บทที่ 8

อีกด้านหนึ่งทางฝั่งซาตาน่า โรซาเลียกับไนเจลลัสก็กำลังใช้เวทลอยตัวเหาะกลางอากาศโดยมุ่งหน้าไปยังทางฝั่งแมนไคน์ แม้ไม่รู้ว่าตอนนี้เลโอนาร์ดอยู่ที่ไหน ยังอยู่ในเมืองหรือหลบหนีออกมาแล้ว แต่ทั้งสองก็ต้องไปตามหาและพากลับมาหาเอราเคียก่อนที่ฝ่ายวิหารศักดิ์สิทธิ์จะเจอตัวเขาก่อน ดังนั้นต่อให้ระหว่างทางเหนื่อยแค่ไหน ทั้งสองก็จะหยุดพักไม่ได้

“เราจะช่วยท่านพ่อได้หรือเปล่า” อยู่ ๆ ไนเจลลัสก็พูดขึ้น สีหน้าของเจ้าตัวเต็มไปด้วยความเคร่งเครียดผสมกับกังวลทำให้โรซาเลียต้องหาคำพูดมาปลอบ

“พ่อเจ้าต้องรอด”

“ขอให้จริงเถอะ” ตอนนี้เขาเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าจะไปช่วยอีกฝ่ายได้ทันเวลาหรือไม่ ถึงจะรู้ว่าเลโอนาร์ดพอเอาตัวรอดได้ ทว่าเขากลับรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเท่าไหร่นัก

“ไนจี้ ข้าว่าบรรยากาศมันแปลก ๆ นะ” หญิงสาวรู้สึกว่ารอบกายเริ่มมีหมอกปกคลุม ตอนแรกก็บางเบา แต่พอนาน ๆ ไปหมอกเริ่มหนาขึ้นจนเธอรู้สึกแปลก ๆ เพราะตอนนี้ที่ซาตาน่ายังไม่ถึงฤดูหนาว แล้วหมอกกับอากาศเย็นพวกนี้มาจากไหนกัน “ไนจี้?”

'เขาหายไปแล้ว!?' รู้ตัวอีกที คนข้าง ๆ เธอก็หายไปไม่เห็นแม้แต่เงา ทั้งที่เมื่อกี้ยังคุยกันอยู่เลย โรซาเลียร่อนลงไปยืนบนพื้นเพราะไม่แน่ใจว่าถ้ายังเดินทางต่อ เธอจะยังคงอยู่ในเส้นทางเดิมหรือไม่

“ไนเจลลัส!” สาวผมแดงตะโกนหาเพื่อนร่วมทาง ทว่ากลับไม่มีเสียงตอบกลับมาเลย “ไนเจลลัส เจ้าอยู่ไหน ได้ยินแล้วตอบข้าด้วย ไนจี้!”

พลันเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นท่ามกลางสายหมอก โรซาเลียละความสนใจจากการตามหาจอมมารลำดับที่สิบหกพลางเรียกดาบศักดิ์สิทธิ์คู่ใจออกมา เสียงของผู้มาใหม่เป็นเสียงผู้หญิงและคุ้นหูเธออย่างน่าประหลาดคล้ายกับเคยได้ยินที่ไหนมาก่อนแต่เธอกลับนึกไม่ออก

“ใคร!”

"เจ้ายังจำข้าไม่ได้ ท่าทางความทรงจำของเจ้าจะยังไม่กลับมาทั้งหมดล่ะสิ"

นางรู้ว่าข้าเสียความทรงจำ แสดงว่าต้องเป็นคนที่ข้ารู้จักดี และนางก็รู้จักข้าด้วยสินะ หญิงสาวกล่าวในใจพลางยกมือป้องหน้าเมื่อรอบกายเกิดลมพายุพัดมาอย่างแรง

"โรซาเลีย โอเฟลี ข้าตกใจจริง ๆ ที่เจ้ายังมีชีวิตอยู่ นึกว่าการที่เจ้าแปดเปื้อนจะทำให้เจ้าถูกพลังศักดิ์สิทธิ์ทำลายซะอีก ไม่สิ นี่ไม่ใช่ร่างเก่าของเจ้านี่นา คงข้ามมาโลกนี้เหมือนกันสินะ"

“หยุดพล่ามสักที! รำคาญ!”

"เจ้าไม่มีสิทธิ์มาห้ามข้า เจ้ามันก็แค่ผู้กล้าที่ล้มเหลว ปล่อยให้จอมมารกวาดล้างมนุษย์ทั้งดินแดน คนแปดเปื้อนอย่างเจ้ามันสมควรตาย ในเมื่อโลกใบเก่า เจ้าล้มเหลว โลกใบนี้ ข้าจะแก้ไขมันเอง พวกซาตาน่าจะต้องตาย!"

“ฝันไปเถอะ! ตราบใดที่ข้ายังอยู่ ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าทำลายซาตาน่าเด็ดขาด!” ในโลกเก่า คนทั้งแมนไคน์ไม่เห็นค่าของเธอ แต่ในโลกนี้เธอมีท่านป้าเอราเคีย มีพี่สาว คนทั้งบ้าน เลโอนาร์ดที่ไม่ว่ายังไงก็ห้ามตาย และไนเจลลัสที่อุตส่าห์ข้ามมิติมาหาเธอ ไม่ว่ายังไงเธอก็จะปล่อยให้ทุกคนหายไปไม่ได้!

"เจ้าคนทรยศ! ในที่สุดก็ยอมรับแล้วสินะ เจ้ามันพวกชั้นต่ำ จอมมารใช้วิธีอะไรถึงล่อลวงเจ้าได้ แต่ไม่เป็นไร สักวันหนึ่ง ข้าจะทำลายซาตาน่า แล้วทั้งโลกก็จะจดจำข้าในฐานะผู้กล้าไม่ใช่เจ้าที่เป็นแค่คนล้มเหลว!"

“เก่งจริงก็มาเลย นังดอกไม้ ถึงข้าจะสู้ได้ไม่เต็มที่เท่าร่างเก่า แต่ข้าก็มีฝีมือพอตบปากชาวบ้านได้ล่ะ!”

"ก่อนจะมามีเรื่องกับข้า ห่วงจอมมารสุดที่รักก่อนไหม ไหนจะต้องไปช่วยผู้กล้านั่นอีก"

“อะไรนะ!?”

"จอมมารหนอจอมมาร อุตส่าห์ข้ามโลกมาหาคนสำคัญทั้งที่รู้ว่าตัวเองจะเป็นยังไง เท่าที่ข้าเห็น เขาอ่อนแอกว่าเดิมพอสมควร สภาพเขาตอนนี้พลังน้อยกว่าพวกผู้สืบทอดตำแหน่งจอมมารซะอีก ถ้าแกล้งเขาสักหน่อย จะเป็นอะไรไหมนะ"

“เจ้าทำอะไรเขา!?” โรซาเลียรู้สึกว่าไนเจลลัสอยู่ในอันตราย ยิ่งเจ้าตัวไม่ได้แข็งแกร่งเหมือนอยู่ในโลกเดิม เธอก็ยิ่งเป็นห่วงว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีกับเขา

"ทุกคนย่อมมีความทรงจำแย่ ๆ แล้วอะไรกันนะ คือความทรงจำที่ทำร้ายจิตใจของจอมมาร"

“หยุดนะ!” โรซาเลียสะบัดดาบอินโนเซนเทียเพื่อส่งพลังออกไป ทว่ากลับไม่พบตัวคนก่อเรื่องนอกปีศาจมากมายที่เธอเคยต่อสู้ด้วยในสมัยเป็นผู้กล้า

ถึงจะเป็นแค่ของจำลองแต่ก็สร้างความหงุดหงิดให้เธอพอสมควร หญิงสาวส่งพลังศักดิ์สิทธิ์ไปที่ตัวดาบก่อนจะพุ่งเข้าใส่ปีศาจตัวสูงห้าเมตรที่มีศีรษะเป็นวัวและถือขวานยักษ์ ตามด้วยเหวี่ยงดาบใส่สุดแรงเกิด

“หลบไปให้หมดเจ้าพวกสวะ! ข้าจะไปหาผัว!”

ตูม!!!

โรซาเลียหายไปตอนไหนและตัวเองกลับมาอยู่ในโลกเก่าได้ยังไง ไนเจลลัสเองก็ตอบไม่ได้เช่นกัน ทว่ามีบางสิ่งผิดปกตินั่นคือทุกคนไม่เห็นว่าเขายืนอยู่ตรงนี้ ปีศาจหนุ่มกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ตอนนี้เขายืนอยู่ในสนามหญ้า ตอนแรกไม่รู้ว่าจะทำอะไรก่อน เจ้าตัวจึงตัดสินใจเดินไปที่หน้าปราสาท

“ทำไมข้าถึงมาอยู่ที่นี่?” เขาถามตัวเองอย่างสงสัย จังหวะนั้นปีศาจกลุ่มหนึ่งก็เหาะลงมาจากท้องฟ้า เมื่อเห็นคนที่เดินนำหน้า เขาก็จำได้ว่านั่นคือตัวเขาเอง

ไนเจลลัสนึกออกแล้ว เหตุการณ์ตอนนี้คือสิ่งที่เขาไม่อยากจดจำมากที่สุด!

โครม!

เหมือนภาพเก่าย้อนคืนมา บางสิ่งร่วงลงจากระเบียงและกระแทกพื้นต่อหน้าเจ้าของปราสาท โรซาเลียในสภาพแขนขาหักบิดเบี้ยวนอนจมกองเลือดอยู่ที่ปลายเท้า หลังตัวเขาคนนั้นได้สติก็พุ่งเข้าไปประคองร่างไร้วิญญาณแล้วร้องไห้ออกมาอย่างอายใคร

“ใคร? ใครค้นความทรงจำข้า?” ไนเจลลัสรู้สึกว่ามีคนทำให้เขาเห็นภาพนี้อีกครั้ง เจ้าตัวพยายามตั้งสติพลางเดินถอยหลังออกมาห่าง ๆ เพราะไม่อยากมัน

พลันภาพรอบกายก็ย้อนกลับไปยังจุดเริ่มต้น ตัวเขาเพิ่งกลับมาจากข้างนอกหลังไปหาวิธีช่วยโรซาเลียทันใดนั้นหญิงสาวผมสีแดงก็ตกลงมากระแทกพื้นตายต่อหน้า คนเห็นถึงกับวิ่งเข้าไปประคองร่างนั้น ก่อนที่ความทรงจำนี้จะย้อนกลับแล้วฉายให้เขาเห็นซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“พอ! หยุด!” ทว่านอกจากจะไม่หยุดแล้ว ไนเจลลัสยังรู้สึกว่าตัวเองถูกดึงเข้าไปใกล้ คราวนี้เขายืนอยู่ตรงที่ตัวเองเคยยืน โรซาเลียตกลงมากระแทกพื้นตรงปลายเท้า สภาพร่างกายนั้นกระดูกหักบิดเบี้ยว และกองเลือดที่นองเต็มพื้น เมื่อมองฝ่ามือตัวเองก็พบว่าเปื้อนเลือดไปด้วย จากนั้นเสียงกระซิบหนึ่งก็ดังขึ้น

"เจ้านั่นแหละที่ฆ่านาง โรซาเลียตายเพราะเจ้า เจ้ามันสมควรตาย จอมมาร เจ้าทำให้ผู้กล้าละทิ้งแมนไคน์ นางมีจุดจบแบบนี้เพราะเจ้าคนเดียว!"

“ม่ายยยยย!!!!!!!!!!!!!!”

“ใครทำผัวข้า มันตาย!!!”

ตูม!!!

แสงสีขาวสว่างจ้าก่อนที่ทุกอย่างจะพังทลายจากระเบิดพลังศักดิ์สิทธิ์ โรซาเลียตัวจริงในชุดผู้กล้าพร้อมดาบอินโนเซนเทียกระโจนเข้ามาจากนั้นก็ปักดาบลงพื้น บนท้องฟ้าปรากฏวงเวทสีขาวขนาดใหญ่ก่อนที่ฝนดาวตกในรูปของดาบจะถล่มทุกอย่างบนพื้นดิน ความทรงจำที่สร้างจากหมอกหนาทึบจึงจางหายไป สภาพแวดล้อมรอบตัวกลับมาเป็นปกติ ตอนนี้โรซาเลียจึงพบว่าตัวเองกับไนเจลลัสยืนอยู่ในที่โล่งกว้างและมีภูเขาน้อยใหญ่รายล้อมอยู่ไกล ๆ

“นังนั่นต้องเป็นคนที่วางแผนเล่นงานข้าแน่ ถ้าให้เดานางคงถ่วงเวลาให้เราไปช่วยเลโอนาร์ดช้าลง”

“...”

“ไนจี้ เจ้ายังปกติดีไหม ยัยนั่นทำให้เจ้าเห็นตอนข้าตายใช่ไหม” หลังถล่มพวกปีศาจจำลองเสร็จ เธอก็กระโจนเข้ามาในนี้แล้วก็มองเห็นทันพอดีว่าความทรงจำที่เจ็บปวดที่สุดของไนเจลลัสคืออะไร

“...ข้ามีส่วนทำให้เจ้าตาย”

“เจ้าไม่ต้องไปฟังนังนั่นมันพูดนะ เจ้าช่วยข้าตลอด แต่นังประสาทเสียนั่นต่างหากที่วางแผนให้ข้าตาย อีกอย่างข้าก็ยืนอยู่ตรงหน้าเจ้าแล้ว หยุดเศร้าแล้วก็รีบไปช่วยเลโอนาร์ดกันเถอะ ชักช้าเดี๋ยวก็ไม่ทันหรอก ไปเร็ว!” โรซาเลียคว้าข้อมือไนเจลลัสก่อนจะใช้เวทลอยตัวพาเขาบินขึ้นสู่ท้องฟ้าโดยมีจุดหมายปลายทางเป็นที่ตั้งของแมนไคน์

ทั้งสองเสียเวลามามากแล้ว ต้องรีบไปโดยด่วน!

เสียงระเบิดดังสนั่นผืนป่าก่อนที่ร่างสูงจะกระเด็นไปกระแทกต้นไม้ โชคดีที่ร่ายเวทป้องกันไว้ทำให้หลังไม่หักแถมยังมีแรงพอลุกขึ้นวิ่งต่อได้แม้จะเจ็บขา สองชั่วโมงหลังหนีออกจากเมืองหลวงของอาณาจักรซิเดร่า เลโอนาร์ดก็หาลำธารล้างครีมทาผิวสีแทนพร้อมกับถอดวิกผมออกเนื่องจากอึดอัดและร้อนมาก ตอนนี้เจ้าตัวจึงกลับมาอยู่ในสภาพปกติ ทว่าเมื่อมาถึงชายแดนก็เจอเรื่องซวย ๆ นั่นคือกองทัพทหารชายแดน เขาจึงนึกได้ว่าช่วงนี้มีการเพิ่มกำลังทหารแถมยังมีนักบวชชั้นสูงรวมอยู่ด้วย เมื่อเจอตัวเขา การไล่ล่าจึงเกิดขึ้นอย่างตอนนี้

“พ้นชายป่าไปก็จะถึงเหวกั้นชายแดนแล้ว วิ่งให้มันเร็ว ๆ หน่อยได้ไหม” แม้จะไม่เห็นตัวแต่ก็มีเสียงพูดกรอกหู เลโอนาร์ดถึงกับมุมปากกระตุก รู้ทั้งรู้ว่าสภาพเขายับเยินแค่ไหน ยังมีหน้ามาเร่งอีก

“หุบปากเลยไอ้จอมมารเฒ่า แน่จริงมาวิ่งเองไหมล่ะ” ชายหนุ่มสบถพลางเอียงหัวหลบสายพลังศักดิ์สิทธิ์ของพวกนักบวชที่ยิงมาเฉี่ยวหัวไม่ยั้ง

ตูม!!!

พลันลูกพลังขนาดใหญ่ก็พุ่งลงมาจากท้องฟ้าแล้วระเบิดพื้นด้านหลัง แรงระเบิดส่งผลให้ผู้กล้าคนที่เก้าปลิวไปชนต้นไม้รอบสองก่อนจะตกลงไปกระแทกพื้นแล้วกลิ้งอีกหลายตลบจนพ้นแนวป่า ทว่ายังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะลุกขึ้น ลูกธนูที่อัดแน่นด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมดห้าดอกก็พุ่งมาปักเข้าที่ขาสองข้าง แผ่นหลังอีกสองดอก และสุดท้ายก็ที่แขนซ้าย

“ไอ้พวกบัดซบ!” เลโอนาร์ดสบถด้วยความโมโหก่อนจะกระอักเลือดออกมาชุดใหญ่ จากนั้นจึงกัดฟันดึงลูกธนูทั้งห้าออกจากตัว

จากการโดนเล่นงานอยู่ฝ่ายเดียวทำให้ตามร่างกายเกิดบาดแผลหลายแห่ง แถมพลังของตัวเองก็ยังทำลายเขาจากภายในด้วย ร่างสูงล้มลุกคลุกคลานไปหาเหวกั้นชายแดน เวลานี้เขาไม่สามารถหนีไปที่สะพานข้ามเหวได้เพราะมีคนเฝ้า หากจะหนีก็มีแต่ต้องกัดฟันใช้เวทลอยตัวข้ามไปเท่านั้น

“เอราเคีย ข้ากำลังไปหาเจ้าแล้ว” เลโอนาร์ดพึมพำกับตัวเองพลางกัดฟันเค้นพลังที่มีออกมา พลันดาบเล่มหนึ่งก็พุ่งมาเสียบทะลุร่าง ร่างสูงเบิกตากว้างก่อนจะสำลักลิ่มเลือด จากนั้นก็ก้มมองดาบแล้วค่อย ๆ หันไปมองด้านหลัง

“ตายซะ เจ้าคนทรยศ!” ที่แท้คนแทงเขาก็เป็นทหารองครักษ์นี่เอง

“เจ้าทำให้เจ้าหญิงต้องตาย!” อัศวินแห่งแสงคนหนึ่งวิ่งมาแล้วใช้ดาบแทงเข้าที่สีข้าง

“ไม่เชื่อฟังนักบวชอาวุโสแล้วยังไปเข้าข้างซาตาน่าอีก เจ้ามันสมควรตาย!” ปลายคทาของนักบวชคนหนึ่งพุ่งมาแทงเข้าที่ท้องซ้ำเติมอีกทำให้เลโอนาร์ดกระอักเลือดออกมาชุดใหญ่

ชายหนุ่มรู้ตัวดี ตอนนี้สภาพร่างกายของเขาไม่ไหวอีกแล้ว เมื่อมองไปข้างหน้า เอราเคียกับไนเจลลัสอยู่ที่นั่น เขาอยากไปหาทั้งสองแต่เพราะคนพวกนี้กลับมาขวางทาง นึกแล้วก็โมโห ในใจก็ยิ่งเกลียดชัง ชั่วแวบหนึ่งในห้วงความคิด เขาอยากทำลายมนุษยชาติ อยากยึดครองแมนไคน์เช่นเดียวกับที่โอดิสเซียสเคยคิดจะทำ แต่พอนึกถึงหน้าคนสำคัญ เขากลับอยากไปหาพวกเขามากกว่าถ้าไม่ติดว่าคนพวกนี้อยากให้เขาตาย!

“จำคำพูดข้าให้ดี ข้าจะกลับมา ต่อให้อยู่ในนรกขุมที่ลึกที่สุด ข้าก็จะกลับมาและเป็นปีศาจมาฆ่าพวกเจ้า!”

“งั้นก็รอดตายให้ได้ก่อนเถอะ!” ทหารองครักษ์ที่ใช้ดาบแทงเขากระชากอาวุธออกจากนั้นก็ถีบเลโอนาร์ดตกลงไปในเหว ซึ่งในอดีตตอนที่เขาสู้กับจอมมารตนแรก จุดนี้ก็เป็นจุดที่เขาตกลงไปเช่นกัน

ผู้กล้าที่ถูกตราหน้าว่าทรยศกำลังดิ่งลึกลงไปในเหว ทว่ากลับไม่มีความกลัวในแววตาของเขาเลย ชายหนุ่มจ้องมองทุกคนที่ส่งเขาลงมาและจำหน้าให้ขึ้นใจเท่าที่จะทำได้ ตอนนี้เขาร่วงหล่นสู่ความมืดมิด แต่คราวหน้าเขาจะขึ้นมาจากนรกและส่งคนพวกนั้นลงไปแทน!