บทที่สอง ป่าต้องห้าม (1)

พวกเขาเริ่มเดินต่อไปอีกครั้ง ลึกเข้าไปในป่าที่ดูเหมือนจะไม่เป็นอันตรายเหมือนในตอนแรก แต่ไรอันยังคงไม่ประมาท เขารู้ดีว่าลูเซียสยังคงเฝ้าติดตามพวกเขาผ่านเงามืด และมันอาจโจมตีอีกครั้งในเวลาใดก็ได้

หลังจากที่พวกเขาเดินทางมาได้สักระยะ ลีอาที่กำลังพยายามเปิดทางผ่านพุ่มไม้หนาทึบก็สะดุดเข้ากับรากไม้ที่ยื่นออกมาโดยไม่ทันระวัง เธอล้มลงกับพื้นอย่างแรง ทำให้ข้อเท้าของเธอพลิก ไรอันรีบเข้ามาช่วยพยุงเธอขึ้นมา แต่ลีอารู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แผ่ซ่านออกมาจากข้อเท้าของเธอ

“เจ้าต้องนั่งพักก่อน” ไรอันกล่าวด้วยน้ำเสียงห่วงใย

เขาประคองลีอาไปนั่งลงที่ใต้ร่มไม้ที่ใกล้ที่สุด

“ข้าจะดูแผลให้”

“ข้าไม่เป็นไร” ลีอาพูดพยายามยิ้มกลบเกลื่อนความเจ็บปวด

แต่ไรอันสังเกตเห็นคิ้วเธอขมวดแน่นและรู้ว่าเธอฝืนตัวเองมากเพียงใด

“เจ้าไม่ต้องแกล้งแข็งแกร่ง ลีอา พวกเราต้องดูแลตัวเองให้ดี ถ้าหากเราจะปกป้องอาเรียน่า”

ไรอันยืนยันคำเดิม พร้อมกับตรวจดูข้อเท้าของเธอซึ่งบวมเล็กน้อย

อาเรียน่าซึ่งเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดค่อยๆ เดินเข้ามาหาเธอด้วยความเป็นห่วง

“พี่สาวไม่เป็นไรใช่ไหม?” เด็กหญิงเอ่ยถามด้วยเสียงใสไร้เดียงสา

เธอยื่นดอกไม้เล็กๆ ที่เธอพบระหว่างทางให้ลีอา

“นี่ค่ะ พี่สาวจะหายเร็วขึ้นถ้าพี่รับมันไว้”

ลีอายิ้มออกมาทั้งน้ำตา เธอรับดอกไม้จากอาเรียน่าและกล่าวขอบคุณเบาๆ ก่อนจะหันมามองไรอันที่กำลังใช้ผ้าพันแผลมัดข้อเท้าของเธออย่างระมัดระวัง

“ขอบคุณนะไรอัน ข้า...ไม่เคยมีใครดูแลข้าแบบนี้มาก่อน”

ไรอันไม่ตอบ แต่ยิ้มบางๆ ในใจเขารู้สึกได้ถึงความรู้สึกบางอย่าง มันคันยุบยิบในหัวใจขณะที่มองใบหน้าด้านข้างของลีอา ไรอันไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองนั่งยิ้มอยู่

พวกเขาพักอยู่ใต้ร่มไม้จนลีอารู้สึกดีขึ้นพอที่จะเดินต่อได้ แม้จะยังมีอาการเจ็บอยูบ้าง แต่เธอก็สามารถก้าวเดินต่อไปได้ด้วยความช่วยเหลือของไรอัน เขาใช้มือซ้ายโอบประคองเอวเล็กของหญิงสาว

“ขอโทษด้วย ล่วงเกินเจ้าแล้ว”ไรอันพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ

ลีอาเอียงคอมองใบหน้าด้านข้างของไรอัน และเห็นใบหูของเขาเป็นสีแดงก่ำ เธอหัวเราะออกมาเบาๆ

“ช่วยไม่ได้นี่ ประคองข้าให้ดีๆแล้วกัน” ลีอาพูดด้วยเสียงแผ่วเบา พร้อมแก้มที่ซับสีเลือด ใบหน้าร้อนผ่าว ตั้งแต่เกิดมานอกจากท่านพ่อ ยังไม่มีผู้ชายคนไหนเข้ามาใกล้ชิดเธอขนาดนี้มาก่อน เธอยื่นมือขวาไปโอบรอบคอของไรอัน และค่อยๆเดินกะโผลกกะเผลกไปตลอดทาง

อย่างไรก็ตาม อุปสรรคไม่ได้จบเพียงแค่นั้น เมื่อพวกเขาเดินต่อไปไม่นาน สัตว์ร้ายที่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืดของป่าก็ปรากฏตัวขึ้น มันคือหมาป่าตัวใหญ่ที่มีขนสีดำสนิท ขนหยาบหนาลุกชัน ดวงตาสีแดงฉานของมันจ้องมองพวกเขาอย่างดุร้าย มันแสยะเขี้ยวขาวและส่งเสียงขู่ออกมา ทำท่าเตรียมพร้อมจะกระโจนเข้าใส่ ไรอันไม่รอช้ารีบดึงดาบออกมาทันที แต่ก็ยังช้าเกินไป เมื่อหมาป่านั้นพุ่งเข้ามาโจมตีเขาก่อนที่เขาจะทันได้เงื้อมือ

หมาป่ากระแทกไรอันลงกับพื้น ทำให้ดาบของเขากระเด็นหลุดจากมือออกไป

“อั่ก” หลังของเขาไถลไปกับพื้น

ลีอารีบใช้พลังของเธอเรียกหนามแหลมออกมาจากพื้นดินเพื่อต่อสู้กับหมาป่า แต่หมาป่าตัวนั้นกลับเคลื่อนไหวได้รวดเร็วเกินกว่าจะรับมือได้ อาเรียน่าที่ซ่อนตัวอยู่เบื้องหลังพวกเขาเริ่มร้องไห้ออกมา แต่ไรอันไม่สามารถลุกขึ้นมาปกป้องเธอได้เพราะบาดแผลที่เกิดจากการโจมตีของหมาป่า

ในขณะที่หมาป่าก้าวย่างเข้ามาใกล้ไรอันมากขึ้นมันแสยะเขี้ยวและเตรียมจะฝังเขี้ยวลงบนตัวของไรอันอยู่นั้นแล้ว

ทันใดนั้น ลีอาก็ใช้พลังเฮือกสุดท้ายเรียกไม้เลื้อยออกมาพันรอบขาหมาป่าทำให้มันล้มลงและตรึงมันไว้ เธอรีบเข้าไปหยิบดาบของไรอันและโยนให้เขา “เร็วเข้า! มันกำลังจะหลุดออกมาแล้ว!”

ไรอันคว้าดาบมาและลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เขาใช้ดาบแทงไปที่หมาป่า สัตว์ร้ายส่งเสียงร้องดังลั่น

“บรู๊วววววว” ก่อนจะสลายกลายเป็นเงามืดที่ค่อยๆ จางหายไป

หลังจากนั้น ไรอันนั่งลงหอบเหนื่อย ใบหน้าของเขาซีดเผือดจากบาดแผลที่เขาได้รับ แม้จะไม่ถึงขั้นร้ายแรง แต่มันก็ทำให้เขาเสียเลือดไม่น้อย ลีอารีบเข้ามาประคองเขาไว้

“เราต้องรีบไปจากที่นี่ ไม่แน่ว่าหมาป่าตัวอื่นอาจได้ยินเสียงของเจ้าตัวนี้และตามมาก็ได้”ไรอันกัดฟันพูดและอดกลั้นต่อความเจ็บปวดจากบาดแผล