บทที่สอง ป่าต้องห้าม

หลังออกจากหมู่บ้านมา พวกเขาทั้งสามเดินไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย เพียงหวังให้ออกห่างจากหมู่บ้านให้ไกลเท่าไหร่ยิ่งดี พวกเขายิ่งเดินยิ่งเห็นต้นไม้เบียดชิดกันแน่นขนัดมากขึ้น จนตอนนี้แทบจะมองไม่เห็นแสงอาทิตย์แล้ว ดูคล้ายกับว่าเป็นเวลาพลบค่ำ มากกว่าจะเป็นยามกลางวัน ไรอันและลีอากับอาเรียน่าเดินลึกเข้าไปในป่าต้องห้ามโดยไม่รู้ตัว อากาศรอบตัวเริ่มเปลี่ยนแปลงไป กลิ่นดินหอมเข้าจมูก ความชื้นแฉะของพื้นดินทำให้พวกเขาต้องเดินอย่างระมัดระวังมากขึ้น

เมื่อก้าวเข้าสู่พื้นที่ที่มีแต่ความมืดครึ้ม เสียงของธรรมชาติที่เคยสดใสกลับเงียบงัน ราวกับว่าป่าทั้งป่าอยู่ภายใต้อำนาจของสิ่งลี้ลับ ดินที่พวกเขาเหยียบย่ำเย็นชืด บนพื้นมีรากไม้อยู่มากมายมองเผินๆเหมือนงูที่เลื้อยพันกันไปมา สอดสลับทับกันป่ายขวาป่ายซ้าย

”ป่านี้ไม่เหมือนที่ใดๆ ที่ข้าเคยเห็นมา” ลีอาพูดขึ้น เธอเหลียวมองไปรอบตัว อย่างระแวดระวัง

“ข้ารู้สึกว่ามันไม่เป็นมิตรเลย”

”ลูเซียสคงจะใช้พลังเงามืดครอบคลุมที่นี่ไว้” ไรอันตอบด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นเช่นเคย

แม้เขาจะพยายามรักษาความสงบ แต่เขาก็รู้สึกได้ถึงความอันตรายที่ซ่อนอยู่ในป่าแห่งนี้

ขณะที่พวกเขาเดินต่อไป เสียงแปลกๆ เริ่มดังขึ้นจากทุกทิศทาง เสียงกรอบแกรบของกิ่งไม้ที่หักและเสียงกระซิบแปลกประหลาดที่ดูเหมือนจะเกิดจากเงามืดรอบตัว ไรอันยกมือขึ้นเป็นสัญญาณให้ลีอาและอาเรียน่าหยุดเดินและเงียบฟัง พวกเขารู้ว่าในป่านี้มีสิ่งมีชีวิตที่ไม่ควรถูกปลุกขึ้นมา

“ระวังตัว” ไรอันกระซิบบอก

ลีอาพยักหน้าอย่างเข้าใจ อาเรียน่าซึ่งถูกไรอันอุ้มอยู่กอดคอเขาแน่น ดวงตากลมโตของเธอเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว เด็กน้อยเหลียวมองไปรอบๆ แต่ก็เห็นเพียงต้นไม้หนาทึบและเงามืดสลัวราง เงาเหล่านั้นรูปร่างคล้ายสัตว์ประหลาดน่ากลัวที่ค่อยๆคีบคลานออกมาโอบล้อมพวกเขาไว้ แต่เด็กน้อยก็พยายามไม่ร้องไห้ออกมา ทำเพียงโอบรอบคอของไรอันแน่นขึ้น

“ไม่ต้องกลัวนะ พี่จะปกป้องเจ้าเอง เจ้าเชื่อพี่ไหม”

“ข้าเชื่อค่ะ พี่ชายและพี่สาวต้องปกป้องข้าได้แน่” เด็กน้อยมองสบตากับไรอันด้วยความเชื่อมั่นและน้ำเสียงอันอบอุ่นของเขาช่วยลดทอนความหวาดกลัวของเธอลง

ในขณะที่ทั้งหมดยังไม่ทันตั้งตัว ทันใดนั้น เงามืดหนาทึบคล้ายรากไม้ก็พุ่งออกมาจากพื้นดินและพันรอบขาของไรอัน มันกระชากเขาจนล้มลง ลีอาตกใจและรีบยกมือขึ้นเพื่อเรียกพลังแห่งธรรมชาติมาช่วย แต่เงามืดนั้นกลับต้านทานพลังของเธอได้ และเริ่มพุ่งเข้ามาหาพวกเขาทั้งสาม

ไรอันรู้ว่าเขาไม่สามารถปล่อยให้มันจู่โจมพวกเขาได้ เขาจึงรวบรวมสมาธิและปล่อยพลังน้ำออกมาจากฝ่ามือ น้ำไหลออกมาราวกับสายน้ำจากแม่น้ำใหญ่ มันหมุนวนรอบตัวไรอันก่อนที่จะพุ่งเข้าชนเงามืดอย่างแรง เงามืดนั้นสั่นสะท้านและคลายการยึดเกาะรอบขาของเขาออก

“คุ้มครองนางด้วย!” ไรอันบอกกับลีอา ในขณะที่เขาส่งตัวอารีน่าให้

เมื่อเขาลุกขึ้นและยืนเผชิญหน้ากับเงามืดที่ยังคงพุ่งเข้ามา เขาปลดปล่อยพลังธาตุน้ำออกมาเป็นคลื่นยักษ์กระแทกเข้าใส่เงามืด เงานั้นกระเด็นไปไกลหลายเมตร เปิดโอกาสให้พวกเขาได้หนี

ลีอารีบก้มตัวลงอุ้มอาเรียน่ามาแนบอก และวิ่งตามไรอันไปอย่างรวดเร็ว พวกเขาวิ่งผ่านพุ่มไม้หนาทึบและรากไม้ที่ยื่นออกมาขวางทาง แม้พลังแห่งธาตุน้ำของไรอันจะช่วยกันเงามืดไว้ได้แต่ก็เพียงชั่วคราวเท่านั้น พวกเขารู้ดีว่าต้องรีบหาทางออกจากป่านี้ก่อนที่พลังของลูเซียสจะเข้าควบคุมทุกสิ่ง

ขณะที่พวกเขาวิ่งผ่านแนวต้นไม้ที่ดูเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุด ไรอันเห็นลำธารเล็กๆ ที่ไหลอยู่ด้านหน้า ไรอันยิ้มกริ่ม เขาตัดสินใจที่จะใช้มันเพื่อหยุดยั้งเงามืด ไรอันเรียกพลังแห่งธาตุน้ำอีกครั้ง น้ำในลำธารเริ่มหมุนวนและพุ่งขึ้นมาสูงจนกลายเป็นกำแพงน้ำสูงที่ล้อมรอบพวกเขาทั้งสาม

เงามืดที่ตามหลังมาหยุดชะงักเมื่อเจอกับกำแพงน้ำ มันพยายามเจาะทะลุเข้าไปแต่ก็ถูกพลังน้ำดูดซับไว้ ไรอันใช้โอกาสนี้พาทั้งสองคนข้ามลำธารไปยังอีกฝั่งหนึ่ง ซึ่งดูเหมือนจะปลอดภัยกว่าเมื่อพวกเขาข้ามลำธารได้สำเร็จ ไรอันก็ปล่อยกำแพงน้ำลง เงามืดนั้นถูกน้ำซัดกลับไปยังป่าลึก มันส่งเสียงคำรามเบาๆ ก่อนจะหายไปในความมืด

“ขอบใจท่านจริงๆ” ลีอาพูดอย่างเหนื่อยล้าแต่เต็มไปด้วยความโล่งอก เธอกอดอาเรียน่าแน่น เด็กหญิงตัวน้อยหลับตาอยู่ในอ้อมแขนของเธออย่างไร้เรี่ยวแรง

“เราไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้นาน ต้องหาที่หลบภัยที่ปลอดภัยกว่านี้” ไรอันกล่าวพร้อมกับมองไปรอบๆ

แม้ว่าพวกเขาจะข้ามลำธารมาได้แล้ว แต่เขารู้ดีว่าอันตรายในป่าต้องห้ามนี้ยังไม่จบลง