บทที่19 เด็ก1

.

..

...

หลังจากที่เขาขับรถออกมาแล้วจากโชว์รูมรถแล้ว

ก็ได้ขับรถไปทั่วๆ

เพราะเขาอยากจะลองรถที่เคยเป็นฝะนของเขา

ตอนเด็กเขาฝันไว้ว่าอยากมีซูปเปอร์คาร์สักคันไว้ขับเพื่ออวดว่าตอนนี้เขามีเงินแล้วนะ

แต่พอเขามีเงินขึ้นมาจริงๆ

เขากับไม่นึกถึงรถสักนิด

พอมีเงินก็กลัวคนอื่นจะเข้ามาเกาะแกะ

แต่ตอนนี้เขาก็ไม่ได้ปกปิดฐานะของเขาอะไรมากมาย

แค่ไม่ได้เปิดเผยอย่างเป็นทางการ

เมื่อเขาขับมาถึงหมู่บ้านเล็กๆ

แถวๆชนบท

ไม่ห่างจากหมู่บ้านที่เขาอยู่ตอนเด็กๆ

เขาจอดรถข้างทางแล้วมองไปชมพื้นที่รอบๆข้าง

เขาเห็นเด็กสองคนกำลังขายของอยู่

เขาจึงหยิบเงินไปหนึ่งหยิบมือ

แล้วเดินลงรถไปห่เด็กพวกนั้น

"ขายอะไรอยู่เหรอ"

เขาถาม

"ขายผักอยู่คะ "

เด็กผู้หญิงบอก

"พี่ชายช่วยพวกเราซื้อหน่อยสิครับ"

เด็กผู้ชายอีกคนพูดขึ้น

เด็กผู้หญิงน่าจะอายุสิบขวบ

ส่วนเด็กผู้ชายน่าจะอายุเจ็ดขวบ

ทำให้เขารู้สึกเหมือนเมื่อก่อน

ตอนที่เขากับพี่สาว

ตอนที่ยังเด็กอยู่พวกเขาก็ต้องออกมาขายของในวันหยึดเพื่อให้ได้เงินใช้ประทังชีวิตไปวันๆ

"ได้สิ ขายกำละกี่บาทละ"

เขาถาม

"กำละสองหยวนครับ"

เด็กผู้ชายบอก

"งั้นพี่เอา ทั้งหมดเลย คิดเงินมาเลย"

เขาบอก

"นี่คะ ทั้งหมดยี่สิบกำรวมเป็นสี่สิบหยวนคะ"

เด็กผู้หญิงพูดพร้อมยื่นผักให้

เขาเลยยื่นเงินให้หนึ่งพันหยวน

"เอ่อ พี่ชายคะ นี่หนึ่งพันหยวนนะคะ"

"ใช่ครับ พวกเราไม่มีเงินทอนหรอกนะครับ"

เด็กหญิงและเด็กชายพูดขึ้น

ด้วยใบหน้าที่ร้อนร้น

"ไม่เป็นอะไหรอกพี่ให้พวกหนูเอาไว้กินขนมนะ"

เขาพูด

"ขอบคุณครับ"

"ขอบคุณคะ"

เด็กทั้งสองกล่าวขอบคุณอย่างนอบน้อม

"พวกหนูเรียนที่ไหนละ"

เขาถาม

"เรียนที่โรงเรียนซานตงคะ"

เด็กหญิงตอบ

โรงเรียนซานตงนั้นเป็นโรงเรียนที่เขานั้นเรียนตอนเด็กๆ

"อ่อแบบนี้นี่เอง งั้นพี่ไปก่อนนะ"

เขาพูดขึ้น

"บ๊ายบายคะ"

"ล่าก่อนครับ"

เด็กทั้งสองกล่าวคำลา

เขาจึงเดินออกมาและนั่งแอบดูอยู่บนรถ

เด็กสองคนนั้นกำลังเก็บของแล้ววิ่งไป

เขารีบลงจากรถแล้วเดินตามไป

เด็กสองคนนั้นวิ่งไปที่บ้านที่ค่อนข้างโทรมเลยทีเดียว

และมีหญิงแกที่นั่งรออยู่หน้าบ้าน

เด็กสองคนนั้นวิ่งไปหาหญิงแก่

"นี่พวกหนู ไปทำงานอีกแล้วสินะ"

"บอกแล้วว่าอย่าไปขายของแค่เรียนหนังสือก็พอแล้ว"

หญิงแก่นั้นลูบหัวเด็กแล้วดุเบาๆ

"รู้แล้วครับ แต่เราอยากให้ย่าอยู่สบายนี่ครับ"

เด็กชายพูด

"โอเคๆ ย่ายอมแล้ว"

"แต่ทีหลังอย่าไปทำอีกนะ"

หญิงแก่พูด

"ครับ"

"ค่ะ"

เด็กสองคนพูดพร้อมยิ้มแฉ่ง

ทั้งหมดเดินเข้าไปในบ้านแล้ว

เขาก็เดินไปที่หน้าประตูบ้านยืนอยู่สักพักเขาก็ได้เคาะประตูบ้านที่ใกล้จะพังเต็มที

บ้านทีเขาอยู่ตอนเด็กนั้นไม่โทรมมากแค่เก่าเฉยๆ มีแค่ไม่มีเงิน

เด็กทั้งสองคนเดินออกมาดู

"สวัสดีครับพี่ชายพี่ชายต้องการอะไรเหรอครับ"

เด็กชายพูด

"ผักหมดแล้วนะคะ"

เด็กหญิงเสริมขึ้น

"พี่ไม่ได้มากเพราะซื้อผักหรอก"

"พี่ขอเข้าไปได้มั้ย"

เขาพูด

"ได้คะ"

เด็กหญิงพูดและทำท่าเชิญเข้าไป

ส่วนเด็กชายก็วิ่งไปเอาน้ำเปล่าใส่แก้วมาให้ เขายื่นมือไปรับแก้วไปรับมาแล้วดื่ม

"เอ่อคุณคือใครคะ"

หญิงแก่พูด

"ผมชื่อเฉินหยางครับ เป็นลูกชายของเฉินฮั่วกับเฉินลู่ครับคุณยายรู้จักมั้ยครับ"

เขาถาม

"โอ้ คุณชายเฉินฮั่วรึ"

"เขาเคยมาเล่นกับฉันตอนเด็กๆน่ะ ตอนนั้นเขายังไม่มีอะไรเลยแต่ตอนนี้รวยเป็นเศรษฐีแล้ว"

"ฉันครอบคุณเขาจริงๆที่ไม่ลืมฉัน เงินที่ฉันใช้ทุกวันนี้ก็เป็นเงินของเขาทั้งนั้น"

"ส่วนบ้านหลังนี้เดิมทีแล้วเป็นบ้านเช่า แต่เขาก็ซื้อที่ดินนี้ให้ฉัน"

"เพื่อให้ฉันอยู่ ส่วนเงินฉันก็ขอแค่เดือนละสองร้อยหยวน ตามจริงเขาจะให้เดือนละสองหมื่นหยวน"

"เห้อ ไม่เจอเขามานานเท่าไรแล้วนะ"

หญิงแก่พูดบ่นพรางยิ้ม

เขารู้ทันว่าเธอรักพ่อขนาดไหน

ทีเขาถามแบบนี้เพราะพ่อเคยบอกว่าเคยอยู่แถวๆนี้

"ครับผมอยากจะสร้างบ้านคุณยายให้ใหม่ครับ"

"ไม่ใช่เพราะพ่อรู้จักคุณยาสนะครับแต่เพระาเด็กสองคนนี้นะครับ"

เขาพูด

"ตามใจหนูเลย"

หญิงแก่พูด

เขาเดินออกมาข้างนอก

ตู๊ดๆๆๆๆ

"เฮลโลพี่ฝาน"

"ผมต้องการคนงานสร้างบ้านยี่สิบคนขอเร็วที่สุด"

เขาพูด

"ครับๆที่ไหนครับ"

จื่อฝานพูด

เขาอธิบายให้จื่อฝานฟัง

"พี่กดเงินมาให้ผมด้วยสักล้าน"

เขาพูดเสร็จก็วางสายไป

แล้วเดินกลับเข้ามาข้างในเหมือนเดิม

"เดียวอีกสักพักก็จะมีคนเข้ามาทำบ้านนะครับ"

"วันนี้เป็นวันหยุดเดียวผมจะอยู่ดูการทำงานด้วยเลยแล้วกัน"

เขาพูดขึ้น

.

..

...