บทที่18 รถใหม่

.

..

...

การที่ทุกคนทำตัวให้รวยขึ้น ย่อมมีสิ่งทีแลกเปลี่ยนเป็นธรรมดา

บางคนฐานะธรรมดาแต่กับพยายามทำตัวรวย

แต่ที่สามารถทำให้รวยของพวกเขานั้นมีอยู่แค่ไม่กี่วิธี

อย่างมากก็ดูถูดดูหมิ่นเหยียดหยามคนที่ฐานะด้อยกว่า

แน่สำหรับเขาแล้วการที่เขาเคยจนมาก่อนมันทำให้เขารู้เลยว่าทำไมครอบครัวของเจาถึง ต้องการให้เขากับพี่สาวของเขาเฉินหยิ่นอยู่อย่างลำบากขนาดนั้น

เพื่อนที่จะได้ให้พวกเขารู้คุณค่าของเงินแหละไม่ดูถูกคนจน

ตั้งแต่ที่เขารู้ความจริงมานั้นก็ไม่เคยทำให้เขารู้สึกเกลียดที่พ่อกับแม่ของเขาเลี้ยงดูพวกเขามาแบบนี้

ทำให้เขานั้นรู้ว่าคนรวยนั้นมีนิสัยยังไงกันแน่

ถ้าพ่อของเขานั้นเลี้ยงเขามาแบบลูกคนรวยเขาคงจะเป็นคนแบบนั้นมั้ยนะ

เขาคิดอยู่กับตัวเองหลายรอบแล้วหลับไปในที่สุด

-หลายวันต่อมา-

ตื่นเช้าขึ้นมาเป็นวันที่อากาศสดใส

ในวันเสาร์ เขาอาบน้ำแต่ตัวเสร็จก็ได้เดินลงที่ห้องโถงของหอพัก

ระหว่างทางทุกคนก็ยังคงพูดถึงเรื่องของเขาและคนรวยปริศนาอยู่ตลอด

เขาได้เดินมากินข้าวที่โรงอาหารของโรงเรียน

แต่ก็ยังมีคนพูดคุยเรื่องเขาอยู่ดี

เอาเขาไปเปรียบเทียบกับคนรวยบ้างละ อะไรบ้างละ

ตอนนี้ไม่ใช่เเค่เด็กหอหลงที่สงใสแต่เป็นทั้งโรงเรียนสงใส

เพราะในเมื่อมีคนรวยขนาดนั้นทุกคนย่อมหวังจะเกาะเพื่อให้ตัวเองมีชื่อเสียงอยู่แล้ว

เขาเริ่มรู้สึกว่าอยากจะเปิดเผยตัวตนที่จริงของเขาขึ้นทุกที

ถ้าพวกนั้นรู้ว่าเขาคือคนรวยปริศนา พวกนั้นจะทำหน้ายังไงกันนะ

เขานั่งอมยิ้มที่มุมปากนิดหน่อย แล้วทานข้าวต่อ

เมื่อทานเสร็จแล้วก็ได้เดินออกมาเล่นข้งนอก

ติง

'หยางหยางแกควรจะมีรถเป็นของแกได้เเล้ว

แกเป็นเศรษฐีนะ ไม่ใช่ยาจก

แล้วตอนนี้แกก็ได้ครอบครองย่านการค้าถนนเทียนทางกับย่าการค้าถนนต้าชานไปแล้วยังจะมาทำตัวยาจกแบบนี้ไม่ได้'

มีข้อความยาวเหยียดมาจากเฉินหยิ่น

เขารุ้สึกหงัดหงิดมากที่พี่ของเขาชอบให้เขาใช้เงินฟุ่มเฟื้อยตามตัวเอง

เเต่ทำยังไงได้ก็พี่ของเขานั้นเป็นคนที่ดูแลเขามาตั้งแต่เด็ก แล้วยังเป็นครอบครัวของเขาอีก

"อือ"

เขาได้ตอบกลับไป

จากนั้นเขาก็ได้เดินทางไปที่ร้านโชว์รูมที่ซานตง

เมื่อเขาเกินเข้าไปในร้าน

ถึงแม้ว่าจพไม่ได้โดนดูถูกเมื่อเมื่อก่อนเพราะว่าเขานั้น

ใส่ชุดที่ไปซื้อกับเพื่อนๆมาจึงดูดีกว่าเมื่อก่อนเยอะมาก

อาจจะเป็นแค่เสื้อผ้าหลักร้อยแต่สำหรับเขามันแพงมาไปจริงๆ

"ขอโทษค่ะคุณลูกค้า"

"ท่านต้องการดูรถรุ่นไหนเหรอค่ะ"

พนักงานหญิงถาม

"ผมขอดูก่อนได้มั้ย"

เขาเอ่ยขึ้น

"เชิญค่ะ"

พนักงานหญิงพูด

เขาได้ทำการเดินดูรถไปรอบๆ

"นี่นี่ ดูผู้ชายคนนั้นสิจะมีปัญญาซื้อรถหรูขนาดนั้นเลยเหรอ"

มีผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นไม่ไกลนัก

"ไม่รู้สิค่ะถ้าจะมีปัญญาซื้อจริงๆคงมีแค่รถมอเตอร์ไซค์มั้งค่ะ คุณผู้หญิง"

พนักงานที่แนะนำสินค้าให้เธอพูดขึ้น

ส่วนพนักงานหญิงที่ทักทายเขาเมื่อครู่เมื่อได้ยินแบบนั้น

ก็ได้เดินมาที่เขาทันที

"มีอะไรให้ช่วยมั้ยค่ะ ไม่ต้องถือสาคนพวกนั้นหรอกนะคะ"

"คนพวกนี้ก็แบบนี้แหละคะแค่เห็นว่าตัวเองได้สามีรวยก็เลยอวด เชิญดูได้เท่าที่อยากดูเลยค่ะ"

เธอพูดแต่ไม่ดังมากเพราะกลัวว่าพวกนั้นจะได้ยิน

"อือขอบใจ"

เขาตอบ

"รุ่นนี้รุ่นอะไร"

เขาถาม

"เอ่อ รุ่นนี้คือ แรมโบกินีรุ่นใหม่ล่าสุดคะ ราคาตกอยู่ที่ประมาณห้าสิบล้านหยวนคะ ไ่ทราบว่าคุณผู้ชายสนใจมั้ยคะ"

เธอถาม

"อือ สนใจ"

"ต้องทำยังไงถึงจะได้"

เขาถามกลับ

"เอ่อฉันเป็นพนักงานใหม่นะคะ เลยยังไม่รู้อะไรมาก เดียวฉันไปถามให้นะคะ"

เธอพูดเสร็จก็ได้วิ่งไปที่พนักงานหญิงที่นินทาเขา

สักพักพนักงานทั้งสองก็ได้เดินมาพร้อมกับผู้หญิงที่นินทาเขาด้วย

"เหอะ กระจอกขนาดนี้ยังจะสามารถซื้อรถราคาห้าสิบล้านได้เนี่ยนะ"

ผู้หญิงคนนั้นพูดขึ้น

แต่เขาไม่สนใจ

"ห้องผู้จัดการไปทางไหน"

เขาถาม

ผู้หญิงคนที่แนะนำเจาชี้บอกไปทางซ้าย

เขาจึงได้เดินไปทันที

"นี่คุณ น้ำหน้าอย่างคุณนะไม่มีปัญญาซื้อรถได้หรอก และอีกอย่างคนอย่างคุณนะไม่มีสิทธิ์ที่จะเข้าห้องผู้จัดการด้วยซ้ำ"

พนักงานหญิงอีกคนตะโกนดังขึ้น

แต่เขาก็ไม่ได้หยุดเดินเลย

เมื่อถึงหน้าห้องผู้จัดการเขาก็ได้ทำการหมุนกลอนประตูออกเเละเปิดเข้าไปไหนห้อง

"เอ่อคุณเป็นใครครับ"

ผู้จัดการชายผู้อื่น

เขาเดินไปที่โต๊ะทำงานของผู้จัดการแล้วโยนบัตรสีทองดำให้

"ฉันต้องการรถคันที่บอกกับพนักงานไว้"

เขาพูดแล้วเดินไปนั่งที่โซฟา

"เอ่อครับๆ ผมจะจัดการให้ทันทีครับ"

ผู้จัดการพูดขขึ้นแล้วลุกขึ้นทันที

-ความในใจของผู้จัดการ-

ใครๆในย่านนี้ก็รู้ ไม่ใช่แค่ในย่านนี้สิ ในประเทศนี้หรือโลกนี้เลยต่างหากที่รู้ว่าใครมีบัตรใบนี้ไว้ครอบครองก็มีแค่ตะกุลเดียวเท่านั้นคือตระกูลเฉิน เพราะฉนั้นถ้ามีบัตรใบนี้มาซื้อของก็ต้องเป็นคุณชายเฉินผู้ลึกลับที่เขาล่ำลือแน่นอน

-จบความในใจของผู้จัดการ-

"อ่อแล้วก็พนักงานที่ปากเสียคนนั้นผมไม่ค่อยถูกใจเท่าไร "

"แต่พนักงานหญิงที่แนะนำผม "

" ช่วยส่งไปทำงานที่ย่านการค้าถนนต้านชานนะ"

" ส่งไปทางหวงจื่อฝานบอกให้เขาทำอย่างที่ผมบอก"

"ถ้าจัดการให้ตามนี้ก็ขอบใจ"

เขาบอกพรางเทน้ำชาใส่แก้วแล้วยกดื่ม

"เอ่อ เขาใจแล้วครับ"

พูดสร็จแล้วผุ้จัดการก็รีบเดินออกไป

เมื่อผ่านไปสักยี่สิบนาที

ผู้จัดการก็ได้เดินกลับมา

"เอ่อคุณชายครับ"

"รถเสร็จเรียบร้อยแล้วครับ"

"เชิญคุณชายออกมาชมได้เลยครับ"

ผู้จัดการบอกอย่างนอบน้อม

เขาจึงได้เดินออกมาดูรถของเขา

มีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยแต่ก็ดูดีเลยทีเดียว

"เอาที่รูดบัตรมานี่สิ"

เขาพูดขึ้น

เขารู้สึกว่าผู้คนที่มาชมรถตอนนี้ก็ต่างมาดูเขาจ่ายเงินซื้อรถคันนี้เต็มไปหมด

บางคนก็ทำหน้าตดูถูก

บางคนก็ทำหน้าเหลือเชื่อ

คงเพราะรถคันนี้ราคาตั้งห้าสิบล้านหยวนจึงมีคนมาสนใจจำนวนมาก

และผู้คนส่วนใหญ่ก็คงไม่ยอมซื้อรถที่ราคาแพงขนาดนี้แน่นอน

ติง

เมื่อเสียงรูดบัตรเสร็จเรียบร้อย

ทุกคนก็ต่างตกใจในทันที

"กุญแจละ"

"ขับออกไปเลยได้ใช่มั้ย"

"หรือต้องมีใบขับขี่ก่อน"

เขาถาม

"เอ่อ กรุณารอสักครู่นะครับ"

"เดียวผมไปจัดการเรื่องใบขับขี่เดียวนี้ครับ"

ผู้จัดการบอกแล้วรีบวิ่งไป

ผ่านไปสักครู่ผู้จัดการก็วิ่งกลับมา

แต่ในขณะเดียวกันผู้คนก็ต่างยืนอึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้น

ทุกคนต่างพยายามแหกการ์ดป้องกันที่ผู้จัดการสั่งให้มาปกป้องเขาแต่ก็ทำไม่ได้

ส่วนพนักงานหญิงสองคนกับผู้หญิงคนนั้นก็นิ่งขยับไม่ไหว

"เสร็จแล้วครับคุณชาย"

"นี่กุญแจครับ"

"ส่วนนี่ใบขับขี่ครับ"

ผู้จัดการบอกแล้วยืนของให้

"ขอบใจ แล้วอย่าลืมเรื่องที่บอกละ "

"ไปละ"

เขาบอกพร้อมเดินเข้าไปในรถ

"โชคดีครับท่าน"

ผู้จัดการและบอดี้การ์ดบอกเขาพร้อมโค้งคำนับเก้าสิบองศาให้

เขาได้ขับออกไปและมองดูกระจก

เขาเห็นผู้จัดการกำลังด่าพนักงานที่นินทาเขาคนนั้น

และในทางกลับกันก็ชมพนังานอีกคน

ทำให้เขาพอใจเป็นอย่างมากในตอนนี้

มีเงินมันเป็นแบบนี้นี่เอง

.

..

...