บทที่หนึ่ง การกลับมา (1)

ขณะที่ไรอันกำลังสำรวจหมู่บ้านอยู่นั้น เขาก็ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวเบาๆ มาจากซากปรักหักพังทางซ้ายมือ เขาเงยหน้าขึ้นและมองเห็นเงาร่างของหญิงสาวผู้หนึ่งที่กำลังพยายามขยับออกมาจากใต้ซากไม้ที่ถล่มทับอยู่ เธอมีผมยาวสีทองอ่อนที่เลอะเทอะด้วยฝุ่นและดิน ถึงจะเป็นอย่างนั้นแต่ก็ไม่อาจปิดบังความงดงามของเธอได้ สองแขนบอบบางสั่นระริกขณะพยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้น ร่างกายของเธอบาดเจ็บและอ่อนล้า

ไรอันรีบเข้าไปช่วยหญิงสาวคนนั้นทันที เขายกซากไม้ออกและค่อยๆ พยุงเธอลุกขึ้นยืน หญิงสาวมองมาที่เขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าและความหวาดกลัว แต่ไรอันก็สังเกตเห็นประกายของความมุ่งมั่นในดวงตาสีเขียวมรกตของเธอ

“ขอบคุณ” หญิงสาวพูดด้วยเสียงแผ่วเบา

“คุณ...เป็นใคร?”

ข้าชื่อไรอัน” เขาตอบอย่างสั้นๆ

“ข้ามาที่นี่เพื่อตามหาคนคนหนึ่ง”

“คุณกำลังตามหา...ลูเซียสใช่ไหม?” หญิงสาวถามขึ้นทันที

แม้เสียงของเธอจะสั่นไหวแต่ก็เต็มไปด้วยความโกรธ “เขาคือคนที่ทำลายหมู่บ้านนี้ เขาคือคนที่ฆ่าครอบครัวของฉัน”

ไรอันรู้สึกถึงความเจ็บปวดในคำพูดของเธอ เขาไม่อยากยอมรับว่าลูเซียสคือผู้กระทำผิด แต่เขารู้ดีว่าหลักฐานทั้งหมดชี้ไปที่อดีตเพื่อนของเขา

“ใช่ ข้ากำลังตามหาเขา ข้ารู้ว่าเขาคือคนที่ทำเรื่องเลวร้ายนี้และข้าต้องการหยุดเขา”

หญิงสาวมองไรอันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยและความโกรธ

“ข้าชื่อลีอา ถ้าท่านต้องการหยุดลูเซียส ข้าจะช่วยด้วย ข้าไม่ปล่อยให้เขาหนีรอดไปได้แน่”

ไรอันพยักหน้าเบาๆ แม้จะยังไม่แน่ใจว่าเขาจะสามารถปกป้องเธอและหยุดยั้งลูเซียสได้หรือไม่ แต่เขารู้ว่าเขาไม่สามารถทำสิ่งนี้ได้เพียงลำพัง

“ตกลง เราจะร่วมมือกัน”

ทันใดนั้น ไรอันและลีอาก็ได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆ ที่แว่วมาจากซากปรักหักพังใกล้เคียง ทั้งสองคนหันไปทางต้นเสียง และเมื่อไรอันเดินเข้าไปใกล้ เขาก็พบกับเด็กหญิงคนหนึ่งซึ่งซ่อนตัวอยู่หลังกองไม้ เธอดูเหมือนอายุประมาณ 7 ขวบ ผมสีน้ำตาลอ่อนที่เคยเรียบร้อยบัดนี้กลับยุ่งเหยิง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยคราบน้ำตาและฝุ่นดิน แต่ดวงตาสีฟ้าของเธอที่คล้ายคลึงกับของไรอันกลับเปล่งประกายด้วยความหวาดกลัวและความไร้เดียงสา

“ไม่ต้องกลัวนะ” ไรอันพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้

“ข้ามาช่วยเจ้า”

เด็กหญิงมองไรอันด้วยสายตาที่ไม่แน่ใจ แต่เมื่อเธอเห็นใบหน้าที่เป็นมิตรของเขา เธอก็ยอมให้เขาเข้าใกล้ ไรอันย่อตัวลงและยื่นมือให้เธอ

“ข้าจะไม่ทำร้ายเจ้า ข้าและพี่สาวคนนี้จะพาเจ้าไปที่ปลอดภัย” ลีอาเข้ามาช่วยปลอบโยนเด็กหญิงด้วย

”พวกเราจะดูแลเจ้า เจ้าไม่ต้องกลัวอีกแล้ว”

เด็กหญิงลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะยอมยื่นมือเล็กๆ ของเธอไปจับมือไรอัน เขายกเธอขึ้นมาอย่างนุ่มนวล แล้วพาเธอออกมาจากซากปรักหักพัง ลีอาหยิบเสื้อคลุมของเธอมาคลุมให้เด็กหญิงเพื่อปกป้องเธอจากลมหนาว

“ข้าชื่ออาเรียน่า” เด็กหญิงพูดเสียงแผ่วเบา

ขณะที่เธอจับเสื้อคลุมของลีอาไว้แน่น

“ข้ากลัว... ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว”

“ไม่เป็นไรนะ อาเรียน่า” ไรอันปลอบเธอ

“พวกเราจะไม่ทิ้งเจ้าไว้ที่นี่ พวกเราจะพาเจ้าไปที่ปลอดภัย”

อาเรียน่าซบหน้าลงกับไหล่ของไรอันอย่างอ่อนแรง เสียงสะอื้นค่อยๆ เบาลงเมื่อเธอรู้สึกถึงความอบอุ่นและความปลอดภัยในอ้อมกอดของเขา

ไรอันรู้สึกถึงความรับผิดชอบที่เพิ่มขึ้น เด็กคนนี้สูญเสียทุกอย่างไปในพริบตา และตอนนี้เธอมีเพียงพวกเขาสองคนที่จะปกป้องเธอ

ลีอามองดูเด็กหญิงที่หลับใหลไปในอ้อมกอดของไรอันด้วยความรู้สึกปะปนกัน เธอรู้สึกเห็นใจและเจ็บปวดกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับอาเรียน่า

แต่ในขณะเดียวกันเธอก็รู้สึกได้ถึงความมุ่งมั่นในตัวเองที่จะทำทุกอย่างเพื่อหยุดยั้งลูเซียส เธอไม่อาจปล่อยให้คนอื่นต้องสูญเสียอย่างที่เธอและอาเรียน่าเคยประสบมา

“เราควรจะรีบออกจากที่นี่ก่อนที่ลูเซียสหรือคนของเขาจะกลับมา” ลีอากล่าวเสียงเบา

เธอจับตาดูรอบๆ หมู่บ้านที่ยังคงเต็มไปด้วยเงามืดที่น่าสะพรึงกลัว