ตอนที่ 13 หวุดหวิด

ผมขับรถตามคำสั่งของไอ้เจไปสักพักมันก็สั่งให้จอด ที่ไหนวะเนี่ย ผมมองไปรอบๆ ก็มีแต่บ้านหลังใหญ่ๆ ทั้งนั้น คงจะเป็นหมู่บ้านคนรวยชัวร์ มันสั่งให้ผมจอดตรงนี้ทำไมวะ ขวามือของผมก็เป็นบ้านหลังใหญ่เช่นกัน บ้านหลังนี้ดูแตกต่างจากบ้านหลังอื่นมาก ทั้งใหญ่โต หรูหราและน่าจะเป็นสไตล์ยุโรปสะด้วย มันสั่งให้ผมอยู่เฉยๆ จากนั้นมันก็ลงไปกดกริ่งหน้าบ้าน ไม่นานก็มีชายแก่คนหนึ่งออกมาเปิดประตูรั้วให้กับมันแล้วมันก็พูดคุยกับชายแก่คนนั้นว่า วันนี้เพื่อนมาเที่ยวบ้านแล้วมันก็ขึ้นรถ สั่งให้ผมขับรถต่อไปจนถึงบันไดบ้านโดยที่มันใช้มีดจ่อที่เอวผมอยู่ตลอดเวลา บ้านของมันดูเงียบผิดปกติจากที่ผมพยายามสังเกตโดยรอบ ผมก็ไม่กล้าพูดอะไรเพราะกลัวมันจะทิ่มเอวทะลุจนไส้ไหลออกมา ผมจินตนาการไปไกลหรือเปล่าครับแต่มันน่ากลัวจริงๆ นะ

ยังอดถามมันไม่ได้ว่ามันจะให้ผมขับรถมาที่นี่ทำไมแต่พอมันยืนยันคำตอบเดิม ทำให้ผมรู้สึกตกใจกลัวขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง จะทำยังไงดีกรูจะตายมั๊ย ใครก็ได้ช่วยกรูด้วย ผมพร่ำบ่นกับตัวเองขณะขึ้นไปชั้นบนของบ้านโดยมีมันคอยเอามีดจี่เอวบอกทิศทางไปยังสถานที่แห่งหนึ่งชั้นบนของบ้านหลังใหญ่

ผมนึกย้อนไปตอนที่ผมจอดรถมอเตอร์ไซค์หน้าบ้านไอ้เจ ผมกลับมองไม่เห็นรถคุ้นตาคันนั้นขับตามมาเลยหรือว่าพี่เขาจะหลงทาง ถ้าพี่เขาหลงทางนะผมซวยแน่ๆ พอมาถึงชั้นบนก็เห็นประตูห้องมากมาย ใครมันอยู่นักหนาวะ ห้องมากมายขนาดนี้ สักพักมันก็มาหยุดที่หน้าประตูห้องๆ หนึ่งก่อนที่จะมันไขประตูแล้วผลักผมเข้าไปในห้อง เมื่อมันพาผมเข้ามาถึงในห้องได้ก็เหวี่ยงขึ้นเตียงทันที โดยสั่งห้ามไม่ให้ผมลงจากเตียงเด็ดขาดไม่งั้นมันจะฆ่าผมให้ตาย เมื่อถูกบังคับขนาดนั้นผมก็กลัวสิครับ ใครจะไปกล้าขัดคำสั่งกับคนที่ถือมีดอยู่ในมือได้ล่ะครับ จากนั้นผมเห็นมันหยิบโทรศัพท์บ้านขึ้นมากดหาใครสักคน

"ลุงครับ ถ้าได้ยินเสียงอะไรโวยวายหรือเสียงอะไรดังลงไปข้างล่างไม่ต้องตกใจนะครับ ผมกำลังซ้อมบทละครเวทีกันอยู่แล้วก็ห้ามให้ใครขึ้นไปรบกวนด้วยนะครับลุง!"

มันพูดรวดเดียวโดยที่ไม่ให้ปลายสายได้ตอบรับอะไรมันเลยแล้วมันก็วางหูโทรศัพท์ไป จากนั้นมันก็หันมามองผมด้วยตาเขม็งเหมือนกับเสือที่กำลังจะขย้ำเหยื่อให้ตายแล้วค่อยๆ กินเหยื่ออย่างเลือดเย็น สายตามันดูดุและเกรี้ยวกราดมาก ผมจะทำยังไงดีมันเริ่มแกะกระดุมเสื้อนักเรียนของมันเองทีละเม็ดๆ ช้าๆ สายตาที่ดุดันบัดนี้ได้เปลี่ยนเป็นความหื่นกระหายแทนเสียแล้ว เมื่อกระดุมเม็ดสุดท้ายหลุดออกมันก็กระโจนขึ้นมาบนเตียงพร้อมกับอะไรบางอย่างในมืออีกข้าง

"เชือก!! มรึงจะทำอะไรน่ะ เอาเชือกมาทำอะไร..."

ไม่ทันที่ผมจะยิงคำถามจบมันก็ใช้มีดขู่ชี้หน้าผมแล้วบอกให้ผมอยู่นิ่งๆ จากนั้นมันก็ใช้เชือกมัดแขน มัดขาของผมจนไม่สามารถเคลื่อนที่ไปไหนได้อีก "ฮ่า ฮ่า ฮ่า.." มันส่งเสียงหัวเราะอย่างมีความสุข เดินลงไปจากเตียงแล้วแก้ผ้าตัวเองจนหมด

"ขอเวลาให้กรูอาบน้ำแป๊บหนึ่งนะ จะได้จัดการกับมรึงได้อย่างมีความสุขและหอมกลิ่นสบู่ เย้ๆ กรูจะมีเมียแล้วโว้ย..."

มันตะโกนลั่นห้องเดินโทงๆ เข้าห้องน้ำไปโดยไม่ปิดประตู หลังจากนั้นผมก็ได้ยินเสียงเปิดน้ำเคล้าเสียงแหกปากร้องเพลงโหวกเหวกอย่างมีความสุข ทำไมมันดูมีความสุขจังวะ แต่มรึงรู้มั๊ยว่ามรึงกำลังจะพรากความสุขไปจากกรูตลอดกาล สาธุขอให้มีคนมาช่วยกรูได้ทันเถอะ ไม่อย่างนั้นกูต้องตายทั้งเป็นรอบที่ 2 กับคนที่กรูไม่ได้รักแน่ๆ ผมนั่งภาวนาขอให้มีคนมาช่วยผมได้ทันเวลา ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยคุ้มครองผมให้ปลอดภัย ไม่เกิน 15 นาทีมันก็เดินออกมาจากห้องน้ำโทงๆ โดยไม่ใส่อะไรตามเดิม มันเดินมาหยิบผ้าเช็ดตัวที่วางอยู่บนเตียงนอนขึ้นไปเช็ดหน้า เช็ดเนื้อเช็ดตัว ผมนั่งสังเกตมันทำไมหุ่นมันดีจังวะกล้ามเป็นกล้าม ซิกแพคเป็นซิกแพค อะไรวะเนี่ย ผมอยากจะบ้า ตกลงผมจะกลัวหรือผมจะชอบดีเนี่ย ผมรีบหลับตาลงเพื่อจะได้ไม่ต้องเห็นภาพตรงหน้าพลางพยายามพูดอ้อนวอนมันทุกอย่างเพื่อไม่ให้มันทำอะไรผม สิ่งที่ผมพูดไปทั้งหมดกลับไม่เป็นผลอีกตามเคย หลังจากที่มันจัดการกับคราบน้ำตามร่างกายจนหมดมันก็กระโดดขึ้นบนเตียงอีกรอบ โดยคร่อมบนตัวผมทั้งที่ยังมีเชือกมัดมือและขาของผมอยู่ ยังดีที่มันใช้ผ้าเช็ดตัวพันเอวไว้ผมเลยไม่ต้องเห็นหนอนน้อยของมัน ผมดิ้นไปมาอยู่ในอ้อมแขนของมันอย่างทรมาน

"อย่าทำอะไรกรูเลยนะขอร้อง อย่าทำอะไรกรูเลย"

ผมเริ่มกลัวกับการกระทำของมันจนอดร้องไห้ไม่ได้แต่มันไม่สนใจกับคำพูดผมเลยแม้แต่น้อย มันยังพยายามแกะกระดุมเสื้อของผมพลางกอดจูบลูบไล้ตามร่างกายผมตามอารมณ์ที่มันต้องการ จากนั้นมันก็เริ่มรุกผมมากขึ้น มือของมันเริ่มวุ่นวายกับเข็มขัดกับตะขอกางเกงนักเรียน มันดูตั้งหน้าตั้งตาถอดเข็มขัดพร้อมทั้งปลดตะขอกางเกงนักเรียนของผมจนสำเร็จเพียงไม่นาน มันดึงกางเกงนักเรียนผมลงจนถึงปลายเท้าแต่ยังโชคดีผมยังมีกางเกงบอกเซอร์สีดำปิดบังน้องชายของผมไว้อยู่ หน้าตาของมันยิ่งดูหื่นกระหายมากขึ้นไปอีกเมื่อฝ่ามือของมันลูบไล้ตามร่างกายของผมสะเปะสะปะหนักขึ้น ผมพยายามดิ้นรนขัดขืนทุกวิถีทาง จนกระทั่งเชือกที่มัดแขนทั้งสองข้างหลุดออกตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ผมไม่ไหวกับการกระทำของมันจึงหาโอกาสจังหวะที่มันเผลอใช้สองเท้าที่ถูกมัดติดกันอยู่ยันตัวมันสุดแรงทำให้มันที่ไม่ทันระวังตัวกระเด็นออกจากตัวผมอย่างแรง ผมไม่รอช้ารีบหยิบมีดสั้นที่วางอยู่ไม่ห่างตัวยกขึ้นขู่มันให้อยู่นิ่งๆ บ้าง จากนั้นผมก็ใช้เชือกเส้นเดิมมัดแขนและขาของมันเหมือนอย่างที่มันมัดผมบ้าง ผมล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายรูปและวีดีโอมันไว้ 2-3 ภาพ แล้วขู่มันว่าถ้ามันคิดจะทำร้ายผมอีกหลังจากนี้ ผมจะเอารูปและวีดีโอไปให้ฝ่ายสภานักเรียนเปิดให้นักเรียนทุกคนดูตอนช่วงพักเที่ยง มันมีท่าทางตกใจมากกับสิ่งที่ผมพูดแล้วอ้อนวอนขอให้ผมอย่าทำแบบนั้นกับมัน

"ถ้ามรึงคิดจะทำอะไรกรูอีกนะ มรึงเจอดีแน่ไอ้เจ" ผมโชว์ภาพและวิดีโอที่เพิ่งถ่ายเสร็จเปิดให้มันดู

"เจสัญญาจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้วเจผิดไปแล้ว เจขอโทษ"

มันร้องไห้พร้อมให้สัญญากับผมแต่เมื่อเห็นแววตาของมันแล้ว ผมไม่เชื่อหรอกครับว่ามันจะทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับผม คนอย่างมันถึงผมจะรู้จักกับกับมันเพียงไม่นานผมก็รู้ว่ามันมีสันดานยังไง

"กรูไม่เชื่อมรึงหรอก กรูจะส่งไฟล์รูปภาพและวีดีโอทั้งหมดให้กับพี่เมฆเพื่อเก็บไว้เป็นหลักฐานในตอนที่มรึงคิดจะทำร้ายกรู เข้าใจไว้ด้วย"

จากนั้นผมก็หยิบเสื้อนักเรียนขึ้นมาสวมใส่ แต่งตัวจนเรียบร้อยตามเดิมก่อนจะเปิดประตูห้องลงมาจากห้องนอนของมันแล้วตรงไปยังหน้าบ้านทันทีซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันที่พี่เมฆกำลังยืนคุยกับลุงคนนั้นอยู่

"พี่เมฆ"

ผมรีบวิ่งเข้าไปกอดคนตัวใหญ่ด้วยน้ำตานองหน้า

"เป็นไงบ้างครับน้องก๊อปพี่ขอโทษที่เข้าไปช่วยเราไม่ได้ ลุงเขาไม่ให้เข้าไปน่ะครับ พี่เป็นห่วงน้องก๊อปนะครับ" พี่เมฆพูดพลางกอดผมไว้แน่น

"ก๊อปไม่เป็นอะไรครับ ปลอดภัยดีแต่ก็เกือบเสียท่าให้มันเหมือนกันครับ เห็นว่าพี่มาช่วยผมเท่านี้ก็ดีใจแล้วครับ เรากลับบ้านกันเถอะผมไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว" เมื่อผมพูดจบก็จับมือคนตัวใหญ่จูงไปที่รถเก๋งของพี่เขา

"หนูไม่ได้ซ้อมละครเวทีกันแล้วเหรอครับ แล้วคุณเจล่ะ"

"ไม่มีการซ้อมละครเวทีอะไรทั้งนั้นแหละครับลุง ลุงถูกมันหลอกแล้วผมขอตัวก่อนนะครับ"

ผมไม่รอให้ลุงแกได้ถามหรือพูดอะไรอีกผมก็ขึ้นรถไปพร้อมกับคนตัวใหญ่ออกไปจากบ้านหลังนั้นทันที

เมื่อผมและพี่เมฆเดินทางมาถึงบ้านพักของเขาผมจึงโทรบอกมี๊ว่าไม่ต้องเป็นห่วง เพราะคืนนี้จะอยู่ทำโครงงานที่บ้านของพี่เมฆ ซึ่งทางมี๊ก็ไม่มีปัญหาอะไรผมคงยังมีอาการหวาดกลัวอยู่บ้างจนพี่เขาสังเกตได้

"ยังกลัวอยู่เหรอครับ?"

"นิดหน่อยครับเดี๋ยวก็คงจะดีขึ้น พี่เมฆนี่เป็นภาพและวีดีโอที่ผมถ่ายเอาไว้ตอนที่จัดการมันได้ พี่เก็บไว้เป็นหลักฐานและใช้ป้องกันไม่ให้มันมาทำร้ายผมได้อีก”

ผมพูดขณะที่คนตัวใหญ่กุมมือของผมอย่างอ่อนโยน ซึ่งผมก็ไม่ลืมที่จะส่งไฟล์รูปภาพและวิดีโอให้คนตัวใหญ่ทั้งหมด

จากนั้นผมค่อยๆ เอียงหัวลงซบกับอกกว้างของคนตัวใหญ่เพื่อจะหาความปลอดภัยจากอกนั้นก่อนที่พี่เมฆจะยกสองแขนแกร่งขึ้นโอบกอดผมอย่างอบอุ่น ผมไม่อยากลุกไปจากตรงนี้เลยอยากอยู่ในอ้อมกอดและซบหน้ากับอกนี้ให้นานแสนนานเท่าที่ความต้องการของหัวใจผมจะปรารถนา

กลางดึกของคืนนั้น

"ฮัลโหล มีอะไรกรูกำลังนอน.. กรูปลอดภัยดี.. ไม่ต้องเป็นห่วง.. เจอกันพรุ่งนี้เว้ย"

ผมกดวางสายไอ้เก่งที่โทรมาสอบถามกับเหตุการณ์เมื่อตอนกลางวันก็ปรากฏเวลาตรงหน้าจอมือถือ

"เห้ย 4 ทุ่ม กรูเผลอนอนไปตอนไหนวะ.. พี่เมฆ พี่เมฆตื่นครับ ก๊อปหิวแล้ว"

ผมตกใจกับเวลาที่เห็นแล้วรีบหันไปปลุกคนข้างๆ ด้วยความหิวทันที คนข้างๆ มีอาการงัวเงียแต่ก็ยอมตื่นโดยดี

"ตื่นเร็วจังเลยครับ พี่ยังง่วงอยู่เลยเพิ่งจะ 4 ทุ่มเอง" ผมตีแขนพี่เขาไปหนึ่งที

"อะไรอ่ะพี่ พี่ลืมเหรอว่าเรายังไม่ได้กินข้าวเย็นกันนะ ก๊อปหิวแล้วที่สำคัญหิวมากด้วย!"

เมื่อผมพูดจบพี่เขามีท่าทางตกใจแล้วรีบลุกขึ้นลงจากเตียงตรงไปยังห้องครัวทันทีพร้อมกับทำอาหารอร่อยๆ ให้ผมกินกันจนอิ่มแล้วเราก็กลับมานอนต่อ

บ้านหลังใหญ่สไตล์ยุโรป

"กรูไม่มีวันยอมแพ้มรึงแน่ ยังไงๆ กรูต้องเอามรึงทำเมียให้ได้เรื่องแค่นี้หยุดกรูไม่ได้หรอกไอ้ก๊อป"

ผมรู้สึกโกรธมากกับสิ่งที่มันทำกับผม ตอนนี้ผมทำได้เพียงแค่ด่ามัน เมื่อผมเห็นภาพและวีดีโอคลิปที่มันส่งกลับมาให้ผมดู ก่อนจะอ่านข้อความของมันที่เขียนมาขู่ผมมากมาย แต่อย่าฝันเถอะว่าผมจะกลัวผมนั่งดูรูปภาพและวีดีโอคลิปด้วยความรู้สึกโกรธ แค้น กรูต้องเอาคืนมรึงให้ได้ กรูจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้มรึงตกเป็นเมียของกรู ถึงมรึงจะบอกกรูว่าหากกรูทำเรื่องชั่วกับมรึงกรูคงได้แค่ตัวของมรึง ไม่มีวันได้ใจของมรึงแน่นอน จากคำพูดนี้ผมไม่เชื่อหรอกครับถ้ามันได้ลิ้มรสความสุขที่ผมปรนเปรอให้

ครั้นมันคงจะวิ่งมากราบผมให้ผมรักและเอามันคนเดียวซะมากกว่า แค่คิดก็รู้สึกสะใจแล้ว

เอ๊ะ! ผมถูกมัดอยู่นี่แล้วผมจะกดโทรศัพท์ดูคลิปและภาพได้ยังไงผมนี่เพ้อจริงๆ ว่าแต่ใครจะมาแก้มัดเชือกให้กรูวะเนี่ย ผมนอนคิดอยู่นานแล้วคนที่เข้ามาช่วยผมจะคิดกันยังไง ต้องมาแก้มัดให้ผมทั้งที่ไม่ได้ใส่อะไรแบบนี้ผมตายแน่ ไอ้ก๊อปนะไอ้ก๊อป!!