่งเขาเลือกหล่อนขึ้นไปนั่งเคียงข้าง มิหนำซ้ำยังต้องขุดมารยาร้อยเล่มเกวียนให้ได้จูบกับเขาซึ่งมันกำลังไปได้ดีแต่ก็พังทลายภายในพริบตา

ชนิดาไม่ใช่คนที่ทำผิดแต่ไม่ยอมขอโทษ แต่ในเมื่อเธอขอโทษไปแล้วไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ คู่กรณียังคงโวยวายไม่หยุด จนเธอชักจะรู้สึกหงุดหงิดเพราะความเหนื่อยล้าที่สะสมมาทั้งวัน มือที่ถือถาดจึงสั่นไปด้วยอารมณ์ที่ถูกสะกดกลั้นไม่ให้ทำอะไรตอบโต้อีกฝ่ายออกไปเพราะอยู่ในเวลางาน และตอนนี้ทุกคนที่อยู่รอบๆ ก็เริ่มให้ความสนใจเข้ามามุงดูมากขึ้น แต่หล่อนก็ยังโวยวายไม่หยุดจนชายหนุ่มเริ่มหงุดหงิดออกอาการไม่พอใจคนข้างตัวขึ้นมาด้วยความรำคาญ

“พอแล้ว เธอก็ขอโทษคุณไปแล้วไง อย่าโวยวายเรื่องมากได้ไหม โดดลงน้ำก็หาย ส่วนคุณ...กลับไปเอาถาดใหม่มาให้ผม”

ชายหนุ่มเอ่ยตัดความรำคาญให้คู่ขาที่นั่งอยู่ข้างเขาให้เงียบไปแล้วหันมาสั่งชนิดาให้กลับไปหยิบถาดใหม่มาให้ แทนถาดเดิมที่แก้วน้ำล้มระเนระนาดจนเครื่องดื่มในแก้วไหลออกมาจนหมด

“ค่ะ”

ชนิดาหันหลังกลับไปยังทิศทางเดิมเพื่อกลับไปเอาถาดเครื่องดื่มถาดใหม่มาให้ชายหนุ่มตามคำสั่ง ขณะที่ผู้คนเริ่มกลับไปสนุกกับปาร์ตี้อีกครั้งเมื่อไม่มีอะไรน่าสนใจแล้ว พอไปถึงจุดเตรียมเครื่องดื่มวารุณีก็เดินออกมาเรียกให้เธอเดินตามเข้าไปข้างใน

“เกิดอะไรขึ้นมิ้ลค์”

“ขามิ้ลค์เกิดหมดแรงนะค่ะก็เลยสะดุดขาเก้าอี้แล้วน้ำในแก้วก็กระเด็นไปโดนผู้หญิงคนนั้นเข้านะค่ะ หล่อนก็เลยโวยวาย”

“ระมัดระวังหน่อยนะ ผู้หญิงคนนั้นนะไม่เป็นไรหรอก แต่ผู้ชายที่นั่งด้วยกันนั่นต่างหากที่พี่เป็นห่วง”

“ไม่มีอะไรแล้วละค่ะ พี่ส้มไม่ต้องเป็นห่วง”

“หลังจากมิ้ลค์ยกถาดนี้ไปเสิร์ฟพี่ให้มิ้ลค์พักยี่สิบนาทีแล้วกัน ทำงานตั้งแต่เช้ายังไม่ได้พักเลยใช่ไหม พี่ขอโทษนะที่ชวนมิ้ลค์มาทำงานที่เหนื่อยแบบนี้”

“มิ้ลค์ต้องขอบคุณพี่ส้มมากกว่าค่ะ ที่ช่วยเหลือมิ้ลค์ให้โอกาสมิ้ลค์มาทำงานที่นี่ แค่นี้ไม่เป็นไรหรอกค่ะ มิ้ลค์ยกไปก่อนนะคะ แล้วอีกยี่สิบนาทีมิ้ลค์จะกลับมาค่ะ”